Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

FSK 106/04 - Wyrok NSA z 2004-10-05

0
Podziel się:

Skoro pełnomocnictwo do reprezentowania strony zostało przedłożone dopiero w odpowiedzi na wezwanie Izby Skarbowej to od tej daty dopiero istnieje umocowanie do jej reprezentowania. I skoro po tej dacie wszelkie pisma, zgodnie z art. 145 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, były kierowane do pełnomocnika bezzasadne są zarzuty odnośnie faktu niedoręczenia decyzji stronie postępowania podatkowego.

Tezy

Skoro pełnomocnictwo do reprezentowania strony zostało przedłożone dopiero w odpowiedzi na wezwanie Izby Skarbowej to od tej daty dopiero istnieje umocowanie do jej reprezentowania. I skoro po tej dacie wszelkie pisma, zgodnie z art. 145 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, były kierowane do pełnomocnika bezzasadne są zarzuty odnośnie faktu niedoręczenia decyzji stronie postępowania podatkowego.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 5 października 2004 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ryszarda B. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego we Wrocławiu z dnia 8 lipca 2003 r. I SA/Wr 935/01 w sprawie ze skargi Ryszarda B. na decyzję Izby Skarbowej we W. Ośrodka Zamiejscowego w J.-G. z dnia 15 lutego 2001 r. (...) w przedmiocie odmowy uchylenia po wznowieniu postępowania ostatecznej decyzji Urzędu Skarbowego w Z. z dnia 28 kwietnia 2000 r. (...) odmawiającej stwierdzenia nadpłaty opłaty skarbowej - oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8.07.2003 r. I SA/Wr 935/01 Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu oddalił skargę Ryszarda B. na decyzję Izby Skarbowej we W. z dnia 15.02.2001 r. w przedmiocie odmowy uchylenia po wznowieniu postępowania ostatecznej decyzji Urzędu Skarbowego w Z. z dnia 28.04.2000 r. odmawiającej stwierdzenie nadpłaty opłaty skarbowej. W rozpatrywanej sprawie organy podatkowe przyjęły, iż opłata skarbowa pobrana była według stanu i wartości rynkowej budynku ze stycznia 2000 r. w związku z czym nie mogło mieć znaczenia, że we wrześniu 1998 r. wyceniono jego wartość o niecałe 10.000 zł niżej. Dla sprawy nie było również istotne, zdaniem organów podatkowych, przeprowadzenie dowodu z oględzin ewidencji środków trwałych zbywcy.

Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu w zaskarżonym wyroku przyjął, iż biorąc pod uwagę uzasadnienie ostatecznej decyzji Urzędu Skarbowego w Z. z dnia 28.04.2000 r. odmawiającej stwierdzenia nadpłaty i zwrotu opłaty skarbowej pobranej przez notariusza w związku z umową sprzedaży nieruchomości zabudowanej pawilonem handlowo-gastronomicznym od małżonków Ryszarda i Urszuli B., a także treść art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej, zgodzić się trzeba z zawartą tam oceną organów podatkowych. Zdaniem orzekającego Sądu powołany przez skarżących operat szacunkowy z dnia 14.09.1998 r. mógł zostać uznany za nieistotny dla sprawy odmowy zwrotu opłaty skarbowej od nieruchomości nabytej rok i cztery miesiące później. W podobny sposób należało ocenić przeprowadzenie ewentualnego dowodu z oględzin ewidencji środków trwałych zbywcy nieruchomości dla stwierdzenia czy wykorzystywał go on w prowadzonej działalności gospodarczej. Wobec tego Sąd uznał, iż podważenie
ostatecznej decyzji wymiarowej w drodze żądania wznowienia postępowania nie mogło być skuteczne. Podzielił on stanowisko organów podatkowych, iż wskazane we wniosku o wznowienie nowe okoliczności faktyczne i dowody nie spełniają kryteriów istotności dla sprawy w rozumieniu art. 240 par. 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, oraz żadna z sytuacji określonych w pozostałych punktach tego paragrafu nie miała miejsca.

Sąd I instancji zwrócił również uwagę, iż naruszenie przepisów postępowania nie mogło mieć istotnego wpływu na wynik sprawy. Nieporozumienie w czyim imieniu działa pełnomocnik, a więc czy w imieniu Urszuli B., czy również Ryszarda B. spowodowane było w znacznej mierze przez pełnomocnika występującego raz w roli pełnomocnika każdego z małżonków z osobna, innym razem w imieniu obojga, kiedy indziej zaś w imieniu "mandanta" nie określając go bliżej i powołując się na pełnomocnictwo znajdujące się w Urzędzie Skarbowy w Z.

