Tezy
Skoro zarzuty naruszenia przepisów postępowania skierowane były w istocie pod adresem organów podatkowych a nie rozpoznającego sprawę sądu pierwszej instancji, to wobec tego Naczelny Sąd Administracyjny związany granicami skargi kasacyjnej na podstawie art. 183 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, zmuszony był przyjąć stan faktyczny stanowiący przedmiot oceny tego wyroku.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Beaty i Stanisława R. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z dnia 17 lipca 2003 r. I SA/Kr 1587/01 w sprawie ze skargi Beaty i Stanisława R. na decyzję Izby Skarbowej w K. Ośrodek Zamiejscowy w N.-S. z dnia 4 lipca 2001 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego osób fizycznych za 1999 r. - oddala skargę kasacyjną, (...)
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17.07.2003 r., I SA/Kr 1587/01, Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie oddalił skargę Beaty i Stanisława R. na decyzję Izby Skarbowej w K. Ośrodek Zamiejscowy w N.-S. z dnia 4.07.2001 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r.
Skarżący w 1999 r. dokonali wydatków związanych z modernizacją dróg i placów wokół zakładu produkcyjnego, które uległy uszkodzeniu podczas powodzi w lipcu 1997 r. Inspektor Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w K. podniósł, że skarżący bezpodstawnie zakwalifikowali wykonane prace jako remontowe i zaliczyli poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów, podczas gdy inwestycja ta miała charakter modernizacji. Ponadto skarżący dokonali odliczeń od dochodu wydatków poniesionych na budowę budynku jednorodzinnego i wielorodzinnego z przeznaczeniem lokali na wynajem.
Izba Skarbowa zaskarżoną decyzją utrzymała w mocy decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 20.03.2001 r. Izba Skarbowa zgodziła się z twierdzeniem skarżących, że zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o stosowaniu szczególnych rozwiązań podatkowych w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. /Dz.U. nr 113 poz. 736/, w zakresie uregulowanym tą ustawą nie stosuje się między innymi przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Izba Skarbowa zgodziła się ze stanowiskiem organu pierwszej instancji, że okoliczności sprawy przemawiają za uznaniem, iż skarżący nie ponieśli rzeczywistych wydatków mieszkaniowych, a jedynie "kupili rachunek" w celu jego odliczenia.
Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie podzielił stanowisko organów podatkowych, iż zakres wykonanych prac obejmował odtworzenie elementów konstrukcyjnych i dlatego należy je zakwalifikować jako odbudowę zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 17 lipca 1997 r. o szczególnych zasadach remontów i odbudowy obiektów budowlanych zniszczonych lub uszkodzonych wskutek powodzi /Dz.U. nr 80 poz. 492/.
Sąd zgodził się również ze stanowiskiem organów w kwestii odliczenia kosztów na budowę budynków mieszkalnych, uznając że skarżącym takie prawo nie przysługiwało w oparciu o rachunki uproszczone. Sąd argumentował, że okolicznością bezsporną jest że rachunki te zostały wystawione za roboty, które nie zostały faktycznie wykonane, gdyż sam wystawca rachunków zaprzeczył jakoby otrzymał zapłatę za przedmiotowe rachunki. Skoro między stronami wskazanymi w rachunku nie doszło do rzeczywistej operacji gospodarczej, a więc sprzedawca nie wykonał robót instalacyjnych, a nabywca nie uiścił umówionej ceny to fakt ten pozbawia nabywcę możliwości dokonania odliczenia wydatków z tego tytułu.
W skardze kasacyjnej z dnia 30 marca 2004 r. wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego w trybie art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1271/ pełnomocnik Beaty i Stanisława R. zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 2 ust. 1 pkt 1, art. 3 pkt 1 i 2, art. 5 ustawy z dnia 17 lipca 1997 r. o szczególnych zasadach remontów i odbudowy obiektów budowlanych zniszczonych lub uszkodzonych wskutek powodzi /Dz.U. nr 80 poz. 492/, a także art. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o stosowaniu szczególnych rozwiązań podatkowych w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. /Dz.U. 113 poz. 736/. Powyższemu wyrokowi autor skargi kasacyjnej zarzucił ponadto naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 187 par. 1 i art.
