Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

FSK 44/04 - Wyrok NSA z 2004-10-05

0
Podziel się:

1. Okoliczność, że w krótkim czasie przed posiedzeniem sądu podatnicy zdecydowali się ustanowić drugiego pełnomocnika, nie stanowi podstaw do odroczenia rozprawy przed Naczelnym Sądem Administracyjnym /art. 109 w zw. z art. 193 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270/.
2. Brak w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uniemożliwia sądowi kasacyjnemu ocenę, czy słusznie sąd administracyjny uznał się związanym treścią poprzedniego wyroku, a w konsekwencji nie pozwala rozpoznać zarzutu naruszenia art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./.

Tezy

  1. Okoliczność, że w krótkim czasie przed posiedzeniem sądu podatnicy zdecydowali się ustanowić drugiego pełnomocnika, nie stanowi podstaw do odroczenia rozprawy przed Naczelnym Sądem Administracyjnym /art. 109 w zw. z art. 193 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270/.
  1. Brak w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uniemożliwia sądowi kasacyjnemu ocenę, czy słusznie sąd administracyjny uznał się związanym treścią poprzedniego wyroku, a w konsekwencji nie pozwala rozpoznać zarzutu naruszenia art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Heleny i Tadeusza małżonków U. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Rzeszowie z dnia 25 czerwca 2003 r. SA/Rz 1374/02 w sprawie ze skargi Heleny i Tadeusza małżonków U. na dwie decyzje Izby Skarbowej w Rz. z dnia 7 czerwca 2002 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 i 1999 r. - oddala skargę kasacyjną, (...)

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 25 czerwca 2003 r. /SA/Rz 1374/02/ Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie - Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie oddalił skargę Heleny i Tadeusza U. na dwie decyzje Izby Skarbowej w Rz. z dnia 7 czerwca 2002 r., określające wysokość podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r. i 1999 r.

Jako podstawę prawną wyroku Sąd wskazał art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ zwanej dalej w skrócie "ustawą o NSA" i wyjaśnił, że przedmiotem skargi były dwie kwestie, które zostały już ocenione pod względem prawnym we wcześniejszych wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lutego 2002 r. /SA/Rz 2414/01 oraz SA/Rz 1727/01/. Wyrokami tymi Sąd uchylił dwie decyzje Izby Skarbowej w Rz. z dnia 7 czerwca 2002 r., dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych, należnego od Heleny i Tadeusza U. za 1998 r. i 1999 r. Mimo uchylenia decyzji Sąd nie podzielił wówczas argumentów skarg dotyczących dwóch kwestii. Po pierwsze przyjął, że odsetki od kredytów zapłacone przez podatników w 1998 r. i 1999 r. nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów, gdyż nie miały związku z przychodem.

Po drugie, przyjął, iż skoro odkurzacz Rainbow nie znajdował się w obiektach firmy, lecz w budynku nie wprowadzonym do ewidencji środków trwałych, to odpisy amortyzacyjne od wartości odkurzacza nie mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Rozpatrując sprawę ponownie, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że oceny prawne zawarte w wyrokach z dnia 26 lutego 2002 r. wiązały zarówno Izbę Skarbową przy wydaniu decyzji z dnia 7 czerwca 2002 r., jak i Naczelny Sąd Administracyjny przy ponownym rozpoznaniu sprawy. Skoro nie nastąpiła zmiana stanu faktycznego ani prawnego, Sąd oddalił skargę, powołując się na art. 30 i art. 27 ust. 1 ustawy o NSA.

Helena i Tadeusz U., działając za pośrednictwem pełnomocnika, będącego doradcą podatkowym, wnieśli skargę kasacyjną od wyroku z dnia 25 czerwca 2003 r. w części dotyczącej zasadności wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytów. Skargę wniesiono w trybie przewidzianym w art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1271 ze zm./.

W skardze kasacyjnej podniesiono zarzut naruszenia art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 122, art. 180 i art. 187 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. Zdaniem autora skargi kasacyjnej, uzasadnienie Sądu pozbawiło podatników możliwości i prawa uzyskania sprawiedliwego wyroku, a materiał dowodowy nie został rozpatrzony w sposób pełny i wyczerpujący.

W obszernych wywodach autor skargi kasacyjnej starał się wykazać, co należy rozumieć pod pojęciem "kapitału właściciela" oraz że w rozpatrywanej sprawie środki kredytowe nie były przedmiotem wypłat właścicielom firmy.

W piśmie uzupełniającym kasację z dnia 6 września 2004 r. zaakcentował, że źródłem finansowania wypłat były środki wypracowane przez firmę w latach wcześniejszych, w związku z czym nie mógł mieć w sprawie zastosowania art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej.

