Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

FSK 232/04 - Wyrok NSA z 2004-11-04

0
Podziel się:

1. Art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w 1998 i 1999 r. stanowił, że przez czynność eksportu towarów rozumieć trzeba potwierdzony przez graniczny urząd celny wywóz towarów z polskiego obszaru celnego w wykonaniu czynności określonych w art. 2 ust. 1 i 3 ustawy.
Po 1 stycznia 1998 r. w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117/, polski obszar celny obejmował terytorium Rzeczypospolitej Polskiej /art. 3 par. 1 pkt 13 Kodeksu celnego/, a składy celne i wolne obszary celne położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie mogły być traktowane jako zagranica.
2. Przepis art. 4b ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ , dotyczący sprzedaży w składzie celnym, obowiązujący od 1 października 2002 r., miał charakter normatywny i nie wolno tej zmiany traktować jako wyjaśniającej.
3. Wyraźne brzmienie art. 18 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym wykluczało możliwość stosowania przez podatnika w eksporcie towarów stawki "0" procent w sytuacji braku dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza państwową granicę Rzeczypospolitej Polskiej przed złożeniem deklaracji za dany miesiąc.
4. Przepis art. 18 ust. 4 ww. ustawy wyraźnie odwołuje się do deklaracji podatkowych, a nie faktur.

Tezy

  1. Art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w 1998 i 1999 r. stanowił, że przez czynność eksportu towarów rozumieć trzeba potwierdzony przez graniczny urząd celny wywóz towarów z polskiego obszaru celnego w wykonaniu czynności określonych w art. 2 ust. 1 i 3 ustawy.

Po 1 stycznia 1998 r. w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117/, polski obszar celny obejmował terytorium Rzeczypospolitej Polskiej /art. 3 par. 1 pkt 13 Kodeksu celnego/, a składy celne i wolne obszary celne położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie mogły być traktowane jako zagranica.

  1. Przepis art. 4b ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ , dotyczący sprzedaży w składzie celnym, obowiązujący od 1 października 2002 r., miał charakter normatywny i nie wolno tej zmiany traktować jako wyjaśniającej.
  1. Wyraźne brzmienie art. 18 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym wykluczało możliwość stosowania przez podatnika w eksporcie towarów stawki "0" procent w sytuacji braku dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza państwową granicę Rzeczypospolitej Polskiej przed złożeniem deklaracji za dany miesiąc.
  1. Przepis art. 18 ust. 4 ww. ustawy wyraźnie odwołuje się do deklaracji podatkowych, a nie faktur.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Adam Bącal (spr.) Sędziowie NSA Antoni Hanusz Ryszard Pęk Protokolant Magdalena Gródecka po rozpoznaniu w dniu 26 października 2004 r. skarg kasacyjnych Spółki z o.o. "M." w M. od wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Krakowie z dnia 20 lutego 2003 r., sygn. akt I SA/Kr 616/00 - I SA/Kr 629/00 w sprawie ze skarg Spółki z o.o. "M." w M. na decyzje Izby Skarbowej w K. Ośrodek Zamiejscowy w N. z dnia 6 marca 2000 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za luty, marzec, kwiecień, czerwiec, lipiec, sierpień, listopad, grudzień 1998 r. oraz styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec 1999 r. oddala skargi kasacyjne.

Uzasadnienie

W ramach kontroli skarbowej przeprowadzonej w Spółce z o.o. "M." z M. Inspektor Kontroli Skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej w K. ustalił, że w lutym, marcu, kwietniu, czerwcu, lipcu, sierpniu, listopadzie i grudniu 1998 r. oraz w styczniu, lutym. marcu, kwietniu, maju i czerwcu 1999 r. Spółka zastosowała do towarów sprzedanych kontrahentom zagranicznym, które zostały wywiezione ze składu celnego za granicę, w ramach procedury celnej tranzytu oraz w ramach powrotnego wywozu towarów, stawkę "0" %, podatku od towarów i usług, pomimo, że przed terminem złożenia deklaracji VAT-7 za wskazane miesiące nie otrzymała dokumentów potwierdzających wywóz towarów z polskiego obszaru celnego.

