Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

FSK 212/04 - Postanowienie NSA z 2004-05-31

0
Podziel się:

Zgodnie z art. 219 par. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, opłatę sądową w postępowania sądowoadministracyjnym należy uiścić gotówką w kasie lub przelewem na rachunek bankowy właściwego sądu. Opłata uiszczona znakami opłaty sądowej nie spełnia powyższych warunków.

Tezy

Zgodnie z art. 219 par. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, opłatę sądową w postępowania sądowoadministracyjnym należy uiścić gotówką w kasie lub przelewem na rachunek bankowy właściwego sądu. Opłata uiszczona znakami opłaty sądowej nie spełnia powyższych warunków.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2004 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Marka K. - Przedsiębiorstwo Zakład "A." z siedzibą w K. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Bydgoszczy z dnia 18 czerwca 2003 r. I SA/Bd 1138/03 w sprawie ze skargi Marka K. - Przedsiębiorstwo Zakład "A." z siedzibą w K. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 20 grudnia 2002 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych postanawia: odrzucić skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18.06.2003 r. Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Bydgoszczy oddalił skargę Marka K. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 20.12.2002 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r.

Izba Skarbowa powyższa decyzją utrzymała w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia 27.01.2002 r. Podatkowy organ odwoławczy zwrócił uwagę, iż aktem notarialnym z dnia 15.05.1998 r. "A." S.A. przejęła cały majątek Zakładu "A." Marek K. w postaci poszczególnych składników majątkowych. Do pasywów "A." S.A. zaliczono między innymi zobowiązania do budżetu. Spółka zobowiązania te przyjęła za własne i następnie je uregulowała. Spełnienie przez spółkę świadczenia w miejsce dłużnika, czyli Marka K. doprowadziło do zaspokojenia wierzyciela, którym był Skarb Państwa, wskutek czego i zobowiązanie podatkowe wygasło. Zdaniem Izby Skarbowej uregulowanie przez "A." S.A. zobowiązań spowodowało osiągnięcie przez Marka K. przychodu polegającego opodatkowaniu na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./.

Ponadto podatkowy organ odwoławczy podniósł, iż skarżący zaniżył przychody o wartość nieodpłatnych świadczeń otrzymanych w związku z użytkowaniem przez Marka K. w lipcu 1998 r., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które weszły w skład przedsiębiorstwa wniesionego w czerwcu 1998 r. tytułem wkładu niepieniężnego do spółki akcyjnej "A.". W ten sposób, w ocenie Izby Skarbowej, Marek K. uzyskał nieodpłatne świadczenie stanowiące przychód z działalności gospodarczej zgodnie z przepisem art. 14 ust. 2 pkt 8 powołanej ustawy podatkowej.

Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Bydgoszczy stwierdził, iż w niniejszej sprawie doszło do porozumienia w zakresie zapłaty należności publicznoprawnych przez osobę trzecią. Osobą trzecią była spółka akcyjna "A.", której niemal wyłącznym akcjonariuszem był Marek K. Powyższa zapłata zobowiązań przez spółkę akcyjną nie była zatem obojętna dla sytuacji prawnopodatkowej Marka K. Skoro zatem "A." S.A. zapłaciła w 1998 r. należności publicznoprawne zamiast Marka K., wliczając te kwoty do kosztów uzyskania opodatkowania, to tym samym brak jest podstaw prawnych do tego aby powyższa kwota nie zwiększała podstawy opodatkowania skarżącego. Zapłata tych należności przez spółkę, zdaniem Sądu, spowodowała wygaśnięcie zobowiązania podatkowego Marka K. Osiągnął on więc przychód w wysokości uiszczonych przez osobę trzecią zobowiązań publicznoprawnych.

Sąd odniósł się również do drugiego zarzutu podniesionego skardze wskazując, iż spółka akcyjna "A." została zarejestrowana w dniu 30.061998 r. i z tą datą uzyskała osobowość prawna, a co za tym idzie zdolność prawną. Spółka ta stała się więc właścicielem składników przedsiębiorstwa podatnika, które wniesione zostały do spółki w charakterze aportu rzeczowego. Z tych też względów przedmiotowe maszyny i urządzenia w lipcu 1998 r. stanowiły własność spółki akcyjnej "A.". Skoro więc skarżący korzystał z tych rzeczy nieodpłatnie, uzasadnione było zastosowanie prze organ podatkowe przepisu art. 14 ust. 2 pkt 8 powoływanej ustawy o podatku dochodowym od osób trzecich.

