Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

VI SA/Wa 1525/07 - Wyrok WSA w Warszawie z 2007-11-12

0
Podziel się:

Górna granica kary pieniężnej nakładanej w wyniku kontroli drogowej, określona w art. 92 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym nie ma zastosowania do kar pieniężnych nakładanych z tytułu przejazdu pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia, nakładanych na podstawie ustawy o drogach publicznych, która takiej granicy nie ustala.

Tezy

Górna granica kary pieniężnej nakładanej w wyniku kontroli drogowej, określona w art. 92 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym nie ma zastosowania do kar pieniężnych nakładanych z tytułu przejazdu pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia, nakładanych na podstawie ustawy o drogach publicznych, która takiej granicy nie ustala.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Sędziowie Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki (spr.) Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Protokolant Katarzyna Grzelak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 listopada 2007 r. sprawy ze skargi Z. S. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2006 r., wydaną na podstawie art. 56 pkt. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088, z późn. zm.), art. 13 ust. 1 pkt 2, art. 13g ust. 1, art. 40 c, art. 41 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2086, z późn. zm.), art. 61 ust.1, 2, art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.), § 3, § 5 i § 57 ust. 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. z 2003 r. Nr 32, poz. 262, z późn. zm.) i art. 104 § 1 k.p.a. oraz zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli z dnia [...] października 2006 r. nałożono na przedsiębiorcę - p. Z. S. - U. (dalej: przedsiębiorcy, strony, skarżącego) karę pieniężną w kwocie: 29.300,00 (słownie: dwadzieścia dziewięć tysięcy
trzysta) złotych.

W uzasadnieniu stwierdzono, że powyższą karę nałożono za następujące naruszenia:

1) za przekroczenie dopuszczalnych nacisków osi na drogach, na których jest dopuszczony ruch pojazdów o naciskach osi do 8,0 t dla pojedynczej osi napędowej pojazdów silnikowych o nacisku osi:

d) powyżej 9,0 t do 9,5 t - 1.200 zł,

e) za każde rozpoczęte przekroczenie o 0,5 t powyżej 9,5 t dodatkowo - 900 zł,

2) za przekroczenie dopuszczalnych nacisków osi na drogach, na których jest dopuszczony ruch pojazdów o naciskach osi do 8,0 t dla potrójnej osi pojazdów silnikowych, przyczep i naczep, przy odległości pomiędzy osiami składowymi większej niż 1,3 m i nie większej niż 1,4 m o sumie nacisków osi:

d) powyżej 24,8 t do 26,3 t - 9.000 zł,

e) za każde rozpoczęte przekroczenie o 1,5 t. powyżej 26,3 t. dodatkowo -7.000 zł,

3) za przekroczenie dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu członowego składającego się z dwuosiowego ciągnika siodłowego i trzyosiowej naczepy:

b) powyżej 40,0 t do 50,0 t - 600 zł.

W uzasadnieniu stwierdzono, że w dniu [...] października 2006 r. w miejscowości C., na drodze wojewódzkiej nr [...] zatrzymano do kontroli poruszający się po niej pojazd członowy składający się z dwuosiowego ciągnika siodłowego marki S. o nr rej. [...] i trzyosiowej naczepy marki B. o nr rej. [...]. Pojazdem kierował osobiście przedsiębiorca. WW zespołem pojazdów wykonywany był przez przedsiębiorcę zarobkowy transport drogowy rzeczy na trasie P. - P.; przedmiotem przewozu był piasek (Wz nr [...] z dnia [...] października 2006 r.).

Zespół pojazdów został poddany ważeniu przy użyciu zalegalizowanych przenośnych wag do pomiarów statycznych o nr [...],[...]. W wyniku dokonanego ważenia, po uwzględnieniu błędów i tolerancji, nacisk na pojedynczej osi napędowej pojazdu silnikowego wyniósł 11,95 t. a nacisk potrójnej osi naczepy wyniósł 28,12 t. Dokonano pomiaru odległości pomiędzy osiami składowymi potrójnej osi naczepy i stwierdzono, że odległość pomiędzy osiami składowymi zawiera się w przedziale od 1,3 do 1,4 m. W wyniku zsumowania pomierzonych nacisków na poszczególnych osiach łączna rzeczywista masa kontrolowanego zespołu pojazdów wyniosła 47,12 t. Mając na uwadze stwierdzone przekroczenia w sprawie wszczęto postępowanie administracyjne. W rezultacie stwierdzono, co następuje:

  1. W wyniku dokonanego ważenia stwierdzono, iż nacisk na pojedynczej osi napędowej pojazdu silnikowego o nr rej. [...], po odjęciu 200 kg i 2 %, wyniósł 11,95 t,. podczas gdy na podstawie § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 15 grudnia 1998 r. w sprawie ustalenia wykazu dróg krajowych i wojewódzkich (Dz. U. z 1998 r. nr 160 poz. 1071) maksymalny dopuszczalny nacisk na oś na odcinku drogi wojewódzkiej nr [...], na którym zatrzymano kontrolowany pojazd dopuszcza ruch pojazdów o nacisku pojedynczej osi napędowej do 8 ton. W konsekwencji doszło do przekroczenia dopuszczalnego nacisku na pojedynczą oś napędową o 3,95 t. Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w [...], na mocy art. 13g ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych w związku z lp. 6.7 lit .d, e załącznika do ww. ustawy orzekł karę pieniężną w wysokości 5.700 zł.
  1. Zgodnie z załącznikiem nr 1 do ustawy o drogach publicznych, określających wielkości parametrów oraz stawki opłaty, o której mowa w art. 13 c ust. 1 pkt. 1, ww. opłaty w przypadku dróg, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 8 t. dla potrójnej osi pojazdów silnikowych, przyczep i naczep, przy odległości pomiędzy osiami składowymi większej niż 1,3 m i nie większej niż 1,4 m pobierane są od sumy nacisków osi w wysokości powyżej 21,8 t.

