Tezy
Przepis par. 1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 października 1991r. w sprawie szczegółowych kawlifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których mozna ztrudnić nauczycieli nie mających wyższego wykształcenia (Dz. U. Nr 98, poz. 433 ze zm.) w zakresie, w jakim definiuje pojęcie "przygotowania pedagogicznego" jest niezgodny z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Lech, Sędziowie NSA Joanna Banasiewicz, Leszek Kiermaszek (spr.), Protokolant Tomasz Zieliński, po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 5 września 2006r. sygn. akt IV SA/Wr 90/06 w sprawie ze skargi B. M. na decyzję [...] Kuratora Oświaty z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie aktu nadania stopnia nauczyciela kontraktowego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu; 2. zasądza od [...] Kuratora Oświaty na rzecz B. M. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 5 września 2006 r., sygn. akt II SA/Wr 90/06, oddalił skargę wniesioną przez B. M. na decyzję [...] Kuratora Oświaty z dnia [...], nr [...], którą utrzymana została w mocy decyzja Prezydenta Miasta W. z dnia [...] nr [...] o stwierdzeniu nieważności decyzji - aktu nadania B. M. stopnia awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego.
W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny przytoczył następujący stan faktyczny sprawy: Decyzja o nadaniu stopnia awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego wydana została przez Dyrektora Szkoły Podstawowej nr [...] w W. w dniu [...] na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 19, poz. 239). W postępowaniu nadzwyczajnym organy uznały jednak, że decyzja ta w sposób rażący narusza prawo, jako że w chwili wydania tego aktu B. M. nie posiadała wszystkich wymaganych kwalifikacji, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 ze zm.). Zatrudniona była w Szkole Podstawowej nr [...] w W. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze, na stanowisku nauczyciela gimnastyki korekcyjnej. Legitymowała się ukończeniem wyższych studiów magisterskich w Akademii Wychowania Fizycznego w W. na Wydziale Wychowania Fizycznego (dyplom z [...]
października 1988 r.) oraz ukończeniem Państwowego Studium Kulturalno-Oświatowego i Bibliotekarskiego w W. ze specjalizacją w zakresie pracy kulturalno-oświatowej (dyplom z [...] listopada 1985 r.). Dyrektor Szkoły uznał jej również kwalifikacje za zbliżone do gimnastyki korekcyjnej. Jednakże, zdaniem organów, nie posiała przygotowania pedagogicznego, a zatem - zgodnie z § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 października 1991 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli nie mających wyższego wykształcenia - wiedzy i umiejętności z zakresu psychologii, pedagogiki i dydaktyki szczegółowej nauczanych w powiązaniu z kierunkiem (specjalnością) kształcenia i praktyki pedagogiczej w wymiarze nie mniejszym niż 270 godzin oraz odbycia pozytywnie ocenionych praktyk pedagogicznych w wymiarze nie mniejszym niż 150 godzin. Przygotowania pedagogicznego nie uzyskała ani w trakcie studiów, co stwierdza pismo
dziekana Wydziału Wychowania Fizycznego AWF w W. z dnia [...] września 2005 r., ani także po studiach do dnia [...] kwietnia 2000 r. Wydanie decyzji o nadaniu stopnia awansu zawodowego nauczyciela bez wymaganych kwalifikacji stanowi rażące naruszenie prawa (art. 156 § 1 pkt 2 kpa).
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu B. M. zakwestionowała ustalenia organów, iż nie legitymowała się wszystkimi kwalifikacjami wymaganymi do awansu na stopień nauczyciela kontraktowego. O przygotowaniu pedagogicznym świadczy wieloletnia praca w placówkach oświatowych, a nadto treść zaświadczenia z dnia 18 lutego 2002 r. stwierdzającego odbycie seminarium w Zakładzie Pedagogiki i wreszcie ramowy program zajęć magisterskich studiów na Wydziale Wychowania Fizycznego AWF w W. Zarzuciła również, iż Prezydent Miasta W. nie był organem właściwym do orzekania o nieważności aktu nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela wobec zakończenia postępowania przed komisją kwalifikacyjną.
