Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

I SA/Wr 343/03 - Wyrok WSA w Opolu z 2004-08-11

0
Podziel się:

1. Generalną zasadą postępowania dowodowego pozostaje to, że każdy kto z określonych faktów wyprowadza dla siebie korzystne skutki prawne, obowiązany jest fakty te udowodnić. O ile zatem w postępowaniu podatkowym dotyczącym dochodu z nieujawnionych źródeł przychodu zostanie stwierdzone poniesienie wydatków przekraczających znacznie dochód zeznany przez podatnika, na podatniku tym ciąży wykazanie, że wydatki te znajdują pokrycie w określonym źródle przychodów lub posiadanych wcześniej zasobach. Wyjaśnienia podatnika stanowią dowód w takim postępowaniu, jednakże - jak każdy dowód - podlegają one ocenie organu podatkowego i ich wartość dowodowa zależy od tego, czy są one prawdopodobne.
2. Organy podatkowe nie są zobowiązane do poszukiwania środków dowodowych służących poparciu twierdzeń strony w sytuacji, gdy ta ostatnia środków takich nie przedstawia. Nie można bowiem założyć, że cały ciężar dowodzenia faktów mających przemawiać przeciwko ustaleniom poczynionym przez organy administracji spoczywa na tych organach.

Tezy

  1. Generalną zasadą postępowania dowodowego pozostaje to, że każdy kto z określonych faktów wyprowadza dla siebie korzystne skutki prawne, obowiązany jest fakty te udowodnić. O ile zatem w postępowaniu podatkowym dotyczącym dochodu z nieujawnionych źródeł przychodu zostanie stwierdzone poniesienie wydatków przekraczających znacznie dochód zeznany przez podatnika, na podatniku tym ciąży wykazanie, że wydatki te znajdują pokrycie w określonym źródle przychodów lub posiadanych wcześniej zasobach. Wyjaśnienia podatnika stanowią dowód w takim postępowaniu, jednakże - jak każdy dowód - podlegają one ocenie organu podatkowego i ich wartość dowodowa zależy od tego, czy są one prawdopodobne.
  1. Organy podatkowe nie są zobowiązane do poszukiwania środków dowodowych służących poparciu twierdzeń strony w sytuacji, gdy ta ostatnia środków takich nie przedstawia. Nie można bowiem założyć, że cały ciężar dowodzenia faktów mających przemawiać przeciwko ustaleniom poczynionym przez organy administracji spoczywa na tych organach.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Kuczyńska Sędziowie: Sędzia NSA Gerard Czech (spr.) Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Protokolant ref. stażysta Anna Frydryk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 sierpnia 2004 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Izby Skarbowej w Opolu z dnia [...] nr [...] w przedmiocie ustalenia zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...], nr [...], Izba Skarbowa w Opolu powołując się na art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. nr 137, poz. 926 ze zm.) utrzymała w mocy zaskarżoną, a skierowaną do A. S. decyzję Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu z dnia [...], nr [...] ustalającą zryczałtowany podatek dochodowy za 2000 r. w wysokości 22.968,00 zł od dochodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów w kwocie 30.624,00 zł.

Uzasadniając przedstawione wyżej rozstrzygnięcie organ odwoławczy wskazał, iż w trakcie postępowania podatkowego ustalono, że z łącznych wydatków poniesionych przez podatniczkę w 2000 r. w wysokości 86.360,00 zł - w tym na zakup lokalu mieszkalnego - dysponowała ona jedynie kwotą 55.736,32 zł, na którą składała się darowizna od rodziców w kwocie 10.700,00 zł, dochody z pracy w kwocie 12.909,00 zł oraz udokumentowane oszczędności w kwocie 32.126,85 zł. W związku z tym ustalono, iż nie znajdują pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów wydatki w kwocie 30.624,00 zł, co stanowi, zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę opodatkowania 75% stawką, powodując powstanie zobowiązania podatkowego w wysokości 22.968,00 zł.