W wyniku dokonanego w dniu [...] października 2006 r. ważenia pojazdu członowego stwierdzono nacisk na potrójnej osi naczepy - 28,12 t, co spowodowało przekroczenie dopuszczalnego nacisku (21,8 t) o 6,32 t. na drodze wojewódzkiej nr [...], o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 8 t. Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w [...] na mocy art. 13g ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych w związku z lp. 6.6 lit. b załącznika do ww. ustawy orzekł karę pieniężną w wysokości 23.000 zł.

  1. Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 3a rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia dopuszczalna masa całkowita pojazdu nie może przekraczać w przypadku pojazdów członowych mających 5 lub 6 osi - dwuosiowy ciągnik siodłowy i trzyosiowa naczepa - 40 t. w powiązaniu z § 57 ust. 3 ww. rozporządzenia, dopuszczalna masa całkowita pojazdu członowego lub zespołu złożonego z pojazdu silnikowego i przyczepy, zarejestrowanych po raz pierwszy przed dniem [...] marca 2003 r. może wynosić 42 tony. Kontrolowany zespół pojazdów składał się z ciągnika siodłowego zarejestrowanego po raz pierwszy [...] maja 1997 r. oraz naczepy - zarejestrowanej [...] stycznia 2001 r. W związku z powyższym dopuszczalna masa całkowita zespołu pojazdów może wynosić 42 t.

W wyniku dokonanego w dniu [...] października 2006 r. ważenia pojazdu członowego, stwierdzono, że rzeczywista masa kontrolowanego zespołu pojazdów wyniosła 47,12 t. co spowodowało przekroczenie dopuszczalnej masy całkowitej kontrolowanego zespołu pojazdów (42,0 t) o 5,12 t.

Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w [...], na mocy art. 13g ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych w związku z lp. 9.5 lit. b załącznika do ww. ustawy orzekł karę pieniężną w wysokości 600 zł.

Zgodnie z art. 10 § 1 k.p.a. stronie umożliwiono wypowiedzenie się w przedmiotowej sprawie. W trakcie trwania postępowania administracyjnego strona nie przesłała wyjaśnień lecz jedynie przysłała określone w wezwaniu dokumenty. Mając powyższe na uwadze postanowiono orzec jak w sentencji.

Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył przedsiębiorca zarzucając zaskarżonej decyzji obrazę przepisów postępowania, a w szczególności przepisu art. 107 § 3 k.p.a., polegające na niewłaściwym uzasadnieniu faktycznym zaskarżonej decyzji, przede wszystkim w zakresie tego, że organ I instancji nie opisał w jaki sposób uwzględnił błędy i tolerancje podczas dokonanych ważeń, a także nie wskazał jakiego rodzaju były to błędy, przez co skarżący został pozbawiony możliwości skontrolowania poprawności dokonanych ważeń, stanowiących podstawę zaskarżonej decyzji i wysokości nałożonej nań kary.

W związku z powyższym przedsiębiorca na podstawie przepisu art. 138 § 2 k.p.a. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Jednocześnie na podstawie art. 135 k.p.a. przedsiębiorca wniósł o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

Ponadto przedsiębiorca podniósł, iż uzasadnienie faktyczne zaskarżonej decyzji nie spełnia wymogów przewidzianych przez przepisy postępowania administracyjnego, albowiem nie pozwala na skontrolowanie jej poprawności. Na str. 1 i 2 uzasadnienia zaskarżonej decyzji znajduje się stwierdzenie następującej treści "w wyniku dokonanego ważenia, po uwzględnieniu błędów i tolerancji nacisk na pojedynczej osi napędowej pojazdu silnikowego wyniósł 11,95 t, a nacisk potrójnej osi naczepy wyniósł 28,12 t. Dokonano pomiaru odległości pomiędzy osiami składowymi potrójnej osi naczepy i stwierdzono, że odległość pomiędzy osiami składowymi zawiera się w przedziale 1,3 do 1,4 m. W wyniku zsumowania pomierzonych nacisków łączna rzeczywista masa kontrolowanego zespołu pojazdów wyniosła 47,12 t." Powyższe stwierdzenie narusza prawo skarżącego do kontroli przedmiotowej decyzji, przede wszystkim w zakresie wysokości nałożonej kary pieniężnej. Organ administracji nie wskazał jakie błędy uwzględnił. Uzasadnienie nie zawiera
informacji, jaki był wynik pomiaru przed uwzględnieniem błędów, na które powołał się organ I instancji. Nie można zatem stwierdzić jakiej wielkości były to błędy i czy zostały one uwzględnione korzystnie czy też niekorzystnie dla skarżącego. Z uzasadnienia decyzji nie wynika również w jaki sposób funkcjonariusze stwierdzili, iż doszło do przekroczenia dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu. Wynik zsumowania wyżej wymienionych wyników nacisków na poszczególnych osiach będzie wynosić niewiele ponad 40 ton, a nie będzie miał wartości wskazanej w uzasadnieniu.

Opisane wyżej zaniechanie organu administracji w zakresie niewłaściwego i niepełnego uzasadnienia zaskarżonej decyzji jest niedopuszczalne w państwie prawa i pośrednio narusza również zasadę pogłębiania zaufania do organów Państwa, określoną w przepisie art. 8 k.p.a. Tymczasem decyzje organów wykonujących władzę publiczną powinny być w pełni przejrzyste i zrozumiałe dla obywateli, a zwłaszcza dla tych, których bezpośrednio dotyczą. Zasada ta nabiera szczególnego znaczenia w sytuacji, gdy organ I instancji nałożył karę pieniężną w wysokości 29.300 zł., stanowiącą realne zagrożenie dla dalszej egzystencji przedsiębiorstwa skarżącego.