W odpowiedzi na tę skargę [...] Kurator Oświaty, nie znajdując podstaw do autokontroli swego stanowiska, wnosił o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w pisemnych motywach wyroku oddalającego skargę podzielił pogląd organów, iż skarżąca w chwili wydania aktu nadania stopnia awansu zawodowego nie posiadała wymaganego przepisem art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy Karta Nauczyciela przygotowania pedagogicznego. Kwalifikacje pedagogiczne w szkołach określało w tym czasie rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 października 1991 r., wydane na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela. Sąd wskazał, że zaświadczenie z dnia 18 lutego 2002 r. potwierdza zaliczenie przez skarżącą zajęć z pedagogiki w liczbie 39 godzin, zajęć z pedagogiki specjalnej w liczbie 26 godzin oraz odbycie seminarium w rozmiarze 104 godzin w Zakładzie Pedagogiki Wydziału Wychowania Fizycznego. Z kolei z zaświadczenia z dnia 18 lutego 2002 r. poświadczającego ukończenie przez skarżącą w 1986 r. Państwowego Pomaturalnego Studium Kulturalno-Oświatowego i Bibliotekarskiego wynika, że skarżąca zaliczyła tam 20 godzin pedagogiki. Łącznie więc odbyła
praktykę pedagogiczną w ilości 189 godzin, zatem mniej niż 270 godzin wymagane przepisem § 1 pkt 2 powołanego rozporządzenia. Kwalifikacje pedagogiczne uzyskane przez skarżącą po dniu 6 kwietnia 2000 r. nie mogą być wzięte pod uwagę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny za chybiony uznał zarzut co do niewłaściwości Prezydenta Miasta W. do wydania decyzji stwierdzającej nieważność decyzji - aktu nadania stopnia awansu zawodowego. Zgodnie z art. 157 § 1 kpa właściwym do stwierdzenia nieważności decyzji jest organ wyższego stopnia nad organem, który wydał decyzję podlegającą stwierdzeniu nieważności. W myśl art. 9 lit. b ustawy Karta Nauczyciela organem wyższego stopnia w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego w sprawach dotyczących nadania nauczycielowi stopnia awansu zawodowego jest w stosunku do dyrektora szkoły - organ prowadzący szkołę. Organem prowadzącym szkoły podstawowe jest gmina (art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty - Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.). Oznacza to, zdaniem Sądu pierwszej instancji, że w sprawie orzekał organ właściwy. Zakończenie zaś postępowania kwalifikacyjnego nie stało na przeszkodzie wszczęciu postępowania w trybie stwierdzenia nieważności decyzji.
Od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę kasacyjną wniosła B. M. Zaskarżając ten wyrok w całości skargę kasacyjną oparła o podstawy kasacyjne z art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 stycznia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a.
Wnosząca skargę kasacyjną zarzuciła:
1) naruszenie prawa materialnego, a to:
a) art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 19, poz. 239 z późn. zm.) w związku z art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674) i w związku z § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia
10 października 1991 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli nie mających wyższego wykształcenia (Dz. U. Nr 88, poz. 433), które to rozporządzenie, mimo jego uchylenia, ma zastosowanie w sprawie z uwagi na przepisy obowiązujące w dacie wydania skarżącej aktu nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego
- poprzez ich błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż nie spełnia warunku posiadania przygotowania pedagogicznego, koniecznego do nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego, osoba, która legitymuje się dyplomem ukończenia studiów wyższych na kierunku uznanym za zbliżony do rodzaju prowadzonych zajęć, a przy tym na stwierdzeniu, że przygotowanie pedagogiczne polega na nabyciu wiedzy z zakresu wyłącznie pedagogiki, co jest wprost sprzeczne z wyraźnym brzmieniem przepisu, który nie podlega w zasadzie żadnej interpretacji;
b) § 1 pkt 2 powołanego rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej w związku z art. 9 ust. 2 ustawy - Karta Nauczyciela, art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 178 ust. 1 Konstytucji oraz art. 4 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), zwanej dalej P.u.s.a.
- poprzez niewłaściwe zastosowanie powyższych przepisów, które polegało na tym, że zaskarżony wyrok Sąd pierwszej instancji oparł na przepisie rozporządzenia, który jako wydany bez szczegółowej delegacji z ustawy zwykłej, naruszał Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym Sąd pierwszej instancji zaniechał zbadania tej okoliczności, a należy podnieść, że sądy administracyjne, jako związane w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości wyłącznie przepisami Konstytucji i ustaw, są uprawnione do czynienia ustaleń w konkretnej sprawie, że przepis aktu wykonawczego - w danym wypadku rozporządzenia ministra - jako sprzeczny z ustawą zasadniczą, nie może stanowić podstawy prawnej rozstrzygnięcia;
2) naruszenie przepisów postępowania, a to:
a) art. 134 § 1 P.p.s.a. w związku z art. 1 § 1 i 2 P.u.s.a., które polegało na tym, że Wojewódzki Sąd Administracyjny nie rozpoznał "sprawy" w jej granicach, lecz z oczywistym naruszeniem ustawy zawęził zakres swej kognicji jedynie do rozpoznania skargi oraz podniesionych w niej zarzutów i wniosków, skupiając się głównie na analizie zasadności decyzji organu administracji właściwego rzeczowo w pierwszej instancji
