Tezy
Zarzuty niepoparte należytym uzasadnieniem to także nieusuwalny brak skargi kasacyjnej, który czyni ją niedopuszczalną.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Stefan Babiarz, , , po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2005r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Barbary B. i Wiesławy K. wspólników Spółki cywilnej "B." Barbara B. i Wiesława K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 11 lutego 2004 r., sygn. akt I SA/Ka 3029/02 w sprawie ze skargi Barbary B. i Wiesławy K. wspólników Spółki cywilnej "B." Barbara B. i Wiesława K. na decyzję Izby Skarbowej w K. z dnia 19 listopada 2002 r. (...) w przedmiocie odmowy zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za maj 2002 r. p o s t a n a w i a odrzucić skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
FSK 1515/04
U Z A S A D N I E N I E
Wyrokiem z dnia 11 lutego 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę wspólników Spółki cywilnej "B." Barbara B. i Wiesława K. /zwani dalej wspólnikami/ na decyzję Izby Skarbowej w K. z dnia 19 listopada 2002 r. (...).
Doradca podatkowy Marek D. działający w imieniu powyższych wspólników powyższy wyrok zaskarżył skargą kasacyjną, w której /w petitum/ wskazał, że "na podstawie art. 173 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ wnosi skargę kasacyjną na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wydany w dniu 11 lutego 2004 r. w sprawie I SA/Ka 3029/02 w przedmiocie zwrotu nadpłaty podatku od towarów i usług za miesiące maj 2002 r. - z powodu naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. Wyrok ten zaskarża się w całości wnosząc o jego uchylenie w całości celem dokonania zwrotu nadwyżki w podatku od towarów i usług". W uzasadnieniu zaś trzykrotnie powołał się na przepis art. 25 ust. 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ w następujących kontekstach, iż "generalnie sprawa dotyczy zastosowania powyższego przepisu, spełniono przesłanki do zastosowania tego
przepisu lub, że potrzeba usunięcia wątpliwości jakie on wywołuje skłania do stosowanego rozumienia tez uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2002 r. III AZP 1/02".
W końcu stwierdził, że wnosi skargę kasacyjną opierając ją na określonych na wstępie podstawach i wnioskuje o uchylenie zaskarżonego wyroku.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje.
Zgodnie z art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm. - zwana dalej p.p.s.a./ skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. Przesłanki formalnoprawne skargi kasacyjnej zostały wskazane w powołanym już przepisie art. 176 /do wyrazu oraz/, a także w art. 46 i art. 47 p.p.s.a. Te wymagania podlegają konwersji. Natomiast wymogi materialnoprawne tej skargi określone jako wskazanie:
1/ oznaczenia zaskarżonego orzeczenia,
2/ wskazanie, czy jest ono zaskarżone w całości czy w części,
3/ przytoczenie podstaw kasacyjnych,
4/ wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia,
5/ oznaczenie zakresu żądanego uchylenia lub zmiany stanowią brak nie podlegający uzupełnieniu w trybie art. 49 w zw. z art. 193 p.p.s.a.
Oceniając spełnienie powyższych wymagań przez skargę kasacyjną wniesioną w niniejszej sprawie należy wskazać, iż w orzecznictwie tak Sądu Najwyższego /co do wymagań skargi kasacyjnej w postępowaniu cywilnym/ jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego nie budzi żadnych wątpliwości to, że nie jest wskazaniem podstawy kasacyjnej ani powołanie się w niej tylko na art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. ani też powtórzenie treści przepisu. Brak wskazania konkretnych przepisów prawa materialnego lub procesowego, które zdaniem autora skargi kasacyjnej, zostały naruszone, powoduje odrzucenie jej jako niedopuszczalną z innych przyczyn /postanowienie SN z 6 grudnia 1996 r., II UKN 24/96 - OSNAPU 1997 nr 13 poz. 242; postanowienie NSA z dnia 8 marca 2004 r., FSK 41/04 - ONSAiWSA 2004 Nr 1 poz. 9, postanowienie NSA z dnia 16 marca 2004 r., FSK 209/04 - ONSAiWSA 2004 Nr 1 poz. 13/.
Jest przy tym charakterystyczne, że nie jest wystarczające samo tylko przytoczenie naruszonych przez sąd przepisów prawa lecz w przypadku zarzucenia naruszenia przepisów prawa materialnego należy wskazać postać jaką to naruszenie przybrało /błędną wykładnię, niewłaściwe zastosowanie/. W przypadku twierdzenia, że sąd nie zastosował konkretnego przepisu prawa należało wskazać ten przepis i uzasadnienie /podobnie jak w pozostałych przypadkach/ dlaczego powinien on zostać zastosowany.
W niniejszej sprawie skarżący nie wskazali żadnego konkretnego przepisu prawa materialnego, którego błędną wykładnię, niewłaściwe zastosowanie albo niezastosowanie przypisaliby zaskarżonemu wyrokowi. Co więcej nie zawarli w uzasadnieniu skargi kasacyjnej żadnego uzasadnienia zarzucanych podstaw kasacyjnych. Zarzuty niepoparte należytym uzasadnieniem to także nieusuwalny brak skargi kasacyjnej, który czyni ją niedopuszczalną /postanowienie SN z 21 marca 2000 r., II CKN 711/00 - OSNC 2000 nr 7-8 poz. 151/. Wprawdzie w uzasadnieniu /co jest możliwe aczkolwiek świadczy o niestaranności autora/ skargi kasacyjnej jej autor trzykrotnie odwołał się do art. 25 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług jednakże z kontekstu w jakim użyto ten przepis nie wynika by przypisał Sądowi jego naruszenie. Naczelny Sąd Administracyjny będąc związany /art. 183 par. 1 p.p.s.a./ granicami skargi kasacyjnej nie może domyślać się czy w istocie i w jakim zakresie powołany przepis został przez Sąd naruszony czy też nie. Jest to o tyle
istotne, że z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że przepis art. 25 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług nie stanowił podstawy prawnej rozstrzygnięcia Sądu albowiem Sąd uznał, że nie ma on w sprawie zastosowania.
W tym stanie sprawy Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 178 w zw. z art. 180 p.p.s.a.