Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

GSK 1337/04 - Wyrok NSA z 2005-02-09

0
Podziel się:

Brak dokumentu stwierdzającego umocowanie do reprezentacji strony /art. 29 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ stanowi brak formalny, którego usunięcie w trybie art. 49 par. 1 powołanej ustawy w odniesieniu do spółek kapitałowych polega na przedstawieniu aktualnego odpisu z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego; niewykonanie w terminie nałożonego przez sąd obowiązku przedstawienia dokumentu powoduje odrzucenie skargi na podstawie art. 58 par. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Tezy

Brak dokumentu stwierdzającego umocowanie do reprezentacji strony /art. 29 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ stanowi brak formalny, którego usunięcie w trybie art. 49 par. 1 powołanej ustawy w odniesieniu do spółek kapitałowych polega na przedstawieniu aktualnego odpisu z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego; niewykonanie w terminie nałożonego przez sąd obowiązku przedstawienia dokumentu powoduje odrzucenie skargi na podstawie art. 58 par. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA - Jan Kacprzak Sędziowie NSA - Rafał Batorowicz (spr.) - Józef Waksmundzki Protokolant - Tomasz Filipowicz po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2005 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej R. E. S.A. z siedzibą w W. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 sierpnia 2004 r. sygn. akt 6 II SA 4765/03 w spawie ze skargi R. E. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] listopada 2003 r. Nr [...] w przedmiocie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych 1. Oddala skargę kasacyjną. 2. Zasądza od R. E. S.A. z siedzibą w W. na rzecz Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 3 sierpnia 2004 r., sygn. 6 II SA 4765/03, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę R. E. Spółki Akcyjnej w W. na decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] listopada 2003 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany koncesji.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd wyjaśnił, że pismem z dnia 15 kwietnia 2004 r. wezwał skarżącą spółkę do usunięcia braków formalnych skargi między innymi poprzez nadesłanie aktualnego odpisu z rejestru przedsiębiorców w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi. Pismo to doręczono w dniu 23 kwietnia 2004 r. i mimo upływu ponad 3 miesięcy skarżąca nie wywiązała się z nałożonego obowiązku. Dlatego odrzucono skargę na podstawie art. 58 §1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270).

R. E. Spółka Akcyjna w W. wniosła skargę kasacyjną domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia w całości i zasądzenia kosztów postępowania. Skargę kasacyjną oparła na podstawie wymienionej w art. 174 pkt 2 P.p.s.a. zarzucając naruszenie prawa procesowego, to jest art. 46, art. 57, art. 58 §1 pkt 3 i art. 125 §1 pkt 3 P.p.s.a.

Uzasadniając skargę kasacyjną skarżąca spółka podnosiła, że pismem z dnia 15 kwietnia 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wezwał o uzupełnienie dwóch braków formalnych skargi, to jest uiszczenia wpisu i nadesłanie aktualnego odpisu z rejestru przedsiębiorców. Pierwszy z tych braków został uzupełniony w dniu 26 kwietnia 2004 r. Co do nieprzedłożenia odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego skarżąca wywodziła, że brak tego dokumentu nie przesądzał, iż skarga została podpisana przez osoby nieuprawnione. Zdaniem skarżącej odpis taki można było przedłożyć w każdym czasie. Wskazywała różnorakie okoliczności obiektywne, które utrudniać miały wykonanie zarządzenia Sądu w wyznaczonym terminie, w tym wyłączenie działalności spółki w okresie odbywającego się w Warszawie szczytu gospodarczego i spiętrzenie spraw sądowych. Podnosiła, że odrzucając skargę Sąd zastosował środek nieadekwatny do uchybienia. Wskazywała na możliwość zastosowania art. 125 §1 pkt 3 P.p.s.a. przez zawieszenie postępowania w związku z
niemożnością nadania sprawie biegu skutkiem niewykonania zarządzenia Sądu. Wskazywała, że skarga spełniała wymogi wymienione w art. 46 i art. 57 P.p.s.a.