Odwołując się od wskazanej decyzji podatniczka podniosła, iż przy ustaleniu wysokości uzyskanych przez nią przychodów nie uwzględniono tego, że posiadała ona oszczędności z lat 1991 - 1994 w kwocie 36.000,00 zł, które pochodziły z pracy w okresie wakacyjnym poza granicami kraju. Skoro zatem dochody z pracy poza granicami kraju zostały - jej zdaniem - należycie udowodnione, to winny zostać one poddane opodatkowaniu w oparciu o art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zaś w oparciu o art. 30 ust. 1 pkt 7 tej ustawy. Dodatkowo - ustanowiony w sprawie pełnomocnik - w piśmie z dnia 14.10.2002 r. zarzucił nie przeprowadzenie dokładnego postępowania dowodowego, gdyż nie przesłuchano żony darczyńcy na okoliczność przekazania podatniczce 20.000 zł. Ponadto wskazał, że w 1997 r. podatniczka otrzymała od babci K. S. również darowiznę w kwocie 20.000 zł, która wykorzystana została na zakup mieszkania. Ciężar dowodzenia zaś - jego zdaniem - spoczywa na organie podatkowym, gdyż jest on, zgodnie z zasadą
prawdy, zobligowany do podejmowania z własnej inicjatywy czynności dowodowych w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy.

Mając to na uwadze Izba Skarbowa stwierdziła, iż zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podlegają wszelki dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21 i 52 tej ustawy, i mogą one pochodzić z różnych źródeł przychodów. Za przychody z innych źródeł (art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy) uważa się też przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzące ze źródeł nie ujawnionych (art. 20 ust 1 ustawy). Ich wysokość ustala się - zgodnie z art. 20 ust. 3 powołanej ustawy - przyjmując za podstawę sumę poniesionych w roku podatkowym wydatków i wartość zgromadzonych w tym roku zasobów finansowych, nie znajdujących pokrycia w już opodatkowanych bądź wolnych od opodatkowania źródłach przychodów i posiadanych przedtem zasobach majątkowych. Zatem, gdy poniesione wydatki nie znajdują pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów oraz w zasobach wcześniej zgromadzonych, organy podatkowe mogą zasadnie przyjąć, że podatnik osiągnął przychody ze źródeł, których nie
ujawnił i nie ma przy tym znaczenia, czy uzyskał je z ujawnionych źródeł wyższych niż zadeklarował, czy też w ogóle nie zgłosił źródeł przychodu do opodatkowania. Jeżeli więc podatnik nie wykaże, że posiadał inne legalne środki, oprócz znanych organowi, na sfinansowanie stwierdzonych wydatków z danego roku, organ od obliczonej różnicy wymierza 75% podatek zryczałtowany, zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W toku prowadzonego w tym zakresie postępowania rolą podatnik jest wykazanie, że poniesione przez niego wydatki znajdują pokrycie w określonym źródle albo zasobach. Wyjaśnienia te stanowią dowód podlegający weryfikacji i ocenie organu podatkowego, zgodnie z art. 191 Ordynacji podatkowej.