- wobec czego istotny wpływ na wynik sprawy, w rozumieniu art. 174 pkt 2 P.p.s.a. przejawił się w tym, iż w sprawie niniejszej faktycznie pozostawiono ostatnio wspomnianą decyzję poza kontrolą sądową i oddalono skargę, jakkolwiek istniały w sprawie takie uchybienia, których dostrzeżenie, po objęciu rozpoznaniem całości postępowania, w tym i postępowania odwoławczego oraz decyzji ostatecznej w postępowaniu administracyjnym, pozwalałoby Sądowi pierwszej instancji na wydanie orzeczenia kasatoryjnego z uwagi na nieważność ostatnio wymienionej decyzji;
b) art. 141 § 4 P.p.s.a., które polegało na tym, że Sąd nie wyjaśnił w uzasadnieniu skarżonego wyroku, na jakiej podstawie przyjął, że dyplom ukończenia wyższej uczelni, w związku z innymi dowodami przedstawionymi przez skarżącą, nie potwierdza przygotowania pedagogicznego, które wobec wyraźnego i jednoznacznego brzmienia § 1 pkt 2 rozporządzenia mogło być tylko w ten sposób potwierdzone, dlaczego nie wziął pod uwagę przytaczanych przez nią twierdzeń i dowodów, z których wynika, że w trakcie studiów w istocie odbyła ona nie 189 godzin pedagogiki, lecz aż 508 godzin zajęć z psychologii, pedagogiki i dydaktyki, a także dlaczego uznał, że decyzję administracyjną w postępowaniu odwoławczym wydal organ właściwy
- wobec czego istotny wpływ na wynik sprawy przejawia się w tym, że albo proces rozumowania Sądu przy wyrokowaniu był niekompletny, albo na orzeczeniu zaważyły racje niewyrażone w uzasadnieniu, skutkiem czego przyjąć należy, iż wyrok wraz z uzasadnieniem nie poddaje się kontroli kasacyjnej;
c) art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w związku z art. 156 § 1 pkt 1 P.p.s.a., art. 134 § 1 P.p.s.a., art. 19 k.p.a., art. 127 § 2 k.p.a., art. 17 pkt 1 k.p.a., art. 9b ust. 7 ustawy - Karta Nauczyciela i art. 31 pkt 5 lit. a) ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2005 r. Nr 256, poz. 2572), które polegało na tym, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Wrocławiu, niezależnie od zarzutów podniesionych w skardze na decyzję [...] Kuratora Oświaty, skargi tej nie uwzględnił, mimo że organ wyższego stopnia orzekł decyzją ostateczną w postępowaniu odwoławczym nie przestrzegając swej właściwości instancyjnej, albowiem organ ten może być uznany za organ wyższego stopnia tylko w przypadkach ściśle ustawowo określonych, natomiast nie jest nim w postępowaniu dotyczącym stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej i to nawet w odniesieniu do aktu nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego, a zatem a contrario należy uznać, iż organem wyższego stopnia właściwym do rozpoznania odwołania
skarżącej, mogło być, w danym układzie procesowym, tylko Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W.
- wobec czego istotny wpływ na wynik sprawy polegał na tym, że zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja [...] Kuratora Oświaty w W., jako wydana z naruszeniem bezwzględnie obowiązujących na każdym etapie postępowania przepisów o właściwości, jest po myśli art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. nieważna, zaś Wojewódzki Sąd Administracyjny winien był stwierdzić jej nieważność bez względu na merytoryczną zasadność.
Wskazując na powyższe podstawy zaskarżenia kasacyjnego wnosząca skargę kasacyjną domagała się:
1) w przypadku, gdyby Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga jest zasadna już w oparciu o podstawę naruszenia przepisów postępowania (art. 174 pkt 2 P.p.s.a.), o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania wraz z pozostawieniem temu Sądowi orzeczenia o kosztach postępowania za instancję kasacyjną, w tym o kosztach zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych;
2) w przypadku, gdyby Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zarzuty podniesione w granicach drugiej podstawy kasacyjnej nie są usprawiedliwione - o uchylenie zaskarżonego w całości oraz uchylenie decyzji [...] Kuratora Oświaty i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.
Wnosząca skargę kasacyjną wskazała, że w rozpoznawanej sprawie występują zagadnienia prawne budzące poważne wątpliwości. Mianowicie, czy użyte w art. 9b ust. 7 pkt 2 ustawy Karta Nauczyciela określenie, zgodnie z którym organ sprawujący nadzór pedagogiczny jest w sprawach nadania i odmowy nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela organem wyższego stopnia nad organami prowadzącymi szkoły i placówki, należy rozumieć w ten sposób, że organ sprawujący nadzór pedagogiczny jest również organem wyższego stopnia w sprawach o stwierdzenie nieważności aktów nadania nauczycielom stopni awansu zawodowego, wszczynanych na podstawie art. 156 k.p.a. Następnie, jaka jest wzajemna relacja pomiędzy postępowaniem o nadanie lub odmowę nadania stopnia awansu zawodowego, postępowaniem o stwierdzenie nieważności nadanego stopnia awansu, a postępowaniem o stwierdzenie nieważności czynności podjętych w postępowaniu o nadanie stopnia awansu (art. 9h ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela). Przede wszystkim zaś, czy postępowanie w
przedmiocie nieważności aktu nadania stopnia awansu może być wszczęte i toczyć się bez uprzedniego stwierdzenia nieważności czynności w trybie art. 9h ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela i czy można przyjąć, że samo stwierdzenie nieważności czynności postępowania wywołuje skutek prawny w postaci nieważności samego aktu nadania nauczycielowi stopnia awansu zawodowego.