Niezależnie od powyższego wnosząc o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji do czasu rozpoznania niniejszego odwołania stwierdzono, że jej natychmiastowe wykonanie spowoduje nieodwracalne skutki dla skarżącego. Skarżący prowadzi niewielkie przedsiębiorstwo samodzielnie wykonując przewozy transportowe, posiada dwa wyeksploatowane samochody ciężarowe. Zatrudnia jednego pracownika. W chwili obecnej jego zobowiązania związane z wykonywaną działalnością gospodarczą (umowy kredytu hipotecznego i leasingu operacyjnego) wynoszą ok. 200.000 zł. Miesięczne spłaty z tego tytułu stanowią ok. 3 tys. zł. przy osiąganym dochodzie ok. 4.000 zł. Skarżący posiada na utrzymaniu troje dzieci. Nie posiada środków pieniężnych, z których mógłby jednorazowo uiścić nałożoną karę w wysokości 29.300 zł. Dlatego też, natychmiastowe wykonanie zaskarżonej decyzji doprowadzi jego przedsiębiorstwo do upadłości.

Skarżący nie będzie mógł wówczas spłacić zaciągniętych zobowiązań, które staną się natychmiast wymagalne. Z majątku skarżącego zostanie wszczęte postępowanie egzekucyjne, przez co on sam i jego rodzina zostaną pozbawieni środków do życia. Z tych względów, wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji do czasu rozpoznania niniejszego odwołania jest ze wszech miar zasadne.

Decyzją Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2007 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 61 ust. 1 i 11, art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, art. 13 g ust. 1 4 oraz art. 40 c ust. 1, art. 41 ust. 4, 5 i 6 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, lp. 6 pkt 6 lit. d), lp. 6 pkt 7 lit d) i e) oraz lp. 9 pkt 5 lit. b) załącznika do ustawy o drogach publicznych, po rozpatrzeniu odwołania utrzymano zaskarżoną decyzję w całości w mocy.

W uzasadnieniu, po przypomnieniu stanu sprawy Główny Inspektor Transportu Drogowego zważył, co następuje:

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 19 października 2005 r. w sprawie wykazu dróg krajowych oraz dróg wojewódzkich, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 10 t (Dz. U z 2005 r. Nr 219, poz. 1861) ustala sieć dróg krajowych i wojewódzkich, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku na pojedynczą oś do 10 ton, obejmującą drogi krajowe wymienione w załączniku nr 1 i 2 do niniejszego rozporządzenia.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 i 5 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych minister właściwy do spraw transportu, w drodze rozporządzenia, ustala wykaz dróg krajowych, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku na pojedynczą oś do 112,7 kN (11,5 t) oraz wykaz dróg wojewódzkich, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku na pojedynczą oś do 98 kN (10 t), mając na uwadze stan techniczny dróg oraz ochronę dróg przed zniszczeniem.

W ustępie 6 ww. artykułu zawarta jest informacja, że drogi inne niż określone na podstawie ust. 4 i 5 stanowią sieć dróg, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku na pojedynczą oś do 78,4 kN (8 t).

Droga wojewódzka nr [...] w miejscowości C., na której dokonano kontroli drogowej, na podstawie powyższego została zakwalifikowana do dróg, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku na oś pojedynczą do 8 t.

Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym ładunek nie może powodować przekroczenia dopuszczalnej masy całkowitej lub dopuszczalnej ładowności pojazdu. Jeżeli masa, lub naciski osi są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi (...) przejazd pojazdu jest dozwolony tylko pod warunkiem uzyskania zezwolenia (art. 61 ust. 11 ww. ustawy).

Stosownie do art. 64 ust. 1 ustawy - Prawo o ruchu drogowym ruch pojazdu lub zespołu pojazdów, którego naciski osi wraz z ładunkiem lub bez ładunku są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi w przepisach o drogach publicznych, albo którego wymiary lub masa wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych w przepisach niniejszej ustawy, jest dozwolony tylko pod warunkiem uzyskania zezwolenia. Stosownie zaś do art. 13 g ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych za przejazd pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia określonego przepisami o ruchu drogowym lub niezgodnie z warunkami podanymi w zezwoleniu wymierza się karę pieniężną w drodze decyzji administracyjnej.

Zgodnie z art. 40 c ustawy o drogach publicznych w przypadku stwierdzenia, że pojazd przekracza dopuszczalną masę całkowitą, naciski osi, wymiary lub przejazd pojazdu odbywa się bez zezwolenia wymaganego przepisami o ruchu drogowym, inspektor Inspekcji Transportu Drogowego (...) ma prawo wymierzenia i pobrania kary pieniężnej (...).

Wysokość kary za przekroczenie dopuszczalnych nacisków osi na drogach, na których dopuszczony jest ruch pojazdów o naciskach osi do 8 ton określona została w lp. 6 pkt 7 lit. d) i e) załącznika do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz zmianie niektórych innych ustaw i wynosi 1200 złotych dla pojedynczej osi napędowej powyżej 9,0 tony do 9,5 tony oraz za każde rozpoczęte przekroczenie o 0,5 tony dodatkowo 900 złotych. W przedmiotowym stanie faktycznym przy nacisku pojedynczej osi napędowej wynoszącym 11,95 tony kara wynosi 5700 [1200 + (5 x 900)] złotych. Wysokość kary za przekroczenie dopuszczalnych nacisków osi na drogach, na których dopuszczony jest ruch pojazdów o naciskach osi do 8 ton określona została w lp. 6 pkt 6 lit. d) załącznika do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz zmianie niektórych innych ustaw i wynosi 9000 złotych dla potrójnej osi pojazdów silnikowych, przyczep i naczep, przy odległości pomiędzy osiami składowymi
większej niż 1,3 m i nie większej niż 1,4 m o sumie nacisków powyżej 24,8 tony do 26,3 tony. W przedmiotowym stanie faktycznym przy nacisku potrójnej osi w naczepie wynoszącym 28,12 tony kara wynosi 23000 [9000 + (2 x 7000)] złotych. Wysokość kary za przekroczenie dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu członowego składającego się z dwuosiowego ciągnika siodłowego i trzyosiowej naczepy, powyżej 40 ton do 50 ton, określona została w lp. 9 pkt 5 lit. b) załącznika do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz zmianie niektórych innych ustaw i wynosi 600 złotych. W przedmiotowym stanie faktycznym przy rzeczywistej masie całkowitej 47,12 tony kara wynosi 600 złotych.

Przedstawione w odwołaniu wyjaśnienia przedsiębiorcy nie mogą stanowić podstawy uwzględnienia odwołania. Przedsiębiorca wykonujący przewóz drogowy po danej drodze musi przestrzegać wyznaczonych przepisami prawa ograniczeń w zakresie dopuszczalnych nacisków osi. Po zweryfikowaniu ekstremalnych parametrów, którymi może charakteryzować się pojazd poruszający się po wybranej drodze przewoźnik powinien dostosować do nich jednostkę transportową poprzez normatywny jej załadunek lub wystąpić o stosowne zezwolenie na jej przejazd po danej drodze jako pojazdu nienormatywnego. Odpowiedzialność za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia ma charakter obiektywny i nie jest oparta na zasadzie winy. Za przewóz drogowy odpowiada przewoźnik, a nie załadowca, stąd za wszelkie naruszenia związane z wykonywanymi przewozami również odpowiedzialność spoczywa na przewoźniku.

Z podpisanego bez zastrzeżeń przez kierowcę protokołu kontroli wynika, iż wynik pomiarów nacisków osi oraz masy całkowitej wykazał "nienormatywność" zespołu pojazdów. Funkcjonariusze Inspekcji Transportu Drogowego weryfikują stan faktyczny zastany w chwili kontroli drogowej używając urządzeń, które posiadają ważna legalizację. Na podstawie wyników kontroli nakładane są kary w oparciu o ustawę o drogach publicznych. Pomiarów dokonano za pomocą przenośnych wag do pomiarów statycznych posiadających legalizację Urzędu Miar. Miejsce przeprowadzenia ważenia posiada dokument potwierdzający spełnienie wszelkich warunków koniecznych do wykonywania pomiarów nacisków oraz masy pojazdów. Punkt ważenia posiada operat geodezyjny - tzw. protokół z pomiaru pochylenia terenu, który daje gwarancję przystosowania danego miejsca do przeprowadzania pomiarów parametrów pojazdów. Protokół został okazany kierującemu pojazd na drodze wraz z legalizacjami wag, którymi dokonano ważenia, co potwierdził kierowca podpisując bez
zastrzeżeń protokół kontroli.

Odnosząc się do argumentów przedsiębiorcy odnoszących się do rzeczywistych wyników pomiarów nacisków osi należy stwierdzić, iż inspektorzy transportu drogowego dokonując pomiarów odejmują od tych wyników 200 kg dla jednej osi (błędy graniczne dopuszczalne wskazań wag w użytkowaniu, ze względu na możliwe błędy wskazań wag) oraz 2% wartości wskazanej przez wagę zmniejszonej o błędy graniczne (200 kg), ze względu na możliwe błędy wskazań wag wynikające z pochylenia nawierzchni na stanowisku ważenia i błędy wynikające z cząstkowego ważenia pojazdów wieloosiowych. Taki stan rzeczy ma odzwierciedlenie w protokole kontroli, w którym to podane są wyniki pierwotne (rzeczywiste), a w kolejnej rubryce wielkości po odjęciu 200 kg i 2%. Te ostatnie brane są pod uwagę jako wiążące do zestawienia ich z dopuszczalnymi normami wynikającymi z przepisów ustawy o drogach publicznych oraz jako podstawa do nałożenia kary pieniężnej.

Odnośnie przekroczenia dopuszczalnej masy całkowitej zespołu pojazdów nie zgodzono się ze skarżącym, iż po zsumowaniu wszystkich nacisków osi kontrolowanego pojazdu rzeczywista masa całkowita przekracza w niewielkim wymiarze 40 ton. Obliczenia rzeczywistej masy całkowitej zespołu pojazdów dokonuje się poprzez zsumowanie nacisków wszystkich osi, a w powyższym przypadku wynosi 47,12 tony.

Organ II instancji analizując przebieg postępowania przed organem I instancji nie dopatrzył się również żadnych uchybień prawa procesowego. Organ I instancji przeprowadził postępowanie w zgodzie z elementarnymi zasadami procedury administracyjnej, zawiadamiając o wszczęciu postępowania, zapewniając jej czynny udział w postępowaniu oraz pouczając ją o przysługujących jej prawach, stąd również na płaszczyźnie formalnej prowadzonego postępowania nie ma podstaw do uchylenia decyzji.

Organ odwoławczy wyjaśnił, iż inspektorzy transportu drogowego nie posiadają swobody w zakresie ustalania wysokości nakładanej kary pieniężnej. Zgodnie z art. 13 g ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych za przejazd pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia określonego przepisami o ruchu drogowym lub niezgodnie z warunkami podanymi w zezwoleniu wymierza się karę pieniężną w drodze decyzji administracyjnej. Wysokość kar precyzyjnie określona została w załączniku nr 2 do w/w ustawy, a organy I jak i II instancji nie mają możliwości ich gradacji.

Kary w transporcie drogowym określono w sposób sztywny w ramach poszczególnych przewinień, a decyzja wydawana na podstawie tych przepisów ma związany, a nie uznaniowy charakter. Natomiast, gdy strona znajduje się w sytuacji uniemożliwiającej poniesienie kary w orzeczonej wysokości może - w oparciu o art. 42 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. 2005 r. Nr 249, poz. 2104 z późn. zm.) - wystąpić ze stosownym wnioskiem w tym trybie.

Skargę na powyższą decyzję oraz utrzymaną w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2006 r. o nałożeniu na skarżącego kary pieniężnej w kwocie 29.300,00 zł złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przedsiębiorca zarzucając zaskarżonym decyzjom:

1) obrazę prawa materialnego, która miała wpływ na ich treść, a mianowicie przepisu art. 92 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, polegającą na niezastosowaniu tego przepisu i wymierzeniu skarżącemu - w wyniku kontroli drogowej przeprowadzonej w dniu [...] października 2006 r. - kary 29.300 zł., w sytuacji, gdy przywołany przepis stanowi, że suma kar pieniężnych nałożonych podczas jednej kontroli w odniesieniu do kontroli drogowej nie może przekroczyć kwoty 15.000 zł;

2) naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść decyzji, a w szczególności:

a) przepisu art. 7 w zw. z art. 75 § 1 k.p.a., polegającą na zaniechaniu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i przeprowadzenia dowodów mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, przede wszystkim w zakresie przeprowadzonej przez inspektorów transportu drogowego kontroli drogowej pojazdu należącego do skarżącego;

b) przepisu art. 8 k.p.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a., polegające na uzasadnieniu zaskarżonych decyzji w sposób uniemożliwiający kontrolę ich poprawności, przede wszystkim w zakresie uzyskanych podczas kontroli wyników ważenia przedmiotowego pojazdu, stanowiących podstawę wymiaru nałożonej na skarżącego kary.

Biorąc powyższe pod uwagę, na podstawie przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2007 r. oraz poprzedzającej ją decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2006 r.

W uzasadnieniu, po przypomnieniu stanu sprawy, podniesiono przede wszystkim, iż zarówno Główny Inspektor Transportu Drogowego, jak i [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, wydały zaskarżone decyzje z naruszeniem przepisu art. 92 ust. 2 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym, który to przepis wprowadza ograniczenie wysokości kar pieniężnych nałożonych w odniesieniu do jednej kontroli drogowej do kwoty 15.000 zł. Tymczasem w rozpatrywanej sprawie [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego na podstawie jednej kontroli drogowej, przeprowadzonej w dniu [...] października 2006 r., nałożył na skarżącego karę pieniężną w łącznej wysokości 29.300,00 zł. Wysokość nałożonej kary jest niezasadna wobec ograniczenia wynikającego z powyższego przepisu. Ustawa o transporcie drogowym, powołująca do życia służbę Inspekcji Transportu Drogowego, w części dotyczącej kar pieniężnych wyraźnie bowiem określiła maksymalną wysokość kar nałożonych w odniesieniu do jednej kontroli drogowej.

W tym stanie rzeczy stwierdzono, iż wymierzona przedsiębiorcy na mocy zaskarżonych decyzji kara pieniężna narusza przepisy ustawy o transporcie drogowym.

Niezależnie od powyższego podniesiono, iż zaskarżone decyzje zapadły z naruszeniem wskazanych na wstępie przepisów postępowania administracyjnego. Zarówno uzasadnienie zaskarżonej decyzji organu administracji I instancji, jak i również uzasadnienie decyzji organu II instancji, nie pozwalają na skontrolowanie ich poprawności. Wbrew stanowisku zawartym w uzasadnieniu decyzji organu administracji II instancji, iż okoliczność, że skarżący podpisał bez zastrzeżeń protokół przeprowadzonej kontroli, nie świadczy o tym, że okazano mu legalizację wag oraz operat geodezyjny, ale przede wszystkim jednak nie zwalnia organów administracji od obowiązku przeprowadzenia postępowania dowodowego i uzasadnienia decyzji w sposób umożliwiający kontrolę ich poprawności.

Opisane wyżej zaniechanie organu administracji w zakresie niewłaściwego i niepełnego uzasadnienia zaskarżonej decyzji jest niedopuszczalne w państwie prawa i pośrednio narusza również zasadę pogłębiania zaufania do organów Państwa, określoną w przepisie art. 8 k.p.a. Decyzje organów wykonujących władzę publiczną powinny być w pełni przejrzyste i zrozumiałe dla obywateli, zwłaszcza jeżeli stanowią o nałożeniu kary pieniężnej. Zasada ta nabiera szczególnego znaczenia, w sytuacji, gdy organ I instancji nałożył karę pieniężną w wysokości 29.300 zł., która zagraża dalszej egzystencji przedsiębiorcy.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie.

W uzasadnieniu, po przypomnieniu zarzutów podniesionych w skardze, podtrzymano stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji oraz odnosząc się do postawionych zarzutów stwierdzono, co następuje.

ad 1) Zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego jest całkowicie chybiony. Skarżący pomija fakt, że kara pieniężna jaka została nałożona na stronę skarżonymi decyzjami znajduje swoje podstawy w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych i załączniku do tej ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. Żadna z kar nałożonych w wyniku kontroli pojazdu skarżącego nie znajduje swojego oparcia w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. W związku z powyższym do skarżonych decyzji nie znajduje żadnego zastosowania dyspozycja art. 92 ust. 2 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym, a tym samym nie zasadny jest zarzut nie zastosowania tego przepisu podnoszony w skardze.

ad 2) Również zarzuty naruszenia przepisów postępowania nie znajdują potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym i uzasadnieniu skarżonych decyzji. W toku postępowania administracyjnego starannie dokonano ustaleń faktycznych i stosownie do tego zastosowano obowiązujące przepisy. Odzwierciedleniem tego jest uzasadnienie decyzji organu odwoławczego, w którym stan faktyczny i prawny szczegółowo został wyartykułowany. W szczególności wbrew twierdzeniom skarżącego kierowca kontrolowanego pojazdu podpisał oświadczenie o okazaniu mu świadectwa legalizacji wag i protokół pomiaru pochyłości terenu, co potwierdził własnoręcznym podpisem. Jednocześnie zwrócono uwagę, że pod załącznikiem do protokołu kontroli z ważenia kierowca oświadczył, że "zapoznałem się z protokołem kontroli stan zgodny z zaistniałym stanem faktycznym".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że nie zasługuje ona na uwzględnienie.

Przedmiotem rozpoznania przez Sąd była skarga na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2007 r., utrzymującą w całości w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2006 r., którą nałożono na przedsiębiorcę karę pieniężną w kwocie: 29.300,00 (słownie: dwadzieścia dziewięć tysięcy trzysta) złotych.

Skarżący zarzucił naruszenie zaskarżoną decyzją oraz poprzedzającą ją decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2006 r. przepisów postępowania, tj. art. 7 w zw. z art. 75 § 1 k.p.a. oraz art. 8 w zw. z art. 107 § 3 k.p.a., a w zakresie prawa materialnego - przepisu art. 92 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.

Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiło przekroczenie dopuszczalnych nacisków osi na drogach, na których dopuszczony jest ruch pojazdów o naciskach osi do 8 ton oraz przekroczenie dopuszczalnej masy całkowitej przedmiotowego zespołu pojazdów. Należy tu wskazać, że zgodnie z wyrokiem z dnia 13 grudnia 2005 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt VI SA/Wa 1536/05, LEX nr 190923, "Przekroczenie dopuszczalnych nacisków na osie pojazdu może występować przy stwierdzonym fakcie nieprzekroczenia dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu. Dlatego też ustawodawca przewidział sankcje zarówno za przekroczenie dopuszczalnych nacisków osi, jak też za przekroczenie dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu i są to sankcje od siebie niezależne."

Skarżący podniósł zarzut niedokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, a w szczególności niewłaściwego przeprowadzenia kontroli drogowej pojazdu (naruszenie art. 7 w zw. z art. 75 § 1 k.p.a.).

W ocenie Sądu zarzut ten - w świetle materiałów sprawy - nie znajduje uzasadnienia. Protokół kontroli wyraźnie i jednoznacznie określa stwierdzone naruszenia, w tym przede wszystkim wyniki ważenia oraz metodę ustalania ich wyników (po odjęciu 200 kg i 2 %) - w formie tabelarycznej. Szczegółowo wyniki kontroli w formie opisowej zostały również przedstawione w załączniku do protokołu kontroli z ważenia pojazdu. W aktach sprawy znajduje się potwierdzona kopia świadectwa legalizacji wag, na których dokonano ważenia pojazdu, a według oświadczenia Głównego Inspektora Transportu Drogowego dla miejsca ważenia został opracowany operat geodezyjny świadczący o jego przystosowaniu do przeprowadzania pomiarów parametrów pojazdu.

Metoda eliminacji możliwych błędów ważenia jest prosta i sprowadza się do odjęcia od wyniku ważenia uzyskanego na wagach 200 kg i 2 % wyniku ważenia. Z kolei porównanie uzyskanych w ten sposób wyników ważenia z dopuszczalnymi dla danej drogi naciskami na osie pojazdu oraz masą całkowitą pojazdu pozwala stwierdzić istnienie i wielkość naruszeń.

Protokół kontroli został okazany kierującemu pojazdem na drodze wraz ze świadectwami legalizacjami wag, którymi dokonano ważenia. Kierujący kontrolowanym pojazdem podpisał oświadczenie o pouczeniu o zasadach kontroli nacisków osi i masy pojazdu przy użyciu wag samochodowych, prawach przysługujących mu w czasie kontroli, odczytaniu wskazań przyrządów pomiarowych w jego obecności, możliwości sprawdzenia zgodności numerów fabrycznych wag ze świadectwami ich legalizacji oraz o odczytaniu mu protokołu i otrzymaniu jego kopii. Niezależnie od podpisanego oświadczenia na załączniku do protokołu kontroli z ważenia zespołu pojazdów przedsiębiorca napisał, co następuje "Osobiście zapoznałem się z protokołem kontroli. Stan zgodny z zaistniałym stanem faktycznym z dnia kontroli, tj. [...].10.2006. Kopię protokołu otrzymałem." i złożone oświadczenie podpisał.

Jak podkreśla się w orzecznictwie (por. m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 maja 2004 r., sygn. akt II SA 4151/02, LEX nr 148941) znaczenia dowodowego protokołu kontroli nie sposób przecenić, gdyż obrazuje on stan faktyczny, który później nie sposób jest już odtworzyć. Dlatego też w zasadzie nie sposób mówić o możliwości późniejszego, już po zakończeniu kontroli, poprawienia (sanowania) protokołu.

Dodatkowo trzeba zauważyć, że kary stosowane w przypadku naruszenia przepisów regulujących sprawy transportu drogowego, a zwłaszcza przewozów dokonywanych pojazdami nienormatywnym, są szczególnie dotkliwe. Dotkliwość tę pogłębia też charakter wydawanych w tych sprawach decyzji, mających z założenia charakter decyzji związanych, nie pozostawiających organowi administracji żadnych "luzów interpretacyjnych", żadnej możliwości uznania. Wiąże się z tym ustalona w jednolity sposób, sztywna wysokość kar, które są nakładane w zasadzie niezależnie od winy przedsiębiorcy i nie podlegają miarkowaniu. Stąd w tym postępowaniu tak istotne znaczenie ma ścisłe ustalenie stanu faktycznego, który ma stanowić przesłankę do nałożenia kary; w istocie przede wszystkim (jeśli nie wyłącznie) na tym, wstępnym etapie postępowania przedsiębiorca ma wpływ na ewentualne nałożenie kary. Stąd precyzyjne uregulowanie w przedmiotowej ustawie zasad postępowania kontrolnego, posługiwanie się ustalonymi wzorami protokołów kontroli, decyzji,
itp.

Jak wyżej wskazano, z przeprowadzonych czynności kontrolnych sporządzany jest następnie protokół, który kontrolowany może podpisać bądź odmówić jego podpisania; kontrolowany może również wnieść do protokołu kontroli swoje zastrzeżenia, zwłaszcza w części dotyczącej stwierdzonych naruszeń. Akceptacja protokołu kontroli bez uwag oznacza aprobatę wyników kontroli i w zasadzie wyklucza możliwość ich podważenia w toku dalszego postępowania administracyjnego.

Odnosząc się do drugiego zarzutu procesowego, sprowadzającego się do niewłaściwego uzasadnienia decyzji, uniemożliwiającego kontrolę jej poprawności, przede wszystkim w zakresie uzyskanych podczas kontroli wyników ważenia pojazdu, stanowiących podstawę wymiaru nałożonej na skarżącego kary ( naruszenie art. 8 k.p.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a.), należy zauważyć, że w przeciwieństwie do protokołu kontroli, który zawiera ustalenie jej faktycznych wyników, decyzja - zwłaszcza decyzja organu I instancji - zawiera już opis naruszeń dokonany (uporządkowany) zgodnie z listą naruszeń określoną w załączniku nr 2 do ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, podstawę prawną nakładanych kar oraz ich wysokość. Niezależnie od tego uzasadnienie decyzji zawiera zwięzłe przedstawienie okoliczności kontroli i wyników ważenia pojazdu - w odniesieniu do każdego stwierdzonego naruszenia, podanie odpowiedniej podstawy prawnej i określenie wysokości nakładanej z tytułu dokonanego naruszenia kary pieniężnej. Kontrola
poprawności decyzji, a zwłaszcza uzyskanych podczas niej wyników ważenia pojazdu i stwierdzonych naruszeń, a także wysokości nałożonej kary pieniężnej nie przedstawia w tej sytuacji, w ocenie Sądu, specjalnych trudności.

Jak już wskazano, choćby z racji masowego charakteru naruszeń przepisów dotyczących szeroko pojmowanego transportu drogowego i dotkliwości nakładanych z tego tytułu kar pieniężnych, w tym również przewozów dokonywanych pojazdami nienormatywnym, postępowanie w tego rodzaju sprawach, zwłaszcza w fazie kontroli, ma charakter sformalizowany. Przejawem tego jest m.in. posługiwanie się przez organy kontroli ujednoliconymi, typowymi wzorcami protokołów kontroli oraz decyzji wydawanych przez organy I instancji. Nie świadczy to samo przez się o wadliwości tych protokołów i decyzji - zwłaszcza gdy te wzorce są wypełnione w sposób prawidłowy. Taka też sytuacja ma miejsce w rozpatrywanej sprawie. Dlatego też, w ocenie Sądu, zarzut naruszenia zaskarżoną decyzją przepisów art. 8 w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. nie znajduje uzasadnienia. Badane postępowanie prowadzone było w sposób właściwy, nie prowadzący do utraty zaufania do prowadzących je organów, a uzasadnienie decyzji zawiera wystarczające uzasadnienie faktyczne i
prawne. Skarżący zresztą sam wskazał, że niemożność zaakceptowania przedmiotowych decyzji wynika nie tyle z ich wad faktycznych i prawnych, ile z wysokości nałożonej kary pieniężnej, której dolegliwość przekreśla praktycznie możliwość prowadzenia przez skarżącego działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego.

W odniesieniu do zarzutów naruszenia zaskarżoną decyzją przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 92 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, podstawowy problem prawny sprowadza się do pytania, czy przewidziane w tym przepisie ograniczenie wysokości kary pieniężnej do 15.000,00 zł w odniesieniu do kontroli drogowej ma również zastosowanie do przewozów wykonywanych pojazdami nienormatywnymi, sankcjonowanych na podstawie ustawy o drogach publicznych.

Do spraw związanych z użyciem pojazdów nienormatywnych mają przede wszystkim zastosowanie przepisy trzech ustaw, a mianowicie: ustawy o drogach publicznych, ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz ustawy o transporcie drogowym - każda w związku z regulowanym w niej przedmiotem.

I tak, ustawa - Prawo o ruchu drogowym, regulująca głównie zasady ruchu na drogach publicznych oraz w strefach zamieszkania, warunki dopuszczenia pojazdów do tego ruchu, wymagania w stosunku do osób kierujących pojazdami i innych uczestników ruchu oraz zasady kontroli ruchu drogowego (art. 1 ust. 1 ustawy) zajmuje się kwestią ruchu pojazdów nienormatywnych przede wszystkim w art. 64 ustawy, statuującym generalny zakaz ruchu pojazdu lub zespołu pojazdów, którego naciski osi wraz z ładunkiem lub bez ładunku są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi w przepisach o drogach publicznych, albo którego wymiary lub masa wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych w przepisach ustawy; ruch tego rodzaju pojazdów jest dozwolony tylko pod warunkiem uzyskania zezwolenia. Ustawa określa czas obowiązywania tego rodzaju zezwoleń, organy uprawnione do ich wydawania oraz treść zezwoleń.

Podstawowym aktem prawnym regulującym kwestie opłat i kar za poruszanie się pojazdów nienormatywnych po drogach publicznych jest ustawa o drogach publicznych, która normuje tę kwestię mając na względzie przede wszystkim ochronę dróg publicznych (art. 4 pkt 21).