Z akt sprawy wynika, iż podatniczka A. S. poniosła w 2000 r. wydatek na zakup lokalu mieszkalnego wraz z dodatkowymi opłatami na kwotę 75.569,00 zł. Ponadto w roku tym poniosła wydatki na utrzymanie wg oświadczenia w wysokości 10.791 zł. Łączna zatem kwota poniesionych w 2000 r. wydatków wyniosła 86.360,00 zł, co jest okolicznością niesporną. Ustalono ponadto, że podatniczka otrzymała w 2000 r. darowiznę od rodziców w wysokości 10.700 zł, a z tytułu pracy uzyskała 12.909,47 zł oraz z ulokowanych na koncie oszczędności posiadała 15.720 DEM. W tej sytuacji organy przyjęły, iż kwota ulokowanych na koncie oszczędności odpowiada kwocie jaką podatniczka mogła zgromadzić z tytułu otrzymania w 1994 r. darowizny, własnej pracy oraz otrzymanych prezentów okolicznościowych. Przychodów z opisanych źródeł w łącznej wysokości 55.736,32 zł - w ocenie organów - nie sposób zakwestionować. Sporną kwestią jest możliwość zgromadzenia pochodzących z tytułu pracy w latach 1991 - 1994 w Niemczech oszczędności w łącznej wysokości
36.000 zł. Przeprowadzone w tej kwestii dowody wskazują, że w w/w okresie podatniczka w okresie wakacji wyjeżdżała za granicę, jednakże dostatecznie nie potwierdzają już tego, że uzyskiwała tam jako niepełnoletnia dochody z pracy i w ewentualnie jakiej wysokości (zeznanie E. L.). Również przesłuchani na tę okoliczność rodzice nie potrafili wskazać miejsca tak wykonywanej pracy, jej charakteru i wielkości uzyskiwanych dochodów. Także i sama skarżąca nie wskazała przekonujących dowodów potwierdzających fakt osiągania za granicą dochodów (brak potwierdzenia ich odbioru, zgłoszenia na granicy wwożonych pieniędzy, brak jakichkolwiek dowodów o ich przechowywaniu). Także fakt zdeponowania dopiero w 1999 r. na koncie kwoty 15.000 DEM wskazuje - zdaniem organu II instancji - jakimi oszczędnościami podatniczka faktycznie dysponowała. Wskazano, iż wiarygodność twierdzeń w tym zakresie podważają wyjaśnienia samej podatniczki, która na przestrzeni lat 1991 - 2000 ponosiła wydatki związane z wyjazdami za granicę, nauką,
zakupem komputera czy pomocy szkolnych. Za bezzasadny uznano zatem zarzut strony, iż dochód, który uzyskała ona z pracy za granicą został w trakcie postępowania ujawniony, a tym samym nie może on być opodatkowany w oparciu o art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie jest przy tym wystarczające wskazanie samego źródła dochodów (tutaj dochodów z pracy za granicą), a konieczne jest co najmniej uprawdopodobnienie, że strona była w stanie zgromadzić z tego tytułu oszczędności w wysokości 36.000 zł. Wyjaśniono następnie, że organ II instancji także na etapie postępowania odwoławczego przeprowadził dodatkowe postępowanie wyjaśniające na okoliczność przekazania skarżącej darowizny w wysokości 20.000 zł i uznano, że fakt ten nie został przekonująco wykazany. W toku prowadzonego od 1.08.2001 r. postępowania jaki i w złożonym osobiście przez podatniczkę odwołaniu okoliczność ta nie była podnoszona. Zaś przesłuchiwany w sprawie na okoliczność uzyskiwanych przez podatniczkę dochodów ojciec
Z. S. (który miał być obecny przy przekazywaniu tej darowizny) nie wskazał tej okoliczności. Zatem powołanie się pełnomocnika na powyższy fakt dopiero w uzupełnieniu odwołania uznano za niewiarygodny. Zauważono również, że wcześniej, bo w piśmie z dnia 21.01.2001 r. podatniczka podała, iż nie posiadała innych środków lub źródeł dochodów poza wskazanymi dotychczas w trakcie postępowania podatkowego. W tym stanie podniesiono, że organy podatkowe mają obowiązek podejmowania wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, co nie oznacza jednak, aby obowiązek poszukiwania dowodu ciążył na organie podatkowym, gdyż ciąży on na tym, kto wywodzi z niego skutki prawne w zakresie opodatkowania swoich dochodów.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego pełnomocnik skarżącej wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji zarzucając:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę decyzji,

- naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwą interpretację i błędne zastosowanie art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

- nieuznanie za dowód w postępowaniu podatkowym dokumentów i zeznań świadków przedkładanych organowi przez podatnika,

- naruszenie art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 191 oraz art. 210 § 1 i 4 Ordynacji podatkowej.

