FSK 1270/04 - Wyrok NSA z 2004-11-24

Tezy

Organy skarbowe powinny na podstawie art. 122 i art. 187 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ podjąć wszelkie niezbędne działania w celu ustalenia, czy dokumentacja dla podatku od towarów i usług jest prowadzona przez podmiot wskazany jako wystawca kwestionowanych faktur i czy znajdują się w niej kopie tych faktur.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Andrzeja T., BNB M. w Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 stycznia 2004 r. I SA/Łd 2256/02 wydanego w sprawie ze skargi Andrzeja T., BNB M. w Ł. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. z dnia 10 października 2002 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za kwiecień, wrzesień i listopad 1998 r. - oddala skargę kasacyjną; (...).

Uzasadnienie

1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 28 stycznia 2004 r. oddalił skargę Andrzeja T. BNB M. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. z dnia 10 października 2002 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za kwiecień, wrzesień i listopad 1998 r.

2.W uzasadnieniu Sąd I instancji ustalił, iż decyzją z dnia 16 listopada 2001 r. Urząd Skarbowy Ł.-Ś. określił wobec Andrzeja T. właściciela BLB Urządzanie i Wyposażanie Wnętrz zaległość w podatku od towarów i usług za miesiące kwiecień, wrzesień i listopad 1998 r. wraz z odsetkami. Przy czym w decyzji podniesiono, że podatnik w wymienionych miesiącach 1998 r. dokonał transakcji zakupu usług /transport i montaż mebli/ od firmy R.-T. z siedzibą w W. stanowiącej własność Bogdana J. B. J. był wówczas zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. W toku kontroli, na podstawie dokumentów źródłowych tj. rejestrów sprzedaży i kopii faktur posiadanych przez firmę, ustalono iż brak jest kopii faktur dokumentujących przedmiotowe transakcje handlowe, dokonanych sprzedaży nie odnotowano w rejestrach sprzedaży VAT oraz deklaracjach, podatku VAT a także nie uiszczono wynikającego z nich podatku od towarów i usług. Organ wywiódł, że zgodnie z paragrafem 54 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów dnia 15
grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 56 poz. 1024 ze zm./ brak potwierdzenia kopią faktury u sprzedawcy powoduje, iż faktura posiadana przez nabywcę nie stanowi podstawy do obniżenia podatku należnego. W tej sytuacji uznano, iż podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku wynikającego z faktur dokumentujących zakup usług w firmie R.-T.

1. W odwołaniu zarzucono zaskarżonej decyzji naruszenie prawa materialnego tj. par. 54 ust. 2 pkt 4 cytowanego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. i powołując się na złożona opinię prawną prof dr hab. Leonarda Etela podniesiono, że brak kopii faktury u sprzedawcy, jak również fakt niezapłacenia przez niego podatku należnego nie mogą stanowić przesłanki uniemożliwiającej odliczenie podatku naliczonego przez kupującego, z uwagi na to, że nie ma możliwości faktycznej jak i prawnej sprawdzenia, czy wystawca faktury dopełnił wszystkich ciążących na nim obowiązków w zakresie zapłaty podatku, ewidencjonowania dokumentacji itp. Do wniesionego odwołania załączono oświadczenie B. J. i kopie przedmiotowych faktur. Zarzucono też przekroczenie granic zasady swobodnej oceny dowodów, odmowę przeprowadzenia wnioskowanych dowodów i brak uzasadnienia faktycznego i prawnego.

1. Decyzją z dnia 10 października 2002 r. Izba Skarbowa w Ł. utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję W uzasadnieniu wywiedziono, że organ I instancji miał słuszność opierając rozstrzygnięcie na przepisie paragrafu 54 ust. 4 pkt 2 cytowanego rozporządzenia, a załączenie przedmiotowych kopii faktur do odwołania nie stwarza możliwości zmiany decyzji. Wskazano na ustalenia kontroli, z których wynikało, że podatek zawarty w tych fakturach nie został odprowadzony, nie został ujęty w deklaracjach podatkowych i prowadzonej ewidencji sprzedaży. Dlatego też brak było podstaw do zastosowania paragrafu 54 ust. 9 cytowanego rozporządzenia. Dokonano też oceny treści oświadczenia złożonego przez B. J. wywodząc, że niewiarygodne jest jego stwierdzenie o nieprzerwanym posiadaniu kopii faktur od czasu ich wystawienia, przede wszystkim z uwagi na brak uwidocznienia wynikających z nich danych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji sprzedaży prowadzonej dla potrzeb podatku VAT.

Co do opinii prawnej załączonej do odwołania zauważono, że nie stanowi powszechnie obowiązującej wykładni prawa i nie wiąże organów podatkowych.

