127/1/B/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 7 lutego 2012 r.

Sygn. akt Ts 68/11

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Wróbel - przewodniczący

Zbigniew Cieślak - sprawozdawca

Teresa Liszcz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 czerwca 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości i Marketingu w Chrzanowie,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 28 lutego 2011 r. Wyższa Szkoła Przedsiębiorczości i Marketingu w Chrzanowie (dalej: skarżąca) zarzuciła niezgodność art. 154 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, ze zm.; dalej: prawo o szkolnictwie wyższym) w zakresie, w jakim nakłada obowiązek wypłaty dodatku za staż pracy pracownikom uczelni wyższych również na uczelnie niepubliczne, z art. 2 oraz art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji. Zdaniem skarżącej kwestionowany przepis stawia w gorszej sytuacji finansowej uczelnie niepubliczne, którym - w przeciwieństwie do uczelni publicznych - dodatek ten nie jest rekompensowany z budżetu państwa. Ponadto różnicuje sytuację uczelni niepublicznych w stosunku do innych pracodawców prywatnych.

Postanowieniem z dnia 16 czerwca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Powodem wydania takiego rozstrzygnięcia było ustalenie, że skarżąca jako jedyne wzorce kontroli zaskarżonego przepisu powołała art. 2 Konstytucji (zasadę demokratycznego państwa prawnego) oraz art. 32 Konstytucji (zasadę równości), podczas gdy z orzecznictwa Trybunału jednoznacznie wynika, że przepisy te nie mogą stanowić samodzielnych wzorców kontroli w postępowaniu inicjowanym wniesieniem skargi konstytucyjnej.

Pełnomocnik skarżącej wniósł zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu. Wskazał w nim, że w Konstytucji brak jest innych niż art. 2 i art. 32 przepisów, które pozwalałyby skarżącej zakwestionować konstytucyjność art. 154 ust. 3 prawa o szkolnictwie wyższym. Przepis ten we wskazanym zakresie w pierwszym rzędzie narusza bowiem konstytucyjną zasadę równości. Zdaniem pełnomocnika skarżąca wykazała naruszenie swoich praw konstytucyjnych wyrażonych w art. 2 i art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji. Skoro przepisy te gwarantują prawa fundamentalne dla demokratycznego państwa, to ich naruszenie powinno być przedmiotem rozpoznania przez Trybunał w niniejszej sprawie.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.), skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że Trybunał Konstytucyjny poddaje analizie zarzuty zażalenia, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego postanowienia i do tego ogranicza rozpoznanie tego środka odwoławczego.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego treść zażalenia wniesionego w niniejszej sprawie nie dostarcza żadnych argumentów podważających przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej przedstawione w zaskarżonym postanowieniu. Wydane w niniejszej sprawie postanowienie z dnia 16 czerwca 2011 r. jest prawidłowe, a zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.

Jak słusznie wskazał Trybunał Konstytucyjny w kwestionowanym postanowieniu, w myśl utrwalonego orzecznictwa Trybunału ani art. 2, ani art. 32 Konstytucji nie mogą stanowić samodzielnych wzorców kontroli w postępowaniu inicjowanym wniesieniem skargi konstytucyjnej. Nie kształtują one bowiem samoistnych praw lub wolności, których ochronie służy skarga konstytucyjna. W wypadku obu tych przepisów zarzut ich naruszenia może być więc rozpoznawany przez Trybunał Konstytucyjny wyłącznie w powiązaniu z innymi normami konstytucyjnymi, gwarantującymi konkretne prawo lub wolność o charakterze podmiotowym. Skarżący nie może więc skutecznie podnosić zarzutu naruszenia zasady demokratycznego państwa prawnego, zasady sprawiedliwości społecznej lub zasady równości bez związku z jakąkolwiek wolnością lub prawem (zob. np. wyrok TK z dnia 13 stycznia 2004 r., SK 10/03, OTK ZU nr 1/A/2004, poz. 2 oraz orzecznictwo szeroko cytowane w zaskarżonym postanowieniu). Tymczasem skarżąca sama przyznaje w zażaleniu, że nie stawia zarzutu naruszenia żadnych innych niż art. 2 i art. 32 norm konstytucyjnych. Trybunał Konstytucyjny prawidłowo przyjął więc w zaskarżonym postanowieniu, że wniesionej w niniejszej sprawie skardze konstytucyjnej należało odmówić nadania dalszego biegu.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia.

2