Uzasadniając swoje stanowisko pełnomocnik strony przedstawił dotychczasowy przebieg sprawy, a następnie przedstawił reguły rządzące postępowaniem w odniesieniu do dochodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów. Stwierdził ponadto, iż "Urząd Skarbowy na podstawie oceny materiału dowodowego przedstawionego przez skarżącą zasadnie przyjął, że skarżąca nie udowodniła posiadania zasobów finansowych pochodzących z ujawnionych źródeł, które pozwoliłyby na pokrycie w pełni wydatków poniesionych w roku 2000, a więc były to przychody ze źródeł nieujawnionych podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 20 ust. 3 i art. 30 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Również Izba Skarbowa w wyniku rozpatrzenia odwołania zasadnie uznała, że ujawnione dochody i oszczędności, na które powoływała się strona nie mogły być uwzględnione, gdyż nie przedstawiła ona żadnych dowodów na okoliczność ich uzyskania. W stanie dowodowym tej sprawy tym ocenom nie można zarzucić dowolności". Pomimo
powyższego wywodu pełnomocnik skarżącej uznał, że wydane w tej sprawie decyzje, a zwłaszcza decyzja Urzędu Skarbowego, nie zawierały właściwego uzasadnienia faktycznego. Stwierdził też, że wydana decyzja naruszała przepisy prawa materialnego oraz wydana została z naruszeniem przepisów o postępowaniu, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. wyżej przedstawione przepisy Ordynacji podatkowej, albowiem organ II instancji pominął podnoszone przez stronę zarzuty, wnioski i ich uzasadnienie. Końcowo uznał, że wydane decyzje zapadły bez wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Odpowiadając na skargę Izba Skarbowa w Opolu wniosła o jej oddalenie i podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko oraz argumentację zaprezentowaną na jego poparcie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Zauważyła ponadto, że w świetle wywodów pełnomocnika strony zawartych w skardze, podniesione przez niego zarzuty winny być uznane za bezzasadne.

Na rozprawie pełnomocnik skarżącej wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji podtrzymując zarzuty skargi i wyjaśnił, iż w uzasadnieniu skargi wyłącznie na skutek omyłki stwierdzono, że "stanowisko organów podatkowych jest uzasadnione".

Pełnomocnik organu odwoławczego wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest uzasadniona.

Na wstępie wskazać należy, iż stosownie do treści art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U nr 153, poz. 1271) sprawy, w których skargi zostały wniesione do Naczelnego Sądu Administracyjnego przed dniem 1 stycznia 2004 r. i postępowanie nie zostało zakończone, podlegają rozpoznaniu przez właściwe wojewódzkie sądy administracyjne na podstawie przepisów ustawy - rawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Taka też sytuacja zaistniała w niniejszym przypadku, a zatem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu jest sądem właściwym rzeczowo i miejscowo do rozpoznania niniejszej sprawy.

Przechodząc zaś do istoty sporu podnieść należy, że stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., nr 14, poz. 176 ze zm.) źródłami przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu, są "inne źródła". Zgodnie zaś z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, uważa się między innymi przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach, których wysokość po myśli art. 20 ust. 3 ustawy ustala się, przyjmując za podstawę sumę poniesionych w roku podatkowym wydatków i wartość zgromadzonych w tym roku zasobów finansowych, nie znajdujących pokrycia w już opodatkowanych bądź wolnych od opodatkowania źródłach przychodów i posiadanych przedtem zasobach majątkowych. Natomiast art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym, stanowi, że dochodów z nie ujawnionych źródeł przychodów nie łączy się z dochodami z innych źródeł przychodów i
ustala się go w wysokości 75% dochodu.

Jest to niewątpliwie restrykcyjne uregulowanie, mające na celu opodatkowanie dochodów ze źródeł ukrywanych, w związku z czym przepis ten powinien być stosowany po szczególnie starannie przeprowadzonym postępowaniu, mającym na celu dokładne wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności faktycznych i sprawdzenie prawidłowości wyjaśnień podatnika.

Warunki te - w ocenie Sądu - zostały w niniejszej sprawie spełnione przed podjęciem zaskarżonej decyzji.