W obszernym uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor zaakcentował, że Sąd I instancji pominął zupełnie psychologię i dydaktykę jako obszernej wiedzy, z których nabycie umiejętności równorzędnie konstytuuje - obok pedagogiki - pojęcie "przygotowania pedagogicznego", nie dokonał przy tym wykładni § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 października 1991 r. pod kątem wyjaśnienia, co oznacza sformułowanie, iż to dyplom (zaświadczenie) szkoły wyższej lub świadectwo ukończenia kursu kwalifikacyjnego "świadczą" o przygotowaniu pedagogicznym. Zdaniem wnoszącej skargę kasacyjną przepis ten w zakresie w jakim miał zastosowanie w rozpoznawanej sprawie nie był zgodny z art. 9 ust. 2 ustawy Karty Nauczyciela, co tym samym naruszało art. 92 ust. 1 Konstytucji RP. Rozporządzenia wykonawcze winny być wydawane na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie winno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do
uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu. Wymieniony przepis § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej nie spełnia standardu konstytucyjności. Następnie autor skargi kasacyjnej wskazał, że Sąd I instancji wbrew swej powinności nie objął z urzędu swym rozpoznaniem kwestii nie podniesionych w skardze. Brak także w pisanych motywach wyroku odniesienia się do wszystkich zagadnień - jak należy rozumieć pojęcie odpowiedniego przygotowania pedagogicznego, dlaczego Sąd uważa, że pojęcie "pedagogika" jest równoważna pojęciu "psychologia, pedagogika i dydaktyka szczegółowa", nie zawarł wyjaśnienia, dlaczego przyjmuje, iż organem wyższego stopnia w postępowaniu dotyczącym unieważnienia aktu nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela jest organ sprawujący nadzór pedagogiczny i dlaczego właściwość instancyjna wynika z ogólnej zasady art. 17 pkt 1 k.p.a., lecz oparta jest o przepis szczególny art. 9b ust. 7 ustawy Karta Nauczyciela. W przekonaniu wnoszącej skargę kasacyjną takim organem w
rozpoznawanej sprawie jest samorządowe kolegium odwoławcze, nie zaś kurator oświaty.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną [...] Kurator Oświaty w W. wniósł o oddalenie tej skargi jako bezzasadnej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek nie wszystkie z zarzutów w niej zawartych okazały się usprawiedliwione.
Wnosząca skargę kasacyjną zarzuca, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonując kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji nie dostrzegł, iż decyzja [...] Kuratora Oświaty wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości, a zatem w świetle art. 156 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego dotknięta jest wadą kwalifikowaną. W konsekwencji nie stwierdzając nieważności tej decyzji Sąd dopuścił się naruszenia przepisu art. 145 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., co mogło mieć wpływ na finalny wynik postępowania sądowego. Stanowiska tego nie można podzielić.
W punkcie wyjścia rozważań stwierdzić przyjdzie, że zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie przyjmuje się zgodnie, iż wymieniony przepis art. 156 § 1 pkt 1 kpa odnosi się do wszystkich rodzajów właściwości (rzeczowej i miejscowej - art. 19 kpa, instancyjnej - art. 17 kpa, a także delegacyjnej, jeśli taką właściwość przewiduje i dopuszcza ustawa). Jak trafnie zaś wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 października 1982 r. sygn. akt II SA 1119/82 (ONSA 1982 r. Nr 2, poz. 95) naruszenie każdego rodzaju właściwości przez organ administracji przy wydawaniu decyzji administracyjnej powoduje nieważność takiej decyzji, bez względu na trafność merytorycznego rozstrzygnięcia. Kontrolowane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny decyzje wydane zostały w postępowaniu nadzwyczajnym, mającym na celu ustalenie, czy decyzja o nadaniu skarżącej stopnia nauczyciela kontraktowego, podjęta przez Dyrektora Szkoły Podstawowej nr [...] w W. na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy
- Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 19, poz. 239 ze zm.), obarczona jest wadą nieważności, jako wydana z rażącym naruszeniem prawa. Stosownie do art. 157 § 1 kpa organem właściwym do stwierdzenia nieważności decyzji jest organ wyższego stopnia, a gdy decyzja wydana została przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze - ten organ. Jakie organy są natomiast organami wyższego stopnia w rozumieniu Kodeksu określa art. 17 kpa, z kolei przyjmuje się, iż właściwość rzeczową organu do stwierdzenia nieważności oceniać należy według przepisów prawa materialnego, które stanowiły podstawę ustalenia właściwości organu przy wydawaniu decyzji w postępowaniu zwykłym, chyba że nastąpiła zmiana w strukturze administracji publicznej. Postępowanie, w którym doszło do wydania decyzji - aktu nadania nauczycielowi stopnia awansu zawodowego, prowadzone było w trybie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (obecnie tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz.
