Tezy
Błędny jest pogląd i nie znajdujący umocowania w obowiązującym ówcześnie stanie prawnym, regulującym postępowanie przed sądem administracyjnym, że Sąd administracyjny dokonujący kontroli legalności decyzji administracyjnej, nie ma prawa zapoznać się z innymi aktami spraw związanych ze sprawą rozstrzyganą, ani też nie może uwzględnić w procesie orzekania i w uzasadnieniu swego orzeczenia informacji, co do których powziął wiadomość z urzędu, w związku z rozpoznawaniem sprawy.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędziowie NSA Grzegorz Krzymień (spr.), Ewa Madej, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2004 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "A." Spółki z o.o. Zakładu Pracy Chronionej w G. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 11 grudnia 2003 r. I SA/Gd 2069/02 w sprawie ze skargi "A." Spółki z o.o. Zakładu Pracy Chronionej w G. na decyzję Izby Skarbowej w G. z dnia 26 sierpnia 2002 r. (...) w przedmiocie odmowy zwrotu podatku od towarów i usług za miesiąc luty 2002 r. 1. Oddala skargę kasacyjną. 2. Zasądza od "A." Spółki z o.o. Zakładu Pracy Chronionej w G. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w G. kwotę 1.200 zł /jeden tysiąc dwieście złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Działając w trybie art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowanie przed sądami administracyjny /Dz.U. nr 153 poz. 1271/ Spółka z o.o. "A." wniosła skargę od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 11 grudnia 2003 r. I SA/Gd 2069/02. W wyroku tym oddalona została skarga Spółki "A." na decyzję Izby Skarbowej w G. w przedmiocie odmowy zwrotu podatku od towarów i usług za miesiąc luty 2002 r., którego Spółka domagała się jako podatnik posiadający status zakładu pracy chronionej na zasadzie art. 14a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./. Rozpoznający sprawę w I instancji (...) Urząd Skarbowy w G. odmówił zwrotu kwoty podatku od towarów i usług w wysokości 28.705 zł wynikającej z deklaracji za miesiąc luty 2002 r.
W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż firma "A." nie dokonała wpłaty kwoty podatku od towarów i usług wynikającej z deklaracji VAT-7 za miesiąc luty 2002 r. do dnia wydania decyzji, co stanowi naruszenie art. 14a ust. 1,5,6 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. W ocenie organu pierwszej instancji zaistniała sytuacja określona w art. 14a ust. 7 cytowanej ustawy, zgodnie z którym przepisów ust. 1-6 nie stosuje się do podatników, u których w dniu złożenia wniosku o dokonanie zwrotu kwoty, o której mowa w ust. 1 występują zaległości w podatkach stanowiących dochód budżetu państwa.
Izba Skarbowa w G. utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji wywiodła, że prawo do zwrotu wpłaconej uprzednio kwoty podatku od towarów i usług uzależnione jest od złożenia przez prowadzącego zakład pracy chronionej deklaracji VAT-7, wpłacenia kwoty zobowiązania wynikającego z tej deklaracji oraz złożenia wraz z deklaracją wniosku o zwrot podatku.
W rozpatrywanym przypadku strona skarżąca nie wpłaciła w terminie do 25 marca 2002 r. kwoty podatku należnego za luty 2002 r. co spowodowało niemożliwość jego zwrotu.
Niezasadne było stanowisko strony o dysponowaniu przez Urząd Skarbowy kwotą 27.317.10 zł z podatku należnego za grudzień 2001 r. Kwota ta została zaliczona na poczet zaległości z tytułu zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych /PIT-8A/, a jedynie na skutek oczywistej omyłki w postanowieniu z dnia 13 lutego 2002 r. (...) Urząd Skarbowy w G. podał, że zarachował ww. kwotę na zaległość w PIT-4. Strona skarżąca nie miała wątpliwości, że postanowienie dotyczy zaległości PIT-8A. Skoro strona nie dokonała w terminie wpłaty kwoty z deklaracji VAT-7 za luty 2002 r. i posiadała zaległości w podatkach stanowiących dochód budżetu państwa /decyzja Izby Skarbowej dotycząca podatku od towarów i usług za styczeń 2002 r./ to nie ma prawa do otrzymania zwrotu kwoty podatku za luty 2002 r.