Zauważyć bowiem trzeba, że stosownie do przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r Ordynacja podatkowa (Dz. U. nr 137, poz. 926 ze zm.) postępowanie dowodowe prowadzi organ podatkowy, na którym ciąży obowiązek wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego - art. 187 w/w ustawy. Zebrany materiał dowodowy podlega przy tym swobodnej ocenie tego organu, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 191 Ordynacji podatkowej. Swobodna ocena nie oznacza jednak samowoli organu podatkowego. Aby bowiem ocenę dowodów można było uznać za prawidłową, musi być ona przeprowadzona zgodnie z normami prawa procesowego oraz z zachowaniem określonych reguł tej oceny (por. B Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 1996, s. 377 - 378). Niezależnie jednak od tego podkreślić należy, iż generalną zasadą postępowania dowodowego pozostaje to, że każdy kto z określonych faktów wyprowadza dla siebie korzystne skutki prawne, obowiązany jest fakty te udowodnić. Mając zatem
na uwadze tę ogólną regułę dowodzenia, jak też i charakter mających zastosowanie w niniejszej sprawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, iż w postępowaniu w sprawie nieujawnionych źródeł przychodów, obowiązek wykazania źródeł przychodów ciąży na podatniku (por. wyrok NSA z 13.01.2000 r., sygn. akt I SA/Ka 960/98 - Biuletyn Skarbowy 2000/2/19). O ile zatem w postępowaniu podatkowym dotyczącym dochodu z nieujawnionych źródeł przychodu zostanie stwierdzone poniesienie wydatków przekraczających znacznie dochód zeznany przez podatnika, na podatniku tym ciąży wykazanie, że wydatki te znajdują pokrycie w określonym źródle przychodów lub posiadanych wcześniej zasobach. Wyjaśnienia podatnika stanowią dowód w takim postępowaniu, jednakże - jak każdy dowód - podlegają one ocenie organu podatkowego i ich wartość dowodowa zależy od tego, czy są one prawdopodobne (por. wyrok NSA z dnia 21.01.1996 r., sygn. akt SA/Wr 1905/96). Przypomnieć także należy, iż nałożenie na organy
prowadzące postępowanie dowodowe wspomnianego już obowiązku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego nie zwalania strony tego postępowania od współudziału w realizacji tego obowiązku. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy nie udowodnienie określonej czynności faktycznej może prowadzić do rezultatów niekorzystnych dla strony (por. wyrok NSA z dnia 16.10.1984 r., sygn. akt II SA 1205/84 - NSA 1984/2/98). Z treści przepisów nakładających wyżej wspomniane obowiązki nie daje się w szczególności wyprowadzić konkluzji, że organy podatkowe zobowiązane są do poszukiwania środków dowodowych służących poparciu twierdzeń strony w sytuacji, gdy ta ostatnia środków takich nie przedstawia. Nie można bowiem w takim przypadku założyć, że cały ciężar dowodzenia faktów mających przemawiać przeciwko ustaleniom poczynionym przez organy administracji spoczywa na tych organach (por. wyrok NSA z dnia 10.07.1996 r., sygn. akt SA/Ka 1171/95).