674 ze zm.). Zgodnie z art. 9b ust. 4 pkt 1 i ust. 6 tej ustawy decyzję w przedmiocie nadania bądź odmowy nadania nauczycielowi stażyście stopnia nauczyciela kontraktowego wydaje dyrektor szkoły. W myśl zaś art. 9b ust. 7 tej ustawy organami wyższego stopnia w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego w sprawach, o których mowa w ust. 4 pkt 1 - 3 oraz ust. 6, a zatem w przedmiocie nadania bądź odmowy nadania nauczycielowi stopnia awansu zawodowego, są odpowiednio:
1) w stosunku do dyrektora szkoły - organ prowadzący szkołę,
2) w stosunku do organu prowadzącego szkołę - organ sprawujący nadzór pedagogiczny,
3) w stosunku do organu sprawującego nadzór pedagogiczny - właściwy minister
Zgodnie z tym co powiedziano, właściwość rzeczową organów w postępowaniu nadzwyczajnym oceniać należy według przepisów prawa materialnego, które stanowiły podstawę do ustalenia właściwości organu przy wydawaniu decyzji w postępowaniu zwykłym. Skoro zatem decyzję o nadaniu skarżącej stopnia nauczyciela kontraktowego wydał Dyrektor Szkoły Podstawowej nr [...] w W., organem właściwym do wydania decyzji w pierwszej instancji w postępowaniu nieważnościowym był Prezydent Miasta W. Prowadzenie szkół podstawowych należy bowiem do zadań własnych gmin (por. art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty - tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.). Nie można zgodzić się z poglądem i argumentacją autora skargi kasacyjnej, iż [...] Kurator Oświaty, jako organ sprawujący nadzór pedagogiczny w stosunku do organu prowadzącego szkołę podstawową w mieście W., nie był organem właściwym do rozpatrzenia odwołania skarżącej, a takim organem było Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. Zasadą jest, że
właściwy do rozpatrzenia odwołania jest organ administracji publicznej wyższego stopnia, chyba że ustawa przewiduje inny organ odwoławczy (art. 127 § 2 kpa).
W myśl art. 17 pkt 1 kpa organem wyższego stopnia w rozumieniu Kodeksu w stosunku do organów jednostek samorządu terytorialnego są samorządowe kolegia odwoławcze, chyba że ustawy szczególne stanowią inaczej. Natomiast przepis art. 1 § 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 856 ze zm.) stanowi, że samorządowe kolegia odwoławcze są organami wyższego stopnia w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego i ustawy Ordynacja podatkowa w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej należących do właściwości jednostek samorządu terytorialnego, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Takim przepisem szczególnym jest niewątpliwie art. 9b ust. 7 ustawy Karta Nauczyciela, a właściwości instancyjnej określonej w tym przepisie nie można zawężać wyłącznie do postępowania zwykłego w przedmiocie nadania bądź odmowy nadania nauczycielowi stopnia awansu zawodowego. W dotychczasowym orzecznictwie sądowoadministracyjnym
utrwalony jest pogląd, że właściwość organu odwoławczego w odniesieniu do decyzji o stwierdzeniu nieważności decyzji także należy oceniać z uwzględnieniem przepisów prawa materialnego, według których wydano decyzję będącą przedmiotem postępowania w sprawie o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 156 § 1 kpa (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lipca 1993 r. sygn. akt I SA 116/93 - ONSA 1994 r. Nr 3, poz. 109). Argumentacja o właściwości kuratora oświaty doznaje wsparcia, jeśli się weźmie pod uwagę treść art. 31 ust. 1 ustawy o systemie oświaty; zgodnie z tym przepisem kurator oświaty, w imieniu wojewody, wykonuje zadania i kompetencje w zakresie oświaty określone w ustawie i przepisach odrębnych na obszarze województwa, m.in. wykonuje zadania organu wyższego stopnia w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Nie może zatem budzić wątpliwości, że to nie samorządowe kolegium odwoławcze, lecz kurator oświaty jest organem wyższego stopnia właściwym do rozpoznania
odwołania strony od decyzji organu prowadzącego szkołę podstawową, wydanej w postępowaniu nadzwyczajnym w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji dyrektora szkoły podstawowej o nadaniu stopnia awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego.
Postępowanie nadzwyczajne w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji - aktu nadania nauczycielowi stopnia awansu zawodowego może zostać wszczęte i być prowadzone niezależnie od tego, czy uprzednio toczyło się postępowanie, o którym mowa w art. 9h ust. 1 ustawy Karta Nauczyciela, a zatem postępowanie nadzorcze nad czynnościami w postępowaniu o nadanie nauczycielom stopni awansu zawodowego. Są to dwa oddzielne i niezależne od siebie postępowania. Postępowanie prowadzone przez organ sprawujący nadzór pedagogiczny lub właściwego ministra w trybie art. 9h ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela ma na celu ustalenie, czy czynności w postępowaniu o nadanie nauczycielowi stopnia awansu zawodowego, podejmowane na różnych etapach tego postępowania przez organy i komisje kwalifikacyjne lub egzaminacyjne, podjęte zostały z naruszeniem przepisów tej ustawy, przepisów o kwalifikacjach nauczycieli lub przepisów wydanych na podstawie art. 9g ust. 1 ustawy Karty Nauczyciela. Ustalenie, że czynności podjęte w postępowaniu o
nadanie nauczycielom stopnia awansu zawodowego naruszają wymienione przepisy stwarza podstawę do stwierdzenia, w drodze decyzji, nieważności tych czynności przez organ sprawujący nadzór pedagogiczny lub właściwego ministra. Natomiast postępowanie nadzwyczajne w trybie stwierdzenia nieważności decyzji ma na celu ustalenie, czy decyzja której dotyczy postępowanie dotknięta jest wadą kwalifikowaną wymienioną w art. 156 § 1 pkt 1 - 7 kpa. Biorąc pod uwagę katalog przesłanek nieważności decyzji zakres tego postępowania jest niewątpliwie szerszy aniżeli postępowania nadzorczego nad czynnościami w postępowaniu o nadanie nauczycielom stopnia awansu zawodowego. Zwrócić należy uwagę, że wydanie decyzji z naruszeniem prawa jest jedną z przesłanek stwierdzenia nieważności decyzji, jednakże wyłącznie wówczas, gdy to naruszenie nosi cechy rażącego naruszenia prawa. Oznacza to, że nie każde naruszenie prawa stwarza podstawę do wydania decyzji w oparciu o art. 156 § 1 pkt 2 kpa. Okoliczność więc, że w niniejszej sprawie
przed wydaniem kontrolowanych przez Sąd I instancji decyzji nie doszło do decyzyjnego orzeczenia o nieważności czynności w postępowaniu o nadanie skarżącej stopnia nauczyciela kontraktowego nie stał na przeszkodzie wszczęciu i prowadzeniu postępowania w trybie stwierdzenia nieważności decyzji.