Zdaniem skarżącej postępowanie Sądu pozostawało w sprzeczności z samą istotą postępowania sądowoadministracyjnego zamykając jedyną możliwość kontroli zgodności z prawem decyzji administracyjnej. Podważała też ewentualność tłumaczenia zasadności rozstrzygnięcia zasadą zmierzania do szybkiego załatwienia sprawy o jakiej mowa w art. 7 P.p.s.a. wskazując, że postanowienie o odrzuceniu skargi wydano po upływie trzech miesięcy od daty doręczenia wezwania do uzupełnienia braków formalnych.

Przewodnicząca Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji w Warszawie wniosła o oddalenie skargi kasacyjnej i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania. Podnosiła, że stosownie do art. 46 §3 P.p.s.a. do pisma procesowego należy dołączyć pełnomocnictwo. Potwierdzeniem prawidłowości sposobu reprezentacji podmiotu udzielającego pełnomocnictwa jest odpis z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Niezłożenie takiego odpisu uniemożliwia Sądowi kontrolę prawidłowości reprezentacji i powoduje "ułomność" pełnomocnictwa, co kwalifikować należy jako istotny brak formalny. Prawidłowa reprezentacja strony, obejmująca udzielenie pełnomocnictwa przez upoważnione osoby, badana jest przez Sąd jako przesłanka odrzucenia skargi (art. 58 P.p.s.a.). W przypadku gdy skargę wniosła osoba nie mogąca być pełnomocnikiem lub nie mająca pełnomocnictwa zachodzi przesłanka odrzucenia skargi określona w art. 58 §1 pkt 6 P.p.s.a. Podważała nadto stanowisko skarżącej co do możliwości przedłożenia odpisu z Krajowego Rejestru
Sądowego w każdym czasie oraz dopuszczalności stosowania art. 125 §1 pkt 3 P.p.s.a. w przypadku niewykonania zarządzeń Sądu dotyczących braków formalnych skargi.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

I

Bez związku z zarzutem naruszenia art. 46, art. 57, art. 58 §1 pkt 3 P.p.s.a. pozostaje przedstawiona w uzasadnieniu skargi kasacyjnej argumentacja sprowadzająca się do usprawiedliwienia opóźnienia wykonania nałożonego przez sąd pierwszej instancji obowiązku. Żaden ze wskazanych przez skarżącą przepisów nie przewiduje odstąpienia przez sąd od wyprowadzenia skutków niewykonania przez stronę zarządzeń sądu w wyznaczonym terminie z powodu niezawinionych przeszkód. Ważne lub niezawinione przyczyny uniemożliwiające dochowanie wyznaczonego terminu mogą być przedmiotem oceny sądu skutkiem wniosku o przedłużenie terminu sądowego (art. 84 P.p.s.a.) lub o przywrócenie terminu (art. 86 § 1 P.p.s.a.). Nie można jednak sądowi pierwszej instancji przedstawić skutecznie zarzutu zaniechania oceny w przedstawionym zakresie gdyż przed momentem wydania zaskarżonego postanowienia nie wpłynął żaden z wymienionych wniosków, wniosek o przywrócenie terminu złożono i rozpoznano dopiero po dniu 3 sierpnia 2004 r. (postanowieniem z
dnia 5 października 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił wniosek o przywrócenie terminu, zażalenie na to postanowienie zostało oddalone postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. GZ 140/04). Nadto, termin do uzupełnienia braków formalnych (art. 49 § 1 P.p.s.a.) jest terminem ustawowym a nie sądowym wobec czego art. 84 P.p.s.a. nie mógłby być stosowany.

