Uchwała siedmiu sędziów SN - II UZP 23/95
Izba:Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
Sygnatura:II UZP 23/95
Typ:Uchwała siedmiu sędziów SN
Opis:Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 1996/24/376
Prawo Pracy 1996/9/35
Praca i Zabezpieczenie Społeczne 1997/2/37
Data wydania:1996-04-18

Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego
z dnia 18 kwietnia 1996 r.
II UZP 23/95

Przewodniczący Prezes SSN: Jan Wasilewski, Sędziowie SN: Maria Mańkowska,
Andrzej Kijowski, Jerzy Kuźniar (współsprawozdawca), Teresa Romer (sprawozdawca),
Stefania Szymańska, Maria Tyszel,

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Witolda Bryndy, po rozpoznaniu na
posiedzeniu w dniu 18 kwietnia 1996 r. wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyż-
szego skierowanego do rozpoznania przez skład siedmiu sędziów Izby Administra-
cyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego o podjęcie uchwały za-
wierającej odpowiedź na następujące pytanie prawne:

"Czy zatrudniony rencista lub emeryt może po rozwiązaniu z nim umowy o pracę
nabyć prawo do zasiłku chorobowego na podstawie art. 6 ustawy z dnia 17 grudnia
1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i
macierzyństwa ?"

podjął następującą uchwałę:

Emeryt lub rencista, który podjął zatrudnienie, ma - po jego ustaniu - prawo
do zasiłku chorobowego w sytuacjach określonych w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia
17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w
razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz. U. 1983 r., Nr 30, poz. 143 ze
zm.) chyba, że podjął inną działalność zarobkową lub rozwiązanie stosunku pracy
nastąpiło po wyczerpaniu prawa do takiego zasiłku.


