Tezy
W sytuacji wątpliwości, co do tego czy podatnik prowadził usługi taksówkowe i czy wobec tego przysługiwało mu prawo korzystania z opodatkowania kartą podatkową w postępowaniu podatkowym ocenie powinien podlegać rodzaj działalności, jaki był rzeczywiście wykonywany przez podatnika, czy był on zgodny z określonym w decyzji podatkowej oraz tożsamy z określonym we wniosku i załączonych dokumentach.
Od ustaleń tego rodzaju okoliczności dotyczących badanego podatkowo-prawnego stanu faktycznego zależała bowiem ocena legalności działania organów podatkowych.
W skardze kasacyjnej nie wystarczy podać przepisy stanowiące podstawę kasacji, lecz konieczne jest także sprecyzowanie do jakiego naruszenia przepisu prawa procesowego przez sąd doszło i na czym ono polegało.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 26 października 2004 r. skargi kasacyjnej Roberta K. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Bydgoszczy z dnia 24 lipca 2003 r., SA/Bd 1683/03 w sprawie ze skargi Roberta K. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 3 marca 2003 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji ustalającej wysokość podatku dochodowego w formie karty podatkowej na rok 2000 - oddala skargę kasacyjną; (...).
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 lipca 2003 r., SA/Bd 1683/03, Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Bydgoszczy oddalił skargę Roberta K. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 3 marca 2003 r. w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji ustalającej wysokość podatku dochodowego w formie karty podatkowej za 2000 r.
Izba Skarbowa w B. decyzją z dnia 3 marca 2003 r. utrzymała w mocy decyzję Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. z dnia 8 listopada 2002 r. uznając, że w przedmiotowej sprawie wystąpiła przesłanka stwierdzająca wygaśnięcie decyzji wymiarowej w sprawie karty podatkowej, jaką jest podanie we wniosku o zastosowanie opodatkowania w tej postaci danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym, powodujących nieuzasadnione zastosowanie opodatkowanie w postaci karty podatkowej.
Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji, że wykorzystywany przez Roberta K. w działalności gospodarczej samochód nie jest taksówką, a także że zaskarżona decyzja znajduje uzasadnienie w przepisach prawa. Izba Skarbowa wskazała, że zaświadczenie Urzędu Statystycznego w B. z dnia 9 stycznia 1996 r. o nadaniu numeru statystycznego REGON, które wpłynęło do Urzędu Skarbowego wraz z deklaracja PIT-16, określało w sposób jednoznaczny rodzaj i formę organizacyjną prowadzonej przez skarżącego działalności, a w rzeczywistości nie świadczył on usług zgodnych z podanym we wniosku zakresem. Zdaniem Izby Skarbowej prowadzenie działalności polegającej na przewozie ładunków pojazdami innymi niż taksówki bagażowe, jako działalności wykraczającej poza zakres usług wymienionych w tabeli stawek, nie upoważnia do korzystania z opodatkowania w formie karty podatkowej. Organ podatkowy drugiej instancji uznał, że zebrany materiał dowodowy jest wiarygodny i nie daje podstaw do zmiany decyzji oraz, że nie
można przerzucać na niego odpowiedzialności za podanie przez stronę danych niezgodnych ze stanem faktycznym.
Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Bydgoszczy w zaskarżonym wyroku uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie albowiem wbrew zarzutom skargi decyzja Izby Skarbowej w B. odpowiada prawu. Wedle oceny Sądu jednym z warunków zastosowania opodatkowania w postaci karty podatkowej jest złożenie przez podatnika stosownego wniosku. W przypadku uwzględnienia przed organ podatkowy takiego wniosku zostaje wydana decyzja ustalająca wysokość podatku, jednakże gdy w wyniku kontroli okaże się, że podatnik we wniosku zawarł informacje niezgodne ze stanem faktycznym i w istocie nie zachodziły podstawy do zastosowania tej formy opodatkowania, to zasadne jest stwierdzenie wygaśnięcia decyzji ustalającej wysokość podatku. Skoro zatem skarżący określił, że będzie wykonywał działalność w zakresie przewozu taksówka bagażową i od takiej działalności organ podatkowy ustalił zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej to słusznie uznały organy podatkowe, że istotą niniejszego postępowania było
stwierdzenie czy rzeczywiście działalność skarżącego polegała na świadczenia usług taksówkowych.