Odnosząc przedstawione wyżej uwagi do okoliczności rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że przedstawionym wymogom skarżąca nie sprostała. Jej aktywność sprowadziła się w toku całego długotrwałego postępowania podatkowego wyłącznie do podniesienia, iż poczynione w analizowanym roku wydatki znajdowały pokrycie - oprócz uznanych przez organy podatkowe dochodach z darowizny otrzymanej od rodziców, z tytułu pracy uzyskanej w 2000 r. oraz oszczędności zgromadzonych na koncie bankowym - w dochodach uzyskanych z tytułu pracy za granicą w latach 1991 -1994 w kwocie łącznej 36.000 zł oraz z otrzymanej od K. S. darowizny w wysokości 20.000 zł. Na poparcie tego twierdzenia powołała się na zeznania E. L. i zeznania rodziców, a w przypadku spornej darowizny także na złożone w toku postępowania odwoławczego zeznania K. S. Innych dowodów na poparcie powyższych twierdzeń nie przedstawiono. Z niekwestionowanych w sprawie faktów wynika zaś, iż w analizowanym roku podatkowym podatniczka dokonała wydatków, w tym na zakup
mieszkania, w łącznej wysokości 86.360,00 zł, a to w sytuacji, gdy uzyskała w tym roku podatkowym dochody w wysokości 55.736,32 zł (tj. ze stosunku pracy w wysokości 12.909,47 zł, z otrzymanej od rodziców darowizny w wysokości 10.700,00 zł oraz z wypłaty z konta kwoty 15.550 DEM, stanowiącej równowartość 32.126,85 zł). Ze zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności z zeznań wymienionych wyżej świadków wynika jedynie to, że skarżąca w latach 1991 -1994 wyjeżdżała w okresie wakacji do Niemiec, gdzie podejmowała zatrudnienie. Jednakże żadne dowody, w tym wyjaśnienia samej podatniczki, nie pozwalają jednoznacznie określić jaki był charakter tej pracy, a tym samym ustalić czy otrzymywała za swoją pracę wynagrodzenie, i co najistotniejsze w jakiej wysokości. W tej kwestii brak jest ponadto dowodu, z którego wynikałoby, że skarżąca do kraju w wyżej wspomnianym okresie przywiozła jakiekolwiek środki pieniężne i przechowywała je przez okres 6 -9 lat, kiedy dopiero miała je wydatkować na zakup mieszkania.
Dodatkowo możliwość uzyskania tak stosunkowo znacznej kwoty za pracę za granicą podważa fakt, iż skarżąca była wtedy osobą nieletnią, a w 1991 r. miała jedynie 15 lat (wg PIT-11 urodziła się 14.09.1976 r. -karata [...] akt podatkowych). Również twierdzenia, co do otrzymania darowizny od babci K. S. nie zasługują na wiarę, a to chociażby z tej przyczyny, że wskazanie tego faktu nastąpiło dopiero na etapie postępowania odwoławczego, a pozostaje on w jawnej sprzeczności z poprzednimi wyjaśnieniami podatniczki, która wskazując wszystkie źródła przychodów z których pokryła wydatki poczynione w 2000 r., kwoty pochodzących z tej darowizny nie wskazywała. Nie potwierdził też tej okoliczności przesłuchany w sprawie w charakterze świadka Z. S.

Z tych zatem powodów twierdzenia o posiadanych spornych środkach nie znajdują oparcia w zebranych dowodach, co czyni je gołosłownymi, a tym samym organy podatkowe zasadnie odmówiły im wiarygodności

W przedstawionej zatem sytuacji organy podatkowe dysponując informacją o poczynionych przez podatniczkę znacznych wydatkach i przy wykazany przez nią dochodach, w pełni uprawnione były do próby ustalenia, czy czynione wydatki mają pokrycie w ujawnionych źródłach przychodów. W tym też celu podjęły one w oparciu o posiadane i ujawnione dane próbę określenia sytuacji majątkowej podatniczki. Analiza zgromadzonych w ten sposób dowodów, wbrew odmiennym twierdzeniom skarżącej, wykazała, że poniesione w 2000 r. przez nią wydatki, w części nie znajdowały pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów. Ten wniosek organów wyprowadzony został z całości poczynionych ustaleń faktycznych, a tym samym nie sposób zarzucić mu dowolności i nie uwzględnienie realiów rozpatrywanego przypadku. Dlatego też zasadnie można stwierdzić, iż wyprowadzona z przeprowadzonych dowodów ocena w niczym nie przekroczyła przyznanej organom podatkowym zasady, o której mowa w powołanym już wcześniej art. 191 Ordynacji podatkowej. Oznacza to tym
samym, że twierdzenia dotyczący naruszenia zasad postępowania podatkowego, a w szczególności nie wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, nie są zasadne.

Mając na uwadze całokształt przedstawionych wyżej okoliczności sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny podzielił stanowisko organu odwoławczego przestawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, a tym samym uznając skargę za niezasadną w oparciu o przepis art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270) orzekł o jej oddaleniu.

orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)