1. W skardze do sądu administracyjnego zarzucono naruszenie art. 19 ustawy o podatku VAT i par. 54 cytowanego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. Wywiedziono, iż zapis par. 54 ust. 4 pkt 2 i ust. 9 należy rozumieć w ten sposób, że utrata prawa do odliczenia podatku naliczonego wchodzi w grę tylko przy stwierdzeniu łącznie braku kopii faktury u sprzedawcy oraz braku złożenia deklaracji lub złożenia deklaracji bez uwzględnienia w niej sprzedaży i podatku należnego od tej sprzedaży zaś w przedmiotowej sprawie kopie faktur istniały i były przechowywane u sprzedawcy od daty ich wystawienia. Ponadto sam brak kopii faktur w momencie kontroli organów podatkowych nie jest istotny, jeśli w momencie wystawienia faktury została również sporządzona kopia. Jednocześnie zarzucono naruszenie szeregu przepisów proceduralnych, w tym dotyczących przeprowadzenia postępowania dowodowego, poprzez nieustalenie, czy rzeczywiście kopie faktur znajdowały się w posiadaniu wystawcy. Wreszcie podniesiono również, że Izba Skarbowa naruszyła art. 200 par. 1 Ordynacji podatkowej poprzez niezapoznanie podatnika z zebranym materiałem dowodowym.

1. W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa wnosząc o jej oddalenie podtrzymała argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

1. Wojewódzki Sąd Administracyjny uznając, iż skarga nie jest zasadna, stwierdził iż spór między stronami dotyczy interpretacji paragrafu 54 cytowanego rozporządzenia Ministra Finansów w dnia 15 grudnia 1997 r.

W szczególności odmienne stanowiska zajmują strony w przedmiocie znaczenia sformułowania zawartego w ust. 2 pkt 4 omawianego przepisu. Posiada on następujące brzmienie: " nabywca posiada fakturę lub fakturę korygującą nie potwierdzoną kopią u sprzedawcy". Jest to o tyle istotne, że od zaistnienia powyższej przesłanki, zgodnie z tymże ust. 4 omawianego przepisu, zależy byt prawa podatnika do obniżenia podatku należnego.

Wbrew stanowisku strony skarżącej do spełnienia warunku, o którym mowa powyżej nie jest wystarczające fizyczne posiadanie kopii stosownej faktury przez sprzedawcę towarów lub usług. Gdyby do tego sprowadzał się zamysł ustawodawcy, to niewątpliwie wyraziłby go odpowiednio formułując przepis np. poprzez zapis "sprzedawca nie posiada kopii faktury, której oryginał jest w posiadaniu nabywcy". Powyższy przepis należy natomiast stosować łącznie z ust. 9 cytowanego paragrafu, w którym mowa, że odstępuje się od rygoru wymienionego wyżej w przypadku, gdy wystawca faktury lub faktury korygującej uwzględnił wykazaną w niej sprzedaż i podatek należny w deklaracji dla podatku od towarów i usług.

Sformułowanie "nie potwierdzona kopią u sprzedawcy" oznacza, zatem zaistnienie dwóch okoliczności tj.:

- braku kopii faktury u sprzedawcy oraz

- braku uwidocznienia danych wynikających z tej faktury w deklaracji dla podatku od towarów i usług.

Powyższy wywód prowadzi też do wniosku, że nie są to warunki równorzędne. O ile, bowiem brak kopii faktury może być naprawiony uwidocznieniem danych z tej faktury w deklaracji podatkowej, o tyle odwrotna sytuacja nie jest prawnie dopuszczalna. Oznacza to, że w istocie decydujące znaczenie dla możliwości odliczenia podatku naliczonego w przedstawionej sytuacji ma wykazanie sprzedaży udokumentowanej przedmiotową fakturą w deklaracji podatku VAT.

Trzeba przy tym pamiętać, że zgodnie z art. 27 ust. 4 cytowanej ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym wszystkie dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, w tym w zakresie podatku należnego i naliczonego, muszą wynikać z prawidłowo prowadzonej ewidencji. Również i ta okoliczność, zdaniem sądu przemawia za trafnością tezy, że fizyczny brak kopii faktury, lub też /odnosząc się do faktów ustalonych ponad wszelką wątpliwość w rozpoznawanej sprawie/, odnalezienie kopii przedmiotowych faktur w toku postępowania podatkowego nie ma decydującego znaczenia dla możliwości odliczenia podatku naliczonego.

