Tezy
- Treść art. 203 rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. Kodeks handlowy /Dz.U. nr 57 poz. 502 ze zm./ nie stoi na przeszkodzie do przyjęcia, że umowa o pracę zawarta w zasadzie przez jedynego udziałowca spółki z o.o. z tą spółką, reprezentowaną przez pełnomocnika ustanowionego przez tegoż udziałowca, była umową "z samym sobą", a tym samym umową nieważną na podstawie art. 58 Kc.
- Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, to między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie czy też zwiększenie przychodu.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2004 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej JMP International Spółki z o.o. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 5 grudnia 2003 r. I SA/Gd 1573/00 w sprawie ze skargi JMP International Spółki z o.o. na decyzję Izby Skarbowej z dnia 19 czerwca 2000 r. w przedmiocie określenia wysokości zaległości podatkowej w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 1997 oraz odsetek za zwłokę od tej zaległości - oddala skargę kasacyjną; (...).
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 5 grudnia 2003 r. Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku oddalił skargę JMP International Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. na decyzję Izby Skarbowej z dnia 19 czerwca 2000 r. w przedmiocie określenia wysokości zaległości podatkowej w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 1997 oraz odsetek za zwłokę od tej zaległości.
Sąd ustalił, iż zaskarżoną decyzją Izba Skarbowa utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego z dnia 20 stycznia 2000 r. określającą wysokość zaległości w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 1997 w kwocie 16.120 zł oraz wysokość odsetek za zwłokę od tej zaległości w kwocie 11.942,90 zł.
Podstawą wydania decyzji organu podatkowego I instancji była kontrola źródłowa w zakresie prawidłowości rozliczeń z budżetem z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za rok 1997, która to kontrola wykazała zawyżenie przez Spółkę kosztów uzyskania przychodów, m.in. o wydatki niezwiązane z działalnością Spółki w wysokości 29.523.65 zł /szkolenie w zakresie obsługi produktów firmy "K.I", wykonanie katalogów tych produktów i tłumaczenie tego katalogu na język rosyjski/ oraz poniesienie wydatków na rzecz udziałowca niebędącego pracownikiem Spółki w kwocie 10.458.19 zł - tym samym stwierdzono naruszenie art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
W odwołaniu od powyższej decyzji Spółka wniosła o jej uchylenie w części dotyczącej wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków niezwiązanych z działalnością Spółki oraz poniesionych na rzecz udziałowca niebędącego pracownikiem Spółki.
Odnośnie pierwszej kategorii zakwestionowanych wydatków Spółka podniosła, że wydatki te były uzasadnione gospodarczo i przyczyniły się do uzyskania przychodu jeszcze w tym samym roku podatkowym. Z kolei wydatki poniesione na rzecz Prezesa wynikały z ważnych umów o pracę, podpisanych w imieniu Spółki przez jej pełnomocnika, ustanowionego w tym celu na mocy uchwał Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników.
Izba Skarbowa utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego stwierdzając, że wydatki uznane przez organ podatkowy I instancji za niezwiązane z działalnością Spółki nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów Spółki, gdyż nie wyczerpują dyspozycji art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie ze stanowiskiem Izby ani szkolenie w zakresie obsługi produktów firmy "K.I.", ani wykonanie katalogu wyrobów tej firmy czy jego tłumaczenie na język rosyjski nie miało wpływu na przychód osiągnięty przez spółkę JMP International. Wydatki te powinny być poniesione na koszt własny przez producenta "K.I.", zwłaszcza że w szkoleniu, którego kosztami obciążono Spółkę JMP International, brały udział osoby niebędące jej pracownikami.
Izba Skarbowa podzieliła również zdanie Urzędu Skarbowego w kwestii wydatków poniesionych na rzecz Prezesa Spółki uznając, że umowy o pracę zawarte między Prezesem a Spółką naruszają wymogi art. 203 Kodeksu handlowego, ponieważ przepis ten stanowi, iż we wszelkiego rodzaju umowach pomiędzy spółką a członkami zarządu spółka powinna być reprezentowana przez radę nadzorczą lub pełnomocników powołanych przez wspólników, a w niniejszej sprawie przy pierwszej umowie o pracę z dnia 1 maja 1997 r. pełnomocnik powołany został przez jedynego wówczas wspólnika Spółki, natomiast przy drugiej - pełnomocnik został ustanowiony dopiero 19 sierpnia 1997 r., podczas gdy umowa została zawarta 1 sierpnia 1997 r. Ponieważ żadna z powyższych umów nie spowodowała skutecznego nawiązania stosunku pracy, zatem wydatków poniesionych z ich tytułu nie można uznać, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszty uzyskania przychodów Spółki.
