Postanowienie z dnia 5 kwietnia 2007 r.
I BP 58/06

Postanowienie odrzucające skargę o wznowienie postępowania bezpo-
średnio nie wyrządza szkody, którą można powiązać z merytorycznym rozstrzy-
gnięciem o oddaleniu powództwa. Uprawdopodobnienie takiej szkody nie speł-
nia warunku określonego w art. 4245 § 1 pkt 4 k.p.c.

Przewodniczący SSN Zbigniew Myszka, Sędziowie SN: Katarzyna Gonera,
Józef Iwulski (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 kwietnia
2007 r. sprawy z powództwa Krzysztofa C. przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej ,,O."
w T. o zapłatę i przywrócenie do pracy, na skutek skargi powoda o stwierdzenie nie-
zgodności z prawem prawomocnego orzeczenia - postanowienia Sądu Okręgowego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 29 czerwca 2005 r. [...]

o d r z u c i ł skargę.

U z a s a d n i e n i e

Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2005 r. [...] w sprawie z powództwa
Krzysztofa C. przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej ,,O." w T. o zapłatę ekwiwalentu
pieniężnego za urlop wypoczynkowy i o przywrócenie do pracy, Sąd Okręgowy w
Katowicach odrzucił skargę powoda o wznowienie postępowania zakończonego wy-
rokiem tego Sądu z dnia 22 marca 2005 r. [...]. Przedmiotowe postanowienie zapadło
w następującej sytuacji procesowej: wyrokiem z dnia 22 marca 2005 r. Sąd Okrę-
gowy oddalił apelację powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Tychach z 27 wrze-
śnia 2004 r. [...], oddalającego powództwo w całości. Powód w dniu 23 maja 2005 r.
złożył skargę kasacyjną od wyroku Sądu drugiej instancji, zaznaczając, że zaskarża
wyrok w części dotyczącej żądania uznania rozwiązania umowy o pracę za bezsku-
teczne. Postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2006 r., I PK 211/05, Sąd Najwyższy od-
mówił przyjęcia tej skargi do rozpoznania. Powód w dniu 22 czerwca 2005 r. złożył
skargę o wznowienie postępowania, w którym zapadł powołany wyżej wyrok Sądu
Okręgowego, z zastrzeżeniem, że skarga ta dotyczy żądania zasądzenia na jego
rzecz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Jako podstawy wzno-
wienia postępowania powołał art. 403 § 1 pkt 1 i art. 403 § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy
odrzucił tę skargę, wskazując w uzasadnieniu postanowienia, że powód złożył skargę
o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem wydanym przez Sąd drugiej
instancji w sytuacji, gdy jednocześnie wniósł skargę kasacyjną od tego samego wy-
roku. Zaskarżony wyrok nie jest więc prawomocny, podczas gdy w myśl art. 399
k.p.c. można żądać wznowienia tylko takiego postępowania, które zostało zakoń-
czone prawomocnym wyrokiem.
Postanowienie z dnia 29 czerwca 2005 r. powód zaskarżył zażaleniem, które
Sąd Okręgowy odrzucił postanowieniem z 10 listopada 2005 r., wskazując, że zaża-
lenie jest niedopuszczalne w myśl art. 3941 § 2 k.p.c. z uwagi na to, że wartość
przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż 10.000 zł. W dniu 27 grudnia 2005 r. powód
złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie
Sądu Okręgowego z 29 czerwca 2005 r., motywując go tym, że złożone przez niego
w ustawowym terminie zażalenie na to postanowienie rozpoznał niewłaściwy funkcjo-
nalnie Sąd, orzekający w dodatku w nieprawidłowym składzie. Postanowieniami z 30
marca 2006 r. Sąd Okręgowy oddalił wniosek o przywrócenie terminu oraz odrzucił
zażalenie wniesione jednocześnie z tym wnioskiem, stwierdziwszy brak podstaw do
przywrócenia terminu.
W dniu 13 września 2006 r. powód złożył skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 29 czerwca 2005 r., wskazując
jako jej podstawę naruszenie art. 410 w związku z art. 399 i art. 363 k.p.c. Powód
twierdzi, że przez wydanie tego postanowienia wyrządzono mu szkodę, gdyż został
pozbawiony przysługującego mu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop w 1999 r. W
ocenie powoda, wzruszenie zaskarżonego postanowienia nie było i nie jest możliwe.
Dla uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody spowodowanej wydaniem zaskarżo-
nego postanowienia powód wskazał na potwierdzenia przelewów dokonywanych
przez niego, świadczące o tym, że w sierpniu 1999 r. nie był na urlopie oraz fakturę
VAT z lipca 1999 r. zapłaconą gotówką przedstawicielowi Zakładu Oczyszczania Mia-
sta ,,E.Z". Powołał się też na dokumenty operacji finansowych dokonywanych przez
jego pracodawcę z sierpnia 1999 r., znajdujące się w Banku Spółdzielczym w T.

