Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

I SA/Bk 633/10 - Postanowienie WSA w Białymstoku z 2010-12-08

0
Podziel się:

Jeżeli w jednej sprawie sądowoadministracyjnej różne wojewódzkie sądy administracyjne jednocześnie uznały się za niewłaściwe (negatywny spór kompetencyjny), wówczas sąd pozostający w takim sporze powinien zwrócić się do NSA o wskazanie sądu właściwego do rozpoznania sprawy.

Tezy

Jeżeli w jednej sprawie sądowoadministracyjnej różne wojewódzkie sądy administracyjne jednocześnie uznały się za niewłaściwe (negatywny spór kompetencyjny), wówczas sąd pozostający w takim sporze powinien zwrócić się do NSA o wskazanie sądu właściwego do rozpoznania sprawy.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Wojciech Stachurski (spr.), , po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym w dniu 08 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi "I." Spółki z o.o. w B. na negatywną ocenę wydaną przez P. w B. w imieniu P. w W. z dnia [...] września 2010 r. Nr [...] w przedmiocie oceny wniosku o dofinansowanie realizacji projektu: "Opracowanie i wdrożenie innowacyjnej, e-biznesowej technologii zarządzania projektami przez I. Sp. z o.o." postanawia zwrócić się do Naczelnego Sądu Administracyjnego o wyznaczenie do rozpoznania sprawy właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego.

Uzasadnienie

P. w B., działająca w imieniu P. w W., wydała [...] września 2010 r. negatywną ocenę o nr [...], dotyczącą wniosku o dofinansowanie projektu "Opracowanie i wdrożenie innowacyjnej, e-biznesowej technologii zarządzania projektami przez I. Sp. z o.o.", złożonego przez I. Sp. z o.o w B. w ramach Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka, Działanie 8.1 "Wspieranie działalności w dziedzinie gospodarki elektronicznej".

Na powyższą, negatywną ocenę wniosku Spółka I. złożyła w trybie ustawy z 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 712 ze zm., w dalszej części powoływanej w skrócie "u.z.p.p.r.")

dwie oddzielne skargi: jedną do WSA w Białymstoku (sygn. akt I SA/Bk 514/10),

a drugą do WSA w Warszawie (sygn. akt V SA/Wa 2290/10).

Sprawę wywołaną skargą wniesioną do WSA w Warszawie, Sąd ten wydanym 26 października 2010 r. postanowieniem, sygn. V SA/Wa 2290/10, przekazał według właściwości do rozpoznania WSA w Białymstoku. W uzasadnieniu wskazał,

że siedziba P. mieści się na terenie woj. podlaskiego, a zatem właściwy do jej rozpoznania jest WSA w Białymstoku.

Z kolei sprawę wywołaną skargą wniesioną do WSA w Białymstoku, Sąd ten wydanym 27 października 2010 r. postanowieniem o sygn. I SA/Bk 514/10 przekazał do rozpoznania WSA w Warszawie. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że P., w ramach realizacji Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka dla Działania 8.1, pełni funkcję regionalnej instytucji finansującej i nie może być w tej sprawie traktowana jako organ administracji publicznej. Takim organem jest P. z siedzibą w W. Zatem w myśl art. 13 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., w dalszej części powoływanej w skrócie "u.p.p.s.a."), właściwym miejscowo do rozpoznania niniejszej sprawy jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Na obszarze właściwości tego Sądu ma bowiem siedzibę organ administracji publicznej, którego działanie zostało w sprawie zaskarżone.

Wymienione wyżej postanowienia obu Sądów zostały doręczone stronom

w tym samym czasie i z uwagi na brak środków zaskarżenia w tej samej dacie,

tj. 16 listopada 2010 r., stały się prawomocne (zob. zwrotne potwierdzenia odbioru

w aktach spraw: I SA/Bk 514/10 i V SA/Wa 2290/10). W wyniku tego doszło

do jednoczesnego i wzajemnego związania się przez WSA w Białymstoku i WSA

w Warszawie wydanymi postanowieniami o przekazaniu tej samej sprawy. Zgodnie bowiem z art. 59 § 2 u.p.p.s.a. w zw. z art. 30e u.z.p.p.r. sąd, któremu sprawa została przekazana, jest związany postanowieniem o przekazanie sprawy.

Ta niecodzienna sytuacja nie znajduje bezpośredniego rozstrzygnięcia

na gruncie obowiązujących przepisów prawa. Ustawodawca wyszedł bowiem

z założenia, że dzięki regulacji zawartej w art. 59 § 2 u.p.p.s.a, między sądami administracyjnymi nie będzie dochodzić do sporów kompetencyjnych. Nie przewidział jednak, że sądy administracyjne - tak jak w niniejszej sprawie - mogą jednocześnie związać się postanowieniami o przekazaniu sobie danej sprawy.

Brak bezpośredniej regulacji prawnej, która odnosiłaby się do tego typu przypadków, nie może stanowić uzasadnienia do pozostawienia tej samej sprawy

we właściwości dwóch różnych sądów administracyjnych. Byłoby to niedopuszczalne

z uwagi na przysługujące każdemu prawo do rozpatrzenia jego sprawy

przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP).

Dlatego też orzekający w tej sprawie Sąd postanowił zwrócić się

do Naczelnego Sądu Administracyjnego o wskazanie sądu właściwego

do jej rozpoznania. Choć przepisy u.p.p.s.a. nie przewidują wprost takiej procedury, to jednak dyrektywa traktowania systemu prawa jako zupełny, tj. pozbawionego luk, kazała Sądowi znaleźć normę stanowiącą podstawę do takiego działania. Każde zagadnienie domagające się rozstrzygnięcia na gruncie prawa powinno takie rozstrzygnięcie znaleźć, a jeżeli w danym przypadku brak jest bezpośredniej regulacji prawnej, wówczas za pomocą wnioskowań prawniczych należy stworzyć tzw. normę pośrednią.

Taką normę pośrednią orzekający w tej sprawie Sąd wywiódł w drodze wnioskowania per analogiam z treści art. 14a u.p.p.s.a. Przepis ten stanowi, że jeżeli wojewódzki sąd administracyjny nie może z powodu przeszkody rozpoznać sprawy lub podjąć innej czynności, Naczelny Sąd Administracyjny wyznaczy na posiedzeniu niejawnym, w składzie trzech sędziów, inny wojewódzki sąd administracyjny. Zbudowana w oparciu o ten przepis norma pośrednia każe przyjąć, że jeżeli w jednej sprawie sądowoadministracyjnej różne wojewódzkie sądy administracyjne jednocześnie uznały się za niewłaściwe (negatywny spór kompetencyjny), wówczas sąd pozostający w takim sporze powinien zwrócić się do NSA o wskazanie sądu właściwego do rozpoznania sprawy.

Stosując zatem w drodze analogii przepis art. 14a u.p.p.s.a. Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia. Orzeczenie Sąd wydał na posiedzeniu niejawnym, stosując w drodze analogii przepis art. 59 § 1 u.p.p.s.a. Z kolei forma orzeczenia wynika z treści art. 160 u.p.s.a.

orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)