Rozstrzygając o braku uzasadnionych podstaw skargi Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku rozważył całokształt rozliczeń podatkowych Spółki i zdarzeń mających na nie wpływ w okresie od listopada 2001 r. Okoliczności te znane były Sądowi z urzędu, w wyniku rozstrzygnięcia spraw I SA/Gd 920/03 i I SA/Gd 264/03. W jego ocenie bez względu na nieskuteczność postanowień (...) Urzędu Skarbowego o zarachowaniu zwrotu podatku od towarów i usług za grudzień 2001 r. na poczet zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych /PIT-8A/ postanowienie z 13 lutego 2002 r. o zaliczeniu nadpłaconego zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych ponownie na zobowiązanie w podatku od towarów i usług za grudzień 2001 r. /postanowienie z 9 października 2002 r./ należało stwierdzić, że istniała podstawa prawna do wydania decyzji o odmowie zwrotu podatku wynikającego z deklaracji VAT-7 za styczeń 2002 r., luty 2002 r. i marzec 2002 r. Ta przyczyna wynikała z przepisu art. 14a ust. 7 pkt 2 ustawy z
dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ stanowiącym, że prawa do otrzymania zwrotu wpłaconej kwoty podatku od towarów i usług nie stosuje się do podatników, u których w dniu złożenia wniosku o dokonanie zwrotu podatku występują zaległości w podatkach stanowiących dochód budżetu państwa.
Spółka "A." zalegała z wpłatą zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu dywidend za 1999 r. Zaległość podatkowa wynikała z deklaracji PIT-8A za listopada 2001 r. Korekta tej deklaracji wraz z żądaniem stwierdzenia nadpłaty wpłynęła do (...) Urzędu Skarbowego w G. w dniu 28 lutego 2002 r. Organ podatkowy niezwłocznie wszczął postępowanie związane z wszczęciem postępowania podatkowego z wniosku podatnika /art. 165 par. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ i decyzją z dnia 29 maja 2002 r. określił skarżącej Spółce zaległość podatkową w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 r. Strona zaległość uregulowała wpłatą z dnia 18 czerwca 2002 r.
Zatem w dniu złożenia wniosku o zwroty podatku skarżąca posiadała zaległość podatkową wynikającą z deklaracji PIT-8A, a następnie z decyzji z dnia 29 maja 2002 r.
Nie można też uznać, że strona zapłaciła należny podatek za styczeń 2002 r. i w dalszej konsekwencji za luty i marzec 2002 r. w formie istnienia nadpłaty wynikającej z niezwrócenia podatku wynikającego z deklaracji VAT-7 za grudzień 2001 r. Takiej nadpłaty nie było /wyrok NSA w sprawie I SA/Gd 920/03/. Stronie skarżącej nie przysługiwał bowiem zwrot podatku należnego z deklaracji VAT-7 za grudzień 2001 r.
