Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

FSK 875/04 - Wyrok NSA z 2004-10-26

0
Podziel się:

W sytuacji wątpliwości, co do tego czy podatnik prowadził usługi taksówkowe i czy wobec tego przysługiwało mu prawo korzystania z opodatkowania kartą podatkową w postępowaniu podatkowym ocenie powinien podlegać rodzaj działalności jaki był rzeczywiście wykonywany przez podatnika, czy był on zgodny z określonym w decyzji podatkowej oraz tożsamy z określonym we wniosku i załączonych dokumentach.
Od ustaleń tego rodzaju okoliczności dotyczących badanego podatkowoprawnego stanu faktycznego zależała bowiem ocena legalności działania organów podatkowych.
W skardze kasacyjnej nie wystarczy bowiem podać przepisy stanowiące podstawę kasacji, lecz konieczne jest także sprecyzowanie do jakiego naruszenia przepisu prawa procesowego przez sąd doszło i na czym ono polegało.

Tezy

W sytuacji wątpliwości, co do tego czy podatnik prowadził usługi taksówkowe i czy wobec tego przysługiwało mu prawo korzystania z opodatkowania kartą podatkową w postępowaniu podatkowym ocenie powinien podlegać rodzaj działalności jaki był rzeczywiście wykonywany przez podatnika, czy był on zgodny z określonym w decyzji podatkowej oraz tożsamy z określonym we wniosku i załączonych dokumentach.

Od ustaleń tego rodzaju okoliczności dotyczących badanego podatkowoprawnego stanu faktycznego zależała bowiem ocena legalności działania organów podatkowych.

W skardze kasacyjnej nie wystarczy bowiem podać przepisy stanowiące podstawę kasacji, lecz konieczne jest także sprecyzowanie do jakiego naruszenia przepisu prawa procesowego przez sąd doszło i na czym ono polegało.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zirk-Sadowski Sędziowie NSA Antoni Hanusz Ryszard Pęk (spr.) Protokolant Magdalena Gródecka po rozpoznaniu w dniu 26 października 2004 r. skargi kasacyjnej Roberta K. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Bydgoszczy z dnia 24 lipca 2003 r., sygn. akt SA/Bd 1684/03 w sprawie ze skargi Roberta K. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 3 marca 2003 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji ustalającej wysokość podatku dochodowego w formie karty podatkowej na rok 1999 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od Roberta K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w B. kwotę 180 zł (słownie: sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 3 marca 2003 r. Izba Skarbowa w B. utrzymała w mocy decyzję (...) Urzędu Skarbowego w B. z dnia 8 listopada 2002 r. uznając, że w przedmiotowej sprawie wystąpiła przesłanka stwierdzająca wygaśnięcie decyzji wymiarowej w sprawie karty podatkowej, jaką było podanie we wniosku o zastosowanie opodatkowania w tej postaci danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym, powodujących nieuzasadnione zastosowanie opodatkowanie w formie karty podatkowej.

Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji, że wykorzystywany przez Roberta K. w działalności gospodarczej samochód nie był taksówką i wskazał, że zaświadczenie Urzędu Statystycznego w B. z dnia 9 stycznia 1996 r. o nadaniu numeru statystycznego REGON, które wpłynęło do Urzędu Skarbowego wraz z deklaracja PIT-16, określało w sposób jednoznaczny rodzaj i formę organizacyjną prowadzonej przez skarżącego działalności. Podkreślił również, iż w rzeczywistości nie świadczył on usług zgodnych z podanym we wniosku zakresem i że prowadzenie działalności polegającej na przewozie ładunków pojazdami innymi niż taksówki bagażowe, jako działalności wykraczającej poza zakres usług wymienionych w tabeli stawek, nie upoważniało do korzystania z opodatkowania w formie karty podatkowej. Organ podatkowy drugiej instancji stwierdził, że zebrany materiał dowodowy był wiarygodny i nie dawał podstaw do zmiany decyzji oraz, że nie można przerzucać na niego odpowiedzialności za podanie przez stronę danych
niezgodnych ze stanem faktycznym.

Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Bydgoszczy, oddalając skargę na powyższą decyzję, wyjaśnił iż jednym z warunków zastosowania opodatkowania w postaci karty podatkowej było złożenie przez podatnika stosownego wniosku i w przypadku uwzględnienia przed organ podatkowy takiego wniosku zostaje wydana decyzja ustalająca wysokość podatku. Jednakże - jak podkreślił - jeśli w wyniku kontroli okaże się, że podatnik we wniosku zawarł informacje niezgodne ze stanem faktycznym i że w istocie nie zachodziły podstawy do zastosowania tej formy opodatkowania, to zasadne jest stwierdzenie wygaśnięcia decyzji ustalającej wysokość podatku. Sąd zaznaczył, iż skoro skarżący określił, że będzie wykonywał działalność w zakresie przewozu taksówką bagażową i od takiej działalności organ podatkowy ustalił zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej to organy podatkowe słusznie uznały, że istotą niniejszego postępowania było stwierdzenie czy rzeczywiście działalność skarżącego polegała na świadczenia
usług taksówkowych. W dalszej części uzasadnienie wyroku Sąd podał, iż nietrafny był pogląd zawarty w skardze, że przedmiot opodatkowania organy podatkowe określiły za pomocą innych, pozapodatkowych ustaw. Przedmiot opodatkowania został bowiem określony w ustawie, a odwołanie się do wykładni systemowej zewnętrznej nie oznaczało, że inne przepisy mogły określać przedmiot opodatkowania. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że stanowisko organów podatkowych nie naruszało prawa, gdyż prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług drogowego transportu samochodowego pojazdami innymi niż taksówki bagażowe wykraczało poza zakres usług określonych w art. 23 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne /Dz.U. nr 144 poz. 930 ze zm./ i nie uprawniało do korzystania z opodatkowania w formie karty podatkowej.

W skardze kasacyjnej wniesionej w dniu 30 marca 2004 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego w trybie art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1271/ pełnomocnik Roberta Kapuśniaka zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 40 ust. 1 pkt 1, art. 25 ust. 1 pkt 2, art. 29 ust. 1 i art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne /Dz.U. nr 144 poz. 930 ze zm./, par. 10 ust. 1 i par. 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1994 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 140 poz. 787/, art. 21 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz przepisów Konstytucji RP. Zarzucił również naruszenie przepisów postępowania w taki sposób, iż uchybienie im mogło mieć
wpływ na wynik sprawy m.in. art. 22 ust. 2 pkt 1 i 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, art. 121 par. 1, art. 122, 124, 187 par. 1 Ordynacji podatkowej.

Wskazując na powyższe podstawy, pełnomocnik skarżącego domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenia o kosztach postępowania na rzecz skarżącego.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, iż Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Bydgoszczy pominął fakt, iż organy podatkowe naruszyły prawo poprzez zastosowanie art. 40 ust. 1 pkt 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, mimo iż nie została spełniona hipoteza tego przepisu. Autor skargi twierdził, iż w złożonym wniosku o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej podatnik nie podał nigdzie danych niezgodnych ze stanem faktycznym, a w szczególności nie podał, iż zamierza prowadzić działalność w zakresie usług taksówkowych. Podkreślając, iż organ podatkowy nie był uprawniony do domniemywania treści wniosku na podstawie innych dokumentów zauważył także, że złożony wniosek został wypełniony nieprawidłowo i na jego podstawie nie można było ustalić czy podatnik spełniał warunki do zastosowania opodatkowania w formie karty podatkowej. Autor skargi uważał w związku z tym, iż na tej podstawie nie można było skutecznie twierdzić, że we wniosku została podana nieprawda co do rodzaju
zamierzonej działalności, bowiem skarżący nie wskazał żadnego rodzaju działalności. Zarzucił, że Naczelny Sąd Administracyjny źle ocenił powyższy stan faktyczny i przyjął za organami podatkowymi, że podatnik podał we wniosku o zastosowanie karty podatkowej dane niezgodne ze stanem faktycznym, a organy podatkowe bezpodstawnie zastosowały art. 40 ust. 1 pkt 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik Dyrektora Izby Skarbowej w B. wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów według norm przepisanych. Pełnomocnik podniósł, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynikało, aby skarżący wykonywał usługi taksówkowe tylko, że świadczył usługi transportowe dla jednego podmiotu, a zatem brak było podstaw do opodatkowania działalności skarżącego zryczałtowanym podatkiem dochodowym w formie karty podatkowej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw. Na wstępie podnieść należy, że zgodnie z art. 174 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę kasacyjną można oprzeć wyłącznie na naruszeniu prawa materialnego polegającym na jego błędnej wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu /pkt 1/ lub na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy /pkt 2/. Zauważyć ponadto należy, że ocena zasadności zarzutu naruszenia prawa materialnego może być dokonana wyłącznie na podstawie konkretnego ustalonego w sprawie stanu faktycznego, nie zaś na podstawie stanu faktycznego, który skarżący uznaje za prawidłowy. Kwestionowanie prawidłowości przyjętych w sprawie ustaleń faktycznych może nastąpić wyłącznie w ramach podstawy kasacyjnej wskazanej w art. 174 pkt 2 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, obejmującej zarzuty naruszenia wszelkich mających zastosowanie w postępowaniu sądowym przepisów procedury, jeśli naruszenie to mogło wywrzeć istotny
wpływ na wynik sprawy.

