9/1/B/2010

POSTANOWIENIE

z dnia 8 lutego 2010 r.

Sygn. akt Tw 32/09

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Rzepliński - przewodniczący

Adam Jamróz - sprawozdawca

Ewa Łętowska,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 grudnia 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Powiatu w Lublinie,

p o s t a n a w i a:

pozostawić zażalenie bez rozpoznania.

UZASADNIENIE

1. W dniu 26 października 2009 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Rady Powiatu w Lublinie o zbadanie zgodności, po pierwsze art. 118 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.; dalej: ustawa o świadczeniach) z art. 68 ust. 1 i 2, art. 32 i art. 2 in fine Konstytucji; po drugie, art. 119 ustawy o świadczeniach z art. 92 ust. 1 i art. 2 Konstytucji, po trzecie, § 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 18 września 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 171, poz. 1210; dalej: rozporządzenie z 2007 r.) z art. 68 ust. 1 i 2, art. 32 i art. 2 in fine Konstytucji.

Pismem z 17 listopada 2009 r. wnioskodawca, powołując się na art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wniósł o zbadanie zgodności art. 118 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy o świadczeniach, „bez względu na fakt, że przed wydaniem orzeczenia zakwestionowany przepis utracił moc obowiązującą”.

2. Postanowieniem z 29 grudnia 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Powiatu w Lublinie.

2.1. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że uchwała Rady Powiatu w Lublinie (nr XXXV/325/09) z 22 lipca 2009 r. nie skonkretyzowała wzorców kontroli, tzn. nie określiła, z którym przepisem (przepisami) Konstytucji jest niezgodny kwestionowany art. 118 ust. 3 pkt 2 ustawy o świadczeniach. Uchwały tej nie można było zatem uznać za podstawę prawną wniosku złożonego do Trybunału Konstytucyjnego 23 października 2009 r.

Trybunał zwrócił uwagę, że skonkretyzowanie wzorców kontroli, tzn. powołanie art. 68 ust. 1 i 2, art. 32 i art. 2 in fine Konstytucji, nastąpiło dopiero we wniosku złożonym do Trybunału. Co szczególnie istotne, rozpatrywany wniosek wyznaczył również inny zakres zaskarżenia niż ten, który Rada Powiatu w Lublinie określiła w uchwale podjętej 22 lipca 2009 r. Treść wniosku świadczyła bowiem jednoznacznie o rozszerzeniu zakresu zaskarżenia, który - obok zbadania zgodności art. 118 ust. 3 pkt 2 ustawy o świadczeniach - obejmował także kontrolę: art. 118 ust. 3 pkt 1 tejże ustawy z art. 68 ust. 1 i 2, art. 32 i art. 2 in fine Konstytucji, art. 119 tejże ustawy z art. 92 ust. 1 i art. 2 Konstytucji oraz kontrolę § 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia z 2007 r. z art. 68 ust. 1 i 2, art. 32 i art. 2 in fine Konstytucji.

Okoliczność powyższa uzasadniła niedopuszczalność wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK), stanowiąc tym samym podstawę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Powiatu w Lublinie.

2.2. Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że Rada Powiatu w Lublinie, jako podmiot o ograniczonej rzeczowo zdolności wnioskowej (art. 191 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji), nie może dowolnie wskazywać ani przedmiotu, ani wzorców kontroli.

W zakresie działania organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego nie mieści się bowiem wnioskowanie o hierarchiczną kontrolę norm, jeżeli stawiane zarzuty wskazują na naruszenie przepisów Konstytucji, które mają charakter gwarancyjny w stosunku do obywateli.

Z tego względu należało uznać za niedopuszczalne występowanie przez wnioskodawcę w niniejszej sprawie o zbadanie zgodności art. 118 ust. 3 pkt 2 ustawy o świadczeniach z konstytucyjnym prawem obywatela do ochrony zdrowia i równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (art. 68 ust. 1 i 2), a także z zasadą równości wszystkich wobec prawa i zakazem dyskryminacji z jakiejkolwiek przyczyny (art. 32 Konstytucji) oraz zasadą sprawiedliwości społecznej (art. 2 in fine Konstytucji).

Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że skoro, po pierwsze, Rada Powiatu w Lublinie nie może wskazać art. 68 ust. 1 i 2, art. 32 i art. 2 in fine Konstytucji jako wzorców kontroli art. 118 ust. 3 pkt 2 ustawy o świadczeniach, a po drugie, zaskarżony przepis utracił moc obowiązującą, to żądanie, na podstawie art. 39 ust. 3 ustawy o TK, zbadania zgodności uchylonego przepisu nie jest w żadnej mierze zdeterminowane „koniecznością ochrony konstytucyjnych wolności i praw” wnioskodawcy.

3. W piśmie procesowym z 11 stycznia 2010 r. wnioskodawca wniósł o „rozpatrzenie niniejszego zażalenia, a po jego uwzględnieniu o skierowanie sprawy do rozpoznania na rozprawie”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy o TK, wnioskodawca ma prawo wnieść zażalenie na postanowienie o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu w terminie siedmiu dni od daty doręczenia tego postanowienia.

Z dokumentu potwierdzającego odbiór postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 29 grudnia 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Powiatu w Lublinie wynika, że zostało ono doręczone wnioskodawcy 4 stycznia 2010 r. Zażalenie datowane na 11 stycznia 2010 r. zostało nadane przez wnioskodawcę w urzędzie pocztowym w dniu 12 stycznia 2010 r. (data stempla pocztowego), a zatem dzień po upływie ustawowego terminu do wniesienie zażalenia.

Z uwagi na przekroczenie przez Radę Powiatu w Lublinie terminu do wniesienia zażalenia Trybunał Konstytucyjny, na podstawie art. 36 ust. 5 ustawy o TK, pozostawił zażalenie bez rozpoznania.

3