We wniesionej w imieniu Spółki "A." skardze kasacyjnej jej pełnomocnik zarzucił wyrokowi z dnia 11 grudnia 2003 r.:
- naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie:
- art. 14a ust. 7 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. dnia 5 lutego 1993 r. ze zm./ w związku z art. 21, art. 51 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./,
- przez przyjęcie, że do stwierdzenia lub określenia zaległości podatkowej, o których mowa w art. 14a ust. 7 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie jest wymagane przeprowadzenie jakichkolwiek czynności przez organ podatkowy, ani nawet posiadanie przez organ podatkowy świadomości takiej zaległości w momencie złożenia wniosku o zwroty podatku VAT, ale że samo przyjęcie deklaracji podatkowej jest równoznaczne ze stwierdzeniem zaległości,
- przez przyjęcie, że artykuł ten dotyczy nie tylko zaległości stwierdzonych u uprawnionego do zwrotu podatku VAT zakładu pracy chronionej jako podatnika, ale również zaległości stwierdzonych u strony jako płatnika podatku osoby trzeciej,
- przez przyjęcie, że zaległości stwierdzone po dniu złożenia wniosku o zwroty VAT na podstawie art. 14a ustawy o VAT, mają wpływ na rozstrzygnięcie w przedmiocie odmowy zwrotu VAT za dany miesiąc,
- art. 30 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ przez przyjęcie, że stwierdzenie zaległości u płatnika podatku dochodowego, nie wymaga wydania decyzji, ani przeprowadzenia postępowania podatkowego.
- naruszeniu następujących przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynika sprawy:
- art. 52 ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ poprzez oparcie wyroku na stanie faktycznym i prawnym odmiennym niż ten, na podstawie którego wydana była zaskarżona decyzja,
- art. 207 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ oraz art. 1 i art. 16 ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ poprzez rozstrzygnięcie o odmowie zwrotu podatku VAT za grudzień 2001 r. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, zamiast w decyzji organu podatkowego,
- art. 22 par. 2 w zw. z art. 53 par. 2 ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ poprzez oddalenie skargi pomimo naruszenia prawa w zaskarżonej decyzji zwłaszcza art. 120, 121 par. 1, art. 122, art. 125 par. 2, art. 207 par. 4, art. 210 par. 3 Ordynacji podatkowej,
- art. 194 par. 1 ustawy z dnia 9 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ art. 30 ustawy z dnia 11.05.1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ oraz 365 par. 1 Kpc przez nieuwzględnienie wiążącego dla Sądu wyroku z którego wynikało, że od kwot, których dotyczyła deklaracja PIT-8a, z której złożeniem Sąd wiąże fakt stwierdzenia zaległości podatkowej u płatnika - podatek został w prawidłowej wysokości pobrany i zapłacony jeszcze w roku 2000.
- Art. 201 par. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ poprzez rozstrzygnięcie w sprawie przed wyjaśnieniem, zagadnienia wstępnego tj. kwestii istnienia w dniu 29.01.2001 r. w PIT-8a,
- Art. 120, art. 121 par. 1, art. 122, art. 125 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. z dnia 13 listopada 1997 r. ze zm./ tj. sprzeczność istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału, oraz nie wyjaśnienie okoliczności faktycznych i prawnych istotnych do rozstrzygnięcia sprawy,
- Art. 121 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w zw. z art. 2 Konstytucji RP poprzez nie uwzględnienie wielokrotnej zmiany klasyfikacji prawnej dokonanej w trakcie postępowania organy podatkowe, oraz poprzez rozstrzygnięcie, że decyzja wydana dopiero w 4.04.2003 r. i ustalony w niej stan faktyczny i prawny, miała wpływ na rozstrzygnięcia w zakresie zwroty podatku VAT za styczeń, luty i marzec 2002 r. zawarte w decyzjach Izby Skarbowej z 26.08.2002 r. oraz obarczanie strony negatywnymi konsekwencjami błędów organów podatkowych,
- Art. 328 par. 2 Kpc poprzez nie przytoczenia jakichkolwiek dowodów potwierdzających udowodniony, zdaniem Sądu, fakt stwierdzenia przez organ pierwszej instancji zaległości podatkowej, w dniu 29.01.2002 r. pomimo sprzeczności takiego twierdzenia, ze stanowiskiem tego organu wyrażonym w postępowaniu dotyczącym postanowienia o zarachowaniu zwrotu VAT za grudzień z 13.02.2002 r.
Wskazując powyższe zarzuty Spółka domagała się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie kosztów postępowania według norm przypisanych.
Odpowiadając na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej złożył wniosek o odrzucenie tego środka odwoławczego z uwagi na określenie w jej treści jako strony przeciwnej Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, który to brak nie może być konwalidowany. Wnioskowi temu Spółka "A." sprzeciwiła się w piśmie procesowym z dnia 26 sierpnia 2004 r.
Pismem z dnia 1 września 2004 r. pełnomocnik organu odwoławczego uzupełnił odpowiedź na skargę kasacyjną, podtrzymując wniosek o jej odrzucenie, ale alternatywnie wnosząc o oddalenie skargi kasacyjnej, jako nieuzasadnionej.
Do merytorycznej odpowiedzi na skargę kasacyjną ustosunkował się pełnomocnik strony skarżącej w piśmie z dnia 28 października 2004 r. podejmując polemikę z przedstawionym stanowiskiem organu i raz jeszcze obszernie uzasadniając wszystkie sformułowane w skardze kasacyjnej zarzuty.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie należy stwierdzić, że nie ma podstaw do uwzględnienia wniosku pełnomocnika Dyrektora Izby Skarbowej w G. o odrzucenie skargi kasacyjnej z powodu wadliwego wskazania w niej - jako strony przeciwnej - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Wymogi, jakie stawia skardze kasacyjnej ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnemu /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ w art. 176, są w tym względzie identyczne jak dla wszystkich pism w postępowaniu sądowym, a więc są to wymogi o charakterze formalnym. Art. 46 tej ustawy przewiduje bowiem, że każde pismo powinno zawierać m.in. "imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników". Skoro zaś art. 176 odrębnie nie reguluje kwestii oznaczenia postępowania kasacyjnego, to wadliwe wskazania, przez stronę wnoszącą skargę kasacyjną, strony przeciwnej jest jedynie brakiem formalnym, który może zostać usunięty przez stronę we własnym zakresie bądź na wezwanie Sądu. W niniejszej sprawie, zanim Sąd wezwał
pełnomocnika strony skarżącej, wadliwość oznaczenia stron postępowania została usunięta.
Przystępując do merytorycznej oceny zasadności zarzutów postawionych w skardze kasacyjnej, w pierwszej kolejności trzeba zauważyć, że zarzut naruszenia prawa materialnego został sformułowany w sposób nieprawidłowy. Strona skarżąca wskazała bowiem, że naruszenie prawa materialnego nastąpiło przez "błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie" nie konkretyzując, która z tych alternatywnych wadliwości miała - jej zdaniem - miejsce. Jedynie ze sposobu sformułowania zarzutów w odniesieniu do każdego z dwóch wymienionych w skardze przepisów prawa materialnego można wnioskować, że strona skarżąca zarzuca niewłaściwe zastosowanie art. 14a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz błędną wykładnię art. 30 Ordynacji podatkowej.
Odnośnie zarzutu naruszenia art. 14a ust. 7 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym należy przede wszystkim stwierdzić, że zarzut ten został w całości oparty na nowym, nie obowiązującym jeszcze w dacie wydania ostatecznej decyzji, brzmieniu tego przepisu. W rozpatrywanej bowiem sprawie przepis ten przewidywał, że "przepisów ust. 1-6 nie stosuje się do podatników u których w dniu złożenia wniosku o dokonanie zwrotu kwoty, o której mowa w ust. 1 występują zaległości w podatkach stanowiących dochód budżetu państwa". Jak więc wyraźnie widać, ówcześnie obowiązujący przepis nie posługiwał się pojęciem zaległości podatkowej "określonej" lub stwierdzonej", na co powołano się w skardze kasacyjnej. Użyte przez ustawodawcę sformułowanie o zaległościach występujących u podatnika ubiegającego się o zwrot podatku ma zatem szeroki zasięg i dotyczy obiektywnego nie pozostawania w zwłoce w zakresie zapłaty należnych podatków, stanowiących dochód budżetu państwa. Ten obiektywnie istniejący stan nie
wymaga, aby zaległość podatkowa wynikała z decyzji ustalającej bądź określającej taką zaległość. Na marginesie jedynie należy zauważyć, że nawet w nowym, obowiązującym od 1 października 2002 r. /na mocy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Dz.U. nr 153 poz. 1272/, brzmieniu powyższego przepisu mowa jest o zaległościach podatkowych określonych lub stwierdzonych przez organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej, nie zaś o zaległościach określonych lub ustalonych przez te organy.
