Tezy
Prawidłowe wskazanie podstaw kasacji jest elementem konstrukcyjnym skargi kasacyjnej, właściwym dla niej i nie ulegającym sanacji.
W sytuacji, gdy autor skargi kasacyjnej kwestionuje jedynie ustalenia stanu faktycznego, przyjąć należy, iż skarga kasacyjna nie zawiera uzasadnionych podstaw, w związku z czym Sąd orzeka na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2004 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "F." Spółka z o.o. w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 4 lutego 2004 r. SA/Bk 1113/03 w sprawie ze skargi "F." Spółka z o.o. w B. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 23 lipca 2003 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące: luty, lipiec, sierpień i grudzień 2000 r. - oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 lutego 2004 r. SA/Bk 1113/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę "F." Spółki z o.o. w B. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 23 lipca 2003 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za luty, lipiec, sierpień i grudzień 2000 r.
Sąd wyjaśnił, iż w sprawie jest bezsporne, że na podstawie umowy dzierżawy z dnia 7 stycznia 2000 r. skarżąca dzierżawiła od firmy zagranicznej lokal o pow. 64 m kw. znajdujący się w B. przy ul. T. 25/1 oraz na podstawie umowy z dnia 1 marca 1999 r. i aneksu z dnia 22 grudnia 1999 r. dzierżawiła samochód Skoda.
W umowach określono wysokość czynszu dzierżawnego i terminy zapłaty. Zgodnie z art. 4 pkt 5 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym przez import usług rozumie się usługi świadczone na terytorium RP, za których wykonanie należność jest przekazywana osobie lub jednostce mającej siedzibę lub miejsce zamieszkania za granicą. Podstawą opodatkowania w imporcie usług jest kwota, którą usługobiorca jest obowiązany zapłacić /art. 15 ust. 5 ustawy o VAT/.
W myśl par. 6 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 109 poz. 1245 ze zm./ obowiązek podatkowy z tytułu importu usług powstaje z chwilą dokonania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności. Z tytułu dzierżawy lokalu Spółka obowiązana była zapłacić czynsz do 28 lutego 2000 r. oraz do dnia 30 sierpnia 2000 r. zaś z tytułu dzierżawy samochodu do dnia 31 grudnia 2000 r. Spółka czynszu nie zapłaciła i nie zadeklarowała w tych miesiącach podatku należnego. Z uwagi na powyższe zaskarżona decyzja w tym zakresie jest zgodna z prawem zaś argumentacja zawarta w skardze nie znajduje prawnego uzasadnienia w przepisach.
W ocenie Sądu nie jest zasadny zarzut dotyczący uznania przez organy podatkowe, iż Spółka zaniżyła za miesiące lipiec i sierpień podatek należny na skutek bezpodstawnego opodatkowania usług spedycyjnych preferencyjną stawką podatku w wysokości "0" procent.
We wspomnianym na wstępie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 grudnia 2002 r. SA/Bk 420/02 Sąd stwierdził, że skarga strony w tym przedmiocie jest niezasadna i obszernie swoje stanowisko uzasadnił. Stosownie do przepisu art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu Sądu wiąże w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Do dnia wejścia w życie powyższej ustawy podobny zapis zamieszczony był w art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Obecna treść art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi szerzej niż poprzedni przepis art. 30 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym wskazuje, że Sąd i organ związane są nie tylko oceną prawną, ale i wskazaniami co do dalszego postępowania. Ten zapis usuwa wszelkie wątpliwości co do obowiązku zastosowania się
do oceny prawnej zawartej w uzasadnieniu wyroku.
W skardze kasacyjnej "F." spółka z o.o. domaga się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. Skargę opiera na podstawach określonych w art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi tj. naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie.
Twierdzi, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w skarżonym wyroku błędnie określił podmiot podatku od towarów i usług z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ z tytułu dzierżawy lokalu i samochodu ciężarowego marki Skoda - jako skarżącego "F." sp. z o.o. w B., gdy zgodnie z prawem, podatnikiem tego podatku powinien być podmiot określony w art. 5 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy - tj. "F." z USA.
Ponadto Sąd błędnie określił przedmiot opodatkowania jako czynności określone w art. 2 ust. 2, gdy zgodnie z obowiązującym prawem przedmiotem opodatkowania były odpłatne usługi określone w art. 2 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wyżej wymienionej.