Na rozprawie w dniu 5 października 2004 r. stawił się w imieniu podatników adwokat Jerzy Jamka, który przedstawił odpis pełnomocnictwa oraz odpis pisma procesowego z dnia 1 października 2004 r. wraz z prezentatą Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zarówno we wspomnianym piśmie, jak i na rozprawie, zgłoszony został wniosek o odroczenie rozprawy Pełnomocnik skarżących motywował swój wniosek faktem otrzymania pełnomocnictwa dopiero w dniu 1 października 2004 r. /w piątek/, co uniemożliwiło mu zapoznanie się a aktami sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny odmówił odroczenia rozprawy. Zgodnie z art. 109 w związku z art. 193 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, podstawą odroczenia rozprawy może być tylko nieprawidłowość zawiadomienie którejkolwiek ze stron albo przypadek, w którym nieobecność strony lub jej pełnomocnika była wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można było przezwyciężyć. Żadna z wymienionych przesłanek nie zachodziła w rozpatrywanej sprawie. Zawiadomienie o rozprawie doręczono w dniu 16 września 2004 r. zarówno podatnikom, jak i ich pełnomocnikowi - doradcy podatkowemu Stanisławowi C. (...). Tym samym zachowany został siedmiodniowy termin z art. 91 par. 2 w zw. z art. 193 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Nie zaszła żadna nadzwyczajna przyczyna, która uniemożliwiała stawiennictwo na rozprawie doradcy podatkowego Stanisława Celka. Okoliczność, że cztery dni przed posiedzeniem
Sądu podatnicy zdecydowali się ustanowić drugiego pełnomocnika, nie stanowi podstawy do odroczenia rozprawy przed Naczelnym Sądem Administracyjnym /art. 109 w zw. z art. 193 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/. Między wniesieniem skargi kasacyjnej a terminem jej rozpoznania minęło ponad 8 miesięcy, w ciągu których podatnicy mieli wystarczająco dużo czasu aby rozważyć ilu pełnomocników ustanowić oraz komu powierzyć prowadzenie sprawy. Od dnia 16 września 2004 r. znali także termin rozprawy. Istniała zatem możliwość ustanowienia drugiego pełnomocnika w czasie pozwalającym na zapoznanie się przez niego z materiałem zwartym w aktach sprawy. Również pełnomocnik, przed przyjęciem pełnomocnictwa, powinien rozważyć, czy krótki okres jaki pozostał do dnia rozprawy, pozwoli mu należycie przygotować się do posiedzenia. W razie negatywnej odpowiedzi na tak postawione pytanie nie powinien podejmować się prowadzenia sprawy.

Przechodząc do merytorycznej oceny skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Podstawą prawną zaskarżonego wyroku był art. 30 ustawy o NSA, zgodnie z którym ocena prawna wyrażona w orzeczeniu Sądu wiąże w sprawie ten Sąd oraz organ, którego działanie było przedmiotem zaskarżenia. Naczelny Sąd Administracyjny uznał mianowicie, że skoro przy pierwszym rozpoznaniu sprawy podatków za lata 1998 i 1999 r. /wyroki z dnia 26 lutego 2002 r./ przesądzono kwestię, że wydatki poniesione na spłatę odsetek od kredytów oraz odpisy amortyzacyjne od wartości odkurzacza nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów, to przy ponownym rozpoznaniu sprawy nie wolno już do tej kwestii wracać.

Czy pogląd Sądu był słuszny, a w szczególności czy w pojęciu oceny prawnej mieściła się także czynność subsumpcji stanu faktycznego pod określona norma prawną, pozostaje poza zakresem kontroli sądu kasacyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny jest bowiem związany granicami skargi kasacyjnej /art. 183 par. 1 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/, a w skardze kasacyjnej podatników nie podniesiono zarzutu naruszenia art. 30 ustawy o NSA. Brak zarzutu naruszenie tego przepisu /obecnie art. 153 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/ uniemożliwia sądowi kasacyjnemu ocenę, czy słusznie sąd administracyjny uznał się związany treścią poprzedniego wyroku, w konsekwencji nie pozwala rozpoznać zarzutu naruszenia art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.

Z tych samych przyczyn poza zakresem kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego pozostają zarzuty naruszenia art. 122, art. 180 i art. 187 Ordynacji podatkowej.

Jedynie na marginesie należy zauważyć, że w 2003 r. Naczelny Sąd Administracyjny stosował wspomniane przepisy poprzez art. 59 ustawy o NSA, którego również nie powołano w skardze kasacyjnej.

W tej sytuacji skarga kasacyjna podlegała oddaleniu na podstawie art. 185 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zgodnie z art. 204 pkt 1 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zasądzono od podatników na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Rz. koszty postępowania kasacyjnego, które obejmowały wydatki w kwocie 187 zł, a mianowicie koszty przejazdu pociągiem pełnomocnika w obie strony, dietę i ryczałt za dojazdy /art. 205 par. 2 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/, a także wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 1800 zł, którego wysokość wynikała z par. 14 ust. 2 lit. "c" w związku z par. 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu /Dz.U. nr 163 poz. 1349 ze zm./.

orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)