W dalszej części uzasadnienie wyroku Sąd podał, iż nietrafny jest pogląd zawarty w skardze, że przedmiot opodatkowania organy podatkowe określiły za pomocą innych, pozapodatkowych ustaw. Przedmiot opodatkowania został bowiem określony w ustawie, a odwołanie się do wykładni systemowej zewnętrznej nie oznacza, że inne przepisy mogą określać przedmiot opodatkowania. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że stanowisko organów podatkowych prawa nie naruszało, gdyż prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług drogowego transportu samochodowego pojazdami innymi niż taksówki bagażowe wykracza poza zakres usług określonych w art. 23 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne /Dz.U. nr 144 poz. 930 ze zm./ i nie uprawnia do korzystania z opodatkowania w formie karty podatkowej.
W skardze kasacyjnej z dnia 30 marca 2004 r. wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego w trybie art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1271/ pełnomocnik Roberta K. zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 40 ust. 1 pkt 1, art. 25 ust. 1 pkt 2, art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne /Dz.U. nr 144 poz. 930 ze zm./, par. 10 ust. 1 i par. 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1994 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 140 poz. 787/, art. 21 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz przepisów Konstytucji RP. Zarzucono również naruszenie przepisów postępowania w taki sposób, iż uchybienie im mogło mieć wpływ na
wynik sprawy m.in. art. 22 ust. 2 pkt 1 i 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, art. 121 par. 1, art. 122, art. 124, art. 187 par. 1 Ordynacji podatkowej.
Wskazując na powyższe podstawy, pełnomocnik skarżącego domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenia o kosztach postępowania na rzecz skarżącego.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, iż Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Bydgoszczy pominął fakt, iż organy podatkowe naruszyły prawo poprzez zastosowanie art. 40 ust. 1 pkt 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, mimo iż nie została spełniona hipoteza tego przepisu. Autor skargi twierdził, iż w złożonym wniosku o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej podatnik nie podał nigdzie danych niezgodnych ze stanem faktycznym, a w szczególności nie podał, iż zamierza prowadzić działalność w zakresie usług taksówkowych. Podniesiono, iż organ podatkowy nie jest uprawniony do domniemywania treści wniosku na podstawie innych dokumentów, a wiec z całego zebranego w sprawie materiału dowodowego. Autor skargi kasacyjnej zauważył także, że złożony wniosek został wypełniony nieprawidłowo, tak że na jego podstawie nie można było ustalić czy podatnik spełnia warunki do zastosowania opodatkowania w formie karty podatkowej. Jednakże nie można na tej podstawie twierdzić, że we
wniosku została podana nieprawda co do rodzaju zamierzonej działalności, bowiem nie wskazał on żadnego rodzaju działalności. Naczelny Sąd Administracyjny źle ocenił powyższy stan faktyczny i przyjął za organami podatkowymi, że podatnik podał we wniosku o zastosowanie karty podatkowej dane niezgodne ze stanem faktycznym, a organy podatkowe bezpodstawnie zastosowały art. 40 ust. 1 pkt 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik Dyrektora Izby Skarbowej w B. wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów według norm przepisanych. Pełnomocnik podniósł, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika aby skarżący wykonywał usługi taksówkowe tylko, że świadczył usługi transportowe dla jednego podmiotu, a zatem brak było podstaw do opodatkowania działalności skarżącego zryczałtowanym podatkiem dochodowym w formie karty podatkowej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw. Zgodnie z treścią art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ skargę kasacyjną można oprzeć na dwóch podstawach, a mianowicie na naruszeniu przez sąd prawa materialnego przez błędna jego wykładnie lub niewłaściwe zastosowanie, o czym stanowi pkt 1 tego artykułu, oraz naruszeniu przez sąd przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, o czym stanowi pkt 2 tego artykułu. Autor skargi kasacyjnej zarzucił zaskarżonemu wyrokowi zarówno naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów, jak i naruszenie przepisów postępowania.