U z a s a d n i e n i e

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego zwrócił się na podstawie art. 13 pkt 3 w zw.
z art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (jednolity tekst:
Dz. U. 1994 r., Nr 13, poz. 48 ze zm.) o wyjaśnienie przytoczonej w sentencji uchwały
kwestii budzącej wątpliwości co do właściwej praktyki organów rentowych.
W uzasadnieniu przedstawionego zagadnienia podano, że art. 6 ust. 1 ustawy z
dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w
razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz. U. 1983 r., Nr 30, poz. 143 ze zm.),
zwanej dalej ustawą o zasiłkach, przyznaje na zasadach w nim określonych prawo do
zasiłku chorobowego także osobie, która stała się niezdolną do pracy po ustaniu
zatrudnienia.
Zasiłek chorobowy nie przysługuje jednak m.in. wtedy, gdy rozwiązanie stosunku
pracy nastąpiło po wyczerpaniu zasiłku lub wskutek przejścia na emeryturę lub rentę
(art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy o zasiłkach).
Według twierdzenia wnoszącego o podjęcie uchwały Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego, "wbrew jasnemu sformułowaniu przepisu w orzecznictwie zarysowała się
istotna rozbieżności co do jego interpretacji w odniesieniu do emerytów i rencistów.
Niektóre bowiem sądy stosują wykładnię językową przyznając prawo do zasiłku w
sytuacji, gdy rozwiązanie stosunku pracy następuje z osobą, która już jest emerytem lub
rencistą, inne natomiast, wychodząc z ratio legis ustawy dochodzą do wniosku, że
skoro ustawodawca pozbawił tego prawa osobę, która ma dopiero uzyskać status
emeryta lub rencisty to tym bardziej dotyczy to osób, które status ten już posiadają."
W uzasadnieniu przedstawionego zagadnienia podano też, że objęcie prawem
do zasiłku chorobowego niezdolności do pracy po zaprzestaniu zatrudnienia jest
wyrazem nowoczesnej reguły ubezpieczeń społecznych, która polega nie tylko na
odszkodowaniu za utracone wskutek choroby zarobki, ale na zabezpieczeniu okreś-
lonych potrzeb pracowników także wtedy, gdy choroba uniemożliwia kontynuowanie
zatrudnienia w tym samym lub w innym zakładzie pracy.
Choroba będąca przeszkodą w kontynuowaniu pracy, czy też podjęciu nowego
zatrudnienia jest więc ryzykiem ubezpieczeniowym. Prawo do zasiłku chorobowego nie
przysługuje jednak, gdy pracownik po ustaniu zatrudnienia podjął inną działalność
zarobkową albo nabył prawo do zasiłku dla bezrobotnych (art. 6 ust. 2 pkt 1) bądź, gdy
rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło po wyczerpaniu zasiłku albo w związku z
przejściem na emeryturę lub rentę (art. 6 ust. 2 pkt 2).
Przejście na emeryturę (czyli nabycie prawa do emerytury lub renty) zapewnia
środki utrzymania. Tym bardziej ochrona ubezpieczeniowa, czy jej przedłużenie nie jest
niezbędne osobie, która już jest emerytem lub rencistą, a do świadczeń tych jedynie
"dorabiała".
Wyłączenie prawa do zasiłku powinno - zdaniem przedstawiającego zagadnienie
- obejmować także sytuacje, gdy emeryt lub rencista podjął zatrudnienie, które
następnie zostało rozwiązane. Sens bowiem art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy o zasiłkach po-
lega na przeszkodzeniu w nabyciu prawa do zasiłku chorobowego w sytuacji, gdy zain-
teresowany ma prawo do innego świadczenia z ubezpieczenia społecznego. Prawo do
emerytury lub renty stanowi przeszkodę w nabyciu prawa do zasiłku chorobowego na
podstawie art. 6 także wówczas, gdy niezdolność do pracy powstanie po ustaniu
zatrudnienia wykonywanego przez emeryta lub rencistę, a więc wtedy gdy rozwiązanie
stosunku pracy nie nastąpiło wskutek przejścia na emeryturę lub rentę. W uzasadnieniu
przedstawionego zagadnienia wyrażony został pogląd, że art. 6 ma zastosowanie
wówczas, gdy dana osoba z powodu choroby może pozostać bez prawa do
wynagrodzenia albo świadczenia z ubezpieczenia społecznego. W dalszym ciągu
uzasadnienia przedstawionego zagadnienia przytoczona została uchwała z dnia 10
grudnia 1984 r. (III UZP 55/84, nie publikowana). Zdaniem Sądu Najwyższego
wyrażonym w tej uchwale, niezdolność do pracy powstała w ciągu miesiąca od ustania
jednego z dwóch równoległych zatrudnień i trwająca ponad 30 dni uzasadnia prawo do
zasiłku chorobowego w obu zakładach pracy. Sąd Najwyższy przyjął, że wykonywanie
równoległego zatrudnienia nie jest podjęciem innej działalności zarobkowej, o której
mowa w art. 6.
Przedstawiający zagadnienie uznał, że z uchwałą tą należy się zgodzić albowiem
sytuacja, w której pracownik po ustaniu jednego z równoległych zatrudnień staje się
niezdolny do pracy, ale z tytułu drugiego zatrudnienia otrzymuje zasiłek chorobowy, nie
różni się od sytuacji, w której zainteresowanemu przysługuje zasiłek dla bezrobotnych
lub renta albo emerytura.

Podejmując przytoczoną w sentencji uchwałę Sąd Najwyższy rozważył, co
następuje.

Prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia reguluje art. 6 ustawy z
dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w
razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz. U. z 1983 r., Nr 30 poz. 143 ze zm.).
Przepis ten przewiduje, że zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała
się niezdolna do pracy po ustaniu zatrudnienia. Niezdolność ta musi jednak powstać nie
później, niż:
a) w ciągu trzech miesięcy - w razie zachorowania na brucelozę, gruźlicę, wściekliznę,
zakaźne zapalenie wątroby lub zimnicę,
b) w ciągu jednego miesiąca - w razie zachorowania na inne choroby, jeżeli niezdolność
do pracy trwała bez przerwy co najmniej trzydzieści dni (art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o
zasiłkach).
Mimo powstania niezdolności do pracy w przytoczonych warunkach zasiłek
chorobowy nie przysługuje, jeżeli po rozwiązaniu stosunku pracy pracownik podjął inną
działalność zarobkową lub jest uprawniony do zasiłku dla bezrobotnych, a także
wówczas, gdy rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło po wyczerpaniu prawa do zasiłku
albo wskutek przejścia na emeryturę lub rentę (art. 6 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o zasiłkach).
Niezdolność do pracy powstała w warunkach, o jakich mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2
omawianej ustawy, nie uzasadnia prawa do zasiłku wówczas, gdy pracownik podjął inną
działalność zarobkową lub jest uprawniony do zasiłku dla bezrobotnych. Nie oznacza to
jednak pozbawienia świadczeń z tytułu zaistniałej niezdolności. Będą one przysługiwały
z mocy odrębnych regulacji ustawowych.