W skardze kasacyjnej z dnia 23.02.2004 r. wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie w trybie art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz.U. nr 153 poz. 1271/ pełnomocnik podatnika zaskarżył powyższy wyrok w całości zarzucając mu:

1/ rażące naruszenie art. 14 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez przyjęcie, że wnioskodawca uzyskał przychód wskutek zrzeczenia się wierzytelności przez jego wierzyciela,

2/ rażące naruszenie przepisu art. 11 ust. 1 tejże ustawy poprzez przyjęcie, że wartość bezpodstawnego wzbogacenia stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz

3/ rażące naruszenie przepisów postępowania, poprzez takie ustalenie stanu faktycznego, który nie znajduje oparcia w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Wskazując na powyższe podstawy, pełnomocnik skarżącego domaga się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy. W uzasadnieniu skargi podniesiono, iż w niniejszej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny kilkakrotnie dopuścił się rażącego naruszenia prawa. Po pierwsze, nie dokonał on oceny prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez organy podatkowe. Po drugie, w orzeczeniu Sądu można dopatrzyć się samodzielnego rozstrzygnięcie sprawy, dokonanego w parciu o dowolnie i nieprawdziwie ustalony stan faktyczny, który nie znajduje oparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Po trzecie, Sąd naruszył przepis art. 11 analizowanej ustawy podatkowej przyjmując, że przychód może mieć inna formę, niż wymieniona w tym przepisie.

Zdaniem wnoszącego skargę kasacyjna w uzasadnieniu orzeczenia sądu administracyjnego brak jest również wskazania podstawy prawnej rozstrzygnięcia, a jednocześnie zaprezentowany w nim został odmienny sposób argumentacji prawnej niż w rozstrzygnięciu Izby Skarbowej. Tymczasem zdaniem pełnomocnika skarżącego, do kompetencji sądu administracyjnego należy badanie zgodności z prawem decyzji wydawanych przez organy administracji. Sąd powinien więc ocenić czy stan faktyczny został ustalony w sposób prawidłowy i czy prawidłowo organ dokonał jego subsumpcji pod odpowiednią normą prawną. W niniejszej sprawie Sąd sam ustalił stan faktyczny niezgodnie z prawdą. Trudno zatem w tej sytuacji mówić, że podjął on próbę oceny zgodności z prawem decyzji administracyjnych. Natomiast z uwagi na brak argumentacji prawnej zaskarżonego wyroku polemika z nim jest dla skarżącego utrwalona.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik Dyrektora Izby Skarbowej w B. wniósł o jej odrzucenie względnie oddalenie oraz zasądzenie od skarżącego kosztów postępowania, przekonując o trafności zaskarżonego wyroku. Zdaniem pełnomocnika podniesienie zarzutu naruszenia art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest chybione, tym bardziej, iż Sąd swego rozstrzygnięcie nie oparł na art. 11 lecz wyrokował na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 6 wskazanej ustawy podatkowej, w związku z art. 59 par. 11 pkt 1 Ordynacji podatkowej. W podstawach kasacji wskazano naruszenie prawa materialnego bez określenia jednak, czy wadliwości te polegają na błędnej wykładni czy też niewłaściwym jego zastosowaniu. Nie przedstawienie sposobu naruszenia norm prawa materialnego uniemożliwia, zdaniem organu, ocenę naruszenia prawa, bowiem istnieje różnica pomiędzy błędami w procesie interpretacji norm prawnych a wadliwym stosowaniem prawa. Skarga kasacyjna powinna być natomiast zredagowana tak, aby nie stwarzała
wątpliwości interpretacyjnych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skargę kasacyjną należy odrzucić. Skargę odrzuca się na podstawie art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ zwana dalej "ustawą procesową"., jeżeli pismo wnoszone przez adwokata lub radcę prawnego nie jest należycie opłacone, a podlega opłacie stałej co było bezsporne w niniejszej sprawie. Skarga nie została w należyty sposób opłacona, ponieważ nie dokonano uiszczenia opłaty sądowej zgodnie z dyspozycją art. 219 ustawy procesowej. Opłatę od skargi kasacyjnej należało bowiem uiścić przy wniesieniu do Sądu pisma podlegającego opłacie, stosownie do treści art. 219 par. 1 ustawy procesowej. Zgodnie z tym przepisem opłatę uiszcza się gotówką lub na rachunek bankowy właściwego sądu. Przepis art. 219 par. 2 ustawy procesowej wyklucza natomiast uiszczenia opłaty sądowej poprzez naklejenie znaków opłaty sądowej na piśmie. Zgodnie z treścią art. 221 jeżeli skarga podlegająca opłacie stałej nie zostanie należycie opłacona a jest wnoszona
przez adwokata lub radcę prawnego, odrzuca się ją bez wezwania do uiszczenia opłaty. W takim przypadku nie ma zastosowania par. 5 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 221 poz. 2193/, zgodnie z treścią którego wpis stały od skargi wnoszonej od adwokata lub radcę prawnego uiszcza się na wezwanie.

Z tych przyczyn, na podstawie art. 221 w związku z art. 219 par. 2 ustawy procesowej, orzeczono jak w sentencji.

orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)