II

Istotne dla rozstrzygnięcia zagadnienie prawne sprowadza się do odpowiedzi na pytanie czy zaniechanie przez osoby fizyczne działające w imieniu osoby prawnej przedłożenia dokumentu, za pomocą którego możliwe jest wykazanie ich umocowania, stanowi brak formalny skargi, którego nieuzupełnienie w terminie może powodować odrzucenie skargi na podstawie art. 58 §1 pkt 3 P.p.s.a.

Zgodnie z art. 57 §1 P.p.s.a. skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać wymienione w punktach 1-3 elementy, z których żaden nie wiąże się z przedmiotem omawianego problemu. W art. 46 § 1 P.p.s.a. ustawodawca stwierdza, że każde pismo strony powinno zawierać:

- oznaczenie sądu, do którego jest skierowane, imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników;

- oznaczenie rodzaju pisma;

- osnowę wniosku lub oświadczenia;

- podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika;

- wymienienie załączników.

Według art. 46 § 2 P.p.s.a. gdy pismo jest pierwszym pismem w sprawie, powinno zawierać nadto oznaczenie miejsca zamieszkania, a w jego braku - adresu do doręczeń, lub siedziby stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników oraz przedmiotu sprawy, pismo zaś dalsze - sygnaturę akt. W art. 45 § 3 P.p.s.a. określono wymóg dołączenia pełnomocnictwa, jeżeli pismo wnosi pełnomocnik, który przedtem nie złożył pełnomocnictwa.

Materia reprezentacji osób prawnych w postępowaniu sądowo-administracyjnym regulowana jest w przepisach art. 28 i 29 P.p.s.a. Zgodnie z art. 28 §1 P.p.s.a. osoby prawne dokonują czynności w postępowaniu przez organy albo osoby uprawnione do działania w ich imieniu. W art. 29 P.p.s.a. określono obowiązek wymienionych w art. 28 podmiotów co do wykazania swojego umocowania dokumentem przy pierwszej czynności w postępowaniu.

Art. 46, art. 28 i art. 29 P.p.s.a. stanowią w znacznej mierze (art. 46 wprost) powtórzenie art. 126, art. 67 i art. 68 kodeksu postępowania cywilnego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych konsekwentnie wyrażany jest pogląd, zgodnie z którym nieprzedłożenie dokumentu potwierdzającego umocowanie do reprezentowania strony stanowi brak formalny (między innymi w: orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 4 maja 1954 r., sygn. CZ 93/54, Państwo i Prawo 1955/12/855; postanowieniu Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 maja 1996 r., sygn. I ACz 365/96, OSA 1997/11-12/67). W orzecznictwie tym zwraca się przede wszystkim uwagę na podobieństwo sytuacji podmiotu, który zaniechał wykazania dokumentem swego umocowania do reprezentacji osoby prawnej z sytuacją osoby podającej się za pełnomocnika mimo nieprzedłożenia pełnomocnictwa.

Wskazany pogląd obecnie przeważa w literaturze dotyczącej postępowania cywilnego (por. J. Jodłowski w: Kodeks postępowania cywilnego z komentarzem, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa, tom 1, 1989 r., str. 157; M. Sychowicz w: Kodeks postępowania cywilnego, Komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa, tom I, str. 281). W przeszłości jednak wyrażano odmienny pogląd (W. Berutowicz, Znaczenie prawne sądowego dochodzenia roszczeń, 1966 r., str. 81; M. Lisewski w: Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego pod red. W. Siedleckiego i Z. Resicha, wyd. 2, tom I, str. 160), zgodnie z którym zaniechanie przedłożenia dokumentu stwierdzającego umocowanie do reprezentowania osoby prawnej nie stanowi braku formalnego, a uchybienie strony w tym zakresie rozpatrywać należy jako ujemną przesłankę procesową. Drugi z wymienionych poglądów pojawił się ponownie w literaturze postępowania sądowoadministracyjnego jako sugestia stosowania art. 31 P.p.s.a. w przypadku niedopełnienia przez stronę obowiązku o jakim mowa w art. 29 P.p.s.a.
(por. J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexix, Warszawa, 2004 r., str. 69). Również strona skarżąca wywodzi, że niewykonanie w wyznaczonym terminie obowiązku przedłożenia dokumentu stwierdzającego umocowanie do reprezentowania strony powoduje inny niż odrzucenie skutek, a mianowicie zawieszenie postępowania na podstawie art. 125 §2 P.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny opowiada się za pierwszym z wymienionych poglądów, za czym przemawia szereg argumentów.