Usprawiedliwione okazały się postawione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia wskazanych w niej przepisów prawa materialnego.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy Karta Nauczyciela, w brzmieniu obowiązującym w dacie nadania skarżącej stopnia nauczyciela kontraktowego, stanowisko nauczyciela mogła zajmować osoba, która:
1) posiada wyższe wykształcenie z odpowiednim przygotowaniem pedagogicznym
lub ukończyła zakład kształcenia nauczycieli i podejmuje pracę na stanowisku,
do którego są to wystarczające kwalifikacje,
2) przestrzega podstawowych zasad moralnych,
3) spełnia warunki zdrowotne niezbędne do wykonywania zawodu.
Koncentrując dalsze rozważania nad rozumieniem pojęcia "posiadania wyższego wykształcenia z odpowiednim przygotowaniem pedagogicznym" zauważyć trzeba, że ani art. 9 ust. 1 pkt 1, ani inny przepis ustawy Karta Nauczyciela nie wyjaśniają znaczenia tego pojęcia, pomimo tego, że ustawodawca wprowadził do tekstu tej ustawy w art. 3 tzw. słownik wyrażeń używanych w ustawie. W orzecznictwie sądowym, jeszcze w okresie obowiązywania ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.), powszechnie przyjmowano, że posiadanie wyższego wykształcenia przez osobę ubiegającą się o stanowisko nauczyciela oznacza legitymowanie się odpowiednim dyplomem ukończenia studiów wyższych na określonym kierunku (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 listopada 2001 r. sygn. akt II SA 2133/01 - Lex nr 84359 i Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2002 r. sygn. akt I PKN 406/01 - OSNP 2003 r. Nr 7, poz. 10). Pogląd ten na gruncie obecnie obowiązującej ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. -
Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.) zachowuje aktualność - zob. art. 167 i nast. ustawy. Jednakże żaden przepis rangi ustawowej nie wyjaśnia, jak należy rozumieć używane w ustawie pojęcie "odpowiednie przygotowanie pedagogiczne". Definicja tego pojęcia zawarta została w § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 października 1991 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli nie mających wyższego wykształcenia (Dz. U. Nr 98, poz. 433 ze zm.), wydanego z powołaniem się na upoważnienie zawarte w art. 9 ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela. Rozporządzenie to utraciło już moc prawną, gdyż uchylone zostało rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 września 2002 r. (Dz. U. Nr 155, poz. 1288), obowiązywało jednak w dacie nadania skarżącej stopnia awansu zawodowego. Także Wojewódzki Sąd Administracyjny przeprowadził swe rozważania co do oceny posiadania przez skarżącą
kwalifikacji wymaganych do zajmowania stanowiska nauczyciela biorąc pod uwagę normatywną treść powołanego na wstępie przepisu. Zgodnie z § 1 pkt 2 rozporządzenia przez przygotowanie pedagogiczne należy rozumieć nabycie wiedzy i umiejętności z zakresu psychologii, pedagogiki i dydaktyki szczegółowej nauczanych w powiązaniu z kierunkiem (specjalnością) kształcenia i praktyką pedagogiczną w wymiarze nie mniejszym niż 270 godzin; o posiadaniu przygotowania pedagogicznego świadczy dyplom (zaświadczenie) szkoły wyższej albo świadectwo ukończenia kursu pedagogicznego prowadzonego przez zakład kształcenia nauczycieli albo placówkę doskonalenia nauczycieli lub inną instytucję, osobę prawną lub fizyczną, które mogą prowadzić takie kursy zgodnie z przepisami w sprawie placówek doskonalenia nauczycieli.
