Tezy
Sposobem wygaśnięcia zobowiązania podatkowego może być albo zapłata podatku, albo przedawnienie. Podatnik, który dobrowolnie zapłacił podatek, nie może jednocześnie domagać się jego zwrotu, wskazując na przedawnienie zobowiązania.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 18 sierpnia 2004 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Janiny i Karola S. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Łodzi z dnia 5 grudnia 2003 r. I SA/Łd 2/02 w sprawie ze skargi Janiny i Karola S. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. z dnia 23 listopada 2001 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1994 r. - oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi oddalił skargę Janiny i Karola S. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. z dnia 23 listopada 2001 r. (...), wydaną w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1994 rok.
Stan sprawy przedstawiał się następująco:
Karol S. prowadził w analizowanym roku podatkowym w Ł. Hurtownię Artykułów Przemysłowych. W zeznaniu o wspólnych dochodach małżonków uzyskanych w 1994 r. małżonkowie wykazali podatek 227.013 st. zł /po denominacji 2.270 zł/.
Pierwszy Urząd Skarbowy Ł.-B. po przeprowadzeniu kontroli dokumentacji dotyczącej prowadzonej działalności gospodarczej wydał w dniu 20 listopada 1996 r. decyzję wymierzającą małżonkom podatek dochodowy w kwocie 30.335,109 zł.
Izba Skarbowa w Ł. decyzją z dnia 4 czerwca 1998 r. na podstawie art. 138 par. 2 Kpa uchyliła zaskarżoną decyzję i przekazała sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Pierwszy Urząd Skarbowy Ł.-B. decyzją z dnia 23 kwietnia 1998 r. określił małżonkom S. zaległość podatkową w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1994 r. na kwotę 7.633,80 zł wraz z odsetkami w kwocie 12.012,40 zł na dzień wydania decyzji. Urząd Skarbowy przyjął dla ustalenia dochodów do opodatkowania przychód wykazany w prowadzonej księdze podatkowej, natomiast koszty uzyskania przychodu pomniejszył o łączną kwotę 167.718.811 st. zł /1.677 zł po denominacji/ stwierdzając, że nie stanowią kosztów uzyskania przychodów koszty zakupu paliwa do samochodu prywatnego używanego do celów służbowych, zakupu urządzenia czyszczącego "Rainbow" oraz odpisów amortyzacyjnych od tego urządzenia, zakupu soków owocowych, kawy i herbaty, zakupu urządzenia "głośno mówiącego" do samochodu. Z uwagi na to, że kwota
nieuznanych wydatków wyniosła 1,06 procent ogółu wydatków zewidencjonowanych w księdze podatkowej, księgę te uznano za nierzetelną na podstawie par. 10 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 grudnia 1995 r. /Dz.U. nr 148 poz. 720/.
Izba Skarbowa w Ł. po rozpatrzeniu odwołania podatników, decyzją z dnia 24 września 1998 r. utrzymała w mocy decyzję organu I instancji
Powyższa decyzja została uchylona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2001 r. I SA/Łd 2110/98.
Sąd stwierdził, "że postępowanie w sprawie dotknięte jest wadami prawnymi prawnie znaczącymi dla art. 120, art. 122, art. 180 par. 1, art. 187 par. 1, art. 191 i art. 210 par. 4 ustawy Ordynacja podatkowa, a także narusza art. 22 ust. 1 in initio ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez błędne: wykładnię oraz zastosowanie wymienionego przepisu. Z tych powodów postępowanie wymaga niezbędnie - zasadniczo w całości - prawnego i faktycznego zweryfikowania"...
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Izba Skarbowa w Ł. decyzją z dnia 23 listopada 2001 r. uchyliła w całości decyzję I Urzędu Skarbowego Ł.-B. z dnia 23 kwietnia 1998 r. i określiła wysokość zaległości podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1994 r. w kwocie 7.148,70 złotych oraz odsetki za zwłokę.