W rozpoznawanej sprawie autor skargi kasacyjnej zarzucił zaskarżonemu wyrokowi zarówno naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie wskazanych w niej przepisów, jak i naruszenie przepisów postępowania. Mając to na uwadze należy zauważyć, iż prawidłowe wskazanie podstawy kasacyjnej, o której mowa w art. 174 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi polega zarówno na określeniu konkretnych przepisów prawa, które zostały naruszone przez Sąd, jak i na wskazaniu sposobu ich naruszenia, a więc czy naruszenie nastąpiło przez błędną wykładnię, czy też błędne zastosowanie danego przepisu bądź przepisów. Aby jednak Naczelny Sąd Administracyjny mógł zbadać zasadność podstaw kasacyjnych wnoszący skargę kasacyjną musi uzasadnić postawione w niej zarzuty, wiążąc je z poszczególnymi normami, których naruszenia dopuścił się sąd pierwszej instancji w procesie kontroli legalności zaskarżonych decyzji. Tymczasem - co trzeba podkreślić - wnoszący skargę kasacyjną, formułując
zarzuty w przedmiocie naruszenia norm prawa materialnego, w uzasadnieniu tej części skargi kasacyjnej, wskazuje na błędy w ustaleniu stanu faktycznego. Podnosi mianowicie, iż sąd administracyjny pominął w swoich rozważaniach fakt, że organy podatkowe naruszyły prawo poprzez zastosowanie art. 40 ust. 1 pkt 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym w sytuacji gdy nie spełniła się hipoteza normy zawartej w tym przepisie. W istocie zatem autor skargi kasacyjnej kwestionuje ustalenie, że podatnik podał dane niezgodne ze stanem faktycznym w deklaracji PIT-16 za 1996 r., która stanowiła sformalizowany wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej. Zarzuca bowiem, że sąd administracyjny błędnie przyjął za organami podatkowymi ustalenia faktyczne, z których wynikało, iż podatnik wykonywał stale usługi transportu drogowego na rzecz jednego podmiotu, że nie prowadził przedsiębiorstwa taksówek bagażowych oraz, że nie świadczył usług taksówkowych, wobec czego nie przysługiwało mu prawo korzystania z
opodatkowania kartą podatkową. Powyższe oznacza, że autor skargi kasacyjnej zarzuca sądowi, iż uznał za prawidłowe ustalenia, z których wynikało, że podatnik nie prowadził działalności, która upoważniałaby go do zastosowania karty podatkowej.

Naczelny Sąd Administracyjny zgadza się jednak z tezą jaką przyjął sąd pierwszej instancji, że istotą spornego postępowania organów podatkowych było stwierdzenie czy rzeczywiście działalność skarżącego polegała na świadczeniu usług taksówkowych. Należy podzielić stanowisko sądu administracyjnego, że ustaleniu w postępowaniu podatkowym powinien podlegać rodzaj działalności jaki był rzeczywiście wykonywany przez podatnika, czy był on zgodny z określonym w decyzji podatkowej oraz tożsamy z określonym we wniosku i załączonych dokumentach. Od ustaleń tego rodzaju okoliczności dotyczących badanego podatkowoprawnego stanu faktycznego zależała bowiem ocena legalności działania organów podatkowych. Natomiast zarzuty sformułowane w odniesieniu do naruszenia przepisów postępowania przez orzekający w sprawie Sąd, wskazujące na uchybienie przepisom art. 120, art. 121, art. 122, art. 124 i 187 Ordynacji podatkowej i art. 22 ust 2 pkt 1 i 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym pozbawione są uzasadnienia. Brak jest
również ich powiązania z tą częścią skargi kasacyjnej, która wskazuje na naruszenie przepisów prawa materialnego. W skardze kasacyjnej nie wystarczy bowiem podać przepisy stanowiące podstawę kasacji, lecz konieczne jest także sprecyzowanie do jakiego naruszenia przepisu prawa procesowego przez sąd doszło i na czym ono polegało. Za takie natomiast nie można uznać ogólne stwierdzenia wnoszącego skargę kasacyjną, iż naruszenie wskazanych przepisów nastąpiło i że mogło to mieć wpływ na wynik na wynik sprawy.

Z kolei w żaden sposób wnoszący skargę kasacyjną nie uzasadnił zarzutu naruszenia art. 21 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Nie wskazano przy tym nie tylko na czym owo naruszenie polegało, a także jaki był wpływ zarzucanych wadliwości na treść kwestionowanego wyroku.

Mając to wszystko na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż skarga kasacyjna nie zawierała uzasadnionych podstaw i podlegała oddaleniu na podstawie art. 184 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono zgodnie z art. 184 i art. 204 pkt 2 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz par. 14 ust. 2 pkt 2 lit. "b" w związku z par. 14 ust. 2 lit. "c" rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu /Dz.U. nr 163 poz. 1349 ze zm./.

orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)