Zasiłek chorobowy jest świadczeniem przysługującym w razie niezdolności do
pracy wskutek choroby (art. 2 pkt 1 ustawy o zasiłkach). Jego funkcja sprowadza się do
zabezpieczenia w tym okresie środków utrzymania utraconych wobec braku zarobku.
Istotą zasiłku chorobowego jest też umożliwienie pokrycia kosztów leczenia oraz
ochrona pracownika przed obniżeniem poziomu życia jego samego, a także po-
zostających na jego utrzymaniu członków rodziny. Wypłata zasiłku chorobowego -acz-
kolwiek przedłużona w razie gdy leczenie rokuje odzyskanie zdolności do pracy - ma
granicę czasową.
Zgodnie z art. 8 ustawy zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania
niezdolności do pracy lub niemożliwości jej wykonywania z przyczyn określonych w art.
5 ust. 1, nie dłużej jednak niż przez sześć miesięcy albo - nie dłużej niż przez dziewięć
miesięcy wówczas, gdy przyczyną niezdolności jest gruźlica.
W myśl art. 10 ustawy o zasiłkach, gdy niezdolność do pracy z powodu choroby
trwa nadal, wypłata zasiłku chorobowego ulega przedłużeniu, jeżeli dalsze leczenie lub
rehabilitacja rokuje odzyskanie zdolności do pracy. Przedłużenie to nie może jednak
przekroczyć dalszych trzech miesięcy.
Od 1 marca 1995 r. , tj. od chwili wejścia w życie ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o
zmianie ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie
choroby i macierzyństwa oraz o zmianie ustawy kodeks pracy (Dz. U. Nr 16, poz. 77),
za okres 35 dni niezdolności do pracy z powodu choroby w roku kalendarzowym,
pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia. Za czas niezdolności do pracy
przekraczającej 35 dni w ciągu roku kalendarzowego, pracownikowi przysługuje
natomiast zasiłek chorobowy (art. 92 k.p.). Okres tych 35 dni wliczany jest też do
długości okresu zasiłkowego.
Funkcją zasiłku chorobowego jest zastąpienie nie wypłaconego z powodu
niezdolności do pracy wynagrodzenia oraz ochrona przed obniżeniem poziomu życia z
powodu utraty zarobku. Tak oceniało funkcję zasiłku dotychczasowe orzecznictwo Sądu
Najwyższego, w tym wspomniana już uchwała z dnia 10 grudnia 1984 r. III UZP 55/84.
W uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy zaakcentował, że głównym celem
unormowania zawartego w art. 6 ust. 1 ustawy o zasiłkach jest zabezpieczenie material-
ne pracownika na wypadek czasowej przeszkody w podjęciu nowego zatrudnienia.
Przepis ten nie daje jednak podstaw do wniosku, że ma on zastosowanie tylko w
sytuacji, gdy osoba niezdolna do pracy nie pozostaje w żadnym stosunku pracy. Okres
ochronny jest przedłużeniem w czasie, poza okres zatrudnienia, ochrony ubezpie-
czeniowej, którą miał pracownik pozostający w stosunku pracy.
Uchwała ta była kontynuacją poprzedniego stanowiska Sądu Najwyższego, które
znalazło wyraz w wyroku z dnia 5 grudnia 1984 r. II URN 161/84 (nie publikowany). W
wyroku tym Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że art. 6 ust.2 pkt 2 ustawy o zasiłkach
normuje sytuacje typowe, w których zakończenie stosunku pracy łączy się z przejściem
na emeryturę lub rentę. W rozpoznawanej wówczas sprawie wnioskodawca od 1980 r.
pobierał rentę inwalidzką według III grupy inwalidów, a od 1983 roku pracował w
wymiarze 1/2 etatu. Przed upływem 3 miesięcy od ustania tego zatrudnienia zachorował
na gruźlicę. Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że fakt pobierania renty inwalidzkiej przez
wnioskodawcę nie miał wpływu na jego prawo do pobierania spornego zasiłku
chorobowego, gdyż uwarunkowania wynikające z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy mają
zastosowanie do każdej niezdolności do pracy po ustaniu zatrudnienia i to niezależnie
od tego, czy jest ona skutkiem tej samej, czy innej choroby. Głównym celem takiego
uregulowania jest zabezpieczenie pracownika przed utratą zarobków na wypadek
przemijających przeszkód w ich zdobywaniu, wywołanych chorobą.
Osoba, która nabyła prawo do emerytury lub renty może podjąć zatrudnienie.
Obowiązujące przepisy ubezpieczeń społecznych, jak i przepisy prawa pracy nie
przewidują jakichkolwiek ograniczeń w podejmowaniu zatrudnienia przez emerytów
bądź rencistów. Z chwilą podjęcia pracy po nabyciu prawa do emerytury lub renty,