W uzasadnieniu decyzji wskazano w szczególności, że do kosztów uzyskania przychodów podatnika prowadzącego działalność gospodarczą należy zaliczyć koszty zakupu soków owocowych oraz karmy dla psa, a także odpisy amortyzacyjne od zakupionego urządzenia "Rainbow", które było wykorzystywane przy prowadzeniu hurtowni. Nie stanowi natomiast kosztu uzyskania przychodów wydatek dotyczący zakupu telefonu komórkowego oraz jego aktywacja, która zwiększa wartość środka trwałego. Kosztem są natomiast odpisy amortyzacyjne od tego środka trwałego za miesiące sierpień- grudzień 1994 r. Izba Skarbowa uznała, że wartość oprzyrządowania urządzenia czyszczącego "Rainbow" /przystawki/ oraz koszty podłączenia instalacji telefonu komórkowego w samochodzie powinny zwiększać wartość początkową wspomnianych środków trwałych, a nie być uwzględnione bezpośrednio w kosztach.
Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 26 sierpnia 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na nabycie środków trwałych. Kosztem są natomiast odpisy amortyzacyjne dokonywane na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. /Dz.U. 1994 nr 104 poz. 508/. Na podstawie par. 7 ust. 4 rozporządzenia korekty tych odpisów mogą obejmować tylko rok obrotowy, w którym ujawniono wypadki dokonywania odpisów w nieprawidłowej wysokości. Zatem wymienione koszty uboczne składające się na kompletność i zdatności do użytku środków, które co do zasady zwiększają wartość środka trwałego, nie mogły w 1994 r. mieć wpływu na wartość /zwiększenie/ odpisów amortyzacyjnych z uwagi na uregulowanie zamieszczone w par. 4 ust. 4 powołanego rozporządzenia.
Izba Skarbowa nie uznała za koszty uzyskania przychodów wydatku w kwocie 66.212.704 st. zł z tytułu rozliczenia przebiegu prywatnego samochodu osobowego według stawki zryczałtowanej za 1 km, bez udokumentowania rachunkami zawierającymi numer rejestracyjny pojazdu, czym naruszono przepisy zawarte w objaśnieniach do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, zawartych w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1992 r. /Dz.U. nr 99 poz. 496 ze zm./. Z treści tego przepisu wynika wymóg dokumentowania kosztów transportu związanych z używaniem do celów działalności prywatnego samochodu rachunkami zawierającymi numer rejestracyjny pojazdu. Przedstawione przez podatnika rachunki nie spełniały tego wymogu. Podatnik może zaliczyć w koszty działalności poniesione wydatki pod warunkiem posiadania przewidzianych przepisami prawa dowodów ich poniesienia. Stwierdzona wadliwość powoduje, iż podatnik nie udowodnił, że zakupione paliwo służyło do celów działalności gospodarczej i w jakim zakresie. W 1994 r. Karol S.
poniósł też wydatki na usługi związane z obcym transportem w kwocie 340 mln "starych" zł, ponadto wykorzystywał w działalności samochód osobowy wprowadzony do ewidencji środków trwałych /nie zatrudniał przy tym pracowników/. Przedłożona przez podatnika w toku postępowania ewidencja przebiegu pojazdu złożona dla rzekomo wykorzystywanego w działalności własnego samochodu osobowego /nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych/ była prowadzona według wzoru obowiązującego dopiero w 1995 r. /następnym/ roku.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję Janina i Karol S. wnieśli o jej uchylenie podnosząc zarzuty naruszenia:
- art. 180, art. 187, art. 191 i art. 210 Ordynacji podatkowej;
- art. 70 Ordynacji podatkowej poprzez wydanie decyzji określającej wysokość zaległości podatkowej w stosunku do zobowiązania, które uległo przedawnieniu;
- art. 30 ustawy o NSA przez wydanie decyzji sprzecznej z wiążącą ocena prawną zawarta w wyroku z dnia 17 stycznia 2001 r.;
- art. 22 i art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. "b" ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz par. 7 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe (...) /Dz.U. 1994 nr 104 poz. 508/ poprzez nieuznanie za koszt uzyskania przychodów wydatków na zakup i aktywację telefonu komórkowego.
Sąd uznał skargę za niezasadną i wyrokiem z dnia 5 grudnia 2003 r. I SA/Łd 2/02 skargę oddalił.