W skardze na decyzję Izby Skarbowej Spółka wniosła o jej uchylenie, zarzucając jej naruszenie prawa poprzez nieprawidłową ocenę stanu faktycznego i nieprawidłową subsumcję przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodu oraz art. 7 Kpa poprzez nieustalenie prawdy obiektywnej.
Zdaniem skarżącej, wydatki w kwocie 29.523,65 zł, zakwalifikowane przez organy podatkowe jako niezwiązane z działalnością Spółki, to koszty poniesione na reklamę publiczną - zabezpieczały one źródła przychodów, tak by przynosiły przychody także w przyszłości, winny zatem być uznane za koszty uzyskania przychodów. Skarżąca zarzuciła organom nieprawidłową ocenę umowy z 27 listopada 1997 r. między "K.I." a dystrybutorami, to jest "JMP International France" oraz "JMP International" Spółka z o.o. w Polsce. Z umowy tej wynika, iż kwestionowane koszty szkolenia zostały poniesione w celu zmniejszenia ryzyka gospodarczego i zmniejszenia ewentualnych strat w przyszłości. Natomiast kwestia sporządzenia katalogu i przetłumaczenia go na język rosyjski wiązała się z nawiązaniem kontaktów gospodarczych z krajami rosyjskojęzycznymi. Skarżąca zarzuca zaskarżonej decyzji przekroczenie prawidłowej oceny dowodów w postępowaniu administracyjnym, skoro na swój sposób oceniono nawet, kto miał interes w zdobyciu rynku polskiego czy
innych krajów.
Strona nie zgadzała się również ze zdaniem organów podatkowych co do wadliwości umocowania pełnomocnika Spółki do zawarcia umów o pracę z Prezesem Spółki, a zwłaszcza twierdziła, iż przy umowie z dnia 1 sierpnia 1997 r. wadliwość umocowania została usunięta z dniem 19 sierpnia 1997 r., zatem skuteczność czynności została nadana z mocą wsteczną, a "pozytywne skutki prawnopodatkowe nastąpiły z momentem potwierdzenia, czyli z dniem 19 sierpnia 1997 r. /podjęcie uchwały powołującej pełnomocnika/ i trwają nadal". Spółka zauważyła też, iż wypłata wynagrodzenia Prezesowi z tytułu świadczenia pracy na rzecz Spółki nie była czynnością dotkniętą bezwzględną nieważnością, nawet jeśli nastąpiła z naruszeniem art. 235 Kh /brał udział w głosowaniu/, tak więc może być /i została/ sanowana przez kompetentny organ Spółki. Zgodnie z twierdzeniem skarżącej, zaskarżona decyzja podważa zasadę sprawiedliwości podatkowej poprzez akceptację działań dowolności organu administracyjnego.
Sąd w uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia stwierdził, że przy ustalonym niespornie stanie faktycznym skarga nie mogła zostać uwzględniona, gdyż zaskarżona decyzja, wbrew wywodom skargi, odpowiadała prawu. Organy podatkowe zebrały materiał dowodowy, wnikliwie go oceniły, a ich wnioski nie były dowolne.
Sąd zgodził się z poglądem wyrażonym przez Izbę Skarbową, wskazując, iż podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów, pod tym jednakże warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć bezpośredni wpływ na wysokość osiągniętego przychodu /związek przyczynowo-skutkowy, którego Strona nie wykazała/. Kluczowymi argumentami przemawiającymi przeciwko zaliczeniu w poczet kosztów uznanych przez organy za niezwiązane z działalnością Spółki jest z jednej strony - twierdzenie strony, iż wydatki te dotyczyły umowy dystrybucyjnej z 25 listopada 1997 r. /dopiero na etapie skargi Spółka wskazała, że były to wydatki na reklamę, mające związek z przychodem osiąganym przez Skarżącą/, z drugiej - fakt, iż w szkoleniu, którego kosztami obciążono Spółkę, brały udział osoby niebędące jej pracownikami, tak więc uznanie tych wydatków za koszt uzyskania przychodów Spółki jest bezpodstawne.
W drugiej spornej kwestii, czyli umów o pracę zawartych z Prezesem Spółki, Sąd również podzielił stanowisko reprezentowane przez Izbę Skarbową. Sąd stwierdził mianowicie, że obie umowy naruszają wymogi art. 203 Kh, czyli że Spółka była w nich niewłaściwie reprezentowana.
