105/1/B/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 10 stycznia 2012 r.

Sygn. akt Ts 6/11

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Zbigniew Cieślak - przewodniczący

Marek Zubik - sprawozdawca

Andrzej Wróbel,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 lipca 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka J., prowadzącego działalność gospodarczą Marek J. PKS Tysovia,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 5 stycznia 2011 r. Marek J. PKS Tysovia (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność art. 424¹ § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) i art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny, ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 155, poz. 1037; dalej: ustawa nowelizująca) z art. 2 Konstytucji.

Postanowieniem z 27 lipca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Podstawę odmowy stanowiło ustalenie, że braki formalne nie zostały uzupełnione w terminie określonym w art. 36 ust. 2 w zw. z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Niezależną przesłanką odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej było stwierdzenie przez Trybunał Konstytucyjny, że w oparciu o art. 2 pkt 4 ustawy nowelizującej nie wydano ostatecznego orzeczenia, a zatem zarzut ten nie spełnia warunku określonego w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK. Ponadto zarzuty stawiane zakwestionowanemu art. 424¹ § 1 k.p.c. były oczywiście bezzasadne, co również uzasadniało - wobec treści art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK - odmowę nadania dalszego biegu skardze.

Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem z 9 sierpnia 2011 r. W ocenie skarżącego sformułowane przez niego argumenty uzasadniające niekonstytucyjność art. 424¹ § 1 k.p.c. nie są oczywiście bezzasadne. Ponadto skarżący stwierdził, że - ze względu na funkcje skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia - „budzą wątpliwości przesłanki uprawniające do jej wniesienia”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny ustalił, że skarżący w zażaleniu nie podważył wskazanych w zakwestionowanym postanowieniu podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, tj.: nadesłania pisma uzupełniającego braki formalne po terminie określonym w ustawie o TK, stwierdzenia, że art. 2 pkt 4 ustawy nowelizującej nie był podstawą ostatecznego orzeczenia, a także oczywistej bezzasadności zarzutów dotyczących art. 424¹ § 1 k.p.c.

W zażaleniu z 9 sierpnia 2011 r. skarżący odniósł się tylko do ostatniej z wymienionych wyżej przesłanek odmowy, jednak nie sformułował żadnych argumentów na uzasadnienie tego zarzutu stawianego postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z 27 lipca 2011 r. Skarżący zawarł ponownie jedynie twierdzenie o niekonstytucyjności kwestionowanych przepisów, które - jego zdaniem - naruszają jego prawa nabyte, co jest sprzeczne z zasadą demokratycznego państwa prawnego. Powtórzenie zarzutów zawartych w skardze konstytucyjnej i nieodniesienie się do zaskarżonego postanowienia zwalnia Trybunał z kontroli kwestionowanego orzeczenia.

W zażaleniu skarżący nie zakwestionował prawidłowości ustaleń Trybunału w zakresie nieuzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej. Tymczasem okoliczność ta stanowiła samodzielną podstawę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Dopiero w piśmie z 28 sierpnia 2011 r. skarżący polemizuje z ustaleniem, że nie uzupełniono braków formalnych w terminie oraz wskazuje, że - w jego ocenie - w przedmiotowej sprawie art. 2 Konstytucji może stanowić samodzielny wzorzec kontroli. Nie wpływa to na trafność ustalenia, iż w zażaleniu wniesionym 9 sierpnia 2011 r., a więc w ostatnim dniu terminu określonego w art. 49 w zw. z art. 36 ust. 4 ustawy o TK, powyższe zarzuty nie zostały podniesione, zatem nie podlegają ocenie przez Trybunał.

Jedynie na marginesie Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że argumenty zawarte w piśmie z 28 sierpnia 2011 r. są niezrozumiałe. Skarżący wskazuje, że w zarządzeniu wzywającym do uzupełnienia braków formalnych zażądano od niego „oryginału wypisu z Ewidencji Działalności Gospodarczej i innych oryginałów wraz z odpisami”, tymczasem w zarządzeniu z 31 marca 2011 r. Trybunał wzywał do nadesłania odpisów orzeczeń, stosownego odpisu z Ewidencji Działalności Gospodarczej oraz kopii tych dokumentów. Ponadto skarżący, wbrew treści uzasadnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia Trybunału, wskazuje jako nieuzasadnioną przyczynę odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu ustalenie, że art. 2 Konstytucji nie może być nigdy samodzielnym wzorcem kontroli w trybie skargi konstytucyjnej - podczas gdy w Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z 27 lipca 2011 r. dokładnie wyjaśnił (powołując stosowne orzecznictwo), kiedy wynikające z art. 2 Konstytucji zasady demokratycznego państwa prawnego i sprawiedliwości społecznej mogą zostać przyjęte za samoistny konstytucyjny wzorzec kontroli.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

2