W związku z tym, decyzjami z dna 27 października 1999 r. Inspektor Kontroli Skarbowej ustalił odpowiednio dla każdego miesiąca właściwe kwoty zwrotu różnicy podatku, zaległości podatkowej wraz z odsetkami, wysokość dodatkowych zobowiązań podatkowych względnie nadpłaty w podatku od towarów i usług. Zdaniem organu wywóz towarów ze składu celnego za granicę stanowił eksport towarów w rozumieniu ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, a strona stosując do sprzedaży wywożonych towarów stawkę podatkową "0" % naruszyła art. 18 ust. 4 tej ustawy, ponieważ w chwili składania deklaracji VAT-7 za poszczególne miesiące nie posiadała odpowiednich dokumentów potwierdzających wywóz towarów i zamiast zastosować stawkę "0" % należało przyjąć w tych miesiącach stawkę właściwą dla sprzedaży towarów na terenie kraju.

Decyzje Inspektora Kontroli Skarbowej utrzymane zostały w mocy decyzjami Izby Skarbowej w K. Ośrodek Zamiejscowy w N. z dnia 6 marca 2000 r.

Wyrokami z dnia 20 lutego 2003 r. od I SA/Kr 616/00 do I SA/Kr 629/00 Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie oddalił skargi Spółki z o.o. "M." na decyzje Izby Skarbowej w K. - Ośrodek Zamiejscowy w N. z dnia 6 marca 2000 r. nie dopatrując się, aby naruszyły one prawo. W motywach wyroków przyjęto, że ustawa o podatku VAT zawiera nie budzącą wątpliwości definicję eksportu i że przepis art. 4 pkt 4 tej ustawy "nie pozwala na inne rozumienie eksportu, niż wywóz z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej".

Odnosząc się do zarzutów strony, która zarówno w odwołaniach od decyzji organu pierwszej instancji, jak i skargach do Sądu odwoływała się do tego, iż działała w zaufaniu do stanowiska zawartego w piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 6 kwietnia 1998 r., zgodnie z którym sprzedaż towarów za granicę, objętych procedurą składu celnego w rozumieniu ustawy - Kodeks Celny, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeśli uprzednio nie powstał w stosunku do nich dług celny lub nie objęto ich inną procedurą /uszlachetniania czynnego, odprawy czasowej, przetwarzania pod kontrola celną/, Sąd stwierdził, że pismo to nie zawierało urzędowej interpretacji przepisów podatkowych, a nadto, że w 1998 r. podatnik nie mógł opierać swoich działań na "ugruntowanym orzecznictwie" na gruncie Kodeksu celnego, gdyż takiego orzecznictwa nie było.

Zdaniem Sądu jeśli natomiast naruszona została zasada zaufania do organów państwa, w wyniku którego to naruszenia strona doznała szkody, to może dochodzić ona swoich roszczeń w innym trybie. Naczelny Sąd Administracyjny nie jest bowiem uprawniony do orzekania o szkodzie, jaka podatnik poniósł na skutek działania w zaufaniu do organów państwa.

W skargach kasacyjnych wniesionych od wskazanych wyroków na podstawie art. 102 par. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1271 ze zm./ Spółka z o.o. "M." zarzuciła rażące naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie następujących przepisów:

- art. 2 ust. 2 i art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, poprzez przyjęcie, że sprzedaż towarów niekrajowych na rzecz kontrahenta zagranicznego, w wykonaniu której dokonano wywozu towarów ze składu celnego za granicę w ramach procedury tranzytu lub powrotnego wywozu towarów, stanowi eksport towarów;

- art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r, /Dz.U. nr 78 poz. 483/ oraz art. 14 par. 6 /w brzmieniu z dnia wydania zaskarżonej decyzji, obecnie art. 14 par. 3/ i art. 121 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w związku z art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ poprzez nieuwzględnienie zasady, że poleganie przez podatnika na wykładni dokonywanej przez organy państwa nie może mu szkodzić;