W skardze kasacyjnej z dnia 6.02.2004 r. wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego w trybie art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1271/ pełnomocnik podatnika zaskarżył powyższy wyrok w całości. W skardze kasacyjnej zarzuca on naruszenie postanowień art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 i pkt 3 oraz art. 21 i art. 53 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, a także 328 par. 1 Kpc poprzez, jak wyraził się autor skargi, błędną wykładnię w związku z art. 240 par. 1, art. 128, art. 145, art. 211, art. 223 par. 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej przez niewłaściwe zastosowanie w postaci zaniechania rozpatrzenia zarzutów skargi. Zarzutem skargi objęto również nienależyte uzasadnienie zaskarżonego wyroku poprzez pominięcie aspektów prawnych sprawy i nie ustosunkowanie się do treści skargi, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Wskazując na powyższe podstawy, pełnomocnik skarżącego domaga się uchylenia w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oraz orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego według norm przepisanych prawem.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, iż stanowisko sądu I instancji nie jest trafne co do tego, że nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy we wznowionym postępowaniu jest przeprowadzenie dowodu z oględzin z ewidencji środków trwałych. Natomiast uzasadnienie zaskarżonego wyroku ma charakter ogólnikowy, brak bowiem w nim ustosunkowania się do poszczególnych zarzutów skargi. Zdaniem autora skargi, kwestią sporną jest wznowienie postępowania w sprawie rozstrzygnięcia decyzją, która nie została skutecznie doręczona. Strona wskazywała bowiem, że Urząd Skarbowy w Z. nie doręczył skutecznie decyzji z dnia 28.04.2000 r. w sprawie odmowy stwierdzenia nadpłaty w opłacie skarbowej, bowiem pominięto pełnomocnika strony. Wnoszący skargę wskazuje, iż zgodnie z treścią art. 145 par. 2 Ordynacji podatkowej w przypadku gdy strona działa przez pełnomocnika, decyzję doręcza się pełnomocnikowi. Skoro zatem decyzji nie doręczono, ponieważ nie otrzymał jej pełnomocnik, nie można mówić, zdaniem skarżącego, o podstawach
wznowienia postępowania gdyż nie ma decyzji ostatecznej. Argumenty Sądu, iż strona spowodowała wątpliwości związane z zakresem pełnomocnictwa, a w konsekwencji niedoręczeniem decyzji są błędne. W razie wątpliwości organ podatkowy ma natomiast ustalić zakres pełnomocnictwa.

W dalszej części skargi kasacyjnej podniesiono, iż poglądy Sądu są niespójne i wewnętrznie sprzeczne, zaś postępowanie, które toczyło się w sprawie stwierdzenia nadpłaty w stosunku do Ryszarda B. było dotknięte wadą o jakiej mowa w art. 240 par. 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej we W. wniósł o jej oddalenie. Wskazał on, iż wobec tego, że sprzedaż zabudowanej nieruchomości nie korzystała z wyłączenia określonego w art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ bez znaczenia dla sprawy było to czy sprzedawany budynek był ujęty w ewidencji środków trwałych czy też nie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw. Przede wszystkim chybione są zarzuty autora skargi co do pominięcia jako pełnomocnika Ryszarda B. doradcy podatkowego Krzysztofa M. Pełnomocnictwo do reprezentowania Ryszarda B. Krzysztof M. przedłożył bowiem dopiero w odpowiedzi na wezwanie Izby Skarbowej we W. z dnia 16.01.2001 r. przy piśmie złożonym tej Izbie w dniu 30.01.2001 r. Od tej daty dopiero był więc umocowany do reprezentowania Ryszard B. Po tej dacie wszelkie pisma, zgodnie z art. 145 par. 2 Ordynacji podatkowej, były kierowane do pełnomocnika. Wobec tego zarzuty pod adresem sądu I instancji, iż nie dostrzegł on w procesie kontroli legalności decyzji organów podatkowych faktu niedoręczenia decyzji stronie postępowania podatkowego nie mają podstaw. W konsekwencji niezasadne stają się dalsze zarzuty zbudowane na twierdzeniu, iż decyzja Urzędu Skarbowego w Z. z dnia 28.04.2000 r. nie została doręczona stronie postępowania. Nieprawdziwe są ponadto zarzuty, iż sąd I instancji wskazał na stronę jako
tą, która spowodowała wątpliwości związane z zakresem pełnomocnictwa. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku mowa jest, iż nieporozumienie w tym zakresie spowodował pełnomocnik. W świetle tak sformułowanych zarzutów sąd orzekający w niniejszej sprawie nie dopatrzył się obrazy przepisy art. 328 par. 1 Kpc w stopniu o jakim mowa w art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/. Sąd nie znalazł także uzasadnienia do uchylenia zaskarżonego wyroku na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 pkt 1 i 3, art. 21 oraz art. 53 powołanej wyżej ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym o co wnosił autor skargi z uwagi na brak przekonywującej i spójnej argumentacji skargi kasacyjnej w tym zakresie.

Z tych przyczyn na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji.

orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)