osoba która nabyła prawo do jednego z tych świadczeń staje się pracownikiem "na
nowo" i zachowuje wszelkie uprawnienia z tego tytułu. Od wynagrodzenia uzyskiwa-
nego z zatrudnienia wykonywanego przez taką osobą odprowadzane są składki na
ubezpieczenie społeczne pracowników. Zgodnie bowiem z art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 25
listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst:
Dz. U. z 1989 r., Nr 25, poz. 137 ze zm.) ubezpieczeniu społecznemu podlegają
wszyscy pracownicy. Wśród osób, które nie podlegają ubezpieczeniu społecznemu
przepis ten w pkt 2 nie wymienia zatrudnionych emerytów czy rencistów. Nie budzi
wątpliwości, iż w okresie zatrudnienia emeryt, czy rencista zachowuje prawo do wy-
nagrodzenia z tytułu niezdolności do pracy z powodu choroby (art. 92 k.p.), a także, do
zasiłku chorobowego po upływie terminu, za jaki wynagrodzenie to przysługuje. Prawo
to przysługuje także w sytuacjach określonych w art. 6 ust. 1 i 2 ustawy o zasiłkach.
Jest to bowiem prawo ściśle związane z uprzednim pozostawaniem w zatrudnieniu, a
możliwość przyznania zasiłku chorobowego pozostaje w ściślej korelacji czasowej
między niezdolnością do pracy z powodu choroby, a momentem ustania zatrudnienia.
Wyłączenia prawa do zasiłku w sytuacjach wymienionych w art. 6 ust. 1 i 2
ustawy o zasiłkach, wymienione są enumeratywnie w art. 6 ust. 2 pkt 1 i 2 tej ustawy i
nie podlegają interpretacji rozszerzającej. Przepis art. 6 ust. 2 w drugiej części pkt. 2
ustawy o zasiłkach, której interpretacja jest przedmiotem podjętej uchwały stanowi, że
zasiłek nie przysługuje, jeżeli rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło wskutek przejścia
na emeryturę lub rentę.
Podstawę pozbawienia prawa do zasiłku stanowi przyczyna, dla której doszło do
rozwiązania stosunku pracy. Przyjęcie, jak to sugerowano w przedstawionym
zagadnieniu, że rozwiązanie stosunku pracy z osobą mającą ustalone prawo do
emerytury lub renty, zawsze spowodowane jest "przejściem na emeryturę lub rentę" nie
znajduje oparcia w przepisach prawa pracy, ani w przepisach prawa ubezpieczeń
społecznych.
Sąd Najwyższy w kilku orzeczeniach zajmował się problemem przejścia na
emeryturę lub rentę. W uzasadnieniu uchwały z dnia 4 czerwca 1991 r. ,I PZP 17/91
(OSNCP 1992 z. 3 poz. 37) Sąd Najwyższy podał m.in., że "pojęcie przejścia na eme-
ryturę lub rentę interpretowane być powinno przede wszystkim w kategoriach
obiektywnych, a więc przy uwzględnieniu czy ostatecznie pracownik korzysta z eme-
rytury lub renty po zaprzestaniu zatrudnienia, nie zaś subiektywnie, przez uznanie, iż
rozstrzygające są jego początkowe intencje"...
W uzasadnieniu uchwały z dnia 2 marca 1994 r., I PZP 4/94 (OSNAPiUS 1994 nr
2 poz. 24) Sąd Najwyższy podał m.in., "że w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego
warunek przejścia na emeryturę lub rentę jest spełniony, gdy między przejściem na
emeryturę lub rentę inwalidzką a rozwiązaniem stosunku pracy istnieje ścisły związek
czasowy, jak i wtedy gdy związek ten jest odleglejszy, ale zostaje zachowane określone
następstwo omawianych zdarzeń w czasie, to znaczy gdy pracownik przechodzi na
emeryturę lub rentę w pewien czas po zakończeniu stosunku pracy ze względu na
pobieranie zasiłku chorobowego z uwagi na chorobę, która rozpoczęła się w czasie
zatrudnienia." W tym uzasadnieniu Sąd Najwyższy powołuje szereg innych orzeczeń
dotyczących tego zagadnienia, m.in. uchwałę z dnia 31 maja 1989 r., III PZP 52/88
(OSNCP 1989 z. 12 poz. 190), z dnia 29 maja 1989 r., III PZP 19/89 (OSNCP z. 4-5
poz. 6),a także wyrok z dnia 25 czerwca 1993 r., I PR 5/93 (nie publikowany), w którym
Sąd Najwyższy wyjaśnił, że "przejście pracownika na emeryturę lub rentę inwalidzką"
oznacza łączność z rozwiązaniem stosunku pracy polegającą na tym, że wymienione
przejście "następuje równocześnie lub też po czasie rozwiązania stosunku pracy, gdy
pracownik przed uzyskaniem prawa do renty pobiera zasiłek chorobowy".
Niedopuszczalne jest natomiast odwrotne następstwo tych zdarzeń w czasie, to znaczy
przejście na emeryturę lub rentę inwalidzką nie może wyprzedzać rozwiązania stosunku
pracy.
W wyroku z dnia 7 czerwca 1995 r., II URN 5/954 (OSNAPiUS z 1995 z. 24 poz.