- art. 14 par. 1 i par. 3 /w brzmieniu z dnia wydania zaskarżonej decyzji - obecnie art. 14 par. 2/ ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ poprzez przyjęcie, że urzędową interpretację prawa podatkowego stanowią wyłącznie interpretacje publikowane w Biuletynie Skarbowym oraz rażące naruszenie następujących przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy:

- art. 328 par. 2 ustawy Kodeks postępowania cywilnego /Dz.U. 1964 nr 43 poz. 296 ze zm./ w związku z art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ oraz art. 122 i art. 187 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w związku z art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ poprzez brak uzasadnienia odmowy uwzględnienia zarzutu naruszenia zasady zaufania do organów podatkowych oraz brak odniesienia się do orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego;

- art. 51 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ poprzez brak rozpatrzenia zarzutu naruszenia zasady zaufania do organów podatkowych.

Strona wniosła o uchylenie zaskarżonych wyroków w całości i przekazanie spraw do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu ewentualnie o uchylenie zaskarżonych wyroków w całości oraz uchylenie decyzji Izby Skarbowej i Inspektora Kontroli Skarbowej.

W motywach skarg podniesiono /uzasadniając zarzut naruszenia przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym/, iż aczkolwiek przepisy ustaw nie uzależniają objęcia opodatkowaniem sprzedaży towarów od faktu powstania wobec nich długu celnego /dopuszczenia towarów do obrotu na terytorium Polski/ - to oczywiste jest, że taki jest cel ustawy. Podatek od towarów i usług dotyczy bowiem jedynie towarów krajowych, czyli dopuszczonych do obrotu na terenie kraju. Przeciwna argumentacja /przyjęta przez Naczelny Sąd Administracyjny/ może bowiem prowadzić do absurdalnych wniosków /np. że sprzedaż towarów jedynie transportowanych przez terytorium Polski podlega opodatkowaniu/.

Za prawidłowością wykładni dokonanej przez stronę przemawia działanie ustawodawcy, który z dniem 1 października 2002 r. dodał do ustawy nowy art. 4b, zgodnie z którym w przypadku sprzedaży towarów dokonywanej w składzie celnym i dotyczącej towarów sprowadzonych tam z zagranicy, w stosunku do których nie powstał jeszcze obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów, uznaje się, że sprzedaż dokonywana jest poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ratio legis tej nowelizacji nie było z pewnością modyfikowanie zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług, ale jednoznaczne ich wyjaśnienie.

Wyrażony przez Sąd pogląd sprzeczny jest przy tym z jednoznacznym stanowiskiem orzecznictwa i przeważającą praktyką organów podatkowych, a także ze stanowiskiem Ministerstwa Finansów /pisma z dnia 6 kwietnia 1998 r. Nr PP-2-7405-164/TT oraz z dnia 12 października 1993 r. nr PP3-8211-2161/93/HM/.

Stanowisko takie podzielał również Urząd Celny w K., który w piśmie z dnia 14 października 1994 r. poinformował spółkę, że w przypadku wywozu towarów niekrajowych objętych procedurą składu celnego w ramach procedury tranzytu, nie wydaje się zgłaszającemu karty 1A dokumentu SAD, co pośredni wskazuje, że wywóz towarów ze składu celnego za granicę w ramach tranzytu jest czynnością neutralną z punktu widzenia opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Uzasadniając drugi z zarzutów skarg kasacyjnych strona odwołując się do dorobku orzecznictwa podniosła, że Naczelny Sąd Administracyjny nie tylko że nie uwzględnił zasady, że poleganie przez podatnika na wykładni dokonanej przez organy państwa, nie może mu szkodzić, ale nawet nie rozpatrzył możliwości jej zastosowania, niedopuszczalnie stwierdzając, że strona powinna dochodzić odszkodowania z tytułu naruszenia tej zasady w innym trybie.