Reasumując, zarzut naruszenia przepisu nie obowiązującego w dacie wydanie decyzji, a zatem nie stanowiącego podstawy prawnej tejże decyzji i nie branego pod uwagę przy wydaniu zaskarżonego wyroku, ocenić należy jako oczywiście nieuzasadniony.
Zarzut naruszenia art. 30 Ordynacji podatkowej nie został skonkretyzowany co do jednostki redakcyjnej tego przepisu, nie sposób zatem odnieść się do kwestii, który konkretnie przepis prawa został - zdaniem strony skarżącej - naruszony. Niezależnie jednak od tego istotnego braku należy wskazać, że również stawiając ten zarzut strona skarżąca powołała się na "stwierdzenie" zaległości podatkowej, podczas, gdy przepis art. 14a ust. 7 pkt 2 w ówcześnie obowiązującym brzmieniu stanowił jedynie o zaległości podatkowej występującej u podatnika. W świetle zaś art. 51 par. 1 Ordynacji podatkowej należności z tytułu podatników, zaliczek na podatki oraz rat podatków nie wpłaconych w terminie przez płatnika lub inkasenta są zaległością podatkową, zatem zaległość ta występuje z chwilą upływu terminu płatności podatku, który to termin wynika z przepisów ustaw podatkowych. Decyzja o odpowiedzialność płatnika określa jedynie wysokość należności za jaką ponosi odpowiedzialność płatnik, co jednak nie oznacza, że dopiero z datą
doręczenia decyzji wydanej na podstawie art. 30 par. 4 Ordynacji podatkowej powstaje zaległość podatkowa. Decyzja w tym przedmiocie nie ma zatem charakteru konstytutywnego w tym znaczeniu, że dopiero z jej wydaniem ustawa łączy powstanie zobowiązania podatkowego.
Przechodząc z kolei do oceny zarzutów naruszenia prawa procesowego trzeba stwierdzić, iż część z nich, jako adresowanych do postępowania administracyjnego /podatkowego/, a nie sądowego, nie może stanowić podstawy skargi kasacyjnej. Stawiając te zarzuty strona skarżąca nie wskazała jakie przepisy postępowania sądowego zostały naruszone. Dotyczy to zarzutów naruszenia art. 201 par. 1 pkt 2, art. 120, art. 121 par. 1, art. 122, art. 125 par. 2 Ordynacji podatkowej, a także art. 121 par. 1 Ordynacji podatkowej w związku z art. Konstytucji RP. Z tego też względu Sąd pominął je w swych rozważaniach.
Pozostałe zarzuty uznał za nieuzasadnione. W pierwszej kolejności trzeba odnieść się do zarzutu naruszenia art. 52 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, co - zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną - polegało na oparciu wyroku na stanie faktycznym i prawnym odmiennym niż ten, na podstawie którego wydana była zaskarżona decyzja. I w tym przypadku strona skarżąca nie sprecyzowała, który z ustępów wskazanego art. 52 został naruszony, nie mniej, z uwagi na kluczowe, jak się wydaje, znaczenie tego zarzutu, Sąd uznał za niezbędne ustosunkowanie się do niego. Przypomnieć zatem wypada, że w art. 52 ust. 1 ustawy o NSA przewidywał iż "Sąd orzeka na podstawie akt sprawy, chyba, że zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 39 ust. 1" /który to wyjątek w niniejszej sprawie nie miał zastosowania/. Z kolei w ust. 2 przewidziano, że "Sąd może z urzędu lub na wniosek uczestnika postępowania przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeśli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje
nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie".
Analiza akt postępowania sądowego oraz postępowania administracyjnego w niniejszej sprawie uzasadnia w pełni pogląd, że Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku, przy wydaniu zaskarżonego wyroku z dnia 11 grudnia 2003 r. I SA/Gd 2068/02 nie naruszył żadnego z zacytowanych wyżej przepisów. Wydaje się, że swoje przekonanie o oparciu zaskarżonego wyroku na odmiennym stanie faktycznym i prawnym, niż ten, na podstawie którego wydana została zaskarżona decyzja, strona skarżąca zbudowała na założeniu iż Sąd, dokonujący kontroli legalności decyzji administracyjnej nie ma prawa zapoznać się z innymi aktami spraw związanych ze sprawą rozstrzygana, ani też nie może uwzględnić w procesie orzekania i w uzasadnieniu swego orzeczenia informacji, co do których powziął wiadomość z urzędu, w związku z rozpoznaniem sprawy. Pogląd powyższy jest błędny i nie znajduje umocowania w obowiązującym ówcześnie stanie prawnym, regulującym postępowanie przed sądem administracyjnym. W szczególności trzeba wskazać, że
art. 52 ust. 2 dawał Sądowi podstawę przeprowadzenia z urzędu dowodu z dokumentu. Niezależnie od powyższego należy przypomnieć uregulowanie zawarte w art. 228 Kodeksu postępowania cywilnego, mającego odpowiednie zastosowanie w postępowanie sądowoadministracyjnym na mocy art. 59 ustawy o NSA. Przepis ten stanowi, że fakty znane sądowi urzędowo nie wymagają dowodów.
Zaskarżony wyrok został wydany po przeprowadzeniu, w tym samym składzie orzekającym i w jednym dniu, rozpraw w sprawach zawisłych w tym Sądzie ze skarg Spółki "A." na cztery decyzje podatkowe dotyczące: określenia wysokości zobowiązania w podatku od towarów i usług za grudzień 2001 r. oraz odmowy zwrotu podatku od towarów i usług za styczeń, luty i marzec 2002 r. Związek tych spraw ze sobą był oczywisty zarówno dla Sądu, jak i dla organu podatkowego, który wnioskował o wspólne rozpoznanie tych spraw, jak również dla samej strony skarżącej. Naturalną konsekwencją takiego procedowania było zapoznanie się przez Sąd z całością rozliczeń strony skarżącej w podatku od towarów i usług za kolejne cztery okresy miesięczne, co - w realiach niniejszej sprawy mogło jedynie pomóc w prawidłowym rozstrzygnięciu sprawy. Uwzględnienie tak zgromadzonej wiedzy przy ocenie zgodności z prawem poszczególnych, zaskarżonych decyzji, nie narusza prawa, a powołanie się na tę wiedzę w uzasadnieniu wyroku w żaden sposób nie może być
uznane za naruszenie przepisów postępowania. W szczególności trzeba w tym miejscu nawiązać do zarzutu, że w uzasadnieniu swego wyroku Sąd powołał się na ostateczną decyzję określającą stronie skarżącej wysokość zobowiązania w podatku od towarów i usług za grudzień 2001 r., wydaną 14 lipca 2003 r., podczas gdy przedmiotem wyrokowania była decyzja o odmowie zwrotu podatku za styczeń 2001 r. wydana 26 sierpnia 2002 r., a więc niemal rok wcześniej. W pierwszej kolejności należy wskazać, że w wyroku, zaskarżonym w niniejszym postępowaniu, Sąd podzielił stanowisko organów podatkowych o braku podstaw do zwrotu podatku od towarów i usług za styczeń 2002 r., które wymienione zostały w ostatecznej decyzji Izby Skarbowej w G., a tylko dodatkowo wskazał na znaczenie, co prawda późniejszego, ale oczywistego /bo nie kwestionowanego nawet przez samą stronę skarżącą/ określenia przez organ podatkowy, że zobowiązanie Spółki "A." z tytułu podatku od towarów i usług za grudzień 2001 r. zostało przez podatnika zadeklarowane w