Powołana ustawa zawiera definicję pojazdu nienormatywnego - jest to pojazd lub zespół pojazdów, którego naciski osi wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi w przepisach niniejszej ustawy, albo którego wymiary i masa wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych w przepisach o ruchu drogowym, z wyłączeniem autobusów w zakresie nacisków osi (art. 4 pkt 25 ustawy). Pojęcie pojazdu nienormatywnego jest zatem pojęciem prawnym.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za: przejazdy po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych. Natomiast zgodnie z art. 13g ust. 1 ustawy za przejazd po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia określonego przepisami o ruchu drogowym lub niezgodnie z warunkami podanymi w zezwoleniu wymierza się karę pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej. Karę, o której wyżej mowa, ustala się za przekroczenie dopuszczalnej wielkości parametru pojazdu. W przypadku przekroczenia dopuszczalnej wielkości więcej niż jednego parametru karę ustala się jako sumę wysokości kar z tytułu każdego przekroczenia. Jeżeli przekroczenia dopuszczalnych nacisków osi występują na kilku osiach pojedynczych lub osiach wielokrotnych pojazdu, karę ustala się jako sumę wysokości kar z tytułu każdego przekroczenia (ust.1a). Wysokość kar pieniężnych z tego tytułu określa załącznik nr 2 do ustawy (ust. 2). Decyzji wymierzającej karę nadaje się rygor
natychmiastowej wykonalności (ust. 3), z zastrzeżeniem, że dokonujący przejazdu pojazdem nienormatywnym zarejestrowanym w kraju uiszcza wymierzoną karę pieniężną w terminie 21 dni od dnia jej wymierzenia oraz jest obowiązany do niezwłocznego przekazania dowodu uiszczenia kary pieniężnej organowi, który ją wymierzył (ust. 4). Karę pieniężną uiszcza się w formie bezgotówkowej za pomocą przekazu na właściwy rachunek bankowy lub za pomocą karty płatniczej, z tym że w przypadku przedsiębiorców zagranicznych możliwe jest uiszczenie kary pieniężnej w formie gotówkowej bezpośrednio organowi, który ją wymierzył (ust. 5).

W myśl art. 40c ust. 1 w przypadku stwierdzenia, że pojazd przekracza dopuszczalną masę całkowitą, naciski osi, wymiary lub przejazd pojazdu odbywa się bez zezwolenia wymaganego przepisami o ruchu drogowym, inspektor Inspekcji Transportu Drogowego oraz funkcjonariusz Policji mają prawo wymierzania i pobierania kary pieniężnej, ustalonej zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 13g ust. 2 ustawy. Od decyzji o wymierzeniu kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, przysługuje odwołanie do organu nadrzędnego w stosunku do organu, który karę tę wymierzył, w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia.

Relatywnie najmniej miejsca poświęca przewozom dokonywanym pojazdami nienormatywnymi ustawa o transporcie drogowym. Mianowicie, w art. 56 ustawy stwierdza się, że inspektor (Inspekcji Transportu Drogowego) ma prawo w szczególności do nakładania i pobierania kar pieniężnych: 1) zgodnie z przepisami ustawy; 2) zgodnie z przepisami o drogach publicznych.

Z punktu widzenia celu niniejszych rozważań istotniejsze jest jednak nie to, co w ustawie o transporcie drogowym odnosi się do przewozów pojazdami nienormatywnymi, ale to, co w tej ustawie zostało w tym zakresie pominięte. W szczególności należy zwrócić uwagę, że w art. 92 ust. 1 ustawy, w myśl którego kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów:

1) o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych,

2) o czasie pracy kierowców,

3) o odpadach,

4) o ochronie zwierząt,

5) o ruchu drogowym oraz w zakresie ochrony środowiska, okresowych ograniczeń ruchu pojazdów na drogach lub zakazu ruchu niektórych ich rodzajów,

6) o bezpieczeństwie żywności i żywienia,

7) wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych,

8) wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych

- podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 złotych, nie wymieniono ustawy o drogach publicznych.

W rezultacie należy stwierdzić, że górna granica kary pieniężnej nakładanej w wyniku kontroli drogowej, określona w art. 92 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym nie ma zastosowania do kar pieniężnych nakładanych z tytułu przejazdu pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia, nakładanych na podstawie ustawy o drogach publicznych, która takiej granicy nie ustala.

Teza ta wynika z:

- przesłanki pozytywnej, jaką stanowi zamieszczenie pełnej regulacji, z określeniem pojazdu nienormatywnego włącznie, dotyczącej opłat i kar z tytułu przejazdu pojazdem nienormatywnym po drogach publicznych w ustawie o drogach publicznych; ustawa ta nie określa jednocześnie górnej granicy kary, która może być nałożona z tego tytułu, a przeciwnie - ustala zasadę sumowania kar nakładanych z tytułu każdego przekroczenia, określając wysokość tych kar jako sumę określonych kwot wymienionych w załączniku nr 2 do ustawy;

- przesłanki negatywnej, jaką stanowi pominięcie ustawy o drogach publicznych w wyliczeniu przepisów zawartym w art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym; oznacza to, że naruszenie obowiązków lub warunków wynikających z przepisów ustawy o drogach publicznych nie stanowi podstawy do zastosowania art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, a co za tym idzie - nie stanowi również podstawy do zastosowania przyjętej w tym przepisie oraz jego ust. 2 pkt 1 górnej granicy kary pieniężnej nakładanej z tytułu kontroli drogowej.

W rozpatrywanej sprawie oznacza to, że zarzut niewłaściwej interpretacji i niezastosowania art. 92 ust. 1 i 2 ustawy o transporcie drogowym, ustalających górną granicę kary pieniężnej nakładanej w wyniku kontroli drogowej, jest bezzasadny, a wysokość kary nałożonej zaskarżoną decyzją na przedsiębiorcę na podstawie ustawy o drogach publicznych, która nie ustala takiej granicy kary, została ustalona prawidłowo.

Odnosząc się do wysokości nałożonej kary w kontekście sytuacji materialnej skarżącego należy stwierdzić, że - po pierwsze - wysokość poszczególnych kar, które podlegają sumowaniu, ustalona jest w postaci kwot bezwzględnych, a organy orzekające w sprawie nie mają możliwości miarkowania wysokości kary, po drugie zaś - aktualne pozostaje wskazanie Głównego Inspektora Transportu Drogowego co do możliwości umorzenia w całości lub w części, bądź odroczenia lub rozłożenia nałożonej kary na raty, na podstawie art. 42 ustawy o finansach publicznych.

Ponadto oceniając zaskarżoną decyzję Sąd nie stwierdził żadnych innych uchybień, których istnienie powinien uwzględnić z urzędu.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 127, z późn. zm.) orzekł jak w sentencji wyroku.

orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)