Sąd stwierdził, że nie jest trafny podnoszony przez stronę skarżącą zarzut naruszenia wiążącej oceny prawnej zawartej w wyroku z dnia 17 stycznia 2001 r. W wyroku tym Sąd stwierdził jedynie, że naruszenie objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów nie przesądza o nierzetelności ksiąg podatkowych. Równocześnie wskazano na konieczność rozważenia czy brak numeru rejestracyjnego na rachunkach zakupu paliwa świadczy o nierzetelności księgi, czy też wyłącznie o pewnej formalnej wadliwości i jakie skutki ta wadliwość wywiera dla odpowiedzialności podatnika, czy podatnik udowodnił, że nabywane paliwo służyło do działalności gospodarczej. W zaskarżonej decyzji Izba Skarbowa nie podtrzymała zarzutu nierzetelnego prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów lecz dokonała oceny, że podatnik nie udowodnił, iż zakupione paliwo służyło do działalności gospodarczej. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego Karol S. nie zatrudniał pracowników, a w działalności gospodarczej wykorzystywał również
samochód Fiat UNO wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Samochód "Polonez" nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a na spornych rachunkach dotyczących zakupu paliwa brak jest numerów rejestracyjnych tego pojazdu. W tej sytuacji ocena, iż podatnik nie udowodnił, że wydatki na zakup paliwa zostały poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów wyznaczonych przepisem art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ i nie narusza art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./
Jest poza sporem, iż zakupiony przez podatnika telefon komórkowy został zaliczony do środków trwałych i wprowadzony do ewidencji tych środków. Organy podatkowe trafnie wskazały na przepisy prawa, zgodnie z którymi wartością początkową środka trwałego w razie jego nabycia jest cena nabycia powiększona o koszty uboczne związane z zakupem, powstałe do chwili przekazania środka trwałego do użytkowania, a w szczególności koszty transportu, ubezpieczenia w drodze, cła czy montażu. Niewątpliwie koszty aktywacji czy podłączenia /montażu/ telefonu mieszczą się w kategorii ww. kosztów i w związku z tym nie mogły być zliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Zarzut naruszenia art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. "b" ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest więc oczywiście bezzasadny.
Sąd stwierdził, że skarżący trafnie podnoszą, że Izba Skarbowa nie ustosunkowała się do zarzutu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Jednakże powyższe uchybienie nie miało wpływu na wynik sprawy, gdyż podniesiony zarzut nie jest zasadny. W orzecznictwie sądowym ugruntowany jest już pogląd, że nie ma podstaw do przyjęcia, iż decyzja organu pierwszej instancji przerywa bieg przedawnienia zobowiązania podatkowego. Termin 5-letni przedawnienia dotyczy zatem również decyzji wydawanych w II instancji /np. wyrok SN z dnia 10 czerwca 2003 r. III RN 116/02 - OSNAPU 2004 nr 11 poz. 184/. Jednak należy mieć na uwadze, że zobowiązanie podatkowe wygasa m.in. przez zapłatę podatku. W rozpoznawanej sprawie nie jest sporne, że skarżący należność wynikającą z decyzji Urzędu Skarbowego Ł.-B. z 23 kwietnia 1998 r. uiścili w sierpniu 1998 r. Jeżeli kwota podatku wynikająca z decyzji określającej zobowiązanie podatkowe została przez podatnika uiszczona przed upływem terminu przedawnienia, to późniejszy upływ terminu
przedawnienia nie stoi na przeszkodzie wydania przez organ odwoławczy na podstawie art. 233 par. 21 1 pkt 2 lit. "a" ustawy Ordynacja podatkowa decyzji określającej podatek w kwocie niższej od zapłaconej /zob. wyrok NSA z dnia 7 maja 2003 r. I SA/Wr 2283/00 - Przegląd Podatkowy 2003 nr 10 str. 63/.
W skardze kasacyjnej, wniesionej w dniu 1 marca 2004 r. z powołaniem się na art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1271/ zarzucono:
1/ naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy tj.
a/ naruszenie art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ wskutek nie uwzględnienia całego zakresu oceny prawnej oraz dokonanie odmiennej oceny kwestii objętych oceną prawną zawartą w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2001 r.,
b/ naruszenie art. 22 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy o NSA poprzez błędną ocenę prawidłowości zastosowania przez organy podatkowe przepisów art. 180, art. 187, art. 191 i art. 210 Ordynacji podatkowej;
2/ naruszenie przepisów prawa materialnego tj.
a/ naruszenie art. 70 Ordynacji podatkowej poprzez nieuwzględnienie przedawnienia zobowiązania podatkowego,
b/ naruszenie art. 22 i art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. "b" ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz par. 7 ust. 4 ww. rozporządzenia Ministra Finansów
Wskazując na powyższe uchybienia pełnomocnik skarżących wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu oraz zasądzenie na rzecz skarżących kosztów postępowania.
