Tezy
Sądowi kasacyjnemu nie wolno podstawiać przepisów postępowania sądowego obowiązujących w chwili wydania zaskarżonego wyroku w miejsce przepisów błędnie powołanych w skardze kasacyjnej.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bogusław Gruszczyński, Sędziowie NSA Antoni Hanusz (spr.), Sylwester Marciniak, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 5 października 2004 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. K. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie Ośrodka Zamiejscowego w Białymstoku z dnia 15 października 2003 r. sygn. akt SA/Bk 599/03 w sprawie ze skargi S. K. na decyzję Izby Skarbowej w Białymstoku z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2000 r. oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 15 października 2003 r., sygn. akt SA/Bk 599/03, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku oddalił skargę S. K. na decyzję Izby Skarbowej w Białymstoku
z dnia [...], która utrzymała w mocy decyzję Pierwszego Urzędu Skarbowego w Białymstoku z dnia [...], ustalającą S. K. zryczałtowany podatek dochodowy za 2000 r. i określającą nadpłatę w tym podatku.
Sąd stwierdził, że bezspornym było między stronami, iż w remanencie końcowym na dzień 31 grudnia 2000 r. podatnik wykazał oprawki okularowe
o wartości 8 401,10 zł, jednakże nie posiadał dowodów ich zakupu. Kwota ta stanowiła 9,21 % wartości wszystkich oprawek będących w obrocie w 2000 r.
W przedstawionym stanie faktycznym sprawy Sąd uznał, że organy podatkowe miały podstawy do przyjęcia, iż ewidencja przychodów była nierzetelna. Zgodnie bowiem z art. 15 ust.1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 ze zm.) podatnik miał obowiązek - obok prowadzenia ewidencji - posiadać i przechowywać dowody zakupu towarów. Skoro nie istniały warunki do uznania ewidencji za dowód w sprawie, organy podatkowe trafnie dokonały oszacowania przy wymiarze podatku. Nie nastąpiło zatem naruszenie art. 17 ani art. 20 ust. 2 i 3 powołanej wyżej ustawy. Sąd zauważył, że nie wpisane do ewidencji przychody przekroczyły próg 0,5% przychodu wykazanego za dany rok podatkowy, który to próg był przewidziany w § 6 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby
fizyczne (Dz. U. Nr 161, poz. 1078 ze zm.). Zdaniem Sądu, brak było warunków do określenia podstawy opodatkowania w inny sposób, niż metodą oszacowania (art. 23 § 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) W konsekwencji kwota podatku wykazana w zaskarżonej decyzji uznana została przez Sąd za prawidłową.
Korzystając z trybu przewidzianego w art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.), S. K., działając przez pełnomocnika będącego doradcą podatkowym, wniósł skargę kasacyjną od opisanego wyżej wyroku.
W skardze kasacyjnej postawiono zarzuty rażącego naruszenia art. 6, art. 7 i art. 163 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, polegającego na:
- niepodjęciu niezbędnych kroków do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy,
- niezałatwieniu sprawy z uwzględnieniem interesu prawnego skarżącego,
- niewyjaśnieniu w wyczerpujący sposób okoliczności faktycznych
i prawnych mających wpływ na prawa skarżącego, co naraziło go na znaczną stratę finansową,
- niepoinformowaniu skarżącego o służących mu prawach i sposobie ich realizacji, a także o skutkach zaniechania tych czynności, co nie przyczyniło się do pogłębienia zaufania obywateli do organów administracji.
Autor skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości
i o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo
o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 513, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie "p.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Przypadki nieważności postępowania sądowego zostały enumeratywnie wyliczone w § 2 omawianego przepisu. Żaden z tych wypadków nie zachodzi w rozpatrywanej sprawie. Oznacza to pełne związanie sądu kasacyjnego podstawami zawartymi w skardze kasacyjnej. Innymi słowy, rola sądu kasacyjnego ogranicza się do zbadania, czy w zaskarżonym wyroku zostały naruszone przepisy wyraźnie w skardze kasacyjnej wskazane. Ewentualne naruszenie innych przepisów nie może być przedmiotem kontroli sądu drugiej instancji.
W rozpatrywanej sprawie autor skargi kasacyjnej zarzucił naruszenie wyłącznie przepisów Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Przepisy te weszły w życie dnia 1 stycznia 2004 r., podczas gdy zaskarżony wyrok został wydany dnia 15 października 2003 r. Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku nie mógł więc tych przepisów naruszyć. W chwili wydania zaskarżonego wyroku obowiązywały bowiem przepisy ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.).
Autor skargi kasacyjnej nie podniósł zarzutu naruszenia jakiegokolwiek
z przepisów wspomnianej ustawy. W związku z tym w świetle art. 183 § 1 p.p.s.a. kwestia ta nie może być przedmiotem badania w postępowaniu kasacyjnym. Sądowi kasacyjnemu nie wolno podstawiać przepisów postępowania sądowego obowiązujących w chwili wydania zaskarżonego wyroku w miejsce przepisów błędnie powołanych w skardze kasacyjnej (por. wyrok NSA z dnia 21 kwietnia 2004 r., sygn. akt FSK 13/04, ONSA i WSA nr 1, poz. 15).
Z tych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 p.p.s.a., biorąc pod uwagę, że skarga ta nie miała usprawiedliwionych podstaw.