W dalszych rozważaniach Sąd zauważa, że art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera wyjątki od zasady odliczalności kosztów uzyskania przychodów, w tym w pkt 38 przepis ten w 1997 r. przewidywał, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz udziałowców /akcjonariuszy/ i członków spółdzielni niebędących pracownikami w rozumieniu odrębnych przepisów oraz na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub innych organów stanowiących osób prawnych, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji (...). Jarosław P. był do dnia 29 kwietnia 1997 r. jedynym udziałowcem Spółki, jak również jedynym członkiem zarządu. Zgodnie z art. 201 par. 2 Kh każdy członek zarządu ma prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki - tak więc nie można mówić o istnieniu między Jarosławem P. a spółką JMP International stosunku pracy /tylko taki stan pozwalałby na uznanie za koszty uzyskania przychodów wypłacanych mu wynagrodzeń/, gdyż w
przedmiotowej sprawie, abstrahując od wymogów z art. 203 Kodeksu handlowego, brak w przedmiotowej sprawie niezbędnego w stosunku pracy podporządkowania pracownika zakładowi pracy /art. 22 Kodeksu pracy/. Jarosław P. był zobowiązany do prowadzenia spraw Spółki z tytułu sprawowania funkcji jednoosobowego zarządu, a jednocześnie miał być pracownikiem wykonującym zasadniczo obowiązki spoczywające na zarządzie - tym samym niemożliwym jest świadczenie pracy na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, skoro wszystkie role pełni ta sama osoba.
Reasumując, Sąd stwierdził, że przy ustaleniu, iż Jarosław P. nie był pracownikiem Spółki, to wypłacone mu w roku 1997 wynagrodzenia nie były kosztami uzyskania przychodów, mimo że jego działalność była niewątpliwie nakierowana na uzyskiwanie przez Spółkę przychodów z prowadzonej działalności.
W skardze kasacyjnej złożonej przez swego pełnomocnika - adwokata Grażynę M. - strona wniosła o uchylenie powyższego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kosztów postępowania według norm przepisanych i kosztów zastępstwa adwokackiego według załączonego zestawienia.
Skarga kasacyjna została oparta na następujących podstawach:
- naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 203 Kodeksu handlowego poprzez błędną jego wykładnię,
- naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez ich błędną wykładnię i nieprawidłową subsumcję dla konkretnego stanu faktycznego, przez co w obydwu podstawach skargi kasacyjnej zostały naruszone prawa procesowe w zakresie zbyt swobodnej oceny materiału dowodowego w sprawie.
Strona zarzuca Sądowi nieprawidłowość ustaleń w zakresie wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów zarówno wydatków poniesionych na szkolenie, jak i na wydanie katalogu produktów "K.I." i przetłumaczenie tego katalogu na język rosyjski.
Strona wskazuje, podobnie jak na wcześniejszych etapach postępowania, iż w szkoleniu będącym przedmiotem sporu brali udział potencjalni klienci Spółki, która, uznawszy potrzebę gospodarczą przygotowania rynku w Polsce i innych krajach, zdecydowała się podjąć działania w celu zmniejszenia ryzyka gospodarczego i pozyskania klientów. JMP International zdecydowało się wykorzystać właśnie taką formę reklamy, by zapoznać potencjalnych klientów z możliwością wykorzystania oferowanego produktu w ich działalności. Wyciągnięcie przez organy i Sąd wniosku, że koszty szkolenia powinien ponieść producent, jest błędne - zgodnie z twierdzeniem strony umowa przewidywała taką możliwość, gdyby szkolenie było prowadzone we Francji, co było ustaleniem fakultatywnym, a nie, jak przyjęto w toku kontroli, postanowieniem obligatoryjnym. Strona podnosi, iż bez znaczenia dla sprawy jest okoliczność, czy doszło do zawarcia kontraktu - jeśli w związku z poniesionymi kosztami /szkolenie/ nie doszło do zawarcia kontraktu, o zaliczeniu
wydatku do kosztów uzyskania przychodu decyduje fakt, iż w momencie ich ponoszenia w ramach prowadzonej działalności gospodarczej miały one na celu powstanie lub zwiększenie przychodu i jednocześnie poniesienie tych wydatków miało doprowadzić do zawarcia kontraktu, a tym samym osiągnięcia celu w postaci przychodu.
Strona wskazuje, że jeśli wyłączone z kosztów uzyskania przychodu kwoty miały ścisły związek z przychodem z działalności spółki, to organy nie mogą kwestionować wydatku tylko dlatego, że mógł on być osiągnięty w inny sposób /SA/Bk 556/97/.
Podobne argumenty, zdaniem strony odnoszą się do pozostałych, kwestionowanych przez organy wydatków - czyli poniesionych na wydanie katalogu produktów i przetłumaczenie go na język rosyjski. Były to działania typowo reklamowe, a celowość poniesienia tych wydatków i związek przyczynowo-skutkowy zostały poniekąd potwierdzone przez organy, które stwierdziły, iż w związku ze sprzedażą omawianych asortymentów Spółka osiągnęła pierwsze dochody jeszcze w tym samym, 1997 roku.
Zgodnie z twierdzeniem skarżącej, nieprawidłowy jest również wywód Sądu co do nieważności umów o pracę zawartych z członkiem zarządu, Jarosławem P. Spółka podnosi, iż w ówczesnym stanie prawnym brak było podstaw do przyjęcia, że art. 203 Kh nie ma zastosowania do spółek jednoosobowych. Skarżąca twierdzi, iż art. 203 Kh powinien mieć zastosowanie nie tylko do spółek wieloosobowych, ale także do spółek jednoosobowych, gdyż elementy konstrukcyjne są w obu przypadkach identyczne /kapitał zakładowy, wyodrębniony od wspólników podmiot, własny majątek/ - dlatego też w umowie o pracę podpisanej przez pełnomocnika z członkiem zarządu będącym jedynym udziałowcem nie można przypisać nieważności. Według strony, takiej nieważności nie można również wywieść z braku nadrzędności w stosunku pomiędzy Spółką a jej jedynym udziałowcem i jednocześnie członkiem zarządu, gdyż z samej konstrukcji organów spółki kapitałowej, a zwłaszcza zarządu, wynika brak podległości służbowej. Podrzędności nie będzie w takim przypadku nigdy -
niezależnie od składu, jak i liczby członków zarządu. Według strony skarżącej, ani zapisy ustawowe, ani umowne nie mogą w żadnym razie prowadzić do przesunięcia obszaru podejmowania decyzji strategicznych z kompetencji zarządu na inny organ spółki - w tym stanie rzeczy podnosi, iż skoro "brak jest podstaw do uznania, że czynność prawna dokonana z członkiem zarządu przez pełnomocnika spółki polegająca na zawarciu umowy o pracę była nieważna to wydane w toku instancji orzeczenia nie odpowiadają prawu i z tego powodu powinny ulec uchyleniu."
Konkludując, "JMP International" spółka z o.o. stwierdza, iż skoro przepisy ustawy nie wyłączają możliwości zawierania umów z członkiem zarządu, będącym równocześnie jedynym wspólnikiem, to zdaniem skarżącej czynności dokonane zgodnie z normą art. 203 Kh są ważne, a przedstawiona argumentacja znalazła również odzwierciedlenie w przepisach Kodeksu spółek handlowych, którą należy się posiłkować w braku wyraźnych przepisów Kodeksu handlowego.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej oraz o zasądzenie od skarżącego na rzecz organu kosztów postępowania kasacyjnego z uwzględnieniem kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.
W uzasadnieniu swego stanowiska organ zauważa, że przy ustalonym w sposób niebudzący wątpliwości stanie faktycznym Sąd zasadnie przyjął, iż wydatki poniesione przez stronę na szkolenie, wydanie katalogu oraz jego przetłumaczenie na język rosyjski dotyczyły umowy dystrybucyjnej z 25 listopada 1997 r. i nie są wydatkami na reklamę mającymi związek z przychodem osiąganym przez skarżącą, stąd też zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przez błędną wykładnię i nieprawidłową subsumcję jest bezpodstawny.
Organ podziela również zdanie Sądu co do wydatków poniesionych na rzecz udziałowca Spółki zatrudnionego na stanowisku prezesa, uważając, iż na gruncie art. 203 Kh umowy o pracę zawarte z udziałowcem spółki przez Spółkę nie reprezentowaną ani przez radę nadzorczą, ani przez prawnie skutecznie ustanowionego pełnomocnika nie mogą być skuteczne. Do poniesionych z tytułu takiej umowy kosztów ma zatem zastosowanie wyłączenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tak więc i w tym zakresie zarzut skargi kasacyjnej nie jest trafny, a zatem wniosek o oddalenie skargi kasacyjnej jest uprawniony.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż nie ma usprawiedliwionych podstaw.
W świetle treści przepisu art. 183 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej i z urzędu bierze pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Oznacza to jego związanie zarzutami i wnioskami skargi kasacyjnej, które mogą dotyczyć wyłącznie ocenianego wyroku, a nie - postępowania administracyjnego i wydanych w nim rozstrzygnięć.
Natomiast w myśl art. 176 powyższej ustawy skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. Zgodnie zaś z treścią art. 174 omawianej ustawy, skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie /pkt 1/ lub naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy /pkt 2/.
Zatem do autora skargi należy wskazanie konkretnych przepisów prawa materialnego lub przepisów procesowych naruszonych przez Sąd skarżonym wyrokiem i wyjaśnienie, na czym polegało ich niewłaściwe zastosowanie lub błędna interpretacja - w odniesieniu do prawa materialnego bądź opisanie istotnego wpływu naruszenia prawa na rozstrzygnięcie sprawy przez Sąd - w odniesieniu do przepisów procesowych. W świetle treści powyższych przepisów Naczelny Sąd Administracyjny nie może samodzielnie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej ani uściślać bądź w inny sposób ich korygować.
W niniejszej sprawie autorka skargi kasacyjnej w ogóle nie powołuje się na treść omawianego art. 174, tym samym wyraźnie nie wskazuje podstaw kasacyjnych z pkt 1 czy też pkt 2 tegoż artykułu, co należy ocenić negatywnie.
Poza tym podnosząc w petitum skargi kasacyjnej, iż zostały naruszone przepisy prawa procesowego, w ogóle strona skarżąca nie wskazuje, jakie przepisy, jak również nie czyni tego w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, tym samym zarzut naruszenia przepisów postępowania jest gołosłowny i w żadnym razie nie może być uwzględniony, tym bardziej że strona skarżąca nie wskazuje, iż uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Skoro więc zarzut w zakresie zbyt swobodnej oceny materiału dowodowego w sprawie nie został w zupełności uzasadniony, to powoduje to, że ustalenia stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżeniu wyroku muszą być uznane za wiążące dla sądu rozpatrującego skargę kasacyjną.
Przechodząc natomiast do zarzutu naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędnej wykładni przepisów art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 462 ze zm./ należy zauważyć, iż w zasadzie nie istnieje spór w zakresie normatywnego uregulowania kosztów uzyskania przychodów, a jedynie w ocenie okoliczności występujących w sprawie.
W tym miejscu należy zauważyć, iż w uzasadnieniu strona skarżąca bliżej nie precyzuje, na czym polega błędna wykładnia przepisu art. 16 ust. 1 pkt 38 wyżej powołanej ustawy, a jedynie przedstawia uzasadnienie odnośnie kolejnego zarzutu związanego z tym przepisem, a mianowicie błędnej wykładni art. 203 Kodeksu handlowego /rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Dz.U. nr 57 poz. 502/.
Skoro się jednak zważy, iż przyjęty przez Sąd stan faktyczny obejmował jedynie umowy zawarte w dniu 1 maja i 1 sierpnia 1997 r. przez Mieczysława P. z Jarosławem P., to na tle tego stanu faktycznego nie sposób przyjąć, że w sprawie doszło do naruszenia wymienionych w skardze przepisów prawa materialnego. W szczególności, treść art. 203 Kh. nie stoi na przeszkodzie do przyjęcia, że umowa o pracę zawarta w zasadzie przez jedynego udziałowca spółki z o.o. z tą spółką, reprezentowaną przez pełnomocnika ustanowionego przez tegoż udziałowca, była umową "z samym sobą", a tym samym umową nieważną na podstawie art. 58 Kc. Trafnie przy tym w zaskarżonym wyroku powołano się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1997 r., I PK 276/97 /OSNAPU 1998 nr 13 poz. 387/ oraz uchwałę składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lipca 2000 r., I FPS 3/00 /ONSA 2001 Nr 1 poz. 8/.
Mając powyższe na uwadze, należy dojść do przekonania, iż podobna sytuacja istnieje co do zarzutu naruszenia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych w odniesieniu do wydatków na szkolenie, wykonanie katalogu i jego tłumaczenie. Sąd I instancji logicznie i wyczerpująco wskazał, iż aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, to między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, czy też zwiększenie przychodu, a takiego związku przedmiotowych wydatków ze swoją działalnością gospodarczą spółka nie wykazała. Tym samym zarzut strony skarżącej, sprowadzający się do stwierdzenia, że "nieprawidłowe są ustalenia Sądu" czy też "Sąd oraz organy błędnie interpretując stan faktyczny", należy uznać za chybiony.
Z tych to przyczyn skarga kasacyjna podlegała oddaleniu zgodnie z art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego uzasadnia przepis art. 204 pkt 1 tego prawa.