Po pierwsze, w art. 29 P.p.s.a. ustanowiono typowo formalny wymóg przedłożenia przy pierwszej czynności w postępowaniu, w tym przy wniesieniu skargi, określonego w tym przepisie dokumentu. Obowiązek strony w tym zakresie jest bardzo zbliżony do tych o jakich mowa w art. 46 §1 i 2 P.p.s.a. Brak podstaw do przyjęcia by obowiązek ten traktować jako określenie materialnej przesłanki dopuszczalności wniesienia pisma procesowego, w tym skargi, jako że dotyczy wyłącznie przedłożenia dokumentu. Materialnych przesłanek dopuszczalności wniesienia pisma przez osoby prawne doszukiwać się należy w treści art. 28 P.p.s.a. opisującej sposób reprezentacji osób prawnych w postępowaniu sądowoadministracyjnych. W art. 29 P.p.s.a. mowa natomiast wyłącznie o ściśle formalnej przesłance przedłożenia odpowiedniego dokumentu, którego brak nie przesądza o nieistnieniu materialnych podstaw reprezentacji strony.

Po drugie, nie można przyjąć by w art. 46 i art. 57 §1 P.p.s.a. wymieniono wyczerpująco wszystkie wymogi formalne skargi i twierdzić, iż z tego powodu nie jest dopuszczalne traktowanie innych przepisów jako określających przesłanki z tego zakresu. W art. 58 §1 pkt 3 P.p.s.a. mowa o brakach formalnych, których nieuzupełnienie powoduje odrzucenie skargi. Ustawodawca nie określił w jakich przepisach opisano braki czy wymogi formalne, w szczególności zaniechał wymienienia przesłanek wskazanych w art. 46 i 57 §1 P.p.s.a czy też odwołania się do tych przepisów. Zarówno w art. 46 §1-3 jak i w art. 57 §1 P.p.s.a. mowa jedynie o tym jakie elementy pismo winno zawierać, względnie o tym jaki dokument winien być do pisma dołączony, brak natomiast stwierdzeń mogących wskazywać, że w przepisach tych wskazano wszystkie wymogi formalne, co z łatwością można by uzyskać wprowadzając treść taką, jak na przykład: "wymogi formalne pisma są następujące:". Podobnie w art. 57 §1 P.p.s.a. stwierdzono, że skarga powinna czynić zadość
wymaganiom pisma procesowego, brak natomiast zapisów ograniczających krąg przepisów określających te wymagania.

Po trzecie, art. 29 P.p.s.a. ustanawia obowiązek wykazania umocowania podmiotów działających w imieniu osoby prawnej przy pierwszej czynności w sprawie, co skłania do traktowania tego wymogu tak jak innych dotyczących czynności stron umożliwiających nadanie biegu pismu i sprawie.

Po czwarte, sytuacja podmiotu, który podpisuje pismo w imieniu osoby prawnej jest bardzo blisko tej w jakiej znajduje się pełnomocnik obowiązany według art. 46 §3 i art. 37 §1 P.p.s.a. do przedłożenia pełnomocnictwa. Obowiązek przedłożenia pełnomocnictwa rozumiany jest jako wymóg wykazania dokumentem, w tym przypadku szczególnego rodzaju, umocowania pełnomocnika, a także jako obowiązek o charakterze formalnym (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2003 r., sygn. III CZP 74/03, Prok. i Pr. 2004/5/40).