Sąd Najwyższy, wziął pod uwagę co następuje:

Zgodnie z art. 4241 § 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie zo-
stała wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze przysłu-
gujących stronie środków prawnych nie były i nie są możliwe. Skarga powinna zawie-
rać: 1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest
ono zaskarżone w całości lub w części, 2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasad-
nienie, 3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgod-
ne, 4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie orze-
czenia, którego skarga dotyczy, 5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzecze-
nia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, 6) wniosek o
stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem (art. 4245 § 1 k.p.c.). Nie ma wątpli-
wości, że zaskarżone postanowienie Sądu Okręgowego z 29 czerwca 2005 r. o od-
rzuceniu skargi o wznowienie postępowania kończy postępowanie w sprawie, jest
prawomocne i zostało wydane przez Sąd drugiej instancji.
Należy wszak stwierdzić, że przedmiotem skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia może być wyłącznie takie orzeczenie, którego
wydanie wyrządza stronie szkodę, przy czym szkoda ta musi być tego bezpośrednim
skutkiem. Powód w wydaniu zaskarżonego postanowienia z 29 czerwca 2005 r. błęd-
nie upatruje źródła szkody w postaci pozbawienia go ekwiwalentu za niewykorzysta-
ny urlop wypoczynkowy w 1999 r. Bez względu na trafność zaskarżonego postano-
wienia (jego zgodność z prawem), należy stwierdzić, że w sposób bezpośredni nie
dotyczyło ono ,,pozbawienia prawa do ekwiwalentu". Postanowienie odrzucające
skargę o wznowienie postępowania w sprawie nie jest orzeczeniem merytorycznym
dotyczącym prawa do ekwiwalentu za urlop, lecz rozstrzyga wyłącznie kwestię
proceduralną, czy zachodzą przesłanki do wznowienia postępowania. Takie postano-
wienie w zasadzie bezpośrednio nie wyrządza żadnej szkody, a w każdym razie nie
jest to szkoda, którą można powiązać z merytorycznym rozstrzygnięciem o żądaniu
pozwu. Uprawdopodobniona przez skarżącego szkoda w postaci utraty ekwiwalentu
za urlop mogłaby być uznana za bezpośredni skutek oddalenia jego powództwa w
tym zakresie. W związku z tym należy podtrzymać wyrażony już w orzecznictwie
Sądu Najwyższego pogląd, że postanowienie sądu drugiej instancji w przedmiocie
odrzucenia skargi o wznowienie postępowania może być przedmiotem skargi o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia tylko wtedy, gdy
szkoda została wyrządzona przez wydanie tego orzeczenia, a nie przez wydanie
orzeczenia objętego skargą o wznowienie postępowania (postanowienie z 27 stycz-
nia 2006 r., II CNP 18/05, OSNC 2006 nr 7-8, poz. 139).
Z tych względów należało uznać, że skarga o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego z 29 czerwca 2005 r., od-
rzucającego skargę o wznowienie postępowania, nie spełnia wymagania uprawdopo-
dobnienia wyrządzenia szkody spowodowanej przez wydanie zaskarżonego orzecze-
nia (art. 4241 § 1 pkt 4 k.p.c.) i dlatego podlega odrzuceniu na podstawie art. 4248 § 1
k.p.c.
========================================