191 Ordynacji podatkowej.
Wskazując na powyższe podstawy pełnomocnik skarżących domagał się uchylenia w całości zaskarżonego wyroku, alternatywnie o uchylenie wyroku i rozpoznanie skargi.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor podniósł, że nie zgadza się ze stanowiskiem sądu pierwszej, iż wszystkie zebrane w sprawie dowody są ze sobą spójne i logiczne oraz odpowiadają życiowemu doświadczeniu. Autor skargi kasacyjnej powołał się także na treść opinii innego biegłego, argumentując o nietrafności opinii wykonanej wcześniej. Ponadto podniesiono, że niezrozumiałym dla skarżących jest czemu za wiarygodne zostały uznane zeznania wystawcy rachunków, skoro zdaniem skarżących poświadczył on nieprawdę.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w K. wniósł o jej oddalenie oraz o obciążenie kosztami kasacyjnymi strony przeciwnej. W uzasadnieniu Dyrektor Izby Skarbowej powoływał się na trafność zaskarżonego wyroku oraz podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.
Rozpoznając niniejszą sprawę Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw. Zarzuty sformułowane w skardze kasacyjnej obejmują w pierwszej kolejności naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 2 ust. 1 pkt 1, art. 3 pkt 1 i 2 oraz art. 5 ustawy z dnia 17 lipca 1997 r. o szczególnych zasadach remontów i odbudowy obiektów budowlanych zniszczonych lub uszkodzonych wskutek powodzi /Dz.U. nr 80 poz. 492/, a także art. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o stosowaniu szczególnych rozwiązań podatkowych w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. /Dz.U. 113 poz. 736/. Tymczasem z treści uzasadnienia nie wynika w jaki konkretnie sposób sąd administracyjny pierwszej instancji uchybił tym przepisom. Skarżący nie wskazał na mylne zrozumienie treści wskazanych przepisów, na które w swych rozstrzygnięciach powołały się organy podatkowe.
Natomiast poddając kontroli kasacyjnej zarzut naruszenia przepisów postępowania tj. treść art. 187 par. 1 oraz 191 Ordynacji podatkowej należy zwrócić uwagę, iż ich uzasadnienie wskazuje na uchybienia procesowe jakie miały miejsce w toku prowadzonego postępowania kontrolnego i podatkowego. Wnoszący skargę kasacyjną nie zarzuca bowiem sądowi pierwszej instancji naruszenia przepisów ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/, których naruszenie powodowało przyjęcie w sposób niezgodny z prawem stanu faktycznego ustalonego przez te organy. Skoro zatem zarzuty naruszenia przepisów postępowania skierowane były w istocie pod adresem organów podatkowych, a nie rozpoznającego sprawę sądu pierwszej instancji, to wobec tego Naczelny Sąd Administracyjny związany granicami skargi kasacyjnej na podstawie art. 183 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ zmuszony był przyjąć stan faktyczny stanowiący
przedmiot oceny tego wyroku. Z przyjętych ustaleń faktycznych natomiast wynika, iż podatnik poniósł w 1999 r. wydatki związane z odbudową obiektów budowlanych. W związku z tym powinien o tą kwotę zwiększyć ich wartość początkową, a nie wliczyć w koszty uzyskania przychodów.
Zarzuty naruszenia przepisów regulujących postępowanie podatkowe dotyczą także innej części tego postępowania tj. okoliczności faktycznych dotyczących robót elektroinstalacyjnych. Brak zarzutów zawartych w skardze kasacyjnej skierowanych pod adresem sądu administracyjnego, wskazujących na naruszenie konkretnych przepisów prawa uniemożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu rozpoznanie w tym zakresie sprawy.
Z wyżej podanych względów skarga kasacyjna podlega oddaleniu na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Natomiast o kosztach postępowania kasacyjnego postanowiono zgodnie z art. 204 pkt 1 tej ustawy.