Dokonując błędnej wykładni art. 14 Ordynacji podatkowej Sąd wadliwie przyjął, że interpretacje Ministra Finansów nabierają charakteru "urzędowych interpretacji" poprzez ich publikacje w Biuletynie Skarbowym.

W zakresie zarzutów Spółki dotyczącego naruszenia przez organy zasady zaufania do organów podatkowych Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie w uzasadnieniach wyroków nie zawarł elementarnych składników wymaganego uzasadnienia, nie wyjaśnił w żadnym zakresie podstawy prawnej swych rozstrzygnięć, ani też nie przytoczył przepisów prawa, które pozwalały na pominięcie zasady zaufania w postępowania podatkowym. Spółka pozbawiona została przez to jakichkolwiek informacji o przyczynach nie tylko braku uwzględnienia jej zarzutu, ale nawet o przyczynach braku jego rozpatrzenia.

Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie nie podjął też wszystkich niezbędnych działań w celu wyjaśnienia stanu faktycznego spraw oraz nie rozpatrzył całego materiału dowodowego, a pomimo spoczywającego na nim obowiązku rozpatrzenia wszystkich zarzutów skarg nie zbadał merytorycznie jednego z zarzutów /naruszenie przepisów art. 121 par. 1 Ordynacji podatkowej/.

Odpowiadając na skargi kasacyjne Dyrektor Izby Skarbowej w K. wniósł o ich oddalenie, podtrzymując stanowisko prezentowane w decyzjach Izby Skarbowej z dnia 6 marca 2000 r.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skargi kasacyjne Spółki z o.o. "M." nie mają usprawiedliwionych podstaw.

Za chybiony uznać trzeba zarzut strony, że zaskarżone przez nią wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodka Zamiejscowego w Krakowie naruszają /i to w sposób "rażący"/ przepisy art. 2 ust. 2 i art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym "poprzez przyjęcie, że sprzedaż towarów niekrajowych na rzecz kontrahenta zagranicznego, w wyniku której dokonano wywozu towarów ze składu celnego za granicę w ramach procedury tranzytu lub powrotnego wywozu towarów, stanowi eksport towarów".

Pomijając bowiem nawet to, że w uzasadnieniach skarg kasacyjnych strona nie wyjaśniła, na czym /w jej ocenie/ polegało kwalifikowane naruszenie przez Sąd przepisów prawa materialnego - analiza treści skarg kasacyjnych nie pozwala na jednoznaczne rozstrzygnięcie, czy stawiany przez stronę zarzut dotyczy błędnej wykładni powołanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług czy też /jak to ujęto w skargach/ niewłaściwego ich zastosowania. Zauważyć zaś trzeba, że przepis art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ nader wyraźnie rozróżnia, że podstawa skargi kasacyjnej w postaci naruszenia przepisów prawa materialnego dotyczyć może błędnej wykładni takich przepisów lub ich niewłaściwego zastosowania /braku zastosowania/.

Strona wnosząca skargi kasacyjne nie wykazała natomiast i nie uzasadniła /jak tego wymaga przepis art. 176 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/ na czym polegała błędność dokonanej przez sąd wykładni art. 2 ust. 2 ustawy o podatki od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /wykładni takiej w zaskarżonych wyrokach zresztą nie dokonano/ lub z jakich to konkretnie powodów Sąd niewłaściwie zastosował ten przepis /bądź odmówił jego zastosowania/.

Powyższe dotyczy również zarzutu strony dotyczącego przepisu art. 4 pkt 4 powołanej ustawy.

Niezależnie jednak od tego zauważyć trzeba, że określony w ustawie o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym przedmiot opodatkowania obejmował niewątpliwie czynność eksportu towarów /art. 2 ust. 2 ustawy/.

Przepis art. 4 pkt 4 ustawy w brzmieniu obowiązującym w 1998 i 1999 r. stanowił przy tym, że przez czynność eksportu towarów rozumieć trzeba potwierdzony przez graniczny urząd celny wywóz towarów z polskiego obszaru celnego w wykonaniu czynności określonych w art. 2 ust. 1 i 3 ustawy.

