Tezy
Naczelny Sąd Administracyjny nie może domyślać się intencji autora skargi kasacyjnej, ani wnioskować czego strona skarżąca oczekuje, wywołując postępowanie kasacyjne i żądając rozstrzygnięcia. Skarga kasacyjna powinna być tak zredagowana, aby nie stwarzała wątpliwości interpretacyjnych, gdyż nie jest dopuszczalna wykładnia zakresu zaskarżenia i jego kierunków przez Sąd, który ma orzekać w danej sprawie.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bogusław Gruszczyński, Sędziowie NSA Antoni Hanusz (spr.), Edmund Łój, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 5 października 2004 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Przedsiębiorstwa Przemysłowo-Handlowego "T." - Ryszard C., Tadeusz D., Jan M. Spółka Jawna z siedzibą w Ł. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Białymstoku z dnia 25 listopada 2003 r. sygn. akt SA/Bk 323/03 w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa Przemysłowo-Handlowego "T." - Ryszard C., Tadeusz D., Jan M. Spółka Jawna z siedzibą w Ł. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 29 stycznia 2003 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług p o s t a n a w i a odrzucić skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 25 listopada 2003 r., SA/Bk 323/03, Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku oddalił skargę Jana M., Tadeusza D. i Ryszarda C. wspólników spółki jawnej Przedsiębiorstwo Przemysłowo-Handlowe "T." w Ł. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 29 stycznia 2003 r. Zaskarżoną decyzją Izba Skarbowa utrzymała w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia 7 października 2002 r. w przedmiocie wymiaru podatku od towarów i usług za miesiące od czerwca do grudnia 1999 r.
Przedmiotowa spółka zawarła w dniu 16 lipca 1999 r. umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem były trzy samochody ciężarowe - specjalizowane marki Volvo S-80. W toku kontroli stwierdzono, że w świadectwach homologacji tych samochodów, określone są one jako samochody osobowe. Brak nowych świadectw homologacji spowodował, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. stwierdziło nieważność dowodów rejestracyjnych wydanych pierwszemu właścicielowi i z tego względu kolejne dowody rejestracyjne nie mogły być podstawą kwalifikowania tych samochodów jako ciężarowe. Zatem samochody te w momencie zawarcia umów leasingowych nadal były samochodami osobowymi i w związku z powyższym spółka nienależnie dokonała obniżenia podatku. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. decyzją z dnia 7 października 2002 r. dokonał wymiaru podatku od towarów i usług za miesiące od czerwca do grudnia 1999 r.
W odwołaniu od powyższej decyzji spółka zarzuciła organom rażące naruszenie szeregu przepisów prawa materialnego i procesowego.
Izba Skarbowa w B. decyzją z dnia 29 stycznia 2003 r. utrzymała w mocy zaskarżona decyzję, stwierdzając, że warunkiem dokonania zmian w dowodach rejestracyjnych rodzaju pojazdu z samochodu osobowego na ciężarowy jest dołączenie nowego świadectwa homologacji. Izba Skarbowa podała, że spółka nie miała prawa do obniżenia podatku należnego o naliczony, a także że umowa leasingu operacyjnego została zawarta w celu obejścia przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym. Podano także, że w przedmiotowej sprawie nie może być zastosowana interpretacja Ministra Finansów zawarta w piśmie z dnia 29 stycznia 2002 r., wyjaśniająca kto jest uprawniony do odliczenia podatku od towarów i usług z tytułu zakupu samochodu osobowego przerobionego na ciężarowy, gdyż skarżąca spółka nie spełniała wskazanych w niej warunków koniecznych do uzyskania prawa do odliczenia podatku.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Białymstoku spółka wniosła o jej uchylenie, zarzucając organom podatkowym naruszenie przepisów art. 25 ust. 1 pkt 2 i 3 w związku z art. 10 ust. 2 i 19 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, a także par. 50 ust. 4 pkt 5 lit. "c" rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, art. 58 i art. 83 Kodeksu cywilnego, art. 120, 121, 122, 123, 187, 191, 192 i 194 par. 1 Ordynacji podatkowej. Spółka zarzuciła organom podatkowym również wadliwą wykładnię art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym przez uznanie, iż przepis ten ma zastosowanie do wszystkich samochodów osobowych bez względu na ich dopuszczalną ładowność. Podniesiono także, że niedopuszczalne jest odwołanie się do pojęcia homologacji w treści skarżonej decyzji, skoro pojęcie to zostało
wprowadzone do art. 23 ust. 3 a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dopiero z dniem 1 stycznia 2001 r. Spółka nie zgodziła się także ze stwierdzeniem organu, że zawarte umowy leasingu były nieważne bądź pozorne i że takie działanie organów podatkowych jest sprzeczne z zasadą zaufania do organów państwowych.
Po rozpoznaniu powyższej skargi Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku oddalił ją, uznając iż jest ona nieuzasadniona. Sąd podał, że podstawą prawną wyłączenia możliwości obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z faktur leasingowych, dotyczących nabytych przez skarżącą samochodów, jest przepis art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym. Ustalenie, że podatnik nabył samochody osobowe, a nie ciężarowe, skutkowało wyłączeniem możliwości obniżenie tego podatku. Sąd uznał, że organy podatkowe prawidłowo ustaliły, że nabyte przez spółkę samochody były samochodami osobowymi, mimo dokonania w nich przeróbek i uzyskania rejestracji jako aut ciężarowych. Pomimo istnienia dowodów rejestracyjnych, stwierdzających w dacie nabycia przez skarżącą spółkę, że były to samochody ciężarowe, nie można mieć wątpliwości, że były to samochody osobowe. Organy podatkowe trafnie zatem stwierdziły, że samochody te są samochodami osobowymi, co potwierdza dowód z ich
oględzin i świadectwa homologacji.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku, przedmiotowa spółka wniosła o uchylenie w całości decyzji Izby Skarbowej w B. i w części decyzji Urzędu Kontroli w Białymstoku oraz o zasądzenie kosztów procesu. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie w stopniu rażącym przepisów prawa materialnego tj. art. 25 ust. 1 pkt 2 i 3 w związku z art. 10 ust. 2 i 19 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, par. 54 ust. 4 pkt 5 lit. "c" rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego oraz przepisów rozdziału 13 Kpa, a także przepisów o postępowaniu podatkowym i kontrolnym. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że w skarżonym wyroku Sąd podtrzymał interpretację art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, uznał uchylenie dowodów rejestracyjnych wystawionych na poprzedniego właściciela
przedmiotowych samochodów, pomijając jednak aktualne dowody rejestracyjne wystawione na podatnika. Autor skargi kasacyjnej podniósł, że Sąd w żaden sposób nie uwzględnił faktu, że postępowanie kontrolne obejmowało okres 1999 r. i 2000 r., postępowanie w sprawie unieważnienia dowodów rejestracyjnych poprzedniego właściciela zostało zakończone po upływie roku od okresu objętego kontrolą, w związku z czym dowody rejestracyjne wystawione na poprzedniego właściciela w pełni zachowały swoją ważność w okresie objętym kontrolą. Spółka nie zgodziła się także ze stwierdzeniem Sądu, że nie dopełniła warunków określonych w piśmie Ministra Finansów z dnia 8 lutego 2001 r., oraz że Sąd w żaden sposób nie sprecyzował owych braków. Skarżąca spółka nie zgodziła się także ze stwierdzeniem, że zawarte przez nią umowy leasingu miały charakter pozorny i zmierzały do obejścia prawa. Pozostała cześć uzasadnienia zawierała zarzuty naruszeń postępowania przez organy podatkowe oraz przytoczenie orzecznictwa i pism Ministra Finansów.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w B. wskazał, iż słusznie Sąd pierwszej instancji podzielił stanowisko organów podatkowych. Jednocześnie uznał on za nieuzasadniony zarzut naruszenia art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, podobnie jak zarzuty dotyczące art. 10 ust. 2 i 19 tej ustawy. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał również na wady jakie tkwią w samej skardze kasacyjnej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przedmiotowa skarga kasacyjna nie spełnia wymogów określonych w art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/. Skarga kasacyjna musi bowiem zawierać nie tylko oznaczenie zaskarżonego orzeczenia lecz musi także wskazywać czy jest ono zaskarżone w całości czy w części, musi zawierać przytoczenie podstaw kasacyjnych wraz z uzasadnieniem oraz wniosek o jego uchylenie bądź zmianę z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. Tymczasem w skardze kasacyjnej brak jest wskazania czy zaskarżony wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Białymstoku z dnia 25 listopada 2003 r., SA/Bk 323/03, jest zaskarżony w całości czy w części. Skarga kasacyjna nie zawiera także podstaw kasacyjnych i nie wskazuje konkretnych przepisów ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, które zdaniem skarżącego zostały naruszone przez sąd pierwszej instancji. Brak jest również wniosku w
przedmiocie uchylenia lub zmiany wyroku oraz oznaczenia zakresu żądanego uchylenia lub jego zmiany. Naczelny Sąd Administracyjny nie może domyślać się intencji autora skargi kasacyjnej, ani wnioskować czego strona skarżąca oczekuje, wywołując postępowanie kasacyjne i żądając rozstrzygnięcia. Skarga kasacyjna powinna być tak zredagowana, aby nie stwarzała wątpliwości interpretacyjnych, gdyż nie jest dopuszczalna wykładnia zakresu zaskarżenia i jego kierunków przez Sąd, który ma orzekać w danej sprawie.
Braki te jako nieusuwalne czynią niniejsza skargę kasacyjną niedopuszczalną i na podstawie art. 178 i 180 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę kasacyjną należało odrzucić.