Po piąte, opisane podobieństwo sytuacji podmiotu działającego w imieniu osoby prawnej i pełnomocnika sprzeciwia się wywodzeniu różnych skutków z zaniechania przedłożenia dokumentu potwierdzającego reprezentację osoby prawnej niż z niewykonania przez pełnomocnika obowiązku przedłożenia pełnomocnictwa i wykazania umocowania. W literaturze postępowania cywilnego nie zgłasza się zastrzeżeń co do praktyki zwrotu pozwu skutkiem nieuzupełnionego braku pełnomocnictwa (por. M. Sychowicz w: Kodeks postępowania cywilnego ...., str. 281).

Po szóste, uznanie, że brak dokumentu stwierdzającego umocowanie do reprezentacji osoby prawnej stanowi ujemną przesłankę procesową, nie stoi na przeszkodzie traktowaniu tego uchybienia strony jako braku formalnego. Brak należytego umocowania pełnomocnika jest ujemną przesłanką procesową powodującą nieważność postępowania (art. 183 §2 pkt 3 P.p.s.a.) co nie wyłącza uznawania nieprzedłożenia pełnomocnictwa jako braku formalnego.

Po siódme, art. 31 P.p.s.a. dotyczący dających się uzupełnić braków w zakresie zdolności sądowej lub procesowej albo w składzie właściwych organów nie może być stosowany jako następstwo zaniechania przedłożenia dokumentu o jakim mowa w art. 29 P.p.s.a. Brak takiego dokumentu nie przesądza o tym, że występują okoliczności uniemożliwiające reprezentację strony w sposób określony w art. 28 §1 P.p.s.a., oznacza jedynie tyle, iż nie wykazano należycie umocowania.

Po ósme, wymieniona w art. 125 § 1 pkt 3 P.p.s.a. przesłanka fakultatywnego zawieszenia postępowania skutkiem niewykonania zarządzeń sądu odnosi się wyłącznie do tych uchybień stron w toku postępowania, które nie powodują dalej idących skutków i uznawane być winne za mniej istotne niż te, które powodują odrzucenie skargi. Nie można uznać, by zaniedbanie wykazania dokumentem umocowania stanowiło niskiej rangi przesłankę do nadania sprawie biegu.

III

Art. 58 §1 pkt 3 P.p.s.a. stanowi, że sąd odrzuca skargę gdy nie uzupełniono w wyznaczonym terminie jej braków formalnych. Zgodnie z art. 49 §1 P.p.s.a. ustawowy termin do uzupełnienia braków formalnych wynosi 7 dni. Z przepisów tych wynika, że w wypadku stwierdzenia przez sąd nieuzupełnienia braków formalnych w terminie siedmiu dni, po stronie sądu powstaje bezwzględny obowiązek odrzucenia skargi. Ustawodawca nie przewidział jakichkolwiek odstępstw od tej reguły, nie wprowadził też żadnych uregulowań pozwalających na zastosowanie innego niż odrzucenie skargi środka, w szczególności fakultatywnego zawieszenia postępowania. Wobec tego bezskuteczna była argumentacja zmierzająca do wykazania, że sąd pierwszej instancji bezzasadnie zastosował najsurowszy czy nieadekwatny środek w postaci odrzucenia skargi i odwołująca się do wykładni celowościowej przez podważanie słuszności kierowania się zasadą szybkości postępowania.