Nie ulega przy tym wątpliwości to, że po 1 stycznia 1998 r. w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117/, polski obszar celny obejmował terytorium Rzeczypospolitej Polskiej /art. 3 par. 1 pkt 13 Kodeksu celnego/, a składy celne i wolne obszary celne położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie mogły być traktowane jako zagranica.

Podkreślić należy, że powołany wcześniej przepis art. 4 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w żaden sposób nie uzależniał potwierdzonego przez graniczny urząd celny wywozu towarów z polskiego obszaru celnego za eksport, od wcześniejszego powstania w stosunku do tych towarów długu celnego.

W tej sytuacji brak jest podstaw do uznania, że dokonana przez sąd w zaskarżonych wyrokach wykładnia przepisu art. 4 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym była błędna.

Z kolei wyraźne brzmienie art. 18 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym wykluczało możliwość stosowania przez podatnika w eksporcie towarów stawki "0" % w sytuacji braku dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza państwową granicę Rzeczypospolitej Polskiej przed złożeniem deklaracji za dany miesiąc.

Zauważyć również trzeba, że dopiero nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, która weszła w życie z dniem 1 października 2002 r. wprowadziła regulację /nowy art. 4b ustawy/, zgodnie z którą sprzedaż towarów dokonywana przez podatnika na terenie składów celnych, wolnych obszarów celnych lub składów wolnocłowych, dotyczące towarów sprowadzonych tam z zagranicy, w stosunku do których nie powstał jeszcze obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów uznawana jest za dokonaną poza terytorium Polski.

Zmiana ta miała niewątpliwie charakter normatywny, a nie jedynie wyjaśniający gdy uwzględnić, że ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie fikcji prawnej polegającej na przyjęciu, że w przypadku sprzedaży towarów w składzie celnym /wolnym obszarze celnym, składzie wolnocłowym/ mamy do czynienia z czynnością wykonywana poza granicami Polski, co powoduje, że sprzedaż taka nie podlega opodatkowaniu.

Na aprobatę nie zasługuje też zarzut skarg kasacyjnych dotyczący naruszenia przepisów art. 2 Konstytucji oraz art. 14 par. 6 Ordynacji podatkowej w związku z art. 59 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym poprzez nieuwzględnienie zasady, że poleganie przez podatnika na wykładni dokonywanej przez organy państwa nie może mu szkodzić.

Zauważyć bowiem trzeba, że strona wnosząca skargi kasacyjne bynajmniej nie kierowała się poglądem wyrażonym w powołanym przez nią piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 6 kwietnia 1998 r. nr PP2-7405-164/98/TT /a także w piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 12 października nr PP3-8211-2161/93/HM/ traktując części swej sprzedaży eksportowej towarów jako opodatkowaną według stawki "0" %.

Z kolei argument, że w fakturach potwierdzających sprzedaż towarów wywożonych ze składu celnego bezpośredniego za granicę, strona nie stosowała stawki "0" % nie może mieć charakteru przesądzającego w omawianej kwestii.

Rozbieżność treści faktur i deklaracji podatkowych świadczy bowiem jedynie o nieprzestrzeganiu przez stronę zasady określonej w art. 18 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.

Z kolei przepis ar. 18 ust. 4 tej ustawy wyraźnie odwołuje się do deklaracji podatkowych, a nie faktur.

Aczkolwiek więc uzasadnienia zaskarżonych wyroków rażą nadmierną lakonicznością, a zawarty w nich pogląd kwestionujący urzędowy charakter interpretacji Ministerstwa Finansów nie jest zasadny - zaskarżone wyroki z przytoczonych wyżej względów uznać należy za odpowiadające prawu /art. 184 powołanej uprzednio ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/.

Mając to na uwadze, na podstawie powołanego wyżej przepisu orzeczono, jak w sentencji.

orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)