Tezy
Ogólnikowość zarzutów, podobnie jak brak ich sformułowania, tak co do naruszenia prawa procesowego jak i materialnego, czyni skargę niedopuszczalną, z uwagi na niedopełnienie wymagań materialnych. Z tych powodów wyłącza bowiem możliwość oceny przez Sąd zgodności z prawem zaskarżonego wyroku.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Antoni Hanusz (spr.), Sędziowie NSA Edyta Anyżewska, Jacek Brolik, Protokolant Tomasz Grzybowski, po rozpoznaniu w dniu 1 września 2004 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Barbary i Stanisława K. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Poznaniu z dnia 30 października 2003 r. sygn. akt I SA/Po 3740/01 w sprawie ze skargi Barbary i Stanisława K. na decyzję Izby Skarbowej w P. Ośrodka Zamiejscowego w K. z dnia 21 września 2001 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. postanawia: odrzucić skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
- Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30.10.2003 r. Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu SA/Po 3740/01 oddalił skargę Barbary i Stanisława K. na decyzję Izby Skarbowej w P. z dnia 21.09.2001 r. w przedmiocie zwrotu nadpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. Izba Skarbowa powyższą decyzją utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w K. z dnia 18.06.2001 r. Podatkowy organ odwoławczy stwierdził bowiem, iż żądanie podatników nie znajduje oparcia w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./. W rozpatrywanej sprawie organy podatkowe przyjęły, iż przy wypłacie odprawy z tytułu rozwiązania z Barbarą i Stanisławem K. stosunku pracy w związku ze zwolnieniami grupowymi zasadnie Fabryka Materiałów i Wyrobów Ściernych "K." S.A. jako płatnik pobrała zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości odpowiednio 4.275 zł oraz 4.845 zł. Izba Skarbowa stwierdziła, iż podstawą do wypłaty powyższego świadczenia było porozumienie zarządu spółki akcyjnej "K." z zakładowymi organizacjami związkowymi z dnia 17.02.2000 r. co oznacza, iż nie zostały spełnione przesłanki z art. 21 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy podatkowej przewidujące zwolnienie od podatku.
- Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu w zaskarżonym wyroku stwierdził, iż dokonana przez spółkę wypłata na rzecz podatników nie korzystała ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Według oceny Sądu wcześniejsze rozwiązanie stosunku pracy w ramach zwolnień grupowych nastąpiło za zgodą i wolą skarżących. Wcześniejsze rozwiązanie stosunku pracy na podstawie porozumienia stron jest znane Kodeksowi pracy, a jednorazowa zapłata na podstawie porozumienia zarządu spółki akcyjnej "K." zakładowymi związkami porozumienie z 17.02.2000 r. dowodzi, że pracownicy Stanisław i Barbara K. nie ponieśli szkody, jest konieczne do zakwalifikowania przychodów z tego źródła jako odszkodowania w rozumieniu art. 361 Kc. Przemawia za tym również treść Umowy Generalnej Programu Restrukturyzacji Firmy "K." i Pakiet Socjalny.
Tymczasem Stanisław i Barbara K. w skardze nie wykazali poniesienia szkody i dlatego nie mogą twierdzić, że jednorazowe wynagrodzenie pieniężne, a więc odprawa za okres pracy jest odszkodowaniem. Wobec tego otrzymane jednorazowe wynagrodzenie z powodu skrócenia ustawowego okresu pracy stanowi przychód w rozumieniu cytowanego art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast zwolnienie od podatku dochodowego w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy wymaga, by osoba fizyczna poniosła uszczerbek majątkowy wyrównywany pieniężnie odszkodowaniem "sensu stricto". Tylko odszkodowanie, które zostaje wypłacone z powodu rozwiązania umowy o pracę, jest odszkodowaniem wypłaconym na podstawie przepisów prawa cywilnego, a więc wolnym od podatku. Z zebranego materiału dowodowego wynika, że w niniejszej sprawie taka sytuacja nie zachodziła. Powyższa argumentacja pozwoliła, zdaniem Sądu na sformułowanie tezy przytoczonej w motywach wyroku.
- W skardze kasacyjnej z dnia 12.03.2004 r. wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego w trybie art. 101 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Przepisy wprowadzające ... /Dz.U. nr 153 poz. 1271/ pełnomocnik podatników zaskarżył powyższy wyrok w całości zarzucając, iż Sąd nie dokonał wnikliwej analizy zasadniczej dokumentacji i dlatego sformułował błędną ocenę porozumienia z dnia 17.02.2000 r. zawartego pomiędzy zarządem spółki "K." a zakładowymi organami związkowymi w sprawie grupowych zwolnień z pracy, umowy generalnej dotyczącej programu restrukturyzacji firmy "K." i pakietu socjalnego stanowiące załączniki do ww. porozumienia oraz porozumienia dodatkowego. Dokumenty te potwierdzają, zdaniem skarżących odszkodowawczy charakter wypłaconych im odpraw. Twierdzą oni, że w zaskarżonym wyroku wadliwie ustalono stan faktyczny i błędnie zastosowano przepis art. 24 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2000 r.
Wobec powyższego pełnomocnik skarżących domaga się uchylenia w całości zaskarżonego wyroku i dokonania zwrotu nadpłaty podatku.
- W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik Dyrektora Izby Skarbowej w P. wniósł o jej oddalenie, przekonując o trafności zaskarżonego wyroku co do zakresu obowiązywania art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy podatkowej. Zgodnie z tym przepisem nie wszystkie odszkodowania otrzymane na podstawie prawa administracyjnego, prawa cywilnego oraz na podstawie innych ustaw są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych. Ustawodawca wyłączył bowiem z tego zwolnienia m.in. obydwa wypłacone na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy.
- Rozpoznając niniejszą sprawę Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna z uwagi na niedopełnienie wymagań materialnych. W skardze kasacyjnej należy przytoczyć podstawy kasacyjne wraz z ich uzasadnieniem. Trzeba zatem wskazać konkretny przepis prawa materialnego lub procesowego, który został przez Sąd naruszony. Nie wystarczy przy tym wskazanie przepisu ustawy stanowiącego podstawę kasacji, Konieczne jest bowiem sprecyzowanie w skardze kasacyjnej, do jakiego naruszenia doszło i na czym ono polegało. Tymczasem autor skargi wymienił jako podstawę złożonej kasacji art. 54, art. 174, i art. 176 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, żądając na tej podstawie zwrotu nadpłaconego podatku. Jednocześnie autor skargi stwierdza, bez podania konkretnego przepisu prawa procesowego, iż Sąd nie dokonał analizy dokumentacji i sformułował błędne oceny. Jedynym przepisem prawa, który autor skargi wskazuje w uzasadnieniu skargi jest art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jego błędne zastosowanie miało polegać, jego
zdaniem, na odniesieniu go do wadliwie ustalonego stanu faktycznego.
Należy zatem powiedzieć, iż ogólnikowość zarzutów podobnie jak brak ich sformułowania, tak co do naruszenia prawa procesowego, jak materialnego wyłącza w sposób oczywisty możliwość oceny co do zgodności z prawem zaskarżonego wyroku. W konsekwencji czyni to skargę niedopuszczalną, o czym orzeczono w sentencji wyroku na podstawie art. 178 i 180 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/.