_ - W grupie osób posiadających ustalone prawo do świadczenia pielęgnacyjnego dopuszczalne jest odmienne traktowanie osób sprawujących opiekę nad niepełnosprawnymi dziećmi _ - wskazał TK w uzasadnieniu orzeczenia odwołując się m.in. do swych wcześniejszych wyroków.
Sprawa dotyczyła podjętych przez rząd 27 grudnia 2011 r. uchwały i rozporządzenia, które przewidywały ustanowienie rządowego programu przyznającego osobom pobierającym świadczenie pielęgnacyjne - matce, ojcu lub opiekunowi faktycznemu dziecka - pomocy finansowej w wysokości 100 zł miesięcznie w pierwszym kwartale 2012 r. Pomoc była wypłacana od 1 stycznia do 31 marca 2012 r.; przyznawano ją niezależnie od dochodu.
Pytanie prawne dotyczące tej kwestii zadał TK we wrześniu 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu. Chodziło o sprawę mężczyzny, któremu odmówiono przyznania tego dodatku. Odmowę uzasadniono faktem, że wnioskodawca nabył prawo do świadczenia pielęgnacyjnego nie z tytułu opieki nad dzieckiem, lecz nad żoną. Rozpatrując skargę mężczyzny na odmowę przyznania dodatku WSA wskazał na wątpliwości konstytucyjne dotyczące rozwiązań prawnych przyjętych w rozporządzeniu oraz uchwale.
Sąd administracyjny argumentował w swym pytaniu, że osoby pobierające świadczenie pielęgnacyjne z tytułu opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem oraz osoby pobierające to świadczenie z tytułu opieki nad innym niż dziecko członkiem rodziny należą _ do tej samej kategorii podmiotów podobnych _. Dlatego, według WSA, w tym przypadku nie było uzasadnienia dla _ różnicowania sytuacji prawnej podmiotów podobnych _ i naruszało to konstytucyjna zasadę równości.
TK nie podzielił jednak tej argumentacji. _ Przepis jest zgodny z konstytucją, bo kwestionowana uchwała Rady Ministrów i merytorycznie oraz funkcjonalnie powiązane z nią rozporządzenie stanowią incydentalną, wyjątkową, okresową i komplementarną formę realizacji wyrażonego w nim socjalnego obowiązku państwa _ - mówił w uzasadnieniu orzeczenia sędzia TK Andrzej Wróbel. Dodał, że tego typu programy rządowe stanowią konstytucyjnie dopuszczalną, organizacyjną formę _ szczególnej pomocy ze strony władz publicznych _.
_ - Z analizy przepisu wynika niezbicie, że prawodawca rozporządzeniowy nierówno traktuje osoby, które opiekują się dzieckiem i mają ustalone prawo do świadczenia pielęgnacyjnego i osoby, które sprawują opiekę nad innym, na przykład dorosłym członkiem rodziny _ - przyznał w uzasadnieniu sędzia Wróbel.
Jednak w ocenie Trybunału prawodawca _ może odmiennie ukształtować przesłanki wyjątkowej, okresowej i incydentalnej pomocy finansowej, takiej jak określona w rozporządzeniu, dla osób niepodejmujących bądź rezygnujących z pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem _.
Sędzia Wróbel przypomniał, że podobną konkluzję TK zawarł w swym orzeczeniu z października zeszłego roku, gdy uznał, że niezgodne z konstytucją jest uzależnienie świadczenia pielęgnacyjnego dla opiekuna dorosłej osoby niepełnosprawnej od wieku, w którym powstała u podopiecznego ta niepełnosprawność. Jednocześnie jednak Trybunał podkreślił wtedy, że można odmiennie traktować opiekunów dzieci i opiekunów dorosłych.