zaniżonej wysokości, zatem za ten okres spółka miała zaległość w tym podatku. Wskazanie tej okoliczności nie stanowi oparcia wyroku na odmiennym stanie faktycznym. Nie można też uznać, że jej powołanie wykraczało poza przedmiot rozstrzygania w sprawie, skoro stan istnienia zaległości podatkowej w chwili składania wniosku o zwrot podatku od towarów i usług, stanowił ustawową przeszkodę uzyskania zwrotu podatku. W przypadku zaś późniejszego wyjścia na jaw takiej okoliczności, zachodziły by podstawy do wznowienia postępowania w sprawie zwrotu podatku, gdyby do niego doszło. Ustalenie, że strona skarżąca miała zaległość podatkowa z tytułu podatku od towarów i usług za grudzień 2001 r. stanowiło dodatkowy argument, ale nie jedyna podstawę uznania przez Sąd pierwszej instancji, że zaskarżoną decyzja nie naruszała prawa.
Zarzut naruszenia art. 207 Ordynacji podatkowej jest oczywiście chybiony, gdyż przepis ten, nie został wymieniony w art. 59 ustawy o NSA, zatem nie mógł mieć zastosowania w postępowaniu sądowym. Powiązany z tym zarzutem naruszenia art. 1 i 16 ustawy o NSA jest także nieuzasadniony, albowiem Sąd w swym orzeczeniu nie rozstrzygnął żadnej sprawy administracyjnej, a jedynie oddalił skargę strony na konkretną decyzję organu podatkowego.
Nie sposób także uznać za zasadny zarzut łącznego naruszenia następujących przepisów: art. 194 par. 1 Ordynacji podatkowej, art. 30 ustawy o NSA i art. 365 par. 1 Kpc. Każdy z tych przepisów reguluje bowiem inna kwestię, i żaden z nich nie został naruszony przez Sąd pierwszej instancji. Po pierwsze - art. 194 par. 1 Ordynacji podatkowej dotyczy mocy dowodowej dokumentu urzędowego, zaś w zaskarżonym wyroku nie zakwestionowano mocy dowodowej wyroku na jaki powołała się skarżąca, a jedynie stwierdzono, że dotyczył on innej kwestii nie mającej znaczenia dla rozpoznanej sprawy. Tym samym niezasadnie jest powołanie się na naruszenie art. 365 par. 1 Kpc. Z kolei art. 30 ustawy o NSA przewiduje związanie poglądem prawnym zawartym w wyroku, ale związanie to dotyczy sprawy, w której wyrok został wydany, a nie w innych sprawach. Sprawa, w której zapadł zaskarżony wyrok nie była uprzednio przedmiotem wyrokowania w postępowaniu przed sądem administracyjnym, art. 30 ustawy o NSA nie miał więc do niej zastosowania.
Mając powyższe na uwadze Sąd uznał skargę kasacyjną za nieuzasadniona i na mocy art. 184 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł o jej oddaleniu. Jednocześnie, uwzględniając wniosek zawarty w odpowiedzi na skargę kasacyjną, Sąd zasądził na rzecz organu administracji zwrot kosztów postępowania, na podstawie art. 204 pkt 1, 205 par. 2 i 209 p.p.s.a. Wysokość zasądzonego zwrotu kosztów wynagrodzenia radcy prawnego ustalono w oparciu o par. 6 pkt 5, par. 14 ust. 2 pkt 2 lit. "c" rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynność radców prawnych... /Dz.U. nr 163 poz. 1349 ze zm./.