IV

Art. 373 §1 i art. 205 §1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037) regulują zagadnienie reprezentacji spółek kapitałowych (akcyjnych i z ograniczoną odpowiedzialnością) w ten sposób, że stwarzają jednoznacznie pierwszeństwo rozwiązaniom statutowym. Dopiero jeżeli statut nie zawiera żadnych postanowień w tym przedmiocie, do składania oświadczeń w imieniu spółki wymagane jest współdziałanie dwóch członków zarządu lub jednego członka zarządu łącznie z prokurentem. W tych warunkach, w obecnym stanie prawnym nie można twierdzić, że podpisanie skargi przez dwóch członków zarządu, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, odpowiada ogólnej ustawowej zasadzie reprezentacji spółki kapitałowej. Dlatego też mimo podpisania skargi przez dwóch członków zarządu skarga dotknięta była brakiem o jakim mowa w art. 29 P.p.s.a., którego usunięcie możliwe było w trybie art. 49 §1 P.p.s.a. Skutkiem nieuzupełnienia braku w terminie następuje odrzucenie skargi na podstawie art. 58
§1 pkt 3 P.p.s.a.

V

Mimo że uzasadnienie skargi kasacyjnej nie zawiera odniesień do nałożenia przez sąd obowiązku wykazania umocowania do reprezentacji spółki dokumentem w postaci aktualnego odpisu z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, ogólnie sformułowana podstawa skargi kasacyjnej obejmowała konieczność zbadania zasadności praktyki w tym zakresie.

Art. 29 P.p.s.a. nie precyzuje jaki dokument winien przedłożyć podmiot wymieniony w art. 28 P.p.s.a by wykazać swoje umocowanie. Nie ulega wątpliwości, że obowiązkiem sądu, któremu przedłożono dokument jest badanie zgodności z prawa i autentyczności dokumentu (por. J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze Lexix Nexis, Warszawa 2004 r., str. 67). Stąd też uzasadnienie znajduje praktyka określania już w wezwaniu o usunięcie braków formalnych rodzaju dokumentu, którego autentyczność i zgodność z prawdą nie powinna budzić wątpliwości.

Zgodnie z art. 39 pkt 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 17, poz. 209 ze zm.) w dziale 2 Rejestru Przedsiębiorców zamieszcza się dane dotyczące oznaczenia organu uprawnionego do reprezentowania podmiotu oraz osób wchodzących w jego skład, ze wskazaniem sposobu reprezentowania. W art. 17 ust. 1 tej ustawy ustanowiono zasadę domniemania zgodności z prawdą wpisów do rejestru, którą to zasadę wzmacnia określona w art. 18 ust. 1 reguła odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną zgłoszeniem nieprawdziwych danych. Walorów takich nie można przypisać innym dokumentom, nawet urzędowym, w tym statutowi spółki, co do którego na ogół istnieją wątpliwości co do aktualności

Z wymienionych powodów prawidłową jest praktyka wzywania wnoszących skargi spółek kapitałowych do przedłożenia aktualnego odpisu z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, za czym dodatkowo przemawia łatwość uzyskania takiego dokumentu. Wykazywanie umocowania innymi dokumentami urzędowymi lub prywatnymi powodowałoby konieczność prowadzenia daleko idących czynności sądu celem zbadania autentyczności dokumentu i prawidłowości oraz aktualności zawartych w nim danych.

VI

Przedstawione w punktach II-V argumenty sprawiają, że Naczelny Sąd Administracyjny uznaje za prawidłowe stanowisko sądu pierwszej instancji odpowiadające założeniu, że nieprzedłożenie dokumentu stwierdzającego umocowanie do reprezentacji strony (art. 29 P.p.s.a.) stanowi brak formalny skargi, którego usunięcie w trybie art. 49 §1 P.p.s.a. w odniesieniu do spółek kapitałowych polega na przedłożeniu aktualnego odpisu z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, a niewykonanie nałożonego przez sąd obowiązku przedłożenia dokumentu w terminie powoduje odrzucenie skargi na podstawie art. 58 §1 pkt 3 P.p.s.a.

Z wymienionych powodów skarga kasacyjna była nieuzasadniona i podlegała oddaleniu na podstawie art. 184 P.p.s.a. O kosztach postępowania orzeczono stosownie do art. 204 pkt 1 w zw. z art. 166 i 193 tejże ustawy.

orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)