Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

FSK 727/04 - Wyrok NSA z 2004-10-22

0
Podziel się:

Sąd Administracyjny /odmiennie niż Sąd powszechny/ nie stosuje prawa materialnego /w niniejszej sprawie nie wymierzał podatku/ a dokonuje kontroli zastosowania tego prawa przez właściwy organ administracji publicznej.

Tezy

Sąd Administracyjny /odmiennie niż Sąd powszechny/ nie stosuje prawa materialnego /w niniejszej sprawie nie wymierzał podatku/ a dokonuje kontroli zastosowania tego prawa przez właściwy organ administracji publicznej.

Sentencja

FSK 727/04 [pic] W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 października 2004r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Adam Bącal Sędziowie NSA Grzegorz Borkowski (spr.) Ryszard Pęk Protokolant Jan Jaworski po rozpoznaniu w dniu 22 października 2004 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi z dnia 17 czerwca 2003 r. sygn. akt I SA/Łd 1573/01 w sprawie ze skargi Spółki z o.o. "W." w P. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. z dnia 12 czerwca 2001 r. (...) w przedmiocie określenia podatku oraz ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Naczelny Sąd Administracyjny po raz drugi uchylił decyzję Izby Skarbowej w Ł., która po dwukrotnym rozpatrzeniu odwołania Spółki z o.o. "W." określiła - za sierpień 1997 - kwotę do zwrotu 0 zł i utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w P. w pozostałej części /odmawiającej zwrotu podatku w wysokości wykazanej w deklaracji VAT-7 i ustalającej dodatkowe zobowiązanie w wysokości 3"0" % zawyżenia zwrotu/.

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:

W deklaracji za sierpień 1997 r. Spółka wykazała nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu, na rachunek bankowy w wysokości 104.208 zł, mimo że w tym miesiącu nie wykonała żadnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Urząd Skarbowy określił Spółce podatek naliczony w tej samej wysokości do rozliczenia w okresie, w którym będą wykonywane czynności opodatkowane oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie w kwocie 31.262 zł. Jako podstawę materialnoprawną decyzji wskazano art. 19 ust. 4 i art. 27 ust. 6 ustawy z dnia 8.01.1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./. Natomiast Izba Skarbowa powołała nadto art. 2, art. 10 ust. 2 i art. 19 ust. 3 tej ustawy.

W uzasadnieniu wyroku Sąd rozważył relację pomiędzy art. 27 ust. 6 a art. 19 ust. 4. Ten ostatni przepis nie pozbawia podatnika prawa do obniżenia podatku należnego o naliczony, lecz przesuwa w czasie możliwość rozliczenia za dany okres. Nałożenie "sankcji" na podstawie art. 27 ust. 6 nie było zasadne, gdyż nie zostało poprzedzone określeniem zwrotu w prawidłowej wysokości, skoro zwrot za sierpień nie mógł wystąpić. Nie mogło mieć miejsca zawyżenie podatku /jako rezultat porównania podatku należnego i naliczonego/ skoro nie wystąpiła żadna kwota należna. Nie jest dopuszczalne, w ocenie Sądu, różnicowanie o "0".

Reasumując - Sąd stwierdził, że brak podstaw do dokonania zwrotu kwoty deklarowanej przez Spółkę nie skutkuje, w realiach rozpoznawanej sprawy, prawnie skuteczną możliwością ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku, wniesionej w trybie art. 101 ustawy z dnia 30.08.2002 r. przepisy wprowadzające ustawę Prawo o ustroju sądów administracyjnych i prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1271 ze zm./, Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. zarzucił wyrokowi naruszenie, przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, art. 27 ust. 6 w zw. z art. 19 ust. 4 ustawy o VAT wnosząc o uchylenie lub zmianę zaskarżonego wyroku w całości i o zasądzenie kosztów postępowania.

Zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną "rozstrzygnięcie to nie znajduje uzasadnienia w stanie faktycznym sprawy i jest sprzeczne z podstawowymi zasadami funkcjonowania podatku od towarów i usług". W sprawie spełnione zostały wszystkie przesłanki, o których mowa w art. 27 ust. 6 cyt. ustawy - kwota zwrotu różnicy została zawyżona. Organy podatkowe były więc zobowiązane do ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego. Tym samym wyrok narusza art. 27 ust. 6 ustawy.

Spółka "W." wniosła o oddalenie skargi kasacyjnej i o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

Zdaniem Spółki brak jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że " w przedmiotowej sprawie nastąpiło zawyżenie podatku podlegające zwrotowi", co stanowiłoby przesłankę do zastosowania sankcji z art. 27 ust. 6 cyt. ustawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

W związku ze sposobem zredagowania skargi kasacyjnej koniecznym jest poczynienie pewnych uwag o charakterze ogólnym.

Wynikająca z art. 176 ust. 1 Konstytucji RP zasada dwuinstancyjności postępowania sądowego została zrealizowana przez przyjęcie modelu kasacyjnego /art. 173 i n. p.p.s.a./. Ponieważ jest on analogiczny do modelu przyjętego w Kodeksie postępowania cywilnego /art. 392 i n./ w 1996 roku /ustawą z 1.03.1996 r. - Dz.U. nr 43 poz. 189/ przy rozpatrywaniu skarg kasacyjnych należy mieć również na uwadze zasady wypracowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego.

Sąd kasacyjny jest sądem kontroli prawnej. Nie rozpoznaje po raz kolejny sprawy w zakresie, w jakim rozpoznawał ją sąd I instancji, a jego jurysdykcja ma charakter jurysdykacji co do prawa.

Granice kontroli sądu kasacyjnego /poza przypadkami nieważności postępowania/ wyznaczają wskazane w skardze podstawy kasacyjne /art. 183 par. 1 i art. 174 p.p.s.a./.

Wnoszący skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej wskazał na naruszenie wymienionych w niej przepisów przez ich błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie /art. 174 pkt 1/. Tymczasem - są to dwa odrębne sposoby naruszenia prawa materialnego. Pierwszy - polega na mylnym zrozumieniu, a więc na wadliwej interpretacji treści normy prawnej wynikającej z przepisu objętego zarzutem naruszenia. Drugi - to kwestia prawidłowego odniesienia normy prawa materialnego do ustalonego stanu faktycznego, sprawa właściwego skonfrontowania okoliczności stanu faktycznego z hipotezą normy prawnej i poddanie tego stanu ocenie prawnej na podstawie treści tej normy /por. orzeczenia SN z 22.11.2002 r. IV CKN 1505/00 i z 2.04.2003 r. I CKN 160/01 - Lex nr 77055 i nr 78813 i inne/. Co więcej - nieodzownym elementem uzasadnienia skargi kasacyjnej jest - poza przytoczeniem naruszonego przepisu - wskazanie sposobu jego naruszenia i wyjaśnienie, na czym polega błędna wykładnia albo niewłaściwe zastosowanie tego przepisu prawa i jak on
powinien być rozumiany albo stosowany. Sąd kasacyjny nie jest bowiem uprawniony do samodzielnego konkretyzowania zarzutów /tak SN m.in. w orzeczeniu z dnia 17.1.2002 r. III CKN 760/00 - Lex 53138/.

Oceniając skargę kasacyjną w świetle powyższych kryteriów należy stwierdzić, że wymogom tym nie odpowiada.

Nie sprecyzowano, który ze sposobów naruszenia prawa materialnego przez Sąd miał miejsce w rozpoznawanej sprawie /czy sąd błędnie rozumie - czy niewłaściwie zastosował przepisy o VAT/. Uzasadnienie tej skargi sprowadza się do przedstawienia stanu faktycznego sprawy, zacytowania fragmentów uzasadnienia wyroku i przytoczenia treści odnośnych przepisów. Podważanie "rozstrzygnięcia" Sądu sprowadza się do stwierdzenia, że "nie znajduje ono uzasadnienia" bo organ był zobowiązany do określenia kwoty zwrotu w wysokości 0 zł i do ustalenia dodatkowego zobowiązania. W skardze nie podjęto w ogóle polemiki z prawnymi wywodami dotyczącymi relacji pomiędzy art. 27 ust. 6 i art. 19 ust. 4 jak i kluczowej w niniejszej sprawie kwestii, od jakich przesłanek /które Sąd wskazał/ uzależnione jest zastosowanie "sankcji".

Merytoryczne rozpatrzenie tak zredagowanych zarzutów nakładałoby na sąd kasacyjny obowiązek samodzielnej, merytorycznej, oceny prawnych wywodów uzasadnienia i to w aspekcie obu możliwych sposobów naruszenia prawa materialnego, zamiast dokonania oceny czyja interpretacja /sądu czy organu podatkowego/ jest prawidłowa bądź też czy właściwe było zakwestionowanie przez Sąd zastosowania prawa materialnego przez ten organ. Nie mieści się to w omówionym wyżej modelu kasacji. Co więcej - wskazać należy, że sąd administracyjny /odmiennie niż sąd powszechny/ nie stosuje prawa materialnego /w nin. sprawie nie wymierzał podatku/ a dokonuje kontroli zastosowania tego prawa przez właściwy organ administracji publicznej. Stąd też w podstawach kasacyjnych należało również wskazać właściwe przepisy obowiązującej w dacie wydania zaskarżonego wyroku ustawy z dnia 11.05.1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ konkretyzujące uprawnienia sądu w tym zakresie.

Wskazać wreszcie należy, że wnioski końcowe skargi kasacyjnej nie odpowiadają wymogom określonym w art. 176 p.p.s.a. Nie oznaczono w nich bowiem "zakresu żądanego uchylenia lub zmiany".

Powyższe braki uzasadniały oddalenie skargi /art. 184 p.p.s.a./.

Ponieważ pełnomocnik skarżącej nie wziął udziału w rozprawie, a w zdawkowej odpowiedzi na skargę nie podniósł żadnej, istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności Sąd odstąpił od zasądzenia na rzecz skarżącej kosztów postępowania kasacyjnego - w całości /art. 207 par. 2 p.p.s.a./.

orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)