Wnoszący skargę kasacyjną wskazał w pierwszej kolejności na naruszenie art. 25 ust. 1 pkt 2, art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 2, art. 40 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz par. 10 ust. 1 i par. 12 ust. 2 przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1994 r. w sprawie karty podatkowej, a także w ramach tej samej podstawy kasacyjnej art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Mając to na uwadze należy podkreślić, iż prawidłowe wskazanie podstawy kasacyjnej, o której mowa w art. 174 pkt 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi polega zarówno na określeniu konkretnych przepisów prawa, które zostały naruszone przez Sąd, jak i sposobu ich naruszenia, a więc czy naruszenie nastąpiło przez błędną wykładnię, czy też błędne zastosowanie danego przepisu bądź przepisów. Aby jednak Naczelny Sąd
Administracyjny mógł zbadać zasadność podstaw kasacyjnych wnoszący skargę kasacyjna musi uzasadnić postawione w niej zarzuty, wiążąc je z poszczególnymi normami, których naruszenia dopuścił się sąd pierwszej instancji w procesie kontroli legalności zaskarżonych decyzji.
Tymczasem wnoszący skargę kasacyjną formułując zarzuty w przedmiocie naruszenia norm prawa materialnego w uzasadnieniu tej części skargi kasacyjnej wskazuje na błędy w ustaleniu stanu faktycznego. Skarżący podnosi bowiem, iż sąd administracyjny pominął fakt, że organy podatkowe naruszyły prawo poprzez zastosowanie art. 40 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym w sytuacji gdy nie spełniła się hipoteza normy zawartej w tym przepisie. Podatnik nie podał bowiem danych niezgodnych ze stanem faktycznym w deklaracji PIT-16 za 1996 r. stanowiącej wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej. Natomiast, zdaniem autora skargi kasacyjnej, Sąd błędnie przyjął za organami podatkowymi ustalenia faktyczne, że podatnik wykonywał stale usługi transportu drogowego na rzecz jednego podmiotu, więc nie prowadził przedsiębiorstwa taksówek bagażowych i nie świadczył usług taksówkowych, wobec czego nie przysługiwało mu prawo korzystania z opodatkowania kartą podatkową. Autor skargi
kasacyjnej zarzuca zatem sądowi, iż uznał za prawidłowe ustalenia, z których wynika, że podatnik nie prowadził działalności, która upoważniała by go do zastosowania karty podatkowej.
Naczelny Sąd Administracyjny zgadza się jednak z tezą jaką przyjął sąd pierwszej instancji, że istotą spornego postępowania organów podatkowych było stwierdzenie czy rzeczywiście działalność skarżącego polegała na świadczeniu usług taksówkowych. Słusznie zatem Sąd uznał, że ustaleniu w postępowaniu podatkowym powinien podlegać rodzaj działalności jaki był rzeczywiście wykonywany przez podatnika, czy był on zgodny z określonym w decyzji podatkowej oraz tożsamy z określonym we wniosku i załączonych dokumentach. Od ustaleń tego rodzaju okoliczności dotyczących badanego podatkowo-prawnego stanu faktycznego zależała bowiem ocena legalności działania organów podatkowych. Natomiast zarzuty sformułowane w odniesieniu do naruszenia przepisów postępowania przez orzekający w sprawie Sąd, jakie zawarto na stronie 10 skargi kasacyjnej, wskazujące na uchybienie przepisom art. 120, art. 121, art. 122, art. 124 i art. 187 Ordynacji podatkowej i art. 22 ust 2 pkt 1 i 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym pozbawione są
uzasadnienia. Brak jest również ich powiązania z tą częścią skargi kasacyjnej, która wskazuje na naruszenie przepisów prawa materialnego. W skardze kasacyjnej nie wystarczy bowiem podać przepisy stanowiące podstawę kasacji, lecz konieczne jest także sprecyzowanie do jakiego naruszenia przepisu prawa procesowego przez sąd doszło i na czym ono polegało. Za takie natomiast nie można uznać stwierdzenia wnoszącego skargę kasacyjną, iż naruszenie wskazanych przepisów nastąpiło i mogło to mieć wpływ na wynik na wynik sprawy.
Z kolei w żaden sposób wnoszący skargę kasacyjną nie uzasadnił zarzutu naruszenia art. 21 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Nie wskazano przy tym nie tylko na czym owo naruszenie polegało, a także jaki był wpływ zarzucanych wadliwości na treść kwestionowanego wyroku.
Z tych przyczyn, na podstawie art. 184 i art. 204 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.