Rodzi się jednak wątpliwość, czy powyższy przepis § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 października 1991 r. w zakresie, w jakim definiuje pojęcie "przygotowania pedagogicznego" jest zgodny z art. 9 ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela. Rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania, a upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia, zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu; stanowi tak art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Jak wielokrotnie wskazywał Trybunał Konstytucyjny w swych orzeczeniach od chwili wejścia w życie Konstytucji z dnia 2 kwietnia 1997 r. na ustawodawcy ciąży obowiązek odpowiedniej zawartości upoważnienia, tak pod względem podmiotowym, jak i przedmiotowym oraz treściowym. Całkowity brak w upoważnieniu wytycznych przesądza o niekonstytucyjności upoważnienia, a brak stanowiska ustawodawcy w
określonej kwestii musi być interpretowany jako nieudzielenie w danym zakresie kompetencji normodawczej (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 maja 2004 r. sygn. akt U 1/04 OTK-A 2004 r. nr 5, poz. 43). Zgodnie z tym na co już wskazano, Minister Edukacji Narodowej wydając rozporządzenie powołał się na upoważnienie zawarte w art. 9 ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela. Ustawodawca w tym przepisie udzielił ministrowi właściwemu do spraw oświaty i wychowania w porozumieniu z zainteresowanymi ministrami, w drodze rozporządzenia, upoważnienia do określenia szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli niemających wyższego wykształcenia lub ukończonego zakładu kształcenia nauczycieli. W delegacji tej ustawodawca nie wskazał jakichkolwiek wytycznych, jakimi winien się kierować minister określając szczegółowe kwalifikacje wymagane od nauczycieli, co już tylko z tego powodu przesądza o niekonstytucyjności upoważnienia. Trafnie przy tym
zwróciła uwagę wnosząca skargę kasacyjną, że brak upoważnienia dla ministra do określenia w rozporządzeniu definicji przygotowania pedagogicznego oznacza nieudzielenie organowi upoważnionemu delegacji do wyjaśnienia rozumienia tego pojęcia. Nie stanowi zaś takiej delegacji samo upoważnienie do określenia szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli. Do chwili utraty mocy obowiązującej rozporządzenia, tj. do dnia 7 października
2002 r., ustawodawca nie wprowadził do tekstu art. 9 ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela szczegółowej zawartości upoważnienia pod względem przedmiotowym i treściowym. Rozważania powyższe skłaniają do wyrażenia poglądu, że przepis § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 października 1991 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli nie mających wyższego wykształcenia (Dz. U. Nr 98, poz. 433 ze zm.) w zakresie, w jakim definiuje pojęcie "przygotowanie pedagogiczne" jest niezgodny z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia
26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Usprawiedliwionym okazał się sformułowany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny tego przepisu polegający na jego zastosowaniu w sytuacji, gdy jest niezgodny z upoważnieniem ustawowym. Sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom (art. 178 ust. 1 Konstytucji RP). Oznacza to, że ocena konstytucyjności przepisu rangi podustawowej może być dokonana przez sąd w każdej sprawie, w której przepis ten został zastosowany. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku składu siedmiu sędziów z dnia 16 stycznia 2006 r., sygn. akt I OPS 4/05 (ONSAiWSA 2006 r. Nr 2, poz. 39) uprawnienie sądów do badania w konkretnej rozpoznawanej sprawie konstytucyjności aktu podustawowego ani nie umniejsza roli Trybunału Konstytucyjnego, ani nie jest sprzeczne z art. 188 Konstytucji RP. Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego stwierdzające taką
niezgodność mają moc powszechnie obowiązującą, stwierdzenie zaś przez sąd niekonstytucyjności przepisu rangi podustawowej odnosi ten skutek, że sąd uprawniony jest do odmowy jego zastosowania w konkretnej sprawie. Naczelny Sąd Administracyjny nie znalazł jednak podstaw do wystąpienia w niniejszej sprawie z pytaniem prawnym w trybie art. 193 Konstytucji RP z tego względu, iż kwestionowany przepis utracił już moc prawną, a ponadto jego niekonstytucyjność w świetle przedstawionych rozważań jest oczywista.
Dotychczasowe spostrzeżenia czynią nie do odparcia dalsze zarzuty wnoszącego skargę kasacyjną oparte o podstawę z art. 174 pkt 2 Ppsa.
Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej w oparciu o kryterium zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1
§ 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych - Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.). W procesie kontroli legalności zaskarżonych aktów administracyjnych, sądy administracyjne pierwszej instancji, zgodnie z art. 134 § 1 Ppsa, rozstrzygają co prawda w granicach danej sprawy, jednak nie są związane zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Dokonując więc kontroli wykonywania administracji publicznej przez orzekające w sprawie organy sądy administracyjne winny zbadać, czy postępowanie prowadzone było z zachowaniem reguł i zasad wyznaczonych przepisami procedury administracyjnej oraz czy odpowiada prawu zastosowana przez organy administracji norma materialnoprawna stanowiąca podstawę prawną rozstrzygnięcia.