Podnosi, że Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dokonał oceny stanu faktycznego i prawnego spornej problematyki dotyczącej stosowania stawki "0" procent do opodatkowania usług spedycyjnych. Swoje stwierdzenie, że zarzut skarżącej jest niezasadny oparł na ocenie prawnej zawartej w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku z dnia 5 grudnia 2002 r. SA/Bk 420/02 po rozpoznaniu skargi "F." sp. z o.o. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 19 lutego 2002 r. uchylającym zaskarżoną decyzję. Ocena prawna zawarta w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczyła innego stanu faktycznego sprawy i nie powinna być brana pod uwagę oraz być podstawą do rozstrzygnięcia odmiennego stanu faktycznego i prawnopodatkowego zagadnienia.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor wywodzi, iż nie skarżąca spółka lecz firma zagraniczna "F." z siedzibą w USA, świadcząca usługi dzierżawy lokalu i samochodów, była w sprawie podatnikiem podatku od towarów i usług od importu usług, gdyż firma ta spełniała warunek bycia podatnikiem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Autor skargi kasacyjnej twierdzi, że podatnikiem z tytułu świadczenia usług jest usługodawca oraz usługodawca mający siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu zagranicą, jeżeli usługi wykonywane są na terenie Polski /art. 5 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy/:
a/ osobiście przez podatnika lub przez osobę upoważnioną,
b/ albo przy pomocy pracowników bądź przy wykorzystaniu zakładu lub urządzenia służącego działalności produkcyjnej, handlowej lub usługowej. Skoro usługę wykonywał osobiście podatnik, określenie przedmiotu opodatkowania i podmiotu jest oczywiste - gdyż podmiotem jest firma zagraniczna.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w B. wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje wywody zawarte w uzasadnieniu decyzji Izby Skarbowej oraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest bezzasadna.
Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z treścią art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:
1/ naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie /błąd subsumcji/,
2/ naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Prawidłowe wskazanie podstaw kasacji jest elementem konstrukcyjnym skargi kasacyjnej, właściwym dla niej i nie ulegającym sanacji.
Zgodnie z art. 183 cyt. ustawy, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach kasacji. Władny jest zatem badać sprawę tylko z punktu widzenia podstawy kasacji.
W skardze kasacyjnej autor skargi - doradca podatkowy powołał się na art. 174 pkt 1 i 2 ustawy Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jednakże wskazał jako podstawę skargi naruszenie prawa materialnego "przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie."
Nie wskazał natomiast żadnego przepisu prawa procesowego, wobec czego należy stwierdzić, iż faktycznie skarga kasacyjna sprowadza się do zarzucenia Sądowi naruszenia przepisów prawa materialnego, a mianowicie błędnego określenia podmiotu opodatkowania z art. 5 ust. 1 pkt 5 i błędnego określenia przedmiotu opodatkowania z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.
Analiza powyższego zarzutu prowadzi do wniosku, iż faktycznie autor skargi kasacyjnej kwestionuje ustalenia stanu faktycznego. Świadczy o tym dobitnie treść uzasadnienia skargi kasacyjnej, w którym autor skargi przedstawia swoje stanowisko odnośnie stanu faktycznego, a mianowicie, że podatnikiem podatku VAT w rozpoznawanej sprawie jest podmiot zagraniczny "F." z USA będącej usługodawcą, oraz że przedmiotem opodatkowania nie był import usług lecz odpłatna usługa.
W punkcie 6 uzasadnienia skargi kasacyjnej autor skargi wprost stwierdza: że Sąd "nie dokonał w ogóle analizy i oceny stanu faktycznego i prawnego problematyki spornej", że Sąd "nie zauważył, że ustalenie stanu faktycznego", że Sąd "przyjął do oceny na podstawie nieprawdziwych danych". Natomiast w punkcie 7 uzasadnienia przedstawia zarzuty Izbie Skarbowej.
Skarżący, zdaje się, nie dostrzega różnic pomiędzy środkiem odwoławczym jakim jest skarga kasacyjna a skargą na decyzję Izby Skarbowej.
Wobec tego, że skarga kasacyjna nie zawiera uzasadnionych podstaw, Sąd na podstawie art. 184 i art. 204 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.