302), Sąd Najwyższy stwierdził: "prawo do emerytury powstaje z dniem zaprzestania
pobierania zasiłku chorobowego, chociażby pracownik pobierający ten zasiłek spełniał
już wcześniej wszystkie warunki wymagane do nabycia tego prawa (art. 76 ustawy o
z.e.p.). Natomiast w wyroku z dnia 30 marca 1994 r., I PRN 10/94 (OSNAPiUS 1994 nr
1 poz. 12) uznał, że : "na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o
pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. Nr 31, poz. 214 ze zm.) pracownik
nabywa prawo do odprawy emerytalnej także wtedy, gdy złożył on wniosek o przejście
na emeryturę w czasie nieprzerwanego pobierania zasiłku chorobowego po ustaniu
stosunku pracy, a prawo do emerytury nabył bezpośrednio po wyczerpaniu okresu
zasiłkowego".
Przy ocenie prawa do zasiłku chorobowego emeryta lub rencisty, który był
zatrudniony, a po rozwiązaniu z nim umowy o pracę zachorował i stał się niezdolnym do
pracy w warunkach określonych w art. 6 ust. 1 ustawy o zasiłkach, konieczne będzie
ustalenie przyczyny rozwiązania umowy o pracę. Nie każde bowiem rozwiązanie
umowy o pracę z emerytem lub rencistą będzie równoznaczne z "przejściem na eme-
ryturę lub rentę".
Przepis art. 6 ust. 1 ustawy o zasiłkach stanowi, że: "zasiłek chorobowy przys-
ługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu zatrudnienia...".
Pojęcie "ustanie zatrudnienia" obejmuje wszystkie sposoby zakończenia stosunku
pracy. Ograniczenia tak szeroko ujętego pojęcia, dokonał ustawodawca w pkt 2 ust. 2
art. 6 ustawy o zasiłkach. Przepisem tym wyłączone zostało prawo do zasiłku
chorobowego z tytułu niezdolności powstałej w warunkach, o jakich mowa w art. 6 ust. 1
pkt 1 i 2 ustawy jedynie wówczas, gdy rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło po
wyczerpaniu prawa do zasiłku lub wskutek przejścia na emeryturę lub rentę.
Wyłączenie to, jako stanowiące wyjątek od zasady ustalonej w art. 6 ust. 1
ustawy o zasiłkach - według której prawo do zasiłku przysługuje z powodu niezdolności
do pracy powstałej po ustaniu zatrudnienia - nie może być interpretowane roz-
szerzająco, jak to podano w uzasadnieniu zagadnienia, a mianowicie jako pozbawienie
prawa do zasiłku każdego emeryta czy rencisty, który stał się niezdolny do pracy po
rozwiązaniu z nim umowy o pracę. Przejście na emeryturę lub rentę jest tylko jedną z
wielu przyczyn ustania stosunku pracy i tylko ta przyczyna oraz wyczerpanie zasiłku
chorobowego uzasadniają utratę prawa do zasiłku, określonego w art. 6 ust. 1 ustawy o
zasiłkach. Pozbawienie prawa do tego zasiłku wówczas, gdy rozwiązanie stosunku
pracy z emerytem bądź rencistą nastąpi z innych przyczyn, niż wymienione w art. 6 ust.
2 pkt 2 ustawy o zasiłkach, np. wskutek wygaśnięcia umowy o pracę po okresie, na
który została zawarta - pozostawałoby w sprzeczności z treścią art. 6 ust.1 i ust. 2 pkt 2
ustawy o zasiłkach. Bez znaczenia dla nabycia prawa do zasiłku jest, czy emeryt lub
rencista pobiera równocześnie emeryturę lub rentę. Prawo do zasiłku z mocy art. 6 ust.
1 ustawy nabywa on bowiem z tytułu uprzedniego pozostawania w stosunku pracy, w
czasie którego zachowuje taki sam status pracownika, jak inni zatrudnieni nie mający
prawa do emerytury lub renty.
Niezdolność do pracy powstała po rozwiązaniu stosunku pracy ogranicza
emeryta czy rencistę w taki sam sposób, jak inne osoby w możliwości uzyskania
dochodu z tytułu nowego zatrudnienia.
Kierując się powyższymi względami, Sąd Najwyższy podjął przytoczoną w
sentencji uchwałę.

========================================
Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych - inne orzeczenia:
dokumentdata wyd.
[IA] II UZP 4/09   Uchwała SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/23-24/320
2009-06-09 
[IA] II UZP 2/09   Uchwała SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/19-20/265
2009-05-06 
[IA] II UZP 1/09   Uchwała siedmiu sędziów SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/19-20/263
2009-04-16 
[IA] II UZP 6/08   Uchwała SN
Monitor Prawa Pracy 2009/1/94 Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/102
2008-12-04 
[IA] II UZP 4/08   Uchwała SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2008/23-24/354
2008-06-04 
  • Adres publikacyjny: