Wyrok z dnia 21 lipca 1999 r.
I PKN 161/99

Do okresu zatrudnienia u danego pracodawcy, krótszego niż 6 miesięcy,
od którego przepis art. 53 § 1 pkt 1 lit. a KP uzależnia możliwość rozwiązania z
pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu niezdolności do
pracy wskutek choroby trwającej dłużej niż 3 miesiące, nie dolicza się okresu
tej niezdolności.


Przewodniczący: SSN Walerian Sanetra, Sędziowie SN: Roman Kuczyński
(sprawozdawca), Andrzej Wasilewski.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 1999 r. sprawy z powództwa
Piotra T. przeciwko ,,W." S.A. w K. o odszkodowanie, na skutek kasacji powoda od
wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach
z dnia 15 grudnia 1998 r. [...]

o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e


Wyrokiem z dnia 12 sierpnia 1998 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Katowicach
oddalił powództwo Piotra T. przeciwko Spółce Akcyjnej ,,W." w K. o odszkodowanie
za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia bez winy
pracownika w trybie art. 53 § 1 KP z uzasadnieniem, że powód przepracował u poz-
wanej od zatrudnienia do zachorowania okres krótszy niż 6 miesięcy, wobec czego
rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu niezdolności do pracy
wskutek choroby trwającej dłużej niż 3 miesiące było zgodne z przepisem art. 53 § 1
pkt 1 lit. a KP.

Wyrokiem z dnia 15 grudnia 1998 r. Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Katowicach oddalił apelację powoda, podzielając stanowisko
Sądu pierwszej instancji.

W kasacji od powyższego wyroku powód zarzuca naruszenie prawa material-
nego - art. 53 § 1 pkt 1 lit. a KP, kwestionując wykładnię, iż wymaganie przepraco-
wania u danego pracodawcy przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy dotyczy okresu
pracy przed zachorowaniem, gdyż jego zdaniem do okresu zatrudnienia winien być
wliczony okres niezdolności do pracy z powodu choroby.


Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:


Kasacja jest oczywiście bezzasadna. Nie zawiera ona zarzutu naruszenia
prawa procesowego, wobec czego Sąd Najwyższy jest związany ustaleniami fak-
tycznymi dokonanymi przez Sąd pierwszej instancji i nie zakwestionowanymi przez
Sąd drugiej instancji, zaś z ustaleń tych w sposób nie budzący wątpliwości wynika,
że powód był zatrudniony w pozwanej spółce przez okres krótszy niż 6 miesięcy, zaś
jego niezdolność do pracy wskutek choroby trwała dłużej niż 3 miesiące. W takim
stanie faktycznym rozwiązanie z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia od-
powiada dyspozycji przepisu art. 53 § 1 pkt 1 lit. a KP, natomiast wykładnia przyjęta
przez kasację nie zasługuje na akceptację. Niewątpliwie wskazany w omawianym
przepisie okres trwania niezdolności do pracy do 3 miesięcy, po upływie których, pra-
codawca jest uprawniony do niezwłocznego rozwiązania stosunku pracy jest okre-
sem ochronnym w rozumieniu art. 41 KP, w którym pracodawca nie może wypowie-
dzieć umowy o pracę. Ustanawiając taki okres ochronny ustawodawca jednocześnie
uzależnia go od długości zatrudnienia i to nie u wszystkich dotychczasowych praco-
dawców, ale u danego pracodawcy, wymagając, aby nie przekraczał on 6 miesięcy.
Tak więc, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 6 miesię-
cy, to niezdolność do pracy wskutek choroby trwająca dłużej niż 3 miesiące upoważ-
nia tego pracodawcę do niezwłocznego rozwiązania stosunku pracy. Rozszerzająca
wykładnia określenia zatrudnienia u danego pracodawcy nie jest dopuszczalna i w
kwestii tej wypowiedział się już Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 maja 1977 r., I
PZP 18/77 (OSNCP 1977 z. 11, poz. 210). Skoro nie jest możliwe zaliczenie do tego
okresu innego okresu zatrudnienia, nawet w razie przejścia pracownika do następ-
nego zakładu pracy na podstawie tzw. porozumienia zakładów pracy, to nie można
podzielić poglądu kasacji, iż okres pobierania zasiłku chorobowego po zachorowaniu,
jest, na równi z okresem urlopu bezpłatnego, czy wychowawczego, okresem zatrud-
nienia i że okres ten winien być zliczony z okresem zatrudnienia poprzedzającym
zachorowanie, a krótszym niż 6 miesięcy. Niewątpliwie bowiem rzeczywiste wyko-
nywanie zatrudnienia tyle, że u innego pracodawcy zasługiwałoby na zaliczenie do
przedzasiłkowego stażu pracy u drugiego pracodawcy, skoro jednak w świetle
przyjętej przez Sąd Najwyższy wykładni przepisu art. 53 § 1 pkt 1 lit. a KP nie jest to
możliwe, gdyż wymagany jest stosowny okres pracy ,,u danego" pracodawcy, to
okres ten należy rozumieć jako zatrudnienie, a nie korzystanie z zasiłku chorobowe-
go. Tym samym nie jest możliwe doliczenie do 6 miesięcznego okresu zatrudnienia
okresu niezdolności do pracy z tytułu choroby, gdyż prowadziłoby to do niczym nie-
uzasadnionego uprzywilejowania pracownika, który posiadając krótki okres zatrud-
nienia u danego pracodawcy (krótszy niż 6 miesięcy) długo chorował - w stosunku
do pracownika, który zachorowałby dopiero po przepracowaniu u tego pracodawcy 6
miesięcy. Także według Komentarza do Kodeksu pracy, pod red. J. Jończyka ( War-
szawa 1977, s. 212) okresy zatrudnienia (krócej niż 6 miesięcy i dłużej niż 6 miesię-
cy) wymienione w art. 53 § 1 KP - (w ówczesnej redakcji tego przepisu w stosunku
do której zmiany wprowadzone ustawą z dnia 2 lutego 1996 r., Dz. U. Nr 24, poz.
1110 - mają tylko charakter redakcyjny) oznaczają okresy zatrudnienia przed pows-
taniem niezdolności do pracy, gdyż ,,odmienna wykładnia prowadziłaby do zupełnego
zatarcia ustanowionego kodeksem zróżnicowania okresu ochronnego przed rozwią-
zaniem umowy o pracę, który uzależniony jest od stażu pracy w danym zakładzie
pracy i byłaby sprzeczna z celem tych przepisów". Pogląd ten, nie budzący dotąd w
orzecznictwie kontrowersji, należy w całej rozciągłości zaakceptować.

W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy nie znalazł usprawiedliwionych podstaw
do uwzględnienia kasacji i w oparciu o art. 39312 KPC orzekł jak w sentencji wyroku.
========================================