Tezy
Kierując się zasadą prawdy obiektywnej - określoną w art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ organy podatkowe powinny podjąć wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego m.in. poprzez zeznania innych świadków, na których powoływała się wielokrotnie skarżąca, a także przeprowadzić dodatkowe dowody, które pozwoliłyby na prawidłowe ustalenie stanu faktycznego.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia: NSA Artur Mudrecki Sędziowie: WSA Grzegorz Gocki Asesor Marta Wojciechowska (spr.) Protokolant: sekr. sąd. Joanna Zamojska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lutego 2004 r. przy udziale sprawy ze skargi E. F. na decyzję Izby Skarbowej w O. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie ustalenia zobowiązania podatkowego z tytułu zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana, III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w O. na rzecz strony skarżącej kwotę 1.415 zł (jeden tysiąc czterysta piętnaście) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie
Decyzją z [...] Izba Skarbowa w O., na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w N. ustalającą zobowiązania podatkowe E. F. za rok 1996 w kwocie 6.393,20 zł od nieujętego w ewidencji przychodu netto w kwocie 31.966 zł osiągniętego z prowadzonej działalności gospodarczej.
Przeprowadzone postępowanie wyjaśniające ujawniło, że E. F. w ewidencji przychodów wykazała przychód w kwocie 91.688 zł., zaniżając go o wartość 7.140 kg odzieży używanej. E. F. w czasie prowadzonej kontroli zeznała, iż towar, który nie znalazł nabywców, przekazywała w formie darowizny A I Oddział w G. Na poparcie swoich twierdzeń E. F. przedłożyła pisemne potwierdzenie przekazania używanej odzieży w ilości 7.140 kg na rzecz A, podpisane przez Przewodniczącą Oddziału I w G. - J. B. Zdaniem Izby Skarbowej pismo potwierdzające fakt dokonania darowizny nie jest wiarygodne, gdyż J. B. w dniu 4 lutego 1998 r. złożyła do protokołu zeznania nie potwierdzające danych zawartych w tym piśmie. Według zeznań ilość przekazywanej odzieży na rzecz A wynosiła 300 kg. Zeznania były składane w obecności Skarbnika A - K. S., która podpisała również protokół z kontroli. Zgodnie z tymi zeznaniami, potwierdzonymi przez innych świadków, ustalono, że ilość darowanej odzieży wynosiła 300 kg, a nie jak twierdzi E. F. 7140 kg.
Izba Skarbowa nie dała wiary treści pisma wskazującego na przekazanie A 7140 kg używanej odzieży, gdyż uznała, że zeznania złożone przez J. B. do protokołu, który został podpisany przez K. S. zasługuje na wiarę.
Jednocześnie Izba Skarbowa stwierdziła, iż przeprowadzone postępowanie było wyczerpujące i wystarczające do ustalenia stanu faktycznego, a organy podatkowe dysponowały pełnym materiałem dowodowym.
Od powyższej decyzji E. F. wniosła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w której domagała się uchylenia zaskarżonej decyzji zarzucając naruszenie:
- art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez wybiórcze potraktowanie materiału dowodowego
- art. 190 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej przez pozbawienie skarżącej udziału w czynności przesłuchania świadka.
Skarżąca podnosiła, że przekazany A I Oddziałowi w G. towar, nie podlegał obowiązkowi ewidencjonowania jako towar bezwartościowy. Towar ten był przekazywany do A z trzech punktów sprzedaży, a nie jak podano w decyzji z jednego punktu. W toku prowadzonego postępowania karnego przed Sądem Rejonowym w P. J. B. i K. S., złożyła zeznania potwierdzające prawdziwość pisemnego oświadczenia, wskazującego na dokonanie darowizny przez Skarżącą 7140 kg używanej odzieży na rzecz A. Zdaniem Skarżącej Izba nie wzięła pod uwagę zeznań innych świadków złożonych w toku postępowania karnego, przyjmując do oceny tylko te zeznania, które były korzystne dla organów podatkowych. Nadto Skarżąca podkreśliła, że przekazywany towar był bezwartościowy, gdyż w placówkach, w których prowadziła działalność gospodarczą nie było na niego nabywców.
Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził i zważył co następuje:
Przeprowadzone postępowanie podatkowe nie pozwoliło na niesporne ustalenie ilości i wartości przekazywanych towarów.
Podpisane przez J. B. zaświadczenie potwierdzające przekazanie 7140 kg odzieży na rzecz A, zostało zakwestionowane przez organ podatkowy po przesłuchaniu J. B. w dniu 4 lutego 1998 r. Przesłuchanie przeprowadzono pod nieobecność skarżącej, nie zawiadamiając jej o tej czynności, co stanowi naruszenie art. 190 Ordynacji podatkowej.
Organy podatkowe oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy dały wiarę zeznaniom J. B. złożonym w dniu 4 lutego 1998 r. pomijając jednocześnie treść zeznań J. B. złożonych w Sądzie Rejonowym w P. w postępowaniu karnym przeciwko E. F.
Wobec powyższych rozbieżności w zeznaniach i oświadczeniach J. B., organy podatkowe kierując się zasadą prawdy obiektywnej, powinny podjąć wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego m. in. poprzez zeznania innych świadków, na których powoływała się wielokrotnie Skarżąca.
Obowiązek ten ciążył na organach podatkowych zgodnie z art. 122 Ordynacji podatkowej i nie został dopełniony.
W związku z istotnymi rozbieżnościami materiału dowodowego, organy podatkowe winny przeprowadzić dodatkowe dowody, które pozwoliłyby na prawidłowe ustalenie stanu faktycznego.
Zgodnie z dyspozycją art. 122 Ordynacji podatkowej miały podjąć wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego.
Chcąc zatem ustalić rzeczywistą ilość darowanej odzieży oraz jej wartość, należało ustalając stan faktyczny uwzględnić zeznania wszystkich świadków powołanych w toku postępowania karnego przeciwko E. F., świadków zeznających w toku postępowania karnego przeciwko J. B., a nadto poczynić dodatkowe ustalenia bezpośrednio wśród pracowników i działaczy A na okoliczność przekazywania odzieży przez E. F.
Decyzja Izby Skarbowej została wydana z naruszeniem wskazanych przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy. Należało zatem skargę E. F. uwzględnić i uchylić wadliwą decyzję w myśl art. 145 § 1 ust 1c ustawy z 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 02.153.1270). Jednocześnie na podstawie art. 152 cytowanej ustawy uznano, że zaskarżona decyzja nie może zostać wykonana. Orzeczenie o kosztach wydano na podstawie art. 200 i 205 powołanej ustawy.