Uzasadniając zarzut naruszenia art. 30 ustawy o NSA wywodzono, że Sąd pominął wyrażoną we wcześniejszym wyroku krytyczną ocenę postępowania prowadzonego przez organy podatkowe, a w szczególności swoje stanowisko, że postępowanie to wymaga - zasadniczo w całości - prawnego i faktycznego zweryfikowania.
Wobec tej konkluzji Izba Skarbowa powinna była uchylić decyzję organu I instancji i przekazać sprawę urzędowi skarbowemu do ponownego rozpatrzenia.
Ponowne przeprowadzenie postępowania dowodowego nie mogło mieć miejsca w ramach postępowania uzupełniającego, bowiem narusza to zasadę dwuinstancyjności.
W postępowaniu uzupełniającym dowodowym nie dokonano żadnych czynności, których zaniechanie stanowiło podstawy uchylenia poprzedniej decyzji Izby Skarbowej.
Podstawy faktyczne decyzji Izby Skarbowej są takie same, jak decyzji wcześniej uchylonej, a mimo to Sąd wydał wyrok odmienny, co świadczy o tym, że nie czuł się związany poprzednim wyrokiem.
Nieuzasadnione w okolicznościach sprawy jest stwierdzenie, że organ odwoławczy dokonał oceny materiału dowodowego w ramach swobodnej oceny dowodów, bowiem Izba Skarbowa nie wyjaśniła w sposób przekonywujący, dlaczego nie uwzględniła rachunków zakupu paliwa jako dowodów potwierdzających poniesienie kosztów w celu uzyskania przychodów.
Sam brak numeru dowodu rejestracyjnego samochodu na rachunkach nie dyskwalifikuje takiego dowodu. Sąd akceptując dowolną ocenę dowodów dokonana przez Izbę Skarbowa naruszył przepisy postępowania.
Skarżący nie zgadzają się również z interpretacją art. 70 Ordynacji podatkowej wywodząc, że pogląd, że zobowiązania podatkowe nie przedawniają się, bowiem należny podatek został wcześniej - przed upływem terminu przedawnienia - zapłacony, stawia w uprzywilejowanym położeniu nieuczciwych podatników, którzy nie płacą podatków.
Na rozprawie w Naczelnym Sądzie Administracyjnym pełnomocnik skarżących popierał skargę kasacyjną, natomiast pełnomocnik Dyrektora Izby Skarbowej wnosił o jej oddalenie i zasądzenie od skarżących kosztów postępowania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 183 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania.
Skarżący wskazali zarówno na naruszenie przepisów postępowania /podstawa z art. 174 pkt 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/ jak i przepisów prawa materialnego /art. 174 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/.
Podstawy te są nieusprawiedliwione w okolicznościach sprawy.
Niezasadny w szczególności jest zarzut naruszenia art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA wskutek nierespektowania przez Sąd oceny prawnej wyrażonej w poprzednim wyroku, wydanym przez NSA w tej samej sprawie.
Powołany przepis stanowił, że ocena prawna wyrażona w orzeczeniach Sądu wiąże w sprawie ten Sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.
Naczelny Sąd Administracyjny uchylając wyrokiem z dnia 17 stycznia 2001 r. decyzję Izby Skarbowej stwierdził naruszenie przepisów prawa materialnego przez nierozważenie zakwestionowanych wydatków w szczególności kosztów soków owocowych, karmy dla psa, urządzenia "Reinbow" pod kątem, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ tj. celowości poniesienia i związku wydatków z przychodami z prowadzonej działalności. Sąd zalecił rozważenie tych wydatków w realiach gospodarki rynkowej i konkurencji.
Odnośnie do urządzenia "Reinbow" - Sąd zalecił przeprowadzenie gruntownego postępowania dowodowego.
Odnośnie do wydatków na paliwo Sąd stwierdził, iż należy rozważyć, czy brak numeru rejestracyjnego na rachunku świadczy o nierzetelności ksiąg, czy też o ich wadliwości, jakie skutki podatkowe wywiera taka wadliwość. Przede wszystkim Sąd zalecił rozważenie czy podatnik udowodnił, że ponosił koszt tego rodzaju i w jaki celu został on poniesiony, zgodnie z dyrektywą unormowania art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W konkluzji Sąd stwierdził, że sprawa wymaga faktycznego i prawnego dokładnego i wnikliwego rozważenia.