Odnoszą się do treści skargi podnieść należy, że zgodzić się należy z poglądem, iż sam brak kopii faktury w momencie kontroli organów podatkowych nie ogranicza uprawnień podatnika, lecz nie dlatego, że wraz z oryginałem sporządzono też kopię, a tylko pod warunkiem, że dane wynikające z faktury zostały uwidocznione w stosownej deklaracji podatkowej.

Stąd też zaskarżona decyzja pomimo odmiennej argumentacji w konsekwencji jest zgodna z prawem.

W odniesieniu do przedstawionych zarzutów dotyczących naruszeń procedury Sąd stwierdził, iż naruszenie art. 200 par. 1 Ordynacji podatkowej poprzez niezapoznanie strony z materiałem dowodowym stanowiącym podstawę wydania decyzji organu odwoławczego jest oczywiste. Równie oczywiste jest jednak w sytuacji procesowej zaistniałej w sprawie, że uchybienie to nie miało wpływu na wynik sprawy skoro materiał ten był stronie znany już na wcześniejszym etapie postępowania podatkowego.

Nie jest także trafny zarzut braku należytego przeprowadzenia postępowania dowodowego, w tym zaskakiwania podatnika czynnościami przeprowadzonymi bez jego wiedzy oraz odmowy przeprowadzenia dowodu z zeznań kontrahenta handlowego podnoszony w szczególności w odwołaniu od decyzji organu I instancji i na rozprawie.

Ów kontrahent handlowy złożył do akt sprawy oświadczenie /k. 94a/, w którym wyjaśnił, że przedmiotowe kopie faktur posiadał nieprzerwanie od czasu ich wystawienia. Wbrew, zatem stanowisku strony skarżącej ta okoliczność /jedyna przyczyna żądania przesłuchania B. J. w charakterze świadka wskazana przez stronę skarżącą/ została ustalona ponad wszelką wątpliwość. Nie było, zatem potrzeby bezpośredniego przesłuchiwania go, a jedynie należało poddać ocenie treść oświadczenia. Jak jednak wynika z wywodów przedstawionych powyżej nie miała ona decydującego znaczenia wobec istnienia w sprawie prawidłowo ujawnionych dowodów w szczególności w postaci danych z protokołu kontroli z 30 października 2000 r., zgodnie z którymi w rejestrach sprzedaży VAT i ujawnionych kopiach faktur firmy B. J. brak było przedmiotowych kopii i ich odnotowania (...). Co jeszcze bardziej istotne, z dowodu tego wynika, że podatek należny wynikający z tych faktur nie został wykazany w miesięcznych deklaracjach VAT i nie został odprowadzony.

Mając, zatem na uwadze sformalizowany charakter podatku VAT i obiektywizacje odpowiedzialności podatnika na gruncie prawa podatkowego organy podatkowe w zaistniałej sytuacji miały prawo przyjąć, że dowody zebrane w toku postępowania są wystarczające dla rozstrzygnięcia a ich dalsze poszukiwanie nie jest celowe.

1. Od powyższego wyroku skargę kasacyjną złożył skarżący Andrzej T. BNB M. /poprzednia nazwa "BLB" Urządzanie i Wyposażanie Wnętrz/ reprezentowany przez adwokata Mirosława N. i zarzucając mu na podstawie art. 174 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi rażące naruszenie prawa materialnego, które miały istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

a/ art. 19 ust. 1-3 ustawy o podatku od towarów i usług poprzez niewłaściwe zastosowanie,

b/ par. 54 ust. 4 pkt 2 w zw. z ust. 9 rozporządzenia Ministra Finansów z 15 grudnia 1997 r. poprzez błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie przepisów w szczególności poprzez dodawanie dodatkowych warunków niewynikających z brzmienia zastosowanego w sprawie przepisu aktu wykonawczego,

wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości oraz uwzględnienie skargi i uchylenie zaskarżonych decyzji organów podatkowych.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, iż zaskarżane rozstrzygnięcie jest przykładem błędnej odbiegającej od literalnego brzmienia wykładni przepisu dotyczącego ograniczeń w możliwości obniżenia podatku należnego o naliczony. Sąd Administracyjny, który dokonał w niniejszej sprawie błędnej pozajęzykowej interpretacji przepisu wskazując iż "nie potwierdzona kopia u sprzedawcy" oznacza zatem zaistnienie, dwóch okoliczności tj. braku kopii faktury u sprzedawcy oraz braku uwidocznienia danych wynikających z faktury w deklaracji dla podatku od towarów i usług.