Zasadnie podnosi autor skargi kasacyjnej, że Sąd pierwszej instancji nie dokonał kontroli legalności zaskarżonych decyzji w jej całokształcie. Nie zwrócił uwagi, że zastosowany przepis § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 października 1991 r. w zakwestionowanym wyżej zakresie jako nieposiadający upoważnienia ustawowego nie mógł stanowić podstawy do oceny, czy w dacie nadania skarżącej stopnia awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego spełniała wynikający z art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy Karta Nauczyciela wymóg posiadania odpowiedniego przygotowania pedagogicznego. Niewątpliwie przygotowanie pedagogiczne oznacza dysponowanie odpowiednim zasobem wiedzy i umiejętności z zakresu pedagogiki i dziedzin zbliżonych do tej specjalności, który można nabyć w wyniku kształcenia i odbycia praktyki. Jednakże nie znajduje uzasadnienia twierdzenie, że osoba ubiegająca się o stanowisko nauczyciela wykazać może swoje przygotowanie pedagogiczne tylko poprzez przedłożenie dyplomu lub innego dokumentu, z
których wynikać będzie, iż wymiar kształcenia był nie mniejszy niż 270 godzin, zaś praktyki pedagogicznej - nie mniejszy niż 150 godzin. Wymogów takich nie zawierają przepisy ustawy Karta Nauczyciela oraz innych przepisów regulujących kwalifikacje pedagogiczne.
W rozpoznawanej sprawie skarżąca na dzień nadania jej stopnia awansu zawodowego nauczyciela legitymowała się wyższym wykształceniem, ukończyła bowiem w 1988 r. studia magisterskie na Akademii Wychowania Fizycznego w W. uzyskując tytuł magistra rehabilitacji ruchowej. W postępowaniu o nadanie stopnia awansu zawodowego ukończony kierunek studiów został uznany skarżącej, jako wykonującej pracę na stanowisku nauczyciela gimnastyki korekcyjnej, za zbliżony do rodzaju prowadzonych zajęć w Szkole Podstawowej nr [...]. Ocenę, czy skarżąca w dacie nadania jej stopnia nauczyciela kontraktowego posiadała przygotowanie pedagogiczne w rozumieniu art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy Karta Nauczyciela, zatem czy nabyła odpowiedni zasób wiedzy teoretycznej i praktycznej, należało dokonać biorąc pod uwagę treść wszystkich dokumentów przedłożonych przez skarżącą (dyplomów, zaświadczeń), jak również zebranych z urzędu. Trafnie przy tym zauważa autor skargi kasacyjnej, iż do oceny czy skarżąca posiadała przygotowanie pedagogiczne
należało uwzględnić nie tylko okres kształcenia mającego na celu nabycie wiedzy i umiejętności z zakresu pedagogiki, lecz również dziedzin zbliżonych, np. psychologii, dydaktyki itp. Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny jest zdania, że przygotowanie pedagogiczne można wykazać nie tylko poprzez złożenie dokumentów stwierdzających te kwalifikacje w postaci dyplomu czy też zaświadczenia o ukończeniu studiów lub specjalistycznych kursów, lecz także na podstawie innych środków dowodowych. Przemawia za tym dokonana przez Sąd analiza okresu kształcenia skarżącej na Akademii Wychowania Fizycznego w W., wynikająca z ramowego planu studiów magisterskich na Wydziale Wychowania Fizycznego, błędnie przy tym przyjmując, iż chodzi o zaświadczenie z dnia 18 lutego 2002 r. W rzeczy samej z tego dnia są dwa zaświadczenia, a żadne z nich nie dotyczy ramowego programu studiów. Sąd pierwszej instancji dopuścił się w tym fragmencie rozważań wewnętrznej sprzeczności, gdyż z jednej
strony przyjmuje, że zakres pojęciowy przygotowania pedagogicznego wyjaśnia § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej, z drugiej zaś zdobycie odpowiedniego zasobu wiedzy i umiejętności odnosi tylko do pedagogiki, pomijając zbliżone do tej specjalności dziedziny (w przepisie tym mowa jest również o psychologii i dydaktyce szczegółowej). Nawiązując zaś do wcześniejszych rozważań nie można przemilczeć, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonywał kontroli legalności decyzji stwierdzających nieważność dotychczasowej decyzji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 kpa). Sąd w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku w sposób przekonywujący nie uzewnętrznił swego stanowiska, dlaczego uznaje decyzję nadającą skarżącej stopień awansu zawodowego za dotkniętą kwalifikowaną wadą. Wszak nie każde wydanie decyzji z naruszeniem prawa daje podstawę do stwierdzenia jej nieważności, lecz tylko takie, które nosi cechy rażącego naruszenia. Nie spełnia wymogu wyjaśnienia w uzasadnieniu wyroku
podstawy prawnej rozstrzygnięcia (art. 141 § 4 P.p.s.a.) ograniczenie się do stwierdzenia, że skoro skarżąca nie posiadała prawnie wymaganych kwalifikacji pedagogicznych, to akt nadania stopnia awansu zawodowego jest nieważny.
Z tych wszystkich powodów Naczelny Sąd Administracyjny uznając skargę kasacyjną za usprawiedliwioną, na podstawie art. 185 § 1 P.p.s.a, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu. Jednocześnie z mocy art. 203 pkt 1 P.p.s.a. zasądził od organu administracji na rzecz wnoszącej skargę kasacyjną zwrot kosztów postępowania kasacyjnego obejmujących wynagrodzenie i wydatki pełnomocnika - adwokata w wysokości określonej w § 18 ust. 2 pkt 2 lit. a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). O kosztach sądowych nie orzeczono, jako że skarżąca nie miała obowiązku ich uiszczenia (art. 239 pkt 1 lit. d P.p.s.a.).