Nie można zatem zgodzić się z zarzutem strony, iż sprawa wymagała przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub w znacznej części, w związku z czym Izba Skarbowa powinna była, po otrzymaniu wyroku uchylić decyzję organu I instancji i przekazać mu sprawę do ponownego rozpatrzenia.
Z przytoczonego stanu sprawy wynikało, iż nie budziły wątpliwości okoliczności faktyczne dotyczące poniesienia większości wydatków, całkowitego rozważenia wymagała tylko celowość ich poniesienia, czyli ich analiza pod katem spełnienia warunków z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych /poniesienie kosztów mające na względzie przychód z działalności/..
Izba Skarbowa uwzględniając pogląd prawny Sądu w tym względzie uznała za koszty wydatki na soki /jako przeznaczone na poczęstunek dla pracowników innych firm/, karmę dla psa /pilnującego obiektu hurtowni/. Uznała też, że urządzenie "Reinbow" służyło działalności gospodarczej /w decyzji organu I instancji ustalono inaczej - na podstawie wyników kontroli/, ale wobec tego, że stanowiło środek trwały koszt jego nabycia podlegał rozliczeniu w ramach odpisów amortyzacyjnych - na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a nie bezpośrednio w kosztach danego roku podatkowego. Nie ma zatem racji pełnomocnik skarżących, iż utrzymana w mocy zaskarżonym wyrokiem NSA decyzja Izby Skarbowej jest identyczna z poprzednią.
Sąd stwierdzając w zaskarżonym wyroku, że dokonana przez Izbę Skarbowa ocena materiału dowodowego dotyczącego tej kwestii nie narusza granic swobodnej oceny nie naruszył prawa. Sąd podkreślił, że Izba Skarbowa oceniając wiarygodność dowodów przedstawionych przez podatnika na okoliczność używania prywatnego samochodu do celów gospodarczych uwzględniła całokształt okoliczności sprawy, w szczególności, to że podatnik dysponował innym samochodem osobowym /Fiat UNO/ wprowadzonym do ewidencji środków trwałych /w decyzji wskazano na ilość przejechanych km/, że ponosił koszty transportu ciężarowego, że nie zatrudniał pracowników. Zatem nie tylko wadliwość dowodów nabycia paliwa /brak nr dowodu rej. samochodu na rachunkach zakupu paliwa/ zdecydowała o nieuznaniu wykazanych kosztów używania samochodu "Polonez" za koszty uzyskania przychodu. Niezasadny zatem jest zarzut, że wyrok Sądu zaakceptował dowolną ocenę materiału dowodowego.
Nietrafny był również zarzut nieuwzględnienia przez Sąd przedawnienia zobowiązania podatkowego, bowiem decyzja Izby Skarbowej została wydana po upływie okresu przedawnienia, o którym mowa w art. 70 par. 1 Ordynacji podatkowej.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego /wyrok z dnia 21 maja 2002 r. III RN 76/01 - OSNAPU 2003 nr 7 poz. 162, z dnia 10 czerwca 2003 r. III RN 116/02 i Naczelnego Sądu Administracyjnego /por. uchwała składu siedmiu sędziów z dnia 6 października 2003 r. FPS 8/03, wyrok NSA z dnia 11 października 2002 r. III SA 3514/00 - ONSA 2004 Nr 1 poz. 7/ ugruntował się pogląd, że zapłata podatku przed upływem terminu przedawnienia powoduje wygaśnięcie zobowiązania podatkowego na podstawie art. 59 par. 1 Ordynacji podatkowej. Zobowiązanie podatkowe, które wygasło wskutek zapłaty, nie może wygasnąć po raz drugi na skutek przedawnienia. Oznacza to, że po zapłacie podatku termin przedawnienia już nie biegnie, a organ odwoławczy w czasie praktycznie nieograniczonym, może wydać jedną z decyzji wymienionych w art. 233 par. 1 i 2 Ordynacji podatkowej. Nie może jedynie wydać decyzji określającej podatek w kwocie wyższej od zapłaconej; bowiem w tym zakresie zobowiązanie przedawniło się.
Wobec tego, że skarga kasacyjna nie ma nieuzasadnionych podstaw Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł o jej oddaleniu. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 i art. 205 par. 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.