Ponadto w dalszej części uzasadnienia wskazuje, iż decydujące znaczenie dla możliwości odliczenia podatku naliczonego w przedstawionej sytuacji ma wykazanie sprzedaży udokumentowanej przedmiotową faktura w deklaracji podatku VAT. Należy, zatem podkreślić, iż w żadnym innym przepisie, zarówno ustawy, jak i aktów wykonawczych, nie wprowadzono takiego warunku dla możliwości odliczenia podatku naliczonego przez nabywcę /zob. A. Mariański, Czy w Polsce obowiązuje prawo czy duch prawa. Brak kopii faktury jako przyczyna utraty prawa do odliczenia podatku naliczonego - Przegląd Podatkowy 2003 nr 2 str. 39/. Sąd Administracyjny w zaskarżanym wyroku dokonał więc błędnej interpretacji przepisów rozporządzenia co spowodowało niewłaściwe ich zastosowanie. Ponadto Sąd złamał jedną z podstawowych zasad wykładni prawa i dodał do tekstu ustawy warunki nieznane polskiemu prawodawstwu podatkowemu.

Reasumując, wobec przedłożenia wszystkich kopii faktur, które były nieprzerwanie w posiadaniu wystawcy, brak jest podstaw do kwestionowania prawa odliczenia podatku naliczonego. Należy bowiem pokreślić jeszcze raz, iż jeżeli spełniona jest przesłanka z par. 54 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów to nie jest konieczne zaistnienie przesłanek określonych w ust. 9. Jeżeli zatem wystawca posiada kopię faktury to nie ma znaczenia, czy złożył deklarację podatkową, a także czy ją złożywszy uwzględnił w niej sprzedaż i podatek należny od sprzedaży. Skoro, zatem faktury zostały wystawione przez istniejący i zarejestrowany podmiot, który posiada kopię faktur to podatnik miał prawo odliczyć podatek naliczony w nich zawarty. W tej sytuacji błędne są wszystkie podstawy tak zaskarżanych w toku postępowania decyzji, jak i zaskarżanego niniejszą skargą kasacyjną wyroku.

1. W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej reprezentowany przez radcę prawnego Karola R. wniósł o oddalenie w całości skargi kasacyjnej i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego radcy prawnego, według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 183 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej.

Należy zauważyć, iż strona skarżąca jednoznacznie postawiła zarzut naruszenia prawa materialnego przez błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie, czyli należy przyjąć, że wskazała na podstawę skargi kasacyjnej z art. 174 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Zarzucany przepis art. 19 ust. 1 ustawy /której zresztą strona skarżąca dokładnie nie określiła, brak daty wydania ustawy i miejsca publikacji/ z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ stanowił, iż podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług. W myśl ust. 2 tegoż artykułu kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach stwierdzających nabycie towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 15 ust. 2, a w przypadku importu - suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego, z uwzględnieniem kwot wynikających z decyzji, o których mowa w art. 11b. Z kolei ust. 3 stanowi, iż obniżenie kwoty podatku należnego, o której mowa w ust. 1, następuje w rozliczeniu za miesiąc, w którym podatnik otrzymał fakturę, rachunek uproszczony w przypadku określonym w art. 14 ust. 3 lub dokument celny, albo w miesiącu następnym.

Natomiast wskazany przez stronę skarżącą par. 54 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. /brak wskazania tytułu i miejsca publikacji/ w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 156 poz. 1024/ brzmi, iż w przypadku gdy: nabywca posiada fakturę lub fakturę korygującą nie potwierdzoną kopią u sprzedawcy, faktury te i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego. Przy czym w myśl ust. 9 tegoż paragrafu przepisu ust. 4 pkt 2 nie stosuje się w przypadku, gdy wystawca faktury lub faktury korygującej uwzględnił wykazaną w niej sprzedaż i podatek należny w deklaracji dla podatku od towarów i usług.

Na tle stosowania tych przepisów doszło do wydania kilku interesujących orzeczeń i to nie tylko Ośrodka Zamiejscowego NSA w Łodzi, jak podnosi skarżący lecz np. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 maja 2000 r. I SA/Wr 2241/97 stwierdził, iż przyjmujący fakturę w dobrej czy złej wierze od zbywcy, który nie opłacił podatku od towarów i usług, nie może liczyć na obniżenie podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Ryzyko wyboru niewłaściwego, w tym nieuczciwego kontrahenta obciąża nabywcę towarów lub usług. Sytuacja prawna nabywcy towarów lub usług, posiadającego oryginał faktury nie potwierdzony kopią u wystawcy, który nie uwzględnił w deklaracji dla podatku od towarów i usług wykazanej w fakturze sprzedaży i należnego podatku, jest podobna do tej, w jakiej znajduje się np. posiadacz czeku bez pokrycia. Ochrona dobrej wiary wymaga podstawy ustawowej, a takiej podstawy w ustawie z 1993 r. o VAT brak. Z kolei w wyroku z dnia 20 marca 2002 r. SA/Sz 1360/00 przyjęto że podstawową zasadą podatku od
towarów i usług jest prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, który to podatek uiszczony został przez zbywcę. Prawo nabywcy nie jest więc w tym przypadku samoistne, a uzależnione jest od tego, czy zbywca podatek ten wcześniej uiścił. Niezachowanie przez sprzedawcę kopii faktury nie ma znaczenia, jeżeli sprzedawca w deklaracji dla podatku od towarów i usług uwzględnił wykazaną w fakturze sprzedaż.

Natomiast brak możliwości weryfikacji deklaracji i ustalenia, czy rzeczywiście deklaracja ujmuje podatek wykazany w zakwestionowanych fakturach, pozbawia prawa do skorzystania z treści par. 54 ust. 8 rozporządzenia. Przepis ten ma zastosowanie, gdy nie ma wątpliwości co do tego, iż deklaracja ujmuje wykazaną w konkretnych fakturach sprzedaż i podatek należny.

W zbiorze urzędowym ONSA 2003 Nr 3 poz. 98 zaś opublikowano wyrok z dnia 19 czerwca 2002 r. I SA/Łd 953/00 w którym stwierdzono, iż niezapłacenie podatku wykazanego w fakturze przez jej wystawcę nie ma decydującego wpływu na możliwość obniżenia przez nabywcę towaru /usługi/ podatku należnego o podatek naliczony wykazany w tej fakturze. W sytuacji przewidzianej w par. 54 ust. 4 pkt 2 i ust. 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 156 poz. 1024 ze zm./ istotne jest jedynie to, czy faktura, którą ma nabywca, jest potwierdzona kopią znajdującą się u sprzedawcy, a zatem - czy wystawca faktury przechowuje jej kopię /par. 56 powyższego rozporządzenia/ i może ją przedstawić na żądanie organów skarbowych, a jeśli w dokumentacji prowadzonej przez wystawcę faktury nie ma jej kopii - czy uwzględnił w deklaracji podatkowej wykazane w tej fakturze sprzedaż i podatek należny.

Natomiast w uzasadnieniu do tegoż wyroku Sąd podkreślił, że organy skarbowe powinny - co wynika z art. 122 i art. 187 par. 1 Ordynacji podatkowej - podjąć wszelkie niezbędne działania w celu ustalenia, czy dokumentacja dla podatku od towarów i usług jest prowadzona przez podmiot wskazany jako wystawca kwestionowanych faktur i czy znajdują się w niej kopie tych faktur.

Ostatnio Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 3 czerwca 2004 r. III SA 2020/02 /Monitor Podatkowy 2004 nr 12 str. 37/ stwierdził, iż stosownie do przepisu par. 54 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /z dnia: 21 grudnia 1995 r. oraz 15 grudnia 1997 r./, gdy nabywca ma fakturę lub fakturę korygującą niepotwierdzoną kopią u sprzedawcy, faktury te nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego. Stosownie do ust. 8 /rozporządzenia z dnia 21 grudnia 1995 r./ i ust. 9 /rozporządzenia z dnia 15 grudnia 1997 r./ wskazanego przepisu ust. 4 pkt 2 nie stosuje się tylko w sytuacji, gdy wystawca faktury korygującej uwzględnił wskazaną w niej sprzedaż i podatek należny w deklaracji podatkowej.

Należy jednak zauważyć, iż strona skarżąca, o ile jeszcze w skardze zarzuciła naruszenie szeregu przepisów proceduralnych, w tym dotyczących przeprowadzenia postępowania dowodowego, poprzez nie ustalenie, czy rzeczywiście kopie faktur znajdowały się w posiadaniu wystawcy, to w skardze kasacyjnej ograniczyła się wyłącznie do podstawy kasacyjnej naruszenia prawa materialnego.

Wobec zatem braku wskazania w skardze kasacyjnej uchybień procesowych, dla oceny przez Naczelny Sąd Administracyjny trafności zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego, powołanym w skardze kasacyjnej, miarodajnym jest stan faktyczny sprawy, będący podstawą wydania zaskarżonego wyroku. Natomiast Sąd przyjął, iż w rejestrach sprzedaży VAT i ujawnionych kopiach faktur firmy B. J. brak było przedmiotowych kopii i ich odnotowania.

W tych okolicznościach podstawę wskazaną w skardze kasacyjnej należy uznać za nie uzasadnioną.

Z tych to przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 i art. 204 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi postanowił jak w sentencji.