Tezy
Zarzucone naruszenie art. 240 par. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ miało być skutkiem przyjęcia, że w sprawie nie wystąpiły przesłanki do zmiany decyzji w trybie wznowienia. Powyższe sformułowanie wskazuje na procesowy a nie materialnoprawny charakter naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Wobec tego należy stwierdzić, że autor skargi nie uzasadnił przedstawionego zarzutu. Nie można uznać za uzasadnienie przytoczonego zarzutu przedstawienia chronologicznie przebiegu postępowania wymiarowego i nieskutecznych prób podatnika zakwestionowania decyzji wymiarowej.
Również nie stanowią uzasadnienia przesłanki z art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ wywody autora skargi na temat konstytucyjnych i ustawowych obowiązków sądu administracyjnego.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2004 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Przedsiębiorstwa Handlowo-Promocyjnego "A." Spółka z o.o. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu z dnia 10 lipca 2003 r. III SA/Po 4329/01 w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa Handlowo-Promocyjnego "A." Spółka z o.o. na decyzję Izby Skarbowej w P. Ośrodek Zamiejscowy w K. z dnia 5 października 2001 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 1999 r. - oddala skargę kasacyjną; (...).
Uzasadnienie
Decyzją z dnia 5 października 2001 r. Izba Skarbowa w P. Ośrodek Zamiejscowy w K. utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w K. odmawiającą spółce z o.o. "A." w S. uchylenia ostatecznej decyzji Urzędu Skarbowego w K. z dnia 28 lutego 2001 r. określającej Spółce zobowiązanie w podatku od towarów i usług za lipiec 1999 r. W uzasadnieniu decyzji Izba Skarbowa stwierdziła, iż podatnik we wniosku o wznowienie postępowania i w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji oparł się na dowodach znanych wcześniej organowi podatkowemu, w związku z czym nie został spełniony warunek wznowienia postępowania. Ponadto wskazał, że w niniejszej sprawie ocenie podlegało jedynie zagadnienie istnienia przesłanki do wznowienia postępowania, którą była przesłanka wymieniona w art. 240 par. 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej.
Wyrokiem z dnia 10 lipca 2003 r. I SA/Po 4329/01 Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu oddalił skargę Spółki "A." na decyzję Izby Skarbowej w P. Ośrodek Zamiejscowy w K.
W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, iż przedstawione przez Spółkę we wniosku o wznowienie postępowania dowody były organom podatkowym znane i że właśnie na podstawie tych dowodów została wydana decyzja określająca podatek od towarów i usług za lipiec 1999 r. Podkreślił, że właśnie na deklaracjach VAT-7 za lipiec 1999 r., ewidencjach zakupu i sprzedaży dla potrzeb rozliczenia podatku VAT dowodach źródłowych i kontach zespołu 4 i 7 wydano decyzję z dnia 28 lutego 2001 r. Powyższa konstatacja prowadzi do wniosku, iż przedstawione przez skarżącą spółkę okoliczności nie stanowią nowych okoliczności istotnych dla sprawy lub nowych dowodów, i że były one znane organom podatkowym wydającym decyzję wymiarową, a zatem nie zostały spełnione przesłanki z art. 240 par. 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej.
W skardze kasacyjnej wniesionej od powyższego wyroku Spółka z o.o. "A." zarzuciła wyrokowi naruszenie prawa materialnego tj. art. 240 par. 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej poprzez przyjęcie, iż w sprawie nie wystąpiły przesłanki do zmiany decyzji w trybie wznowienia postępowania wymienione w tym przepisie, naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 1 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych dokonującego kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem - polegające na uchyleniu decyzji Izby Skarbowej wydanej niezgodnie z prawem tj. naruszającej ogólne zasady postępowania podatkowego, a w szczególności art. 122 Ordynacji podatkowej.
Wskazując na powyższe podstawy kasacji autor skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego. W uzasadnieniu skargi autor skargi wywodzi, iż w sprawie wystąpiły okoliczności wznowienia postępowania na podstawie art. 240 par. 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, bowiem po ostatecznym zakończeniu postępowania podatkowego, w trakcie archiwizacji dokumentacji podatkowej stwierdził, że z zakwestionowanych wcześniej przez organy podatkowe faktur VAT, z uwagi na brak kopii u wystawcy, podatek zaliczony nie został odliczony. W ocenie autora skargi Sąd skupił się wyłącznie na kwestii wystąpienia przesłanek do wznowienia postępowania, zawężając tym samym swą analizę do tej kwestii, nie dostrzegając nieprawidłowości i błędów w działaniu organów podatkowych, które w sprawie miały miejsce.
Podnosi, że Sąd winien w pierwszym rzędzie zbadać, czy w sprawie nie doszło do błędnego ustalenia stanu faktycznego, co stanowi przesłankę do wznowienia postępowania, a następnie winien ustalić, czy w sprawie nie doszło do naruszenia przepisów podatkowych.
Konkludując twierdzi, że Sąd swym postępowaniem naruszył art. 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej wnosił o jej oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Skarga kasacyjna jest bezzasadna.
Art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ stanowi, że skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:
- naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;
- naruszeniu przepisów postępowania jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Z kolei art. 176 tej ustawy wymaga, aby skarga kasacyjna zawierała przytoczenie podstaw kasacji, a więc wskazanie konkretnych przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania /albo wskazanie obu podstaw kasacji/, które zostały naruszone przez sąd przy wydaniu zaskarżonego wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie oraz ich uzasadnienie.
Zgodnie zaś z przepisem art. 183 par. 1 cyt. ustawy, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, co oznacza, że Sąd jest związany podstawami i wnioskami skargi. Związanie podstawami skargi kasacyjnej polega na tym, że jeśli strona wskaże konkretny przepis prawa materialnego lub prawa procesowego który - jej zdaniem - został naruszony, to Naczelny Sąd Administracyjny nie jest władny badać, czy sąd administracyjny nie naruszył innego przepisu.
W rozpatrywanej sprawie skarga pełnomocnika Spółki "A." zawiera zarzut naruszenia prawa materialnego przez przyjęcie, że w sprawie nie występowały przesłanki do zmiany decyzji w trybie wznowienia postępowania /art. 240 par. 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej/ oraz zarzut naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a to: art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych oraz art. 122 Ordynacji podatkowej.
Odnosząc się do pierwszego zarzutu należy wskazać, że zarzut naruszenia prawa materialnego można formułować wówczas, gdy w ocenie wnoszącego skargę kasacyjną stan faktyczny został ustalony w sposób niewadliwy. Natomiast skarżący uważa, że ustalenia faktycznie były błędne. Taki pogląd wynika z petitum skargi "naruszenie prawa materialnego (...) przez przyjęcie, iż w sprawie nie wystąpiły przesłanki do zmiany decyzji w trybie wznowienia postępowania (...)".
Co więcej, naruszenie prawa materialnego nie może polegać na wadliwym /kwestionowanym przez stronę/ ustaleniu faktu.
Zarzucone naruszenie art. 240 par. 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej miało być skutkiem przyjęcia, że w sprawie nie wystąpiły przesłanki do zmiany decyzji w trybie wznowienia. Powyższe sformułowanie wskazuje na procesowy a nie materialnoprawny charakter naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Wobec tego należy stwierdzić, że autor skargi nie uzasadnił przedstawionego zarzutu. Nie można uznać za uzasadnienie przytoczonego zarzutu przedstawienia chronologicznie przebiegu postępowania wymiarowego i nieskutecznych prób podatnika zakwestionowania decyzji wymiarowej. Również nie stanowią uzasadnienia przesłanki z art. 174 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wywody autora skargi na temat konstytucyjnych i ustawowych obowiązków sądu administracyjnego.
Odnośnie drugiego zarzutu podniesionego w skardze kasacyjnej, a mianowicie naruszenia przepisu art. 1 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych i art. 122 Ordynacji podatkowej, to pomijając jego merytoryczną bezzasadność należy uznać, iż zaskarżony wyrok został wydany w dniu 10 lipca 2003 r., zaś powołany przepis wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2004 r.
Również powołany w uzasadnieniu skargi kasacyjnej art. 2 ustawy Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2004 r. Natomiast zarzut naruszenia przez Sąd art. 122 Ordynacji należało powoływać łącznie z art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.
Niezależnie od powyższego uchybienia zarzut naruszenia przez Sąd przepisów postępowania tj. art. 122 Ordynacji podatkowej jest nietrafny, jako że powyższego przepisu Sąd nie stosował.
Sąd pierwszej instancji nie prowadził postępowania dowodowego ani nie dokonywał oceny dowodów a to oznacza, że nie mógł naruszyć wskazanego w skardze przepisu Ordynacji podatkowej. Sąd działając w granicach zakreślonych w art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ dokonał oceny działania organów podatkowych w tym aspekcie.
W tej sytuacji skarga